CHAPTER 5: Doc. Archie Carter

Sa takot ko na maabutan ako ni Vivienne at Eulalia ay diresdiretso lang ako sa pagtakbo. Hindi ko na namalayan ang paligid at isang malakas na tunog na lang ang narinig ko. Naramdaman kong tumilapon ang katawan ko palayo pero ang unang kinapa ko ay ang aking tiyan.

“Hala! Nasagasaan ‘yong babae!”

“Tulungan niyo ‘yong babae!”

“Tumawag kayo ng ambulansya!”

Samu’t-saring boses na ang naririnig ko. Umiikot na rin ang paligid ko at hindi ko na alam kung sino ang unang tatawagin. Namimilipit na ako sa sakit ng aking tiyan at natatakot ako na baka mawala ang bata sa sinapupunan ko.

Gusto ko na rin tumakbo ulit palayo sa takot ko na maabutan ng dalawang babae.

“Miss, ‘wag ka munang babangon.” Rinig ko ang isang boses ng lalaki.

“K-Kailangan kong b-bumangon… maaabutan n-nila ako. ‘Y-Yong anak ko. T-Tulungan niyo ‘yong anak k-ko.” Pilit kong sabi habang kumukuha ng lakas sa braso ng lalaking hinawakan ang balikat ko para pigilan akong tumayo.

“Sino? Sinong humahabol sa ‘yo? Kaya ka ba tumatakbo?”

Hindi ko na magawang sagutin ang lalaki nang tuluyan nang mandilim ang paningin ko.

Pagmulat ko ay puting kisame na agad ang bumungad sa ‘kin at ang amoy ng gamot sa paligid. Nang maalala ko ang nangyari ay agad kong kinapa ang tiyan ko. Sa takot ko na baka mawala ang anak ko ay pinilit kong bumangon. Hinaklit ko ang IV na nakatusok sa kamay ko pero may malaking kamay ang pumigil sa ‘kin.

“Miss, hindi ka pa magaling pero gusto mo na naman i-extend ‘yong stay mo sa hospital.”

Dahan-dahan kong inangat ang paningin ko at bumungad sa ‘kin ang isang pamilyar na mukha. Sa sobrang pamilyar ay nagsimula akong manginig sa takot.

Anong ginagawa ni Madeux dito? Ba’t siya nakasuot ng doctor’s robe?!

“A-Anong ginagawa mo dito? W-Wala na tayo, Madeux! W-Wala ka nang habol sa ‘kin! Magsama kayo ni Vivienne! Hindi ko kayo pakikialaman pero tigilan mo na ako!”

Hindi ko na alam ang sunod na mga nangyari pero sinubukan ko talagang makawala sa pagkakahawak sa akin ng dating asawa. Hanggang sa maramdaman ko na lang na may itinusok sa braso ko hanggang sa unti-unti na akong kumalma.

“Chill. Chill. You mistook me for someone you knew… and unfortunately, I knew.”

Tinitigan ko lang ito na may masuyong ngiti sa mga labi. Ibang-iba sa pustura ng dati kong asawa. His hair was brushed up and he’s wearing eyeglasses which makes him look so genius and… clean. Unlike… Madeux.

“I am Archie Carter. Resident doctor and pediatrician. I didn’t expect to meet Madeux’s ex-wife here and… pregnant.”

Sa nalaman ay mas lalo akong nanlaban sa gamot. Pinipilit kong hindi makatulog pero unti-unting pumipikit ang mata ko. Hindi kaya ng dugo ko na may isang kamag-anak na naman ni Madeux ang nakahawak sa 'kin. Ayoko na magpatali sa leeg. Gagawin ko ang lahat para tuluyan lang makalayo sa kanila.

“Don’t worry. I won’t tell Madeux about this. Ano siya, sinuswerte?! Finder’s keeper ‘to ‘no. Hindi porket iisa lang ang dugong nananalaytay sa ‘min, kakampihan ko na siya. You’re so beautiful to cry. Pretty girls should be loved.” Ang hudyo ay kinindatan pa ako bago lumabas ng kwarto ko at ako naman ay tuluyan na namang binawian ng ulirat.

Paggising ko ulit ay nakaayos na ang IV sa kamay ko pero nakatali ang isa kong kamay sa kama. Iginala ko ang paningin ko at naabutan kong nakaupo ang doctor sa sofa habang nakasandal at nakangangang natutulog.

“Pssst!” Tawag ko dito. Pupungas-pungas naman itong nagising at nagkusot pa ng mata.

“Sino ka nga ulit? At bakit dito ka sa kwarto ko nakatambay?” Paunang tanong ko. Kakaiba talaga ang topak ng magpapamilyang 'to.

Humikab muna ang hudyo bago ako sagutin at sinuklay ang buhok nito paatras.

“Good evening rin, miss.” Puno ng sarkasmo nitong sagot. “Hindi ka ba nakakaintindi ng english? Ako nga si Archie. Pediatrician sa ospital na ‘to.”

“Ba’t nandito ka sa kwarto ko, anong kailangan mo? Hindi ako bata para bantayan mo. At hindi mo ako mauuto, Madeux.”

Napabuga naman ang lalaki ng hininga na parang nagtitimpi sa ‘kin.

“Kamag-anak ko lang si Madeux pero mas pogi ako sa kaniya. At saka may bata sa tiyan mo kaya ako nandito.”

“Obstetrician-gynecologist ang kailangan ko, hindi pedia.”

“So, ayaw mo malaman ‘yong kalagayan ng anak mo? For your information, buti malakas yung sperm namin. Malakas ‘yong kapit ng dugo sa obaryo mo kaya hindi nalaglag ‘yong anak… mo. You’re five months pregnant by the way.”

Today, I realized that the loveliest memory sometimes leaves the most painful wound.

Hindi ko alam kung ano ang dapat maramdaman. Should I complain? Should I be scared? Should I be happy? I don't know. Ang sabi nila, ito raw ang pinakamagandang pangyayari sa buhay ng isang babae. Ang pinakamalaking biyaya at pinakamasayang alaala.

My pregnancy was hard. Hindi ako makahanap ng trabaho dahil hirap akong gumalaw. Miski sa simpleng paglilinis ng bahay ay hindi ako makatulong. Hiyang-hiya ako sa mga magulang ko. Mabuti nga at araw-araw wala ang mga ito sa bahay para magtrabaho. Umuuwi lang sila kapag gabi na.

Hindi ko na lang namalayan na sa loob ng anim na taon ay nakaya ko ang lahat. Lalo na sa pagpapalaki ng kambal ko. I gave birth in Switzerland, since that was what my mom wanted. Away from stress. Away from pollution.

Pero kahit ano pa ang pag-iingat ko, Linneus, my son, still had an auto-immune disease. We needed to go back to Philippines kasi kailangan ko na rin magtrabaho. Pero hindi ko naman akalain na ang magiging boss ko ay ang dati kong asawa.

Madeux Carter in his business suit. Standing proudly in the middle of his office, smirking at me.

“I had a hard time looking for you, my ex-wife.”

Lahat ng takot na pilit ko binaon ay biglang nagbalik. At wala na akong sinayang na panahon para tumalikod at muling tumakbo palayo. Hindi para sa sarili ko, kundi para sa mga anak ko.