Share
Chapter 08
Kaugnay na kabanata
DESPERATE MOVE Chapter 09
13 Months later… “Mabilis ang bawat hakbang ng aking mga paa habang alerto ang pakiramdam ko sa paligid. Nakahinga lang ako ng maluwag ng nasa loob na ako nang aming tarangkahan. Simula ng umalis kami sa dati naming tinitirhan ay tuluyan ng naghirap ang pamilya namin. Kasalukuyan kaming naninirahan sa isang maliit na probinsya, malayo ito sa kabihasnan. Dito kami napadpad sa ilang beses naming pagtakas. Bigla na lang pumatak ang mga luha ko ng naisip ko na naman ang aming sitwasyon, dahil para kaming mga kriminal na nagtatago gayung wala naman kaming mga kasalanan. At ang lahat ng iyon ay kasalanan ng pamilya ni Denice. Abot hanggang langit ang galit ko sa kanila na para bang gusto ko silang patayin. Dahil pati ang mga magulang ko ay nagdurusa sa kagagawan nila. Simula ng manirahan kami dito sa maliit na Nayon ay malaki ang pinagbago ng buhay namin na mabilis ko namang na-adopt. Nagpalit ako ng ibang kurso dahil hindi na kaya ng aking mga magulang ang kinukuha kong abogasya.
DESPERATE MOVE Chapter 10
Halos takasan ako ng kaluluwa dahil sa pagsulpot ng isang puting kotse na pa-balagbag na pumarada sa aking harapan. Natigil ang mga paa ko sa paghakbang at napaatras itong bigla ng lumabas ang tatlong lalaki na pawang may mga baril na nakasuksôk sa kanilang mga baywang. “S-Sino kayo?” Nahintakutan kong tanong, ngunit, imbes na sagutin ng mga ito ang tanong ko ay mabilis silang lumapit sa akin. Tinangka kong tumakbo ngunit napakabilis ng mga pangyayari dahil hawak na nila ako sa magkabilang braso at pwersahan na hinatak. “Bitawan ninyo ako!” Naiiyak kong sigaw habang pilit na nagpupumiglas mula sa mahigpit na pagkakahawak nila sa aking mga braso. Nagsimula na akong mag hysterical ng kaladkarin ako ng mga ito papasok sa loob ng sasakyan. “Tulong! Parang awa nyo na! Tulungan ninyo ako!” Halos mabasag na ang boses ko at kulang na lang ay mapatid ang mga litid ko dahil sa labis na pagsigaw. Ngunit ni isang tao sa paligid ko ay wala man lang nagmalasakit sa tulungan ako, bagkus ay nagmama
DESPERATE MOVE Chapter 11
“Napalunok ako ng wala sa oras habang maingat na kinakalas ko ang bawat butones ng damit ni Mr. Thompson. Alas siyete na ng umaga at kailangan ko ng punasan ang buong katawan nito. Isang buwan ang mabilis na lumipas at ito na ang trabaho ko araw-araw, ang linisan at siguraduhing maayos ang kalagayan ni Mr. Thompson. Pagkatapos kong pigain ang basang towel mula sa maligamgam na tubig na nasa palanggana ay sinimulan ko ng punasan ang kanyang katawan. Maingat ang bawat haplos ng aking mga palad sa kanyang balat. Kahit na ilang beses ko ng ginagawa ang bagay na ito ay hindi pa rin ako masanay-sanay. Dahil sa kakaibang pakiramdam na gumagapang sa aking mga kalamnan sa tuwing nagdidikit ang aming mga balat. Parang gusto ko ng huminto sa aking ginagawa at lumayo na lamang dito, dahil hindi ako komportable sa kilabot na nararamdaman ko sa aking katawan. Pinilit kong balewalain ang kakaibang damdamin na ‘yun at mag-focus na lang sa aking ginagawa. Ngunit, bigla akong natigilan ng matapos ak
DESPERATE MOVE Chapter 12
Nahinto ang mga kamay ko sa pag-aayos ng kumot sa bandang dibdib ni Mr. Thompson ng biglang bumukas ang pintuan ng silid. Napatayo ako ng tuwid habang ang dalawa kong kamay ay napahawak sa laylayan ng suot kong duster. Kinabahan ako ng pumasok ang isang magandang babae. Tulad ni Mrs. Thompson, ang awra nito ay naghuhumiyaw sa karangyaan. Katunayan ang mga alahas niyang kumikinang na bumagay sa makinis at maputi nitong balat. Ngunit ang higit na umagaw ng atensyon ko ay ang mga mata nitong nanlilisik sa galit parang gusto na akong patayin nito. Nalipat ang tingin ko sa bandang likuran ng babae ng biglang lumitaw ang matapang na mukha ni Mrs. Thompson. “Tita, why did you let her stay here!?” Mataray na tanong ng babae bago nito pinasadahan ng tingin ang kabuuan ko mula ulo hanggang paa at paa hanggang ulo. Ewan ko ba ngunit ang nakikita kong ekspresyon mula sa mukha nito ay tila selos at pagkamuhi. “You don’t have to worry, Iha, she’s a piece of garbage na kailangan na maglingko
DESPERATE MOVE Chapter 13
“Five thirty ng hapon at katatapos ko lang na maligo. Napasimangot ako ng mapansin ko na wala ang aking damit pamalit. Nakalimutan ko pala ito sa labas ng banyo. Kaagad na binalot ko ng tuwalya ang aking katawan bago may pag-aatubili na lumabas ng banyo. Ngunit, napatda ako sa aking kinatatayuan ng sabay na bumukas ang pintuan ng banyo at ang pintuan ng silid ni Mr. Alistair. Maging ang tauhan ni Mrs. Thompson ay nagulat din ng makita niya ako na nakatoppiece lang ng tuwalya. Nakaramdam ako ng matinding hiya dahil pakiramdam ko ay nakahubad na ako sa paningin nito. Hindi nakaligtas sa aking paningin ang pagsibol ng pagnanasa mula sa mga mata ng lalaking kaharap ko. Ibayong kilabot ang hatid ng mga tingin nito sa akin kaya binalot ng takot ang puso ko para sa aking kaligtasan. Tahimik na pumasok ang lalaki at ibinaba ang hawak nitong dalawang paper bag sa ibabaw ng sofa. Pigil ko ang aking hininga ng bago ito tuluyang lumabas ng kwarto ay isang sulyap pa ang ibinigay niya sa akin. Nan
DESPERATE MOVE Chapter 14
“Lumipat ang dalawang kamay ko sa malapad na dibdib ng lalaki at naglakas loob ako na lumaban. Pilit ko siyang itulak palayo ngunit kinuha nito ang aking ng kamay at saka ipininid sa armrest ng sofa na nasa aking ulunan. Hawak ng isang kamay nito ang dalawang kamay ko sa aking ulunan. Habang ang isang kamay nito ay patuloy ng pinaglalaruan ang mga labi ng aking pagkababae. Nakagat ko ang ibabang labi ko dahil pagsipâ ng kakaibang damdamin, sa buong buhay ko ay ngayon ko lang ito naramdaman. Naalarma ang buong sistema ko ng mapagtanto ko na nasa pagitan pala siya ng aking mga hita at huli na bago pa ako makapalag dahil naitutok na nito ang kanyang ari sa tapat ng ari ko. Mabilis kong itinukod ang aking mga paa sa sofa upang itulak ang katawan ko pataas para mapigilan ang tangkang pagpasok nito sa aking pagkababae. Ngunit, isang malaking pagkakamali ang ginawa ko dahil mas lalo ko lang siya nabigyan ng pagkakataon na malayang mapasôk nito ang maselang bahagi ng aking katawan. Napasing
DESPERATE MOVE Chapter 15
Simula ng mangyari ang panghahalay sa akin ay lagi na akong balisâ, habang ang puso ko ay puno ng matinding pangamba. Para na akong baliw na kung ano-ano ang tumatakbo sa utak ko. Halos lahat na lang ng tao sa paligid ko ay pinaghihinalaan ko na baka ito ang rapist. Nanginginig ang mga kamay na pinihit ko ang doorknob saka binuksan ang pintuan, kailangan ko na kasing lumabas ng silid upang maglinis sa salas ng mansion na ito. Pagbukas ko ng pintuan ay napalunok ako ng wala sa oras dahil sa naramdaman kong takot ng lumingon sa akin ang dalawang tauhan ni Mrs. Thompson. Nakatayo sila sa magkabilang gilid ng pintuan nang silid ni Mr. Alistair. Kinabahan akong bigla dahil sa malagkit na tinging ipinupukol nila sa akin na para bang gusto kong isaradong muli ang pintuan at manatili na lang sa tabi ng aking pasyente.Sinikap ko na kumilos ng normal at lakas loob na nagpatuloy sa paghakbang kahit pa nanginginig na sa takot ang aking mga tuhod. Pakiramdam ko ay para akong isang daga na takot s
DESPERATE MOVE Chapter 16
Ala una ng madaling araw ng naalimpungatan ako dahil sa lamig na nararamdaman ko sa aking katawan. Saka ko lang napagtanto na hubo’t-hubad na pala ako, at ang mas ikinagimbal ko ay ang nangyayari sa ibabang bahagi ng aking katawan. Saka ko lang napansin ang ayos ko, dahil habang nakahiga ako ay nakasampay ang dalawang binti ko sa magkabilang balikat ng lalaking nanghalay sa akin. At ngayon ay kasalukuyang nakapwesto ang mukha nito sa pagitan ng aking mga hita. “Hindi! Nagbalik s’ya!”Nanghihilakbot na wika ng isang tinig mula sa aking isipan. Kinabahan akong bigla at binalot ng matinding takot ang dibdib ko ng maramdaman ko ang bibig nito sa pagitan ng aking mga hita. Balak ko sanang magsalita upang tumutol ngunit nagulat ako ng paglaruan ng kanyang dila ang aking pagkababae. Halos mamilipit ang katawan ko ng ipasok niya ang pinatigas nitong dila sa bungad ng aking hiyas. Imbes na tumutol ay hindi na maampat ang mga ungol na lumalabas sa bibig ko habang ang aking katawan ay naglulumiy
Pinakabagong kabanata
