Kabanata O6

MATAPOS maligo at magbihis, handa na si Tyler para sa hapunan. Nakabalot pa rin ang tuwalya sa kaniyang baywang na lumapit sa salamin upang pagmasdan sandali ang sarili. Ginulo niya ang kaniyang buhok gamit ang kaliwang palad at napabuntong-hininga.

"Siguradong hinihintay pa rin ako do'n..." bulong niya sa sarili bago muling napailing at napabuntong hininga na may inis.

Mabilis siyang nakapagpalit ng kaswal na kasuotan, bumaba siya sa hagdanan at nagtungo sa silid ng mga bisita, kung saan naghihintay pa rin sa kaniya si Royce.

"Inakala kong umalis ka na matapos mong maghintay ng ilang oras sa akin." saad ni Tyler habang umupo naman sa tapat ni Royce at bahagyang itinulak ang lamesa. "Siguradong may nahain na para sa iyo. Pero ang tanong, ano nga ba ang nagdala sa aking karibal dito sa ganitong oras?"

Mabilis namang ibinaba agad ni Royce ang cellphone na kanina pa niya tinitingnan at ngumiti ng mapanukso.

"Tinanggihan ko ang inihain nilang inumin," sagot niya kay Tyler. "So, kumusta ang usapan natin? Gaano pa katagal bago ako tumigil sa pagtanggap ng mga reklamo mula sa corporate board?"

"Iyan lang ba ang dahilan kung bakit ka napapunta rito?" Bahagyang natawa si Tyler.

Matagal na silang magkaaway, mula pa noong araw na pinakasalan ni Tyler si Ivy ang namayapa nitong asawa na parehong itinitibok ng kanilang mga puso.

Ang dating matalik na magkaibigan ay nauwi sa pagiging mahigpit na magkaribal magmula no'n, at tuluyang nagkahiwalay bilang magkasosyo sa negosyo. Simula noon, ginawa na ni Royce ang lahat ng paraan upang mapabagsak ang dating matalik na kaibigan.

At kahit tatlong taon ng namayapa si Ivy, hindi pa rin iyon naging sapat na dahilan para tuluyang kalimutan ni Royce ang kanilang alitan.

"Alam mo," panimula ni Julian, nakangiti nang mapanukso. "Kung hindi mo maipapakita sa corporate board na willing ka pa ding magkapamilya at magka-anak, it's possible na putulin nila ang ugnayan nila sa kompanya mo at pabayaang bumagsak. Gusto mo bang mangyari 'yon?" Isang malamig na tawa ang lumabas sa kaniyang bibig habang binibigkas ang bawat ssalita.

Pinisil ni Tyler nang bahagya ang tungki ng kaniyang ilong bago tumikhim. "Bakit bigla ka yatang naging mabait para magpayo sa akin ng mga dapat kong gawin? Hindi ba dapat matuwa ka sa oras na mapabagsak mo ako?

"Hindi ako nagpapakabait sa'yo," sagot ni Royce, bumalik ang bahagyang pang-uuyam sa kaniyang tono. "Gusto ko lang ipaalala sa iyo na kapag tuluyan nang bumagsak ang kompanya mo at bumaba ang estado mo, mas madali nang makikita kong sino ang tunay na may sala sa aksidenteng iyon." aniya, saka tumalim ang kaniyang mga tingin, at nawala ang kaniyang mapanuksong ngiti sa kaniyang mukha.

"Huwag mong kalimutan na ang estado, kapangyaraihan at kayamanan mo lang ang nagtatakip sa taong dapat sana'y nakakulong bilang isang pabaya at mamamatay-tao."

Tahimik lang na pinagmasdan ni Tyler ang mga labi ni Royce habang patuloy itong nagsasalita. Kasabay nito, ang hindi mapakaling mga paa ni Royce na marahang tumatapak sa sahig paulit-ulit-tila ba may nais iparating sa kaniya.

Alam ni Tyler ang tinutukoy nito. At kahit pa matagal na silang magkaaway, may bahagi sa kaniya na nakakaunawa-na sa isang banda, hindi lang ito basta maninira, kundi may pagproprotekta din sa kung anumang lihim ang nakatago.

Pinilit niyang ngumiti kay Royce, alam niyang hindi talaga ito sadyang dumalaw sa kaniya para tumulong. Dumaan ito upang basahin ang iniisip niya-upang alamin ang mga plano niya, at ang mga susunod na habkang niya.

Habang si Royce, nakakasiguradong hindi niya hahayaang makabangon pang muli ang dating matalik na kaibigan. Hindi niya hahayaang makabalik ito, makabangon, at magkapamilya pa.

Napatingin si Royce kay Tyler bago dahan-dahang tumayo mula sa sofa. Nakatitiyak siyang naalarma niya ang isipan ni Tyler, sapat na para maisip nito ang mga susundo na hakbang. "Maikli ngunit kawili-wili ang usapan natin," aniya, may bahid ang panunuya sa tinig. "Aabangan ko kung paano mo aayusin ang lahat."

"Oo, gagawin ko ang lahat ng makakaya ko. Maraming salamat sa matinding pag-aalala mo," sagot ni Tyler, hindi inililihis ang tingin habang pinagmamasdan ang unti-unting paglayo ni Royce. Nang tuluyang mawala na ito sa kaniyang paningin, napabuntong hininga siya at pabagsak na napaupo mula sa sofa.

"Ano na naman ang pinaplano mo, Royce?" bulong niya sa sarili. Napailing siya at ipinikit ang mga mata, pilit na nilulunod ang mga bumabagabag na hinala sa kaniyang isipan. Kilala niya si Royce, ito ang tipo ng taong hindi tumatanggap ng pagkatalo sa buhay, kaya nasisigurado niyang hanggang ngayon laman ng isip pa din ng lalaking iyon ang makapaghigante sa pagkakapanalo niya sa puso ng yumaong asawa, at alam niyang hindi din siya tatantanan sa kinahinatnan ng kaniyang asawa.

Isang sandali pa ay biglang may kumatok sa pintuan dahilan para mapadilat siya at mapaupo ng maayos.

"Come in." aniya, sabay tikhim. 

Agad namang pumasok ang PA niya.

"Nahanap mo na ba siya?" malamig niyang tanong sa binata ngunit wala itong natanggap na sagot.

"Nasaan ang footage?" dagdag pa niyang tanong, ramdam ang pag-init ng kaniyang dugo. Mabilis namang iniabot ng kaniyang PA ang tablet sa kaniya. 

Mabilis niyang binuksan at pinanood ang footage saka siya bahagyang napangisi.

Biglang bumalik sa isip niyang muli ang mga nangyari kagabi kasama ang babaeng iyon. Tila nararamdaman na naman niya ang kakaibang init at kiliti na kumakalat sa kaniyang buong katawan ngayon. Init na hindi maipaliwanag ngunit ramdam niya ang pangangailangan niya sa presensya ng babaeng ito. Mabilis siyang napalunok at napaayos ng upo, kung hindi siya nagkakamali, apat na beses siyang nilabasan sa loob lamang ng ilang minuto dahil sa babaeng iyon. Isang kakaibang pagkakataon na dapat niyang bigyang pansin ngayon. Marahil malaking bagay ang maitutulong ng babaeng ito sa kaniyang kinakaharap na problema ngayon.

"Boss, gusto niyo po ba siyang ipakuha at dalhin dito?" pukaw na tanong ng PA sa kaniya, agad namang napabaling siya dito saka tumango.

"Hanapin siya at dalhin dito." Utos niya, saka naglakad papalayo.

"Paano po kung hindi sumama?" pahabol pa nitong tanong sa kaniya na ikinahinto niya sa paglalakad.

"Gawin mo ang lahat na sumama siya, mapasaayaw at sa gusto niya kinakailangan ko siyang makaharap sa loob ng isang kwarto." 

Hindi niya maintindihan ang sarili pero sa isang bagay lang siya nakakasigurado, may kung anong kakaiba sa babaeng iyon na hindi niya dapat palagpasin pa.