KABANATA 4

MASAKIT ang ulo at nag iinit ang pakiramdam ko nang magising.

Anong nangyari?

Pinilit kong idilat ang mga mata ko at kilalanin ang paligid kung nasaan ako. Maliit na kwarto at puting-puti ang mga dingding. Kahit anong gawin ko, wala akong maalala. Ni hindi ko nga maalala na nakatulog ako o paano ako napunta rito.

“Sister Siena, gising na po siya! Gising na ang babae!”

Kunot-noong lumingon ako sa direksyon na pinanggalingan ng boses ng isang babae. Doon ko lang na-realize na may kasama pala ako sa kwarto. Hindi ko rin kilala iyong babae. Kung titingnan, palagay ko ay nasa early twenties lang ang edad niya, katamtaman ang kulay ng balat, at maikli ang buhok. Ang isang bagay pa na napansin ko sa kanya ay may malaking peklat siya na sumasakop sa halos kalahati ng mukha niya.

“S-Sino ka? Nasaan ako? T-Tsaka iyong tinatawag mo. Si… Si…”

“Si Sister Siena?” nakangiting sabi ng babae at lumapit sa akin. Tumango lang ako. “Ah, madre siya rito sa kumbento. Siya iyong tinawag ko nang makita kita sa labas kagabi. Ako nga pala si Cindy. Ikaw, anong pangalan mo?”

Tiningnan ko siya nang diretso sa mga mata. Maamo ang mukha niya at mukhang mabait din siya. Ang gaan-gaan din ng loob ko habang kausap siya kahit na ngayon lang kami nagkita.

“L-Lara. Lara ang pangalan ko,” pagpapakilala ko.

Magsasalita pa sana si Cindy pero napalingon na kami parehas sa pintuan ng kwarto. Bumukas kasi iyon at mula roon ay pumasok ang isa pang babae na nakadamit pang madre. Mas matanda itong tingnan kumpara kay Cindy. Parang… nasa late thirties na ito o early forties.

“Mabuti naman at gising ka na. Kamusta ang pakiramdam mo?” tanong ng babae.

“O-Okay lang po. M-Medyo nahihilo lang po ako,” pag amin ko.

“Alam ko na nagtataka ka kung paano ka napunta rito. Kagabi, lumabas si Cindy para i-double check ang lock ng gate. Doon ka niya nakitang nakahandusay sa labas. Wala kang malay at basang-basa ka pa. Hindi ko alam kung alam mo o namalayan mo pero umulan kasi kagabi. Pinagtulungan ka naming ipasok dito kagabi. Pinunasan ka namin at binihisan,” kwento ni Sister Siena. “Ano bang pangalan mo? Naaalala mo pa ba kung paano ka napunta rito?”

Dahan-dahan akong tumango.

“Ako po si Lara. T-Tumakas po ako sa amin. Iyong driver ng tricycle na nasakyan ko, dinala niya ako rito dahil alam niya raw po na magiging ligtas at matutulungan ako rito,” sabi ko.

Nang maalala ko ang tangkang pag abuso sa akin ni Papa kagabi at ang paghabol ni Kuya Leio sa sinasakyan kong tricycle ay binalot na naman ng kaba ang dibdib ko. Nadagdagan pa iyon nang maalala ko na ngayon pala ang pangatlong araw—ang nakatakdang pagbabalik ni Tiyo Dan sa bahay ni Aling Marsing para bawiin ako. Alam kong pupunta siya roon. At kapag hindi niya ako nakita, alam kong pupuntahan niya ako sa bahay namin at hahanapin. Ayokong makita niya ako. Ayokong makasama siya ulit.

Nanginginig ang mga kamay na inabot ko si Sister Siena. Mahigpit kong hinawakan ang kamay niya at tumingin ako sa kanya na puno ng pagmamakaawa ang mga mata.

“S-Sister, p-pwede po ba akong manatili rito? A-Ayoko na pong bumalik sa amin. N-Natatakot po ako. P-Parang awa niyo na po…” Hindi ko namalayan na umiiyak na naman pala ako.

Nabalot ng awa ang mukha ni Sister Siena. Maging si Cindy ay hindi rin makaimik at nakatingin lang sa akin.

“Ano bang nangyari? Anong meron sa bahay niyo at ayaw mon ang bumalik doon? Nadisiplina ka ba ng mga magulang mo?” sunud-sunod na tanong ni Sister Siena. Binawi niya sa pagkakahawak ko ang mga kamay niya. Sa halip, siya ang humawak sa mga kamay ko. Magkadaop ang mga palad niya at sa loob ay nandoon ang mga kamay ko. “Alam mo kasi Lara, may mga magulang talaga na iba ang paraan ng pagdidisiplina sa mga anak. Maaaring may pagkakataon na na nasasaktan ka, pero paraan lang nila iyon ng pagpapakita ng malasakit sa iyo. Dinidisplina ka nila dahil mahal ka nila at ayaw nilang mapunta ka sa maling landas—”

“H-Hindi po ganoon, Sister. H-Hindi niyo po naiintindihan,” putol ko sa mga sasabihin niya pa.

Natahimik si Sister Siena. Doon ko na napagdesisyunan na magkwento.

“D-Dalawang taon po ang nakalilipas, namatay ang mama ko. P-Pinipilit ng papa ko na aksidente ang lahat, pero alam kong hindi. Alam kong sinadya ang pagpatay kay Mama…” pagsisimula ko.

“Diyos ko…” biglang usal ni Sister Siera. Napaantanda pa siya.

“Lasinggero ang papa ko at lagging galit sa akin ang kuya ko. Sa gabi ng mismong libing ni Mama, umalis ako sa amin at pumunta sa pinsan ni Mama. Kay Tiya Poleng. M-Mabait si Tiya Poleng at gusto niyang sa kanila na lang ako tumira hangga’t gusto ko. P-Pumayag ako. Pero sa gabi ring iyon, i-inabuso ako ng asawa niya. S-Si Tiyo Dan. T-Tinakot niya akong papatayin kapag nagsumbong pero hindi ako nagpadala. N-Nagsumbong ako kay Kuya Denver, s-sa anak nila, kasi akala ko tutulungan niya ako pero hindi. T-Tulad ng tatay niya, t-tulad ni Tiyo Dan, s-sinalbahe niya rin ako. G-Ginahasa at sinaktan.” Hindi ko na kinayang sundan agad ang kwento ko. Napagulhol na lang ako bunga ng halu-halong galit, sakit, at takot. Pero kahit na ganoon, pinilit kong magsalita pa rin. Kailangan ko. “D-Dalawang taon akong nasa impiyernong iyon. S-Sinubukan ko ring magsumbong kay Tiya Poleng pero lagging nakakagawa ng paraan si Tiyo Dan para harangin siya. S-Sa loob ng dalawang taon, d-dalawang beses din po akong nabuntis. A-At parehas sapilitang ipinalaglag ni Tiyo Dan ang mga bunga ng kahayupan nila. A-Alam ko pong mali at ayoko pero wala po akong magawa. P-Pakiramdam ko, sa ganoong sitwasyon na matatapos ang buhay ko. H-Hindi na ako makakaalis…”

Niyakap ako ni Sister Siena habang pilit na inaalo. Sa sulok ng mga mata ko ay nakita ko naman si Cindy na lumabas ng kwarto. Pagbalik niya ay may dala na siyang isang pitsel ng tubig at baso.

“Salamat sa Diyos at nakawala ka sa ganoong sitwasyon, Lara. Salamat…” parang naiiyak na sabi ni Sister Siena.

Tumangu-tango ako.

“M-May tumulong po sa akin. N-Nakauwi po ako sa amin. N-Nakapagsumbong po ako kay Papa pero…” Natigilan ako. Hindi ko alam kung tama pa ba na sabihin ko ang mga susunod.

“Pero…?” usisa ni Sister Siena.

Yumuko ako, hiyang-hiya.

“S-Sinubukan lang din po niyang gawin sa akin ang parehong bagay na ginawa nina Tiyo Dan at Kuya Denver,” bulong ko.

Wala nang ibang nasabi si Sister Siena kundi puro “Diyos ko.” Alam kong hindi siya makapaniwala. Ganoon din naman ako, eh. Hanggang ngayon, hirap akong paniwalain ang sarili ko na sa murang edad ay ganoon na kalagim ang pinagdaanan ko. Pero wala. Iyon ang buhay at tadhana niya.

Matapos ang ilang sandaling pananahimik, biglang nagsalita si Sister Siena.

“Mas makabubuti nga kung dumito ka muna, Lara. Ligtas ka rito. Walang makakapanakit sa iyo rito,” aniya.

“Tama si Sister, Lara. Magiging ligtas ka rito. Kung hindi mo naitatanong, biktima rin ako ng pang aabuso dati. Last year lang ako dumating dito at mula noon, hindi ko naramdaman kahit minsan na pinabayaan nila ako o na mag isa ako,” nakangiting sabi ni Cindy.

Hindi ako makapagsalita pero ang saya-saya ko. Parang isang malaking tinik ang nabunot sa lalamunan ko.

“Tamang-tama, mamaya darating si Attorney. Ilalapit kita sa kanya, Lara. Para dito ka na makapamalagi kasama namin,” sabi ulit ni Sister Siena.

“S-Salamat po, Sister. C-Cindy, salamat,” sinserong sabi ko. Pinunasan ko na rin ang mga luha na bumabasa sa mukha ko tsaka ako ngumiti.

Pagkatapos pa ng ilang minuto ay umalis na rin sila. Sila raw ang nakatoka sa pagluluto sa araw na iyon. Nagpresinta akong tutulong pero hindi na pumayag si Sister Siena. Sinabihan niya lang ako na magpahinga dahil ipapatawag daw nila ako sa oras na dumating si “Attorney”.

Humiga ulit ako sa kama at pumikit. Pero kahit anong gawin ko ay hindi na ako makatulog. Bumangon na lang ako tsaka ko naisipang maglakad-lakad sa labas.

Napadpad ako sa garden. Nakita ko ang hose na sa hula ko ay ginagamit pangdilig. Naiwan lang iyon na nakabulagta at nakakalat sa sahig. Nilapitan ko iyon at kinuha. Ang unang balak ko ay itabi lang iyon. Pero nalamayan ko na lang ang sarili ko na abala na sa pagdidilig ng mga halaman sa paligid.

Sobrang focused ko sa pagdidilig ng mga halaman, kaya siguro hindi ko namalayan ang balat ng saging na nakakalat sa sahig. Natapakan ko iyon at bago pa ako makapag-react, naramdaman ko na ang paa kong dumulas matapos mapatapak doon. Nanlaki ang mga mata ko kasabay ng kaba. Hinanda ko na rin ang sarili ko sa posibleng pagbagsak ng katawan ko sa sahig. Napapikit pa ako nang mariin.

Pero imbis na ang matigas at basang sahig, naramdaman ko na parang may sumalo sa katawan ko at yumakap.

Dahan-dahan akong dumilat at doon, sumalubong sa akin ang napakagwapong mukha ng isang lalaki. Napakagwapo…

Natulala ako at halos hindi ko na maramdaman ang buong katawan ko. Para akong biglang nanigas at namanhid.

“What the… Lara, right? What are you doing here?”

Ang pagkatulala ko ay nadagdagan pa ng pagbuka ng bibig ko. T-Tama ba ang narinig ko? B-Binanggit niya ang pangalan ko? I-Ibig sabihin, kilala niya ako? P-Pero…

Tinitigan ko iyong lalaki sa mga mata niya. Sino siya?