Chapter 4 - Fraud

Matapos tanggapin ang kasunduan, tiningnan ni Eldreed si Shayne, pinaikot ang papel ng agreemnt gamit ang kanyang mga daliri, at ngumisi. "Masaya akong makikipagtulungan."

Naibenta ang sarili nang wala sa oras, masama ang loob ni Shayne, at pakiramdam niya ay gusto niyang manakit ng tao dahil sa pagkainis.

Tumayo si Eldreed nang matagal, at bago lumabas sa pinto, tumigil siya. Sa malamig na tono at hindi lumingon ay nagsalita siya, "Sa totoo lang, wala akong maalala tungkol sa gabing iyon sa loob ng kalahating buwan. Ikaw ang unang nagbanggit ng kalahating buwan, at pagkatapos ay nagsinungaling ako nang basta-basta. Sinabi mo na ang lahat, Shayne, naglakas-loob kang paglaruan ako? Hindi pwedeng walang kapalit ang ginawa mo."

Pagkatapos noon, binuksan niya ang pinto at umalis.

Ilang segundo bago nakapag-react si Shayne na naiwan sa loob ng silid. Hindi niya napigilan ang pagtataas ng kanyang boses, "Eldreed! Hayop ka! Nagbabago-bago ka ng salita, lalaki ka pa ba talaga?!"

Napahagikhik lang si Eldreed at tuluyang lumabas ng café nang hindi lumilingon.

Pumikit si Shayne sa sama ng loob, at unti-unting naramdaman ang matinding lungkot na bumalot sa kanyang puso. Kahit gaano siya katalino o kagaling magpanggap, isa lang siyang 21-years old na estudyanteng babae. Si Eldreed naman, matagal nang bihasa sa kalakaran. Sa lahat ng aspeto—mula sa kanyang pagpapanggap hanggang sa bilis ng pagpapalit ng emosyon—hindi siya makakahabol.

Pumikit siyang muli, pilit na pinakalma ang sarili. Inayos niya ang kanyang magulong buhok, itinaas ang kwelyo ng kanyang blouse upang takpan ang mga bakas, at saka lumabas na tila walang nangyari.

"Mrs. Sandronal, dahan-dahan po," bati ng receptionist habang maingat na binuksan ang pinto para sa kanya. Nakangiti ito nang parang namumulaklak ang mukha.

Natigilan si Shayne, tumigil at humarap, "Ano ang tinawag mo sa akin?"

"Mrs. Sandronal po. Ang café na ito ay pagmamay-ari ni Eldreed Sandronal, at iniutos niya na tawagin ka naming Mrs. Sandronal mula ngayon." Kitang-kita sa mga mata ng dalawang receptionist ang paghanga at pagkainggit, pero halata rin ang takot nilang magkamali.

Biglang nanlamig ang pakiramdam ni Shayne. Kaya pala lahat ng staff ng café ay nakatingin sa kanya kanina na puno ng inggit. Ano bang binabalak ni Eldreed? Pinirmahan na niya ang kasunduan, kailangan ba nitong gawin ito at alisin ang lahat ng posibleng paraan niyang umatras?

Akala ba niya ay pagsisisihan niya ang desisyon niya? Kaya ganito ang ginawa, pinutol na ang lahat ng pwedeng pag-urungan? Mahigpit na sinuntok ni Shayne ang mga palad. Kung kaya lang niya, nais niyang sampalin si Eldreed nang hindi iniisip ang imahe niya.

Sa isip ni Shayne, si Eldreed ay isang lobo na nagkukunwaring tupa—ganito eksakto ang taong ito! Walang awa, malamig, at walang konsensya.

Habang tahimik na minumura si Eldreed sa isipan niya, lumabas si Shayne ng Café nang may seryosong mukha. Bigla na lamang tumunog ang kanyang cellphone. Tiningnan niya ang caller ID, at bago sagutin, mabilis siyang nag-iba ng ekspresyon—isang matamis na ngiti at mahinahong tono.

"Daddy, may problema ba? Gusto mo bang tanungin kung paano ang nangyari sa blind date namin ni Mr. Sandronal?"

Sa kabilang linya, nagtanong si Samuel na halatang hindi makapaniwala, "Narinig ko kay Lolo mo na nagpaplano ka nang pakasalan ang anak ni Sandronal? Kahit na mabuting bata si Eldreed Sandronal, hindi ba masyadong pabigla-bigla na magpakasal agad kahit kakakilala niyo pa lang?"

"Dad, magpapakasal din naman kami balang araw, ano bang pinagkaiba kung maaga o hindi? Bukod pa doon, gustung-gusto talaga ni Lolo na ipakasal ako kay Mr. Sandronal." Kahit ayaw niya, ano bang magagawa niya? Bilang anak ng pamilyang Morsel, wala siyang ibang landas kundi ang magpakasal bilang kasangkapan.

Napabuntong-hininga si Samuel, bakas sa boses ang pagkaawa, "Ang kasal ay panghabang-buhay na bagay, hindi ko kaya na magpakasal ka agad bago ka pa makapagtapos ng kolehiyo."

"Dad, ayos lang ako. Mabait si Mr. Sandronal, gwapo at maganda ang ugali. Naniniwala akong magiging masaya ako." Malambing ang boses ni Shayne, pero malamig ang kanyang mga mata. 

Maganda ang sinasabi ng kanyang ama, pero alam niyang kung maglakas-loob siyang sumuway, agad na mawawasak ang maskara ng pagiging mabait nito.

Ang pagiging mabuti ng kanyang lolo at pagmamahal ng kanyang ama ay nakabatay lamang sa kanyang pagsunod sa kanilang mga kagustuhan nang walang pagtutol.

"Si Eldreed Sandronal ay talagang bihirang mabuting bata. Mas matanda ka na at may sarili kang mga desisyon, kaya't hindi na ako masyadong nakikialam. Ang hiling ko lang ay maging masaya ka." Malumanay na sagot ni Samuel, may ngiti sa boses.

"Salamat, Dad. Ibababa ko na ang tawag, mag-uusap na lang tayo ulit kapag nakabalik ka galing opisina." Pagkatapos magsalita ni Shayne, nakangiti pa rin ito, at matapos makuha ang pahintulot ng ama, ibinaba niya ang cellphone.

Tumayo si Shayne sa pintuan ng café, nakatingin sa walang katapusang kalye, at biglang nagtanong sa sarili kung saan siya dapat pumunta. Mayroon ba siyang mga kaibigan na tunay na maaasahan? Ang nag-iisa niyang kaibigan ay tuluyan nang naputol ang ugnayan matapos ang aksidente kalahating buwan na ang nakalipas.

Habang iniisip ang gabing iyon na puno ng hindi malinaw na mga bagay, napasabunot siya sa sarili niyang buhok. Akala niya handa na ang lahat, na mahuhulog si Eldreed sa kanyang patibong nang walang kalaban-laban. Pero hindi niya inasahan na kahit sa ganung sitwasyon, nagawa pa rin nitong makabawi at hilahin siya pababa kasama nito.

May galit pa ba siya sa kanya? Sa kahit saan siya tumingin, naroon si Eldreed. At sa ganitong bagay, hindi ba’t malinaw na mas ang babae ang nawawalan? 

Napasimangot si Shayne, nag-isip ng matagal, at tinawagan si Andeline.

Si Andeline ay anak ng madrasta niya, ang kanyang half-sister, at labing-anim na taong gulang pa lamang. Napakataas ng IQ nito na halos walang kaibigan dahil maraming naiilang dito. Ayon sa mga pagsusuri, dalawang beses o higit pa ang taas ng IQ nito kumpara sa mga kasing-edad niya.

Dahil matalino si Andeline, alam nito ang totoong pagkatao ni Shayne. Sa mga salita ni Andeline, si Shayne ay nagpapanggap na mabait pero halatang kahihiyan ang tunay na nararamdaman nito sa sarili kahit magaling magkunwari.

"Sa Wanten Ball Hall, pagkatapos ng tatlumpung minuto. Kung wala ka roon, aalis na ako." Hindi na hinintay ni Shayne ang sagot ng kausap, binanggit ang lugar at oras, at ibinaba ang tawag.

Alam naman niyang batid ni Andeline ang tunay niyang pagkatao, kaya hindi na niya kailangang magkunwari rito.