Kabanata O5

MATAPOS iunat ang kanyang mga braso at binti, unti-unting iminulat ni Lily ang kanyang mga mata. Bumungad sa kanya ang malambot na kutson, ang malamig na simoy ng aircon, at ang hindi pamilyar na kisame sa itaas. Napakunot ang kanyang noo.

Muli siyang bumalikwas at inalog ang gilid ng kama, parang sinusubukang gisingin ang sarili mula sa tila panaginip. Anong-Hindi, panaginip lang ito. Ipinikit muli niya ang mga mata sa pag-aakalang babalik sa inaasahan niya ang lahat sa oras na dumilat siya. Mabilis niyang iginala ang paningin sa buong kwarto, pilit inaalala ang nangyari. Ngunit bigla siyang napatingin sa isang katawan na nakahiga sa kama katabi niya.

Diyos ko! Hindi nga panaginip. Anong nangyari? Paano ako napunta dito? Ilang saglit siyang natigilan, nanlalaki ang mga matang tinititigan ang mukha ng lalaking mahimbing na natutulog.

Parang may kung anong pamilyar sa kanya ang lalaking iyon.

Dahan-dahan siyang lumapit, pinag-aralan ang bawat anggulo ng mukha nito—at doon siya tuluyang natigilan. Hindi... Hindi maaari...

Isang iglap, bumalik sa kanya ang alaala—ang aksidente sa mall, ang nabangga niyang lalaki noong kaarawan ni Royce, at ang matalim na tingin nitong hindi niya kailanman nakalimutan. Napatalon siya mula sa kama sa gulat saka mabilis na napahawak sa dibdib habang habol ang kaniyang hininga.

Mabilis siyang umatras na natataranta. Hindi, kailangan ko ng makaalis bago pa man siya magising!

Wala nang oras para alamin ang buong katotohanan. Wala nang oras para magtaka o maghintay. Ang tanging mahalaga ay makaalis siya bago pa magising ang lalaking iyon. Dali-dali niyang dinampot ang kanyang mga damit, nagmadaling sinuot ang mga ito, at walang lingon-likod na lumabas ng kwarto.

Habang naglalakad nang mabilis sa pasilyo ng resort, hinahabol ang kanyang hininga, isang bagay lang ang nasa isip niya—masama itong napasok ko. Ahhh! Kung bakit mo pa kasi naisipang uminom kagabi alam mo namang mahina ka pagdating sa alak Lily, kung sana nagkape ka na lang naiwasan mo pa ito. Pero may magagawa pa ba? Nangyari na, mabuti na lamang hiwalay na ako sa asawa ko kung hindi-isang malaking kahihiyan ito at gulo. Aaaah! Lily, ang tanga mo. Gusto mo lang magpakasaya pero bakit humantong ka sa ganito pa. Napasandal na lamang sa pintuan si Lily pagkapasok sa kuwarto saka yinakap ang sarili.

Bumilis ang kanyang paghinga, para bang ang bawat pag-alala sa nangyari ay dagok sa kanyang isip. Pilit niyang itinaboy ang mga imahe sa kanyang utak—ang hindi pamilyar na silid, ang mainit na katawan na katabi niya kanina, at ang mukha ng lalaking iyon. Hindi ngayon. Hindi ko dapat isipin ‘to ngayon.

Mahigpit niyang isinara ang kanyang mga mata at marahang hinilot ang sentido. Kailangan niyang pakalmahin ang sarili. Hindi siya maaaring mabuhay sa takot at pagkalito—hindi siya maaaring magpatalo sa ganitong sitwasyon.

Nagsisimula pa lang siya sa kanyang bagong buhay. Marami pa siyang kailangang gawin bago ang kanyang huling araw. 

Huminga siya nang malalim at unti-unting bumagal ang pintig ng kanyang puso. Nang sa wakas ay bumalik na sa normal ang kanyang paghinga, unti-unti siyang tumayo at naglakad patungo sa banyo.

Isang saglit siyang tumitig sa sarili sa salamin. Magulo ang kanyang buhok, namumula ang kanyang pisngi, at may bakas ng pagkalito sa kanyang mga mata. Kailangan kong maglinis ng isip... at katawan.

Binuksan niya ang shower, hinayaang bumagsak ang malamig na tubig sa kanyang balat.  

--

SAMANTLA, isang malakas na katok ang gumising kay Tyler, pilit niyang iminulat ang kanyang mata habang pupungas-pungas na iniunat ang buong katawan. Mabigat pa rin ang kanyang pakiramdam, tila hinahatak siya pabalik sa higaan ng antok na hindi pa tuluyang nawawala.

Ipipikit na sana niyang muli ang kanyang mga mata, ninanamnam ang natitirang init ng kanyang higaan, ngunit muling bumakas sa kanyang pandinig ang isa pang sunod-sunod na katok—mas madiin, mas walang pasensiya. Napabuntong-hininga siya. Wala siyang nagawa kundi bumangon, kasabay ng pagbagsak ng kumot na nagsilbing panakip sa kanyang hubad na katawan. Napasinghap siya sa biglang pagdampi ng malamig na hangin sa kanyang balat, mabilis na dinampot ang kumot at itinapis ito sa kanyang baywang.

Napahilot siya sa sentido, ramdam ang hapdi ng bahagyang sakit ng ulo—isang hindi maikakailang paalala ng alak na nilunod niya kagabi. Pilit niyang inaalala kung anong nangyari, ngunit sa ngayon, isa lamang ang malinaw—may isang taong gigil na naghihintay sa labas ng kanyang pinto.

Agad niyang tinungo ang pintuan at binuksan iyon nang walang pag-aalinlangan.

“Woah!” Naibulalas ni Red, ang kanyang matalik na kaibigan, isang doktor sa isang sikat na ospital, sabay taas ng dalawang kamay na may nakakalokong ngiti. “’Tol, kailangan mo ba ng mas matinong tapis? O gusto mo talagang ipakita ‘yan?” biro nito, sabay sulyap sa kumot na bahagyang nakalugay sa kanyang baywang.

Napairap si Tyler. “Anong sadya mo?” tanong niya, halatang inis.

“Naabala ba kita?” singit ni Red, pilit iniiwas ang tawa. “O baka naman may chikas ka pa diyan sa loob? Mukhang nag-enjoy ka yata kagabi at nawala ka sa linya natin, ah! At mukhang nalipasan ka ng gising pa, ha! Hahaha!”

“Shut up,” malamig na sagot ni Tyler, umiling na lang siya bago tinalikuran ang kaibigan at muling tinungo ang kama. Napatingin siya sa paligid—walang ibang tao, walang kahit anong bakas ng presensya ng sinumang kasama niya kagabi.

“Sino na naman kaya ang mapalad na babaeng nauto mo kagabi?” patuloy na tukso ni Red habang nakasandal sa pinto, nakangisi pa rin.

Napakunot-noo si Tyler, saka muling napahilot sa sentido. Sandali siyang napatigil. Tila biglang lumamig ang pakiramdam niya.

Oo nga pala… Napalunok siya. Nasaan na ang babaeng iyon?

“Oh, hayan.” Iniabot ni Red ang isang papel na nakasilid sa brown envelope.

“Ano ito?” tanong ni Tyler habang mariing tinitigan ang dokumentong nasa harapan niya.

“Ano pa? Eh di ang resulta ng check-up mo.” Sagot ni Red, sabay umupo sa tabi ng bintana at binuksan ang kurtina. “Mukhang malabo ka na talagang magkaanak. Pareho pa rin ang lumabas na resulta,” dagdag pa nito, may bahagyang pangungutya sa tinig.

Nanatiling tahimik si Tyler. Nakapako ang tingin niya sa papel na hawak. Tumigil ang mundo niya sa sandaling iyon. Parang hindi siya makahinga. Hindi siya makapaniwala. Papaanong nangyari ito? Wala sa dugo nila ang pagiging baog. Sa kanilang pamilya, ang pagpapatuloy ng lahi ay hindi lamang isang tradisyon kundi isang responsibilidad.

Isang kahihiyan ito sa buong angkan niya kung lalabas ang balita at mapatunayan. Napakaraming doktor na ang kinausap niya. Pinag-aralan na niya ang lahat ng posibleng paraan. Ayaw niyang magpakasal, kaya't naisip niyang gumamit ng surrogacy—isang praktikal na solusyon sa kanyang sitwasyon. Ngunit kung siya mismo ang may diperensya, paano niya maisasakatuparan ang plano?

Hindi niya matanggap ang katotohanan. Isa siya sa mga sikat at matagumpay na negosyante, CEO ng isang Velroy Motors ngunit bakit kahit ang salaping meron siya ay wala ring magagawa para sa problema niya ngayon? Hindi maari. Hindi maaaring ito ang kanyang kapalaran. Napailing siya at marahang dinurog ang papel sa kanyang palad.

Kailangan kong magkaanak sa lalong madaling panahon,

bulong niya sa sarili, puno ng determinasyon at pag-aalala.

Napatingin sa kanya si Red, nakangisi. “Anong plano mo ngayon.”

“Ulitin ulit natin. Hanggang sa tumugma sa inaasahan kong resulta,” aniya nito saka tumayo at kinuha ang tuwalya sabay diretso sa banyo.

“Paano kung pareho pa din ang resulta?” habol na tanong nito kay Tyler.

Habang naliligo, ramdam niya ang lagaslas ng tubig sa kanyang balat, pero hindi nito maibsan ang bigat ng iniisip niya. Pilit niyang gustong magpahinga kahit sandali mula sa stress na dala ng sitwasyon, pero sa halip, may isang alaala ang biglang sumagi sa kanyang isipan—ang babae kagabi.

Napahinto siya. Napakapit sa tiles ng banyo habang bumibilis ang tibok ng kanyang puso.

Naalala niya ang malambot nitong katawan na nakayakap sa kanya, ang mainit nitong hininga na dumadampi sa kanyang balat, at higit sa lahat, ang boses nito—ang bawat ungol na musika sa kanyang pandinig. Ibang-iba ang kanyang lasa—hindi tulad ng sinumang babaeng natikman niya noon. May kakaibang init at pang-akit itong hindi niya mawari. Parang isang lason na bumalot sa kanyang sistema at hindi niya magawang kalimutan.

Napakagat siya sa labi, pinigilan ang kilabot na gumapang sa kanyang katawan. Isang bahagi ng kanyang isip ang nagsasabing tapusin na ang alaala, ngunit may isang bahagi rin na gustong balikan iyon.

Bakit ganoon ang epekto nito sa kanya?