แชร์

Defend Me, Ninong Azrael
Defend Me, Ninong Azrael
ผู้แต่ง: Eyah

PROLOGO

ผู้เขียน: Eyah
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-03-24 21:25:54

“AYOKO na ng ganito, Carlos. T-Tama na, itigil na natin ito. D-Diring-diri na ako sa sarili ko! Ang dumi-dumi ko na. A-Ayoko na—” 

*Pak! 

Napaatras ako at kinabahan. Iyong sumigaw kanina, si Mama iyon. At malamang, siya rin iyong dinapuan ng malakas na sampal na pumutol sa pagsigaw niya. 

Imbis tuloy na dumiretso ako sa pagpasok sa bahay, iniwanan ko na lang iyong bag ko sa papag na upuan at nagmamadali na akong umalis ulit. Hindi naman ako lalayo dahil sa tindahan lang ako ni Ate Weng pupunta—isang bahay lang ang pagitan noon mula sa bahay namin. 

“Ate Weng, patambay muna po, ah? Mainit na naman sa bahay, eh,” makabuluhang sabi ko sa may-katabaang babae na nasa mid-fifties na ang edad. Abala siya noon sa pag aayos ng mga alak na paninda niya. 

Lumingon agad siya sa akin at ngumiti. Tinigil niya rin saglit iyong ginagawa niya para lang lapitan ako at pagbuksan ng pinto. 

“Sige ba, walang problema. Ikaw pa ba? Dito ka muna,” aniya na ikinangiti ko. “Nag meryenda ka na ba?” 

Umiling ako. Bigla ring kumalam ang sikmura ko, na-trigger yata sa tanong ni Ate Weng. 

“Hindi pa, Ate, eh. Bente lang iyong baon ko kanina, minalas-malas pa na may ambagan ng twenty five pesos. Biglaan. Kaya hayun, wala na ngang nakain, nagkautang pa ako ng limang piso. Pambihira talaga,” reklamo ko. 

Tinawanan lang ako ni Ate Weng pero hindi ko iyon pinansin. Alam ko kasi na sanay na siyang ganito ako dahil halos araw-araw kung magreklamo ako sa kanya. Siya kasi iyong hingahan ko ng mga problema at hinanakit ko sa buhay. Mas malapit na nga yata kaming dalawa kaysa kay Mama. At speaking of Mama… 

“Ate Weng,” tawag ko sa tindera na ngayon ay abala pa rin. 

“O?” 

“Sila… Sila Mama. Kanina pa ba sila nag aaway  ni Papa?” 

Hindi agad siya nakapagsalita. Tumigil siya sa pag aayos ng mga bote ng alak pero hindi siya tumingin sa akin. Ewan ko, parang pinag iisipan niya pa iyong mga sasabihin niya o ano. 

“Tingin ko, hindi naman. Kasi kagagaling lang dito ng papa mo mga limang minuto pa lang ang nakararaan,” sabi na niya mayamaya. Napatango ako. “Bakit?” 

Hindi na ako sumagot. 

Napatitig na lang din ako sa mga panindang tinapay ni Ate Weng. Ganoon din sa freezer nila na may lamang soft drinks at kung anu-ano pang mga juice. Parang naging malaking tukso iyon sa paningin ko at bigla akong nagutom lalo. 

“Ay, teka. Oo nga pala, nakalimutan kong ikuha ka ng meryenda.” Nagmamadaling umalis si Ate Weng sa estante ng mga alak. Sinundan ko lang siya ng tingin. Pagbalik niya ay may dala na siyang isang plato ng kanin at ulam. May kasama pang isang bote ng soft drinks. “‘Ayan. Kumain ka muna habang nandito ka. Para pag uwi mo, busog ka na. Duda ako na may pagkain na sa bahay niyo. Iyong papa mo kasi, mula umaga hanggang hapon eh nakatambay na rito kasama iyong mga barkada niyang puro mga sunog-atay at sunog-baga rin. Iyong mama mo naman, alam kong tulog sa araw dahil night shift sa trabaho niya, ‘di ba?” 

Tumango ako bilang sagot tsaka ko siya nginitian ng tipid. 

“S-Salamat po dito, Ate Weng, ha? `Buti pa po kayo, concerned kayo sa akin,” seryosong sabi ko. “Sigurado po ba kayo, hindi kayo ang totoong nanay ko?” 

Matunog na tawa ang naging sagot ni Ate Weng. Umamba pa siya na hahampasin ako. 

“Ewan ko sa iyong bata ka, oo! Kumain ka na nga lang diyan at nang mapawi na iyang gutom mo. Kapag kulang pa, magsabi ka lang. Huwag mahihiya, marami pa sa loob.” 

Nagpasalamat ako ulit at pumikit na para manalangin bago kumain. 

“Salamat po sa biyayang ito, salamat po at merong Ate Weng. Pagpalain Mo pa po siya para mas sumagana siya dahil deserve naman po niya. Salamat po ulit ng marami! Amen.” 

Dumilat na ako at natatakam na tumitig muna saglit sa tumpok ng kanin at menudo. Lafang na! 

Kontra sa sarap ng kanin at menudo ang nagsimulang tumakbo sa isip ko nang magsimula na akong kumain. Bumalik sa isip ko at parang paulit-ulit kong narinig doon ang pagsigaw ni Mama. At iyong sampal… na malamang ay si Papa ang gumawa. 

Mula noong nagkaisip ako, wala na akong matandaang araw na lumipas nang hindi sila nag aaway. Magmula sa pinakamaliit hanggang sa pinakamalaking bagay, imposibleng hindi nila iyon pagtalunan. Nauuwi pa nga sila sa pisikalan minsan. O madalas. At sa pag aaway nila na iyon ay mas lalo lang bumigat ang buhay namin.  

Sa mga magulang ko, si Mama lang ang nagtitiyagang magtrabaho. Saleslady siya sa isang departament store, pero hindi pa rin sumasapat sa araw-araw naming pangangailangan ang maliit na buwanan niyang sahod. Lalo na at wala na ngang trabaho si Papa, laman pa siya ng inuman sa araw-araw na lang ng buhay niya. At oo nga pala, may kuya rin ako na bukod sa may sariling mundo ay wala na ring ginawa kundi ang humingi nang humingi kay Mama ng pera. Tumigil sa pag aaral sa edad na disinuwebe para raw magtrabaho na lang. Pero ang ending, ‘ayun. Tambay. 

Kaya ako, kahit hirap na hirap na sa buhay ay handa pa ring magtiis makatapos lang ng pag aaral. Kung kinakailangan kong gumapang ay gagawin ko. Swerte na lang din ako dahil kahit papaano ay masipag si Mama. At merong akong Ate Weng. 

“Hoy, Lara! T*ngina ka, `buti ka pa pakain-kain lang diyan! Umuwi ka na, kanina ka pa hinahanap ni Papa!” 

Lumingun-lingon ako sa paligid para hanapin kung saan galing iyong boses. Si Kuya Leio iyon, sigurado ako. 

“Nandito ako, tanga!” Biglang tumama sa ulo ko ang isang medyo matigas na bagay. Nang tingnan ko, sapatos ko pala iyon na iniwan ko kanina sa tabi ng pintuan nila Ate Weng. Galing iyon sa maliit na butas ng tindahan. Nandoon nga si Kuya Leio na nakatingin sa akin habang nanlilisik ang mga mata. 

Tumayo ako at naglakad palabas para harapin si Kuya. 

“Kuya—” 

“O!” Hindi ko na natuloy iyong sasabihin ko dahil bigla na niyang hinagis sa akin ang dala niyang isang lata ng tuna. Buti na lang at nasalo ko iyon dahil kung hindi, malamang na bukol ang inabot ko. O baka pumutok pa ang noo ko dahil malamang na doon magla-landing iyong delata. “Ibigay mo iyan kay Papa. Kapag hinanap nila ako, sabihin mo hindi mo alam. Huwag mo akong ilalaglag, gaga ka. Makakatikim ka sa akin, sinasabi ko sa iyo!” 

Yumuko ako at sinuot ang sapatos ko. 

“Paano kita ilalaglag, eh hindi ko nga alam kung saan ka pupunta?” pamimilosopo ko. 

Dumampot siya ng bato at akmang ihahagis na niya sa akin iyon nang tumakbo ako pabalik sa loob ng tindahan ni Ate Weng. 

“O? Napaano ka?” Tumingin siya sa platong kinakainan ko. “`Tapos ka na bang kumain? Baka gusto mo pa, meron pa roon sa loob. Ikukuha kita—” 

“Huwag na po, Ate Weng! Ano… Busog naman na po ako. Tsaka hinahanap na rin daw po ako nila Papa,” tanggi ko. Kinuha ko na lang iyong mga pinakainan ko. “Hugasan ko na po ito—” 

“Huwag na. Ako na iyan. Umuwi ka na at baka madamay ka pa sa init ng ulo ng papa mo kapag natagalan ka. Sige na.” 

Kinuha sa akin ni Ate Weng iyong mga pinagkainan ko. 

“Salamat po, Ate Weng.” 

Umalis na rin ako at naglakad pauwi sa bahay namin. 

Pagbukas ko ng pinto, saktong bumungad sa akin si Papa. Magulo ang buhok niya at wala siyang damit pangtaas. Hawak niya sa isang kamay ang bote ng alak na halos kalahati na lang ang laman. 

Nag alangan akong lumapit sa kanya pero ginawa ko pa rin dahil wala naman akong choice. 

“P-Pinapabigay ni Kuya,” mahinang sabi ko sabay abot ng delatang tuna sa kanya. 

Tinitigan lang ako ni Papa saglit bago niya inagaw sa kamay ko iyong tuna. ‘Tapos nilagpasan na niya ako at dire-diretso siyang naglakad palabas ng pinto.

Sinundan ko pa siya ng tingin hanggang sa tuluyan siyang mawala. Doon lang ako pumasok sa kwarto. 

“Mama—” Kusa akong napaatras sa nakita kong ayos ni Mama. Nakasuot siya ng magkapares na underwear at kasalukuyan niya pa lang na sinusuot ang puting polo shirt na uniform niya sa department store na pinapasukan niya. Alam kong normal lang naman na magsuot ng underwear bago ang mismong damit. Iyon nga talaga ang purpose at kung bakit ito tinawag na “underwear” hindi ba? Pero ang hindi normal sa paningin ko ay iyong mismong underwear. Hindi iyon ordinaryong underwear lang. Ang suot ni Mama ay iyong tipo ng underwear na masyadong sexy at… malaswa. Nakalatag din sa papag ang iba pang damit na puro maiikli. Hindi ko alam na may mga ganoong damit pala si Mama.

Parang nagulat naman siya sa pagpasok ko dahil bigla siyang tumayo at natatarantang inipon ang mga nakalatag na damit.

"L-Lara, ano ka ba? Bakit bigla-bigla kang pumapasok? May kailangan ka ba? Anong—”

"H-Hihingi lang po sana ako ng pambili ng bigas, `Ma. Alam ko kasi na paalis ka na. Si Papa, lasing na naman at malamang ubos na iyong pera niya sa alak at pulutan,” paliwanag ko. “Mama, iyang mga damit na iyan? Kanino iyan?” 

Tinuro ko pa iyong mga damit na ngayon ay yakap-yakap na ni Mama.

"A-Ano… W-Wala ito, anak. Huwag mo na lang intindihin.” 

Siniksik niya sa isang sulok iyong mga damit tsaka niya kinuha iyong wallet niya. Kumuha siya ng one hundred pesos at inabot iyon sa akin. 

“`Eto, bumili ka na ng bigas. Diyan ka na rin kumuha ng pambili niyo ng ulam. Iyong baon mo naman bukas—” 

“Sabado po bukas, ‘Ma.” 

Natigilan siya at napatingin sa akin. 

“Oo nga pala.” Kinuha niya ang kamay ko at sinuksok doon ang buong one hundred pesos. “Sige na. Bumili ka na. Diyan ka na lang kanila Weng bumili para hindi ka na mapalayo.” 

Tumango ako. Bago ako tumalikod, sinulyapan ko pa iyong tumpok ng damit na nakasiksik sa gilid. 

Hindi rin naman nagtagal ang pagtitig ko roon dahil nagsimula na rin akong maglakad palabas ng maliit naming kwarto. 

Malapit na ako sa tindahan ni Ate Weng nang marinig ko ulit ang boses ni Mama. Tinatawag niya ako. 

“Lara!” 

Lumapit ako sa kanya. Baka may nakalimutan kasi siyang sabihin o ipapasabay na bilhin. Pero pagkalapit ko, imbis na bilin ang marinig ko ay isang mahigpit na yakap ang sinalubong ni Mama sa akin. Sobrang ikinagulat ko iyon at hindi na halos ako makagalaw. 

Hindi malambing na tao si Mama. Hindi siya showy. Hindi siya iyong tipo ng nanay na normal lang na yumayakap sa anak. Parang may kakaiba. 

Sa ginawa ni Mama ay para akong naiyak na hindi ko maintindihan. Bumigat bigla ang dibdib ko, pero gumaan din iyon agad. Sobrang gaan. 

Nagsisimula pa lang akong enjoy-in ang yakap ni Mama nang bigla na siyang bumitaw sa akin. Sunod niya namang hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Tinitigan niya rin ako nang diretso sa mga mata. 

“Pag uwi ko bukas, magsho-shopping tayo,” aniya. 

“P-Po?” Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Ang hirap maniwala. Kami, magsho-shopping? Paano? Eh, hirap na hirap nga kami sa buhay. Pambili nga lang ng pang araw-araw naming pangangailangan ay halos hindi na namin alam kung saan kukuhanin. Na-excite ako sa sinabi ni Mama pero nawala rin iyon agad. “Huwag na po, Mama. Itabi na lang natin iyong pera para may pambili tayo ng pagkain sa mga susunod na araw.” 

Unti-unting gumuhit ang ngiti sa mga labi ni Mama. Totoong ngiti iyon pero… malungkot. 

“Ikaw talaga. Huwag mo nang alalahanin iyon. Basta, bukas pag uwi ko, magsho-shopping tayo.” 

Niyakap niya pa ako ulit bago sinabihan na tumuloy na kila Ate Weng.

***

KINAGABIHAN. 

Maaga akong natulog dahil gusto kong bumilis ang oras. Gusto ko nang mag umaga agad dahil gusto ko nang makita si Mama at gusto ko nang mag-shopping. 

Habang tulog, siyempre ay hindi ko na namalayan ang paglipas ng mga oras. Basta, nagising na lang ako kinaumagahan sa malalakas na katok at ingay na nanggagaling sa labas ng bahay namin. 

“LARAAA! NANDIYAN KA BA SA LOOB?! GISING KA NA BA? LUMABAS KA RITO! LARAAA!” 

Pupungas-pungas akong bumangon sa papag. Doon ko lang nakita na wala pa si Mama, si Papa, o kahit si Kuya. 

Bumangon ako para pagbuksan ng pinto ang kung sinumang nasa labas. 

Bumungad sa akin si Ate Weng kasama ang ilan pa naming mga kapitbahay. Lahat sila, hindi maipinta ang mga mukha. Para silang nag aalala na natatakot na hindi ko maintindihan. Bigla tuloy akong kinabahan. 

“A-Ate Weng, bakit po? Ang aga niyo naman pong napasugod. Nagsama pa po kayo ng mga alagad,” nakangiting pagbibiro ko sa kabila ng nagsisimula nang pagkabog ng dibdib ko.

Pero imbis na gumanti ng biro si Ate Weng o tumawa ay lalo lang sumeryoso ang mukha niya. Bigla niya ring hinawakan ang kamay ko, at dahil doon ay lalo akong kinabahan. 

“A-Ate Weng—” 

“LARA, ANG MAMA MO… W-WALA NA ANG MAMA MO. PATAY NA SIYA!” 

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 1

    ISANG linggo mula nang biglang mamaalam si Mama. Nailibing na rin siya kanina pero hanggang ngayon, hindi ko pa rin matanggap iyong nangyari. Parang ang hirap paniwalaan."Lara, kapag kailangan mo ng makakausap, nandito lang ako palagi, ha? Laging bukas ang bahay ko para sa iyo.”Tango lang ang nakaya kong isagot sa sinabi ni Ate Weng. Niyakap niya pa ako bago siya nagpaalam sa akin. Gumanti rin ako ng mahigpit na yakap, para bang ayoko na siyang paalisin.Nanatili pa ako sa harapan ng puntod ni Mama hanggang sa magdilim. Umiyak lang ako nang umiyak habang nakatitig sa mukha niyang sa tarpaulin ko na lang nakikita.Hanggang pag uwi ko sa bahay, hindi ko pa rin mapigilan na maiyak. Gustuhin ko mang huminto na, hindi ko magawa. Parang may sariling isip ang mga mata ko na patuloy lang sa pagluluha."Tumigil ka na sa kadramahan mo. Kahit anong iyak mo, hindi na mabubuhay ang mama mo.”Tumingin ako kay Papa na hindi makapaniwala. Wala akong makitang ekspresyon sa mukha niya. Parang hindi ma

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25
  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 2

    WARNING! THIS PART OF THE STORY MAY CONTAIN SENSITIVE SCENES, LANGUAGE, AND ACTS THAT ARE NOT SUITABLE FOR READERS 18 YEARS OLD AND/OR BELOW. READ AT YOUR OWN RISK!TRIGGER WARNING: ABORTION AND SEXUAL ABUSEMAKALIPAS ANG 2 TAON…SA KABILA NG GINAWA NINA TIYO DAN AT KUYA DENVER SA AKIN, NATULOY PA RIN ANG KAGUSTUHAN NI TIYA POLENG NA TUMIRA AKO SA KANILA.Dalawang taon na, pero hanggang ngayon ay hindi pa rin nagsasawa sina Tiyo Dan at Kuya Denver na galawin ako at babuyin. Halos walang palya gabi-gabi. Minsan, kahit tirik na tirik ang araw, basta wala si Tiya Poleng sa bahay. Hirap na hirap na ako sa sitwasyon ko. Gustung-gusto ko nang magsumbong pero kanino? Isa pa, natatakot na ako. Nagawa ko nang magsumbong noon, pero panibagong pang aabuso lang ang napala ko. A-At kapag nagsumbong ako, paano kung hindi nila ako paniwalaan? Kung isipin nila na nagsisinungaling lang ako at gumagawa ng kuwento? Kahit si Tiya Poleng, alam ko na hindi niya ako paniniwalaan. Kilala niya si Tiyo Dan na p

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25
  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 3

    TATLONG araw. Iyon ang ibinigay na palugit ni Tiyo Dan sa pananatili ko sa bahay ni Aling Marsing. Pagkatapos noon, kukuhanin niya na ako ulit at ibabalik sa kanila. Pero ayoko na. Ayoko nang bumalik sa impiyernong iyon. Kaya nakakadalawang araw pa lang ako ay nagpaalam na ako kay Aling Marsing na uuwi. Pumayag naman siya kaagad dahil alam niya na kapag inabutan ako ni Tiyo Dan doon ay wala na kaming magagawa parehas kapag sapilitan na akong binawi ng demonyo kong tiyuhin. Magdidilim na nang umalis ako sa bahay ng matandang manggagamot. Ang destinasyon ko, sa bahay kung saan ako tumira noon. Bahala na kung lasenggo pa rin si Papa o may sariling mundo at laging galit pa rin sa akin si Kuya. Ang mahalaga, kahit papaano ay mas kampante na ako roon dahil kasama ko na ang totoong pamilya ko. Ang totoong mga kadugo ko. Para makauwi, nag tricycle na lang ako at nagpadiretso na sa mismong bahay namin. Binigyan naman ako ni Aling Marsing ng two hundres pesos, sapat na iyon para sa pamasahe k

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01
  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 4

    MASAKIT ang ulo at nag iinit ang pakiramdam ko nang magising.Anong nangyari?Pinilit kong idilat ang mga mata ko at kilalanin ang paligid kung nasaan ako. Maliit na kwarto at puting-puti ang mga dingding. Kahit anong gawin ko, wala akong maalala. Ni hindi ko nga maalala na nakatulog ako o paano ako napunta rito.“Sister Siena, gising na po siya! Gising na ang babae!”Kunot-noong lumingon ako sa direksyon na pinanggalingan ng boses ng isang babae. Doon ko lang na-realize na may kasama pala ako sa kwarto. Hindi ko rin kilala iyong babae. Kung titingnan, palagay ko ay nasa early twenties lang ang edad niya, katamtaman ang kulay ng balat, at maikli ang buhok. Ang isang bagay pa na napansin ko sa kanya ay may malaking peklat siya na sumasakop sa halos kalahati ng mukha niya.“S-Sino ka? Nasaan ako? T-Tsaka iyong tinatawag mo. Si… Si…”“Si Sister Siena?” nakangiting sabi ng babae at lumapit sa akin. Tumango lang ako. “Ah, madre siya rito sa kumbento. Siya iyong tinawag ko nang makita kita

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-05
  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 5

    “HEY, Lara! Don’t you remember me? God, I can’t believe I will be able to see you again after what… six long years? Damn!”Lalong nanlaki ang mga mata ko nang bigla akong yakapin ng gwapong lalaki. Ang higpit ng yakap niya…Hindi ko magawang kumilos. Hindi ako yumakap pabalik pero hindi rin ako kumawala. Talagang nakatulala lang ako habang pilit na pinagsi-sink in sa isip ko kung anong nangyayari. Una, tinawag ako ng gwapong lalaki sa pangalan ko. Pangalawa, niyayakap niya ako nang sobrang higpit na para bang kilalang-kilala niya ako.O, jusmio! Ano bang nangyayari?!Mayamaya pa, bigla akong binitawan ng gwapong lalaki. Inupo niya ako sa isa sa mga benches na nandoon; ‘tapos umupo rin siya sa tabi ko. Hinawakan niya ang kamay ko habang nakatitig sa mga mata ko.“Hey, hindi mo ba talaga ako naaalala? Hindi mo ako nakikilala?” sabi ulit ng lalaki.Tinitigan ko siya, pinipilit ko naman ang sarili ko na alalahanin kung may kakilala akong kasing gwapo niya pero wala talaga. Kaya bilang sag

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-05
  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 6

    “OO, Lara. Siya nga. Siya si Attorney Fove, ang nagpopondo sa chapel at dito sa kumbento. Siya rin ang dahilan kung bakit hanggang ngayon, operating pa rin dito.”Tuluyan nang naglakad palapit sa amin si Sister Siena. Kasama pa rin si Cindy.“Good morning, Attorney,” bati ni Cindy kay Attorney Fove. “Nagkita na po pala kayo. Siya po si Lara. Siya po iyong itinawag namin ni Sister Siena kaninang umaga.”Naramdaman kong nabaling sa akin ang atensiyon ni Attorney.“Cindy, isama muna si Lara pabalik sa kwarto. Mag uusap muna kami ni Attorney­—”“No. Just let her stay. I want her present. Gusto kong marinig niya lahat ng pag uusapan natin tungkol sa kanya,” biglang sabi ni Attorney Fove.Hindi na nakatutol pa si Sister Siena.“S-Sige po. Lara, tayo na sa opisina. Cindy, bumalik ka muna sa loob. Maghanda ka ng makakain ni Attorney,” sabi na lang niya.Tumango lang si Cindy at naglakad na palayo. Lumakad na rin si Sister Siena palapit sa isang parang kwarto—iyon na yata iyong sinasabi niyang

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-07
  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 7

    Hindi ko maiwasang makaramdam ng sama ng loob habang nakatitig kay Attorney Fove.Kanina lang, pinagpipilitan niya na ninong ko siya. Pero ngayon, sobra siya kung makatanggi sa simpleng pabor lang na hinihingi ni Sister Siena, ang hayaan akong manatili rito?Kumalas ako sa pagkakayakap kay Sister Siena. Pinahid ko rin ang mga luha ko at kahit nanghihina ay pinilit kong tumayo.“Attorney—”“Tama na po, Sister. Huwag na po nating ipilit ang ayaw,” pigil ko kay Sister Siena. Nababasa ko na kasi ang gagawin niya—ipagmamakaawa niya ako kay Attorney—bagay na ayokong gawin. Ayokong magmakaawa sa iba. Dignidad na lang ang meron ako at ayokong pati iyon ay mawala sa akin. Hinarap ko si Attorney Fove. “Okay lang po kahit ayaw niyong hayaan akong mag-stay dito. Naiintindihan ko po. Okay na po ako.”Hinawakan ko ang autopsy result ni Mama para bawiin iyon sa kanya, pero hindi ko magawa. Mahigpit ang hawak niya roon at kung ipipilit ko, baka mapunit lang ang papel. Mas magiging malaking problema p

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-07
  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 8

    “Thank you for trusting me, Lara. I swear, hindi ka magsisisi.”Tipid na ngiti lang ang sinagot ko sa sinabi ni Attorney Fove. Ilang minute na ang nakalipas mula nang umalis kami sa kumbento. Nakasakay ako ngayon sa backseat ng sasakyan niya habang siya naman ang nasa driver-s seat at nagmamaneho.“S-Sumama lang ako dahil nangako kang tutulungan mo akong makuha ang hustisya sa pagkamatay ni Mama,” prangkang sabi ko.Mahinang tumawa si Attorney.“Hindi lang iyan ang kaya kong ipangako sa iyo, Lara. Marami pa. Maraming marami pa,” sabi niya pagkatapos.“Bakit mo ginagawa ito?” pagsususpetsa ko.“Alin?”“Ito. Tinutulungan mo ako kahit na kakikilala mo pa lang sa akin. Ni hindi mo pa yata sigurado kung ako ba talaga si Lara—”“I know that it’s you. I just… know. And I’m doing this all for a reason. Malaki ang utang na loob ng dad ko sa mama mo. And I’m doing this to pay forward. Matagal ko nang gustong makabawi sa kanya pero hindi ko alam kung paano. Kaya siguro pinadala ka ng itaas sa ak

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-07

บทล่าสุด

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 16

    SA kabila ng galit ko kay Papa ay pinilit ko pa ring pumunta sa burol niya.Noong una, hindi ko alam kung paano. `Buti na lang at hindi ako pinabayaan ni Ninong Azrael. Pinaasikaso niya lahat sa assistant niya at siniguro niyang wala na kaming proproblemahin pa ni Kuya Leio. Si Ate Cindy ay hindi rin ako iniwanan kahit saglit lang. At si Ate Weng, dumating din siya. Hindi pa rin nagbago ang tingin at pagtrato niya sa akin kahit mahigit dalawang taon na mula nang magkita kami at magkausap.Tatlong araw lang ang ipinasya naming burol ni Papa. Wala na kaming balak patagalin pa dahil wala naman siyang kamag anak sa malayo na hihintayin. Sa dalawang araw na burol ni Papa ay walang sandali na hindi ako umiyak—hindi dahil nasasaktan ako o nagluluksa sa pagkawala niya—kundi inaalala ko ang mga sinabi ni Ninong Azrael at ang magiging lagay ni Kuya Leio ngayong natuluyan nang mawala si Papa.“We don’t stand in a hundred percent chance, Lara. But if you would do as I say, I can guarantee na mas

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 15

    MAHIGPIT ang hawak ko sa paper bag na kinuha ko mula sa kotse ni Ninong Azrael.Nandito ulit kami sa city jail kung saan nakakulong si Kuya Leio. Nasa loob na kami kanina, lumabas lang ulit ako dahil nakalimutan kong dalhin ang paper bag na naglalaman ng pagkain at ilang mga damit para sa kuya ko.Habang naglalakad ako pabalik sa loob ng bilangguan, tumatakbo pa rin sa isip ko ang mga sinabi ni Ninong Azrael. Tatlong araw na rin ang nakalilipas mula noon. Pumayag na rin naman ako sa suhestiyon na iyon ni Ninong. Pero kahit na ganoon, hindi ko pa rin maiwasang mangamba. Ayokong isipin na magsisinungaling ako sa batas at sa lahat ng mga taong sasaksi sa itatakdang hearing ni Kuya Leio; lalo na at gaya ng sinabi ni Ninong ay hindi pa rin kami makakatiyak na mapapawalang-sala na nga si Kuya sa oras na gawin ko ang pagsisinungaling. Pero… kung nakaya ni Kuya na kalabanin ang sarili naming ama para lang protektahan ako, walang bagay na hindi ko gagawin para siya naman ang matulungan ko. Isa

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 14

    “HINDI mo dapat ginawa iyon, Kuya. Alam mo naman na kapag masamang damo, matagal mamatay. Masamang damo si Papa, Kuya. Masama siya.”Walang tigil sa pagtulo ang luha ko habang nakatulalang kausap si Kuya Leio. Nasa harapan ko na siya ngayon dahil matapos ang naging pag uusap namin ni Ninong Azrael kanina, inaya niya akong dalawin si Kuya sa kulungan at pumayag naman ako.Hindi nagsalita si Kuya Leio. Nakatitig lang siya sa mukha ko hanggang sa unti-unti siyang napangiti. Iyon ang klase ng ngiti na ngayon ko lang nakitang gumuhit sa mga labi niya. Noong mga bata pa kasi kami hanggang sa bago mamatay si Mama, sa tuwing nakikita ko si Kuya ay lagi siyang nakasimangot o galit. Wala pa akong matandaang kahit isang beses lang na naging sweet o malapit man lang kami sa isa’t-isa.“Lara… Masyado nang marami iyong pagkukulang ko sa iyo. Kapatid kita, nag iisang kapatid kita at babae pa pero wala man lang akong nagawa para maprotektahan ka. Imbis na ingatan kita at bantayan, ako pa iyong kauna-

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 13

    “I said I just saw your brother at the city jail. Wala ka man lang bang sasabihin?”Sinalubong ko ang nang uuring tingin ni Ninong Azrael sa pamamagitan ng salamin ng sasakyan niya.“Wala. Ano bang dapat kong sabihin? Ano bang dapat kong maging reaksiyon?” prangkang sabi ko.“Lara—”“Alam mo Ninong para sabihin ko sa iyo, hindi na ako nagtataka. Hindi rin ako nagulat. Mga bata pa lang kasi kami, mahilig na siyang sumali sa gulo. Takaw gulo siya at basag ulo. Dati ko pa inaasahan na darating ang araw na mangyayari ito at—”“But that’s not the case, Lara. Mali ang iniisip mo.”Tinaasan ko siya ng kilay.“Talaga? Sana nga. Pero hindi, eh. Ako ang mas nakakakilala sa kanya. Alam ko at nakikita ko noon pa na darating ang araw at magiging capable siyang gumawa ng mas masahol pang mga bagay. Makukulong siya o mas Malala pa—”“Hindi. He was jailed because he tried to kill your father.”Natameme ako.“A-Ano?” halos pabulong kong saad. Bigla rin akong nanghina. Pero mayamaya lang din ay nag iba

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 12

    “…BIRHEN na birhen pero may twist!” Paulit-ulit na nag play ang sinabing iyon ng ababeng staff sa utak ko.Tama naman siya. Birhen na birhen pero may twist—at ang twist doon ay hindi na ako birhen. Kasi nayurakan na ako, binaboy, at pinagsawaan.“Ma’am? M-Ma’am, ayos ka lang ba? Umiiyak ka—”“H-Hindi ko kukunin itong dress,” pasya ko.Halatang nagulat ang babae sa sinabi ko. Magsasalita pa sana siya pero inunahan ko na siya. Naglakad na ako pabalik sa fitting room. Hinubad ko ang dress at isinuot ko ulit iyong damit na suot ko kanina. Paglabas, binalik ko agad sa kanya iyong dress.“Ma’am, sigurado po ba kayo na ayaw niyong kuhanin ito? Sayang kasi, Ma’am. Bagay na bagay sa iyo at—”“Hindi na po. A-Aalis na rin muna ako. Babalik na lang ako mamaya pagbalik ni… ni Attorney Fove,” mahinang sambit ko.Hindi na nakapagsalita iyong babae. Naglakad na rin ako palabas ng boutique at umupo sa isang bench. Parang na-drain na naman lahat ng energy sa katawan ko.Akala ko, sa oras na makaalis na

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 11

    “TAKE everything you like and give it to her. I just have to answer this real quick.”Wala na akong nagawa nang tumalikod na si Ninong Azrael at naglakad palabas ng boutique kung nasaan kami ngayon. Nasa kalagitnaan pa lang ako ng pagsusukat ng mga damit.Lumapit sa akin ang isang babae na nagtatrabaho sa boutique na iyon. Nakangiti siya at may dalang isang hanger ng mahabang damit.“Hello, Ma’am! May mga napili ka na? Kung gusto mo, tutulungan kita,” bati niya sa akin. Tinaas niya rin iyong damit na hawak niya. “Ito, Ma’am. Baka gusto mong i-try. Limited edition namin ito at ito na ang huling piece.”Hindi ako makasagot sa alok ng babae. Nakapako lang ang mga mata ko kay Ninong na abala pa rin sa pakikipag usap niya sa cell phone niya sa labas. Natatakot kasi ako nab aka bigla niya akong iwan. Wala pa naman akong dala kahit piso sa bulsa ko.“Hindi namin alam na may kapatid pala si Attorney Fove at babae pa. In fairness, Ma’am, ang ganda-ganda mo rin. Runs in the blood ang looks niyo,

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 10

    KINABUKASAN.Maaga akong nagising. Payapa at tuluy-tuloy ang tulog ko—bagay na hindi ko na maalala kung kailan ko huling naranasan. Dahil sa maayos na tulog ay naging maganda rin ang gising ko.Bago lumabas ng kwarto at bumaba ay nakaligo na ako at nakapag ayos. May sariling restroom na kasi ang kwarto na binigay sa akin ni Ninong Azrael.Pagbaba ko, dumiretso agad ako sa dining area. Hindi ko nga alam na dining area ang pupuntahan ko, sinundan ko lang naman kasi iyong masarap na amoy ng ulam.“You’re awake. I thought you’re still asleep. Muntik ko nang paakyatin doon si Manang Irina para gisingin ka,” bati ni Ninong Azrael. Saglit lang siyang tumingin sa akin bago niya binalik ang tingin niya sa laptop niyang nasa tabi mimso ng pagkain niya. Umiinom din siya ng kape.“S-Sorry. Napasarap kasi ang tulog ko,” pag amin ko.“That’s alright. Go, take your seat.”Lumapit ako sa dining table at uupo na sana sa tabi ni Ninong Azrael nang bigla niya akong pigilan.“Just take that seat instead,”

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 9

    “You sure you’ll be fine here?”Nilingon ko si Ninong Azrael at nginitian ng matamis.“Hindi ka naman siguro nagjo-joke, ‘di ba, Ninong—” Saglit akong huminto dahil para na akong matatawa nang banggitin ko ang salitang iyon. Ninong. Pinilit ko rin namang sumeryoso agad at hinarap siya. “Halos apat nab eses na mas malaki ito kaysa sa buong bahay namin.”Ngumiti ng tipid si Ninong Azrael at sumandal sa dingding ng kwarto, sa gilid lang ng pinto.“That’s good to know. Bukas, bumili ka ng mga kakailanganin mo. Clothes, personal hygiene stuff, everything. Akong bahala sa iyo,” aniya.Isang ideya ang bigla na lang sumulpot sa isip ko na naging dahilan para matawa ako.“Why are you laughing?” usisa niya. Seryoso ang mukha niya at nakakunot pa ang noo.“W-Wala,” tanggi ko na natatawa pa rin. Tinakpan ko na lang ang bibig ko habang pinipilit kong magpigil.“Ano nga?”“Wala nga—”“Lara—”“Ano—”“I’m still your ninong. We may be talking as if we’re at the same age, but you have to respect me. I a

  • Defend Me, Ninong Azrael   KABANATA 8

    “Thank you for trusting me, Lara. I swear, hindi ka magsisisi.”Tipid na ngiti lang ang sinagot ko sa sinabi ni Attorney Fove. Ilang minute na ang nakalipas mula nang umalis kami sa kumbento. Nakasakay ako ngayon sa backseat ng sasakyan niya habang siya naman ang nasa driver-s seat at nagmamaneho.“S-Sumama lang ako dahil nangako kang tutulungan mo akong makuha ang hustisya sa pagkamatay ni Mama,” prangkang sabi ko.Mahinang tumawa si Attorney.“Hindi lang iyan ang kaya kong ipangako sa iyo, Lara. Marami pa. Maraming marami pa,” sabi niya pagkatapos.“Bakit mo ginagawa ito?” pagsususpetsa ko.“Alin?”“Ito. Tinutulungan mo ako kahit na kakikilala mo pa lang sa akin. Ni hindi mo pa yata sigurado kung ako ba talaga si Lara—”“I know that it’s you. I just… know. And I’m doing this all for a reason. Malaki ang utang na loob ng dad ko sa mama mo. And I’m doing this to pay forward. Matagal ko nang gustong makabawi sa kanya pero hindi ko alam kung paano. Kaya siguro pinadala ka ng itaas sa ak

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status