Mabilis ang naging takbo ng oras para sa akin. Parang kahapon lang ay kinakabahan pa ako habang hinihintay si Nanay na buksan ang pinto ng bahay noong unang araw ko rito, pero ngayon ay kumikirot na ang tiyan ko habang nakahawak sa counter top ng kusina. Bigla na lamang kumirot ang tiyan ko habang nagtitimpla ng gatas bago sana ako matulog. I suddenly felt a warm liquid flowing down on my legs. I dropped the glass I was holding when the pain started to become unbearable. Hindi ko na napigilang sumigaw dahil sa sakit habang naiiyak. Nakarinig ako ng malalakas na yabag pababa ng hagdan, then I saw Sever rushing towards me. Sa likod niya ay si Nanay na mukhang nagising mula sa kaniyang pagtulog. They both acted quickly but calmly, dahilan upang kumalma rin ako kahit papaano. Agad kinuha ni Nanay ang inihanda kong bag na dadalhin ko sa ospital kapag dumating na ang oras na ito. Sever kept on telling me things that calmed me down while he was guiding me toward the car. Agad niyang
“Sever, kailan ka ba uuwi rito?” “Next week, why?” “Tulungan mo nga ako!” “Regaluhan ko na lang sila. Ano bang magandang regalo? House and lot? Saang bansa ba?” Kung puwede lang sana manapak online, nasapak ko na siya. “Sever!” Ngumisi siya, halatang inaasar ako. “Or they want cars? Aero like cars, right?” Hindi ko na napigilang umirap. Kanina pa ako nakatulala sa papel na nakalapag sa harap ko habang nilalaro ang ballpen na hindi ko magamit-gamit dahil wala naman akong maisulat. Kasalukuyan akong nasa kusina at ka-video call si Sever. Mula sa screen ng cellphone ko ay nakikita ko na nasa loob siya ng sasakyan niya, nagmamaneho. Napapaisip ako about my babiesʼ first birthday. Hindi ko alam kung paano ko ice-celebrate. Nagpaplano na talaga ako kahit four months pa naman ang layo niyon. “Grabe ka naman manampal ng kayamanan mo. Sapul na sapul ako.” “Kidding aside. Ano bang gusto mo?” “I want it to be memorable.” “Gusto mo memorable? Edi ipakilala mo sa tatay nila.”
Kung puwede lang manatili na lamang ako rito at hindi na umalis pa, kaso hindi eh. “Nay, next month pa naman po ang alis ko. Wala na tayong makakain kung hindi po ako babalik sa trabaho ko.” Kahit na kaya ko pa namang buhayin ang pamilya ko nang ilang taon nang walang trabaho, mabilis na natapos ang break na ibinigay sa akin. Naka-time-lapse nga yata ang buhay ko. “Susubukan ko pong bumalik dito buwan-buwan. Hindi ko rin naman po kayang mahiwalay sa mga anak ko nang matagal.” Marahang ngumiti sa akin ang Nanay ko. “Naiintindihan ko, 'nak. Ayusin mo 'yang mukha mo at hindi naman kita pipigilan.” Natawa ako nang bahagya. Ang akala ko ay need ko pa ng pangmalakasang acting para makumbinsi si Nanay na payagan akong bumalik sa trabaho ko, pero nakailang salita pa lamang ako ay pumayag na siya. Sever informed na bago ako umuwi sa Pilipinas ay kinakailangan ko munang dumaan muli sa main headquarter ng Derrivy upang mag-sign in at para sa assessment. Mapapaaga ng dalawang linggo ang al
Packing my things was never hard for me, not until I reached this point of my life. “Pati ba ito, anak, dadalhin mo?” “Opo, 'Nay.” Dati, hindi kaso sa akin ang paglipat mula sa isang lugar patungo sa isa dahil sa trabaho ko. Bahay lang ang meron ako dati, not a 'home' gaya ng meron ako ngayon. May isang araw pa bago ang alis ko, pero pinili kong mag-impake na ngayon para bukas ay wala na akong gagawin. Ilalaan ko ang buong araw na 'yon sa mga anak ko at kay Nanay. Hindi tulad ng dati, sobrang bigat ng pakiramdam ko habang ipinapasok ang mga damit ko sa loob ng maleta. I remember doing the same thing to sleep in Sever's condo two years ago, pero hindi naman ganito kabigat ang naramdaman ko. Being a mother melted the ice that thickened around my heart, making me soft as a marshmallow. Is it a good thing? Hindi ako sigurado. Ang tanging alam ko lang ay may mga bagay na akong masasabi bilang kahinaan ko. Dati, wala akong inaalala. Wala akong pakialam kung makaka-survive b
“Can I get back the phones I surrendered back then?” “It was all crushed due to the policy.” Napahinga ako nang malalim. I felt like I was back to square one. Akala ko ay mababawi ko pa ang mga 'yon. I lost my old contacts when I surrendered my old phones before taking a break. Pero hindi naman 'yon ang habol ko, but the conversations there. “You will be given a new phone for the missions, don't worry. As for a personal phone, gusto mo ba ng bago?” Agad akong umiling. “Kahit huwag na.” I heaved a deep sigh. Now, how could I find him? Bakit kasi mas naaalala ko pa ang performance ng lalaking 'yon kaysa sa pangalan niya? Before leaving, sinubukan ko na ring hanapin ang pangalan niya sa mga articles na umiikot sa kapatid ko. It was like my heart was being pierced by countless of needless while looking at the photos from her burial. Ni hindi ko nga kinayang tignan nang matagal ang mga 'yon. Hinalungkat ko rin lahat ng articles tungkol sa engagement niya, para lang mahanap ang
Sever was looking at me like he doesn't know me at all. Doon ako muling napangisi. “If that's the rule, Eve.” “Granter. It's Granter.” Nilagpasan niya ako. He walked towards a small gate and opened it. Doon ko lang napagtanto na ang likod pala ng mansyon ay isang arena. Wala akong naririnig na kahit anong ingay na mula sa loob, ngunit alam ko na mahigit isang daan ang nasa loob ng arena ngayon. Dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. “I won't die here, right?” Hindi ko itatanggi na kinakabahan na ako. I haven't been in a serious fight lately. Saan na lang kaya ako pupulutin kung hindi ko naihanda ang sarili ko bago muling bumalik? Tangina. Assessment lang naman ito, may mga anak akong naghihintay sa akin. “Just never lose your sight on the enemies. You'll live.” Muntik na maglaho ang pag-asang hawak-hawak ko pagtapak ko pa lang sa loob ng arena. Sa dami ng nakahandang kalalabanin ko, hindi ko na naiwasang isipin kung may violations ba akong nagawa sa loob ng tatlong taong pa
“Wow. First mission accomplished in just an hour? Good job, Alari.” “Huwag ka ngang plastik! Muntik na akong pumalya kanina dahil sa 'yo!” Nakagat ng lalaki ang ibabang labi at halatang nagpipigil ng tawa. Kung puwede lang talaga sanang manapak through video call, matagal ko nang ginawa sa kaniya dahil lagi na lang akong napipikon sa lalaking 'to. I was in the middle of a mission earlier when he suddenly called just to tell me that he was eating his favorite flavor of cake after a long time. Buti sana kung sa personal number ko ito tumawag at hindi sa number na ginagamit ko lamang sa trabaho. “I didn't know. I'm sorry.” Napairap na lamang ako dahil alam ko naman na sinadya niya 'yon. Sa taas ng ranko niya, hindi niya alam ang tungkol ro'n? Kanang-kamay lang naman ang lalaki ng bagong Supremo. Last week ko pa ito nalaman ngunit ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala. Paano naman nakaangat ang lalaking 'to nang gano'n kabilis? Nakapagtataka ngunit, sa training na ginawa niya
“Sa ngayon, wala pa ang target sa bansa. We couldn't get the exact date of his flight to the Philippines, but we expect it to be within this week.” Tumango-tango ako. “Pero hindi ba masiyadong maikli ang tatlong buwan? That's the head of Sleverions, Sever. Kahit nga yata langaw o lamok ay hindi nakakapasok sa base ng grupo nila rito sa Pilipinas.” Itinigil niya ang pagtitipa sa kaniyang computer para lumingon sa akin. “You can request for extension, ako na mismo ang aasikaso ro'n if ever. Pero sa ngayon, 'yan muna ang usapan.” Since yesterday, I was already doing some research about the Sleverions. I read everything I could to know more about their group, how they work, and who are the members. Inisip ko na nga kung paano maging client nila kahit wala pa namang gustong pumatay sa akin, 'yon ay ang sa pagkakaalam ko. “Even the location of their base here in the Philippines, hindi ko mahanap.” Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga. Paano ko uumpisahan ang misyon na ito kung