“Let’s go?” Nakangiting tanong ni Rhed ng makalapit siya sa amin, imbes na ngiti ang ibigay ko sa kanya ay isang nakamamatay na irap ang natanggap niya mula sa akin. Sanay naman na sa ugali ko ang lalaking ito dahil kahit anong pagsusungit ang gawin ko ay hindi pa rin nagbago ang pakikitungo niya sa akin. Isa sa kinaiinisan ko sa lalaking ito ay ang malagkit nitong mga titig kaya hindi ako kumportable sa presensya nito. Nagdadabog na sumakay ako sa passenger seat ng kotse ni Denice habang ang magnobyo ay sa driver seat naka pwesto.
Pagkatapos ng ilang minuto ay nagtaka ako kung bakit lumampas na ang minamanehong kotse ni Rhed sa aming tirahan kaya naalarma ako at naiinis na hinarap ang mga ito. “Teka! Lumampas na ako.” Reklamo ko sa kanila at napatuwid na ako ng upo, ngunit ni hindi man lang inihinto ni Rhed ang sasakyan bagkus ay patuloy lang ito sa pagmamaneho. Nakangiti na humarap sa akin si Denice at pilit na pinapakalma ako nito. “May pupuntahan kaming party kaya sumama ka na muna sa amin, Louise, promise after twenty minutes ay ihahatid ka rin namin ni Rhed pauwi. Nakita ko ang kakaibang ngiti sa mga labi ni Rhed mula sa salamin, nainis ako ng kumindat pa ito sa akin. “Denice, alam mo naman na ayaw kong sumama sa mga lakad n’yo, ihinto mo ang kotse at magta-taxi na lang ako!” Naiinis kong sabi ngunit hindi na ako pinansin pa ng dalawa dahil natuôn ang atensyon ni Denice sa cellphone ni Rhed na walang tigil sa pagri-ring. Mabilis na dinukot ito ni Denice mula sa bulsa ng pantalon ng kanyang nobyo saka mabilis na sinagot ang tawag. “Ano ba Denice! Ibalik mo sa akin ‘yan!” Galit na turan ni Rhed hindi lang nito maagaw ang cellphone mula sa kamay ng kanyang nobya dahil nakatutok ang atensyon nito sa pagmamaneho ng sasakyan. “Hey, babe, where are you? kanina pa ako naghihintay dito sa condo mo.” Anya ng tinig ng isang babae mula sa kabilang linya at halatang naiinip na ito. Nakadama ako ng matinding galit dahil batid ko na bukod pa sa kaibigan ko ay marami pang nobya ang lalaking ito. Napansin ko na natigilan si Denice at kita ko ang paglatay ng sakit mula sa maganda nitong mukha. Ilang sandali pa ay nagdilim ang mukha ni Denice at nanlilisik ang mga mata nito sa galit na lumingon sa kanyang nobyo. “F**k you!” Malakas na sigaw ni Denice sa cellphone kaya natigil sa pagsasalita ang babae mula sa kabilang linya. “H***p ka! Sino si Jenny? Ha?” Galit na sigaw ni Denice, sa tingin ko ng mga oras na ito ay wala na siya sa kanyang katinuan. “Stop it! Denice, ano ba! Nag-da-drive ako!” Galit na bulyaw ni Rhed sa aking kaibigan, ngunit, hindi ko inaasahan ang sumunod na ginawa nito ng suntukin niya sa mukha ang kaibigan ko. Nanlaki ang aking mga mata at hindi makapaniwala na tumingin sa walang kwentang lalaki na ‘to. “H***p ka! Bakit mo sinuntok si Denice! Walanghiya ka!” Nanggagalaiti kong sigaw, gusto kong hampasin ito sa ulo ngunit hindi ko magawa dahil inaalala ko ang sitwasyon namin. “D-Denice!” Nahintakutan kong tawag sa pangalan ng aking kaibigan ng tuluyan ng lamunin nang galit ang kaisipan nito. Sinugod niya si Rhed saka pinagkakalmot. Sanakikita ko sa kanya ay parang wala na siyang pakialam kahit na mabangga pa kami. “Manloloko ka! Lahat binigay ko sayo! Hindi ka pa nakuntento! Napaka sama mo!” Naghihysterical na sigaw ni Denice habang umiiyak kaya naman parang hinahampas ng maso ang dibdib ko dahil sa matinding takot. Nag-aagawan na silang dalawa sa manibela habang kasalukuyang mabilis ang takbo ng sasakyan kaya ng mag simulang magpagewang-gewang ang takbo ng sasakyan ay halos takasan na ako ng kaluluwa. Nanginginig na ang katawan ko habang patuloy akong sumisigaw at pilit na inaawat sina Rhed at Denice. “Denice! Huminahon ka! Rhed ihinto mo ang sasakyan! Ihinto mo ang sasakyan!” Namamaos ko ng sigaw ngunit parang hindi ako naririnig ng dalawa. Ang mas lalong ikina-gimbal ko ay ang biglang pagsulpot ng isa pang mamahaling kotse sa aming harapan. Mabilis ang takbo nito at sa isang iglap ay bigla akong nabingi sa tila tunog ng isang linya na sinabayan ng mga nabasag na bubog. Halos maalog ang buong pagkatao ko sa lakas ng pagkakabangga namin sa isa pang sasakyan, kay bilis ng mga pangyayari. Pagkatapos ng isang nakabibinging banggaan ng dalawang sasakyan ay napaigik ako ng malakas na humampas ang ulo sa isang matigas na bagay. Sinubukan kong imulat ang aking mga mata ngunit isang duguang mukha ng lalaki ang nasilayan ko. Nakatingin din siya sa akin at kita ko na umangat pa ang duguan nitong kamay na wari mo ay gusto niya akong abutin, hanggang sa tuluyan ng lamunin ng dilim ang aking kamalayan.” KASALUKUYANG SITWASYON… “Mom! Si Denice? Nasaan ang kaibigan ko?” Natataranta kong tanong nang maalala ko ang nangyaring aksidente. Pinilit kong bumangon ngunit nakaramdam ako ng hilo kaya muli akong napahiga. Nag-aalala na dinaluhan ako ng aking ina. Imbes na sagutin ko ang tanong nito ay mas inaalala ko pa ang aking kaibigan. Sigurado ako na mas malala ang tama niya kaysa sa akin dahil sila ang nasa unahan ng sasakyan. Nagkatinginan ang aking mga magulang at hindi nakaligtas sa akin ang galit mula sa kanilang mga mata ng marinig nila ang pangalan ng kaibigan ko. “Answer me Louise, ikaw ba ang nagmamaneho ng kotse bago mangyari ang aksidenteng iyon?” May pag-aatubili na tanong ng aking ina kaya natigilan ako at naguguluhan na tumingin sa mukha ni mommy. “What are you talking about Mom? Hindi ako ang nagmamaneho ng kotse ni Denice dahil sa passenger seat ako nakaupo.” Naguguluhan kong paliwanag, napansin ko na tila nakahinga ng maluwag ang aking mga magulang dahil sa naging sagot ko.. Parang natuwa pa ang mga ito dahil naglaho ang takot at pangamba sa kanilang mga mukha. Mariin akong hinalikan ni Mommy sa noo habang ang aking ama ay ikinulong kaming mag-ina sa kanyang mga bisig. Dahil sa atensyon na natatanggap ko mula sa aking mga magulang ay saglit kong nakalimutan ang tungkol kay Denice. Nakangiti na gumanti ako ng yakap sa kanila. “Mom, nakapasa ako sa exam, and my teacher told me na ako ang valedictorian sa aming klase.” Masaya kong pagbabalita ng maalala ko ang tungkol sa resulta ng aming final exam bago pa nangyari ang aksidente. Nagliwanag ang mukha ng aking mga magulang at parang sasabog ang dibdib ko sa matinding emosyon ng makita ko na lumuha ang kanilang mga mata dala ng labis na kasiyahan. “We are so proud of you, Sweetheart, napakaswerte namin na nabiyayaan kami ng isang mabait, maganda at matalinong anak!” Naluluha na wika ni mommy, wari moy kinilig ang puso ko dahil sa mga sinabi nito kaya paulit-ulit kong hinalikan ang mukha ng aking ina at ganun din ang aking ama.”“Louise…” natigilan ako ng marinig ko na tinawag ako ng aking kaibigan kaya bigla kong naimulat ang aking mga mata. “Denice!” Natutuwa kong tawag at sinubukan kong bumangon. “ Hello po Tita, Kumusta ka? Okay na ang mga sugat mo?,” pagkatapos na bumati kay tita Cynthia ay nag-aalala na binalingan ko naman aking kaibigan. Ngunit nagtakâ ako dahil sa kakaibang awra nito ngyon lalo na ng malungkot siyang ngumiti sa akin. “Mom, pakiiwan muna kami ni Louise, kailangan lang naming mag-usap.” Utos nito sa kanyang ina sa seryosong tinig kaya bigla akong natahimik. “Masaya ako at walang masamang nangyari sayo, Louise. Sa nakikita ko ay maayos na ang kalagayan mo.” Ani ni Tita Cynthia, nakangiti man ito ngunit para sa akin ay walang buhay ang mga ngiting iyon. “Thank you Tita.” Isang marahang pagtango ang naging tugon ni tita bago siya tuluyang lumabas ng aking silid kaya nakatuon na ang attension ko kay Denice. “Ang sabi ng doctor ay maaari na raw akong lumabas ng hospital dahil konting pil
Pasig City Regional Trial court Branch 101… 10:30 am, araw ng Lunes, kasalukuyang nililitis ang nangyaring aksidente, isang linggo na ang nakaraan. “Sinasabi mo ba na inosente ka sa nangyaring aksidente tama ba, Ms. Melendez?” Patanong na wika ng abogado nang biktima kay Denice. “Opo.” Mahinahon na sagot naman nito habang nakatingin sa mga mata ng kanyang ina. “Kung ganun, maaari mo bang ituro sa hukumang ito kung sino ang nagmamaneho ng iyong sasakyan, noong araw na naganap ang aksidente?” Muling tanong ng abogado kay Denice. Nang dahil sa tanong na ‘yun ay nakaramdam ng matinding tensyon ang dalaga at ng lumingon siya sa direksyon ng kanyang kaibigan na si Louise ay napalunok siya ng wala sa oras. Pasimple niyang pinuno ng hangin ang kanyang dibdib at dahan-dahan itong pinakawalan. Hinawi niya ang sarili bago sumagot sa tanong ng abogado. “Opo, siya po.” Walang pag-aalinlangan na pahayag ni Denice sabay angat ng kanyang kamay sa ere. Itinutok niya ang hintuturo sa direksyon
“Ako, ako ang may hawak ng manibela nung araw na mangyari ang aksidenteng iyon.” Walang pag-aalinlangan na sagot ko sa tanong ng abogado. Halatang hindi inaasahan ng abogado ang naging sagot ko, at hindi iyon maikakaila ng ekspresyon na nakikita ko sa kanyang mukha. Samu’t-saring reaksyon ang nababasa ko sa mukha ng mga tao na nasa aking harapan, narun ang galit, inis, pagdududa, lungkot at higit sa lahat ay pagkamuhi. Sa kabila ng mga nanghahamak na tingin na natatanggap ko mula sa mga tao ay hindi nito natibâg ang katatagan ko na panindigan ang aking mga salita, at masasalamin iyon mula sa seryoso kong mukha. Sandaling katahimikan… “No, pakiusap anak, huwag mong gawin ito…” ang pagsusumamo ng aking ina ang siyang bumasag sa pananahimik ng lahat. Parang piniga ang puso ko ng matitigan ko ang luhaan nitong mukha habang paulit-ulit na umiiling ang ulo nito, tanda ng di pagsang-ayon sa naging pahayag ko. Mas pinili ko na ibaling na lang sa ibang direksyon ang aking tingin, dahil h
“Sabihin mo sa akin Denice, paano ako napunta sa driver seat? Bakit mo ginawa sa akin ‘yun!?” Nanggagalaiti kong tanong na kulang na lang ay sabunutan ko na ito dahil sa matinding galit na nararamdaman ko. Dalawang araw na ang lumipas ng magharap kami sa korte at ngayon lang ako nabigyang ng pagkakataon na makausap ito. “Huwag ka ng magalit sa akin Loui, huwag kang mag-alala, dahil sa oras na muling buksan ang kaso ay hindi na ako papayag na hindi pananagutan ni Rhed ang kanyang kasalanan. Ako mismo ang magdidiin sa lalaking ‘yun at wala na akong pakialam kahit pa makulong ako.” Naluluha niyang sagot habang ang mga mata nitong nakatingin sa akin ay tila nagmamakaawa. Sa totoo lang ay hindi ko na alam kung maniniwala pa ba ako sa kanya, dahil sa pangungunsinti nito sa maling ginawa ng kanyang nobyo. Maya-maya ay sabay pa kami na napalingon sa bumukas na pinto at pumasok ang ina nitong si Tita Cynthia na may madilim na ekspresyon sa mukha. “Nakita mo na ang pagiging iresponsable
“Mommy, anong nangyari dito?” Nagtataka kong tanong dahil napakagulo ng buong kabahayan, habang ang aking ina ay di magkandatuto sa pagsilid ng mga damit sa loob ng traveling bag. “Maghanda ka Louise aalis tayo ngayon din, parating na ang daddy mo.” Natataranta na sabi ni mommy kaya napako ako sa aking kinatatayuan. “Saan tayo pupunta, Mommy?” Naguguluhan kong tanong, kinakabahan ako dahil sa matinding tensyon na nararamdaman ng aking ina na para bang may labis itong kinatatakutan. “Huwag ka ng maraming tanong pa d’yan, ayusin mo na ang mga gamit mo. Piliin mo lang ang mga mahahalagang bagay.” Bulyaw niya sa akin kaya naman pati ako ay nahawaan na ng pagiging balisa ni mommy. Nagmamadali na pumasok ako sa loob ng aking silid at inilabas mula sa kabinet ang ilang mga pirasong damit. Pati ang ilang mga gamit ko sa school, maging ang ilang mga requirements na maaari kong magamit in the future. Wala akong ideya sa kung ano ba talaga ang nangyayari, kaya hindi ko alam kung ilang pir
13 Months later… “Mabilis ang bawat hakbang ng aking mga paa habang alerto ang pakiramdam ko sa paligid. Nakahinga lang ako ng maluwag ng nasa loob na ako nang aming tarangkahan. Sa araw-araw na ginawa ni Diyos ay laging ganito ang sitwasyon namin. Sa tuwing lalabas ako ng bahay ay ibayong takot ang nararamdaman ko. Simula ng umalis kami sa dati naming tinitirhan ay tuluyan ng naghirap ang pamilya ko. Kasalukuyan kaming naninirahan sa isang maliit na Nayon, malayo ito sa kabihasnan. Dito kami napadpad sa ilang beses naming pagtakas. Bigla na lang pumatak ang mga luha ko ng naisip ko na naman ang aming sitwasyon, dahil para kaming mga kriminal na nagtatago, gayung wala naman kaming mga kasalanan. At ang lahat ng iyon ay kasalanan ng pamilya ni Denice. Abot hanggang langit ang galit ko sa kanila na para bang gusto ko silang patayin. Nang dahil sa kagagawan nila pati ang mga magulang ko ay nagdurusa. Sinira nila ang payak at tahimik naming buhay. Simula ng manirahan kami dito sa
Halos takasan ako ng kaluluwa dahil sa pagsulpot ng isang puting kotse na pa-balagbag na pumarada sa aking harapan. Natigil ang mga paa ko sa paghakbang at napaatras itong bigla ng lumabas ang tatlong lalaki na pawang may mga baril na nakasuksôk sa kanilang mga baywang. “S-Sino kayo?” Nahintakutan kong tanong, ngunit, imbes na sagutin ng mga ito ang tanong ko ay mabilis silang lumapit sa akin. Tinangka kong tumakbo ngunit napakabilis ng mga pangyayari dahil hawak na nila ako sa magkabilang braso at pwersahan na hinatak. “Bitawan niyo ako!” Naiiyak kong sigaw habang pilit na nagpupumiglas mula sa mahigpit na pagkakahawak nila sa aking mga braso. Nagsimula na akong mag hysterical ng kaladkarin ako ng mga ito papasok sa loob ng sasakyan. “Tulong! Parang awa nyo na! Tulungan ninyo ako!” Halos mabasag na ang boses ko at kulang na lang ay mapatid ang mga litid ko dahil sa labis na pagsigaw. Ngunit ni isang tao sa paligid ko ay wala man lang nagmalasakit sa tulungan ako, bagkus ay nagmama
“Napalunok ako ng wala sa oras habang maingat na kinakalas ang bawat butones ng damit ni Mr. Thompson. Alas siyete na ng umaga at kailangan ko ng punasan ang buong katawan nito. Isang buwan ang mabilis na lumipas at ito na ang trabaho ko araw-araw, ang linisan at siguraduhing maayos ang kalagayan ni Mr. Thompson. Pagkatapos kong pigain ang basang towel mula sa maligamgam na tubig na nasa palanggana ay sinimulan ko ng punasan ang kanyang katawan. Maingat ang bawat haplos ng aking mga palad sa kanyang balat. Kahit na ilang beses ko ng ginagawa ang bagay na ito ay hindi pa rin ako masanay-sanay. Dahil sa kakaibang pakiramdam na gumagapang sa aking mga kalamnan sa tuwing nagdidikit ang aming mga balat. Parang gusto ko ng huminto sa aking ginagawa at lumayo na lamang dito, dahil hindi ako komportable sa kilabot na nararamdaman ko sa aking katawan. Pinilit kong balewalain ang kakaibang damdamin na ‘yun at mag-focus na lang sa aking ginagawa. Ngunit, bigla akong natigilan, pagkatapos