Chapter 1: Prisoner

Narinig ni Nahara ang pagbukas ng pinto sa kanyang silid pero nanatili siyang nakapikit. Kung pwede lang sana na hindi na siya magising ay ginawa na niya subalit hanggang ngayon ay buhay pa rin siya. Ayaw man niya ay nananatili siyang humihinga.

Nanigas siya sa kanyang higaan ng maramdaman ng kanyang maputlang balat ang magaspang na kamay na humihipo sa kanyang binti pataas. Dala ng bugso ng galit, pagkamuhi at awa sa sarili ay hindi niya napigilan ang umiyak ng lihim.

"Alam kong gising ka Nahara, wag ka ng magkunwari, para naman tayong bago sa ganito." Tinig ni Fabian, ang kanyang stepfather.

Hindi parin siya nagmulat ng mata dahil sa takot na baka kung anong kahayupan na naman ang maisipan nitong gagawin sa kanya. Marahil ay nainis na si Fabian sa inasal niya kaya walang sabi sabing hinila nito ang kanyang buhok.

"Ahh!"

"See? Gising ka diba? Alam mo naman ang pinakaayaw ko sa lahat diba? Yung hindi masunurin sa gusto ko!" Anito habang hawak pa rin ang kanyang buhok.

"Tama na! Masakit!" D***g niya habang humahagulgol.

"Talagang masakit dahil pasaway ka at dahil sa katigasan ng ulo ay parurusahan kita!"

Napapikit siya at nanginginig nang magsimula na itong magtanggal ng sinturon. Tanging dasal lang ang maaari niyang gawin dahil bukod pa sa nakakadena niyang mga paa ay nasa basement siya ikinulong. Kahit anong sigaw niya walang makakarinig sa kanya. Walang taong tutulong sa kalagayan niya. Mag-isa na lang siya sa mundo, walang kakampi, walang kasama.

"Buksan mo yang mga mata mo Nahara! Tingnan mo ako!" Matigas nitong utos at hinila ulit ang kanyang buhok.

Kahit nasasaktan ay pinilit niyang huwag magsalita upang hindi bumukas ang kanyang bibig. Sa galit nito ay idinuldol nito sa kanyang mukha ang matigas nitong pagkalalaki. Bagay na labis niyang pinandidirihan. Kahit na hindi na mabilang ang pagkakataon na ginagawa ito ni Fabian hindi niya parin masisiskmurang makisama sa gusto nito.

Pilit niyang iniiwas ang kanyang mukha at nagpupumiglas kahit pa man ramdam niya ang hapdi ng kanyang anit. Napakasakit lang isipin na ang taong dating itinuturing niyang ama at dapat na magprotekta sa kanya ay siya ring lumapastangan sa buong pagkatao niya..

Pak!

Tunog ng sampal nito. Napasubsob si Nahara sa sahig at pilit nilalabanan ang pagdidilim ng kanyang paningin. Nalasahan niya ang dugo sa kanyang bibig dahil sa lakas ng pagkakasampal ni Fabian..

"Putang ina! Ang arte arte mo! Kung makahindi ka ay parang ang linis linis mo!"

Hinila ulit ni Fabian ang kanyang buhok.

"Ahh! Tama na po…Parang awa mo na. Ayoko na! Ayoko!" Umiiyak niyang sambit habang umiiling.

"Kahit anong gawin mong pag iwas ay wala kang laban sa akin! Kung ako sayo sumunod ka na lang at paligayahin mo ako para hindi ka masasaktan," hinawakan nito ang kanyang ilong upang hindi siya makahinga.

"Ibuka mo yang bibig mo!" Nanggigigil na singhal ni Fabian.

Dahil ayaw niyang sumunod, puno ng gigil siyang pinatalikod ni Fabian at isinandal sa kanyang kama. Marahas nitong iniangat ang kanyang suot na maruming bestida at walang pasabing pinasok ang butas sa kanyang puwet.

"AHHH!"

Nakakabingi ang sakit. Hindi lang sa parteng iyon ng katawan niya kundi maging ang kanyang puso. Kailan ba matatapos ang paghihirap niya. Kailan pa ba matatapos ang buhay niya? Habang buhay na lang ba siyang mananatili sa loob ng malamig na apat na sulok ng basement habang nakatali ang mga paa at kamay sa malamig na kadena?

Patuloy sa pag-indayog si Fabian sa kanyang likuran. Malakas ang ungol nito at sarap na sarap sa ginagawa nito. Tahimik siyang umiyak at nagdadasal na sana matapos na ito nang sa ganun ay tantanan na siya ng lalaki.

Hindi nagtagal, naramdaman na niya ang pagdiin ng sarili nito sa kanya at maya maya pa ay hinihingal na tumayo. Nanghihina siyang napaluhod hanggang sa sumalampak siya sa sahig. Nagsindi ito ng sigarilyo at walang pakialam sa sariling kahubadan.

"Tigilan mo yang paiyak-iyak mo Nahara. Magpasalamat ka na lang at tumbong mo lang ang pinakinabangan ko at hindi yang maganda mong puke. Dahil kung wala lang akong paggagamitan sayo, ako na mismo ang dodonselya dyan sa pagkababae mo!"

"Fabian!"

Pareho silang napalingon sa gawi ng pintuan nang pumasok ang isang babae na walang iba kundi ang kapatid ng kanyang yumaong inang  si Anna—si Vera.

Simula ng mamatay ang kanyang ina sa sakit na lung cancer noong siya ay labing limang taong gulang pa lamang, humalili na sa pwesto sa kanilang tahanan ang kanyang tiyahin. Hindi pa nakuntento ang mga ito sa pagpapakasasa sa kayamanang naiwan ng mommy niya, kinulong pa siya upang hindi siya makinabang sa perang dapat ay para sa kanya.

"Mabuti at nandito ka na," nakangising bungad ni Fabian.

Bumuntong hininga ito. "Tsk. Ginamit mo na naman yang puta na yan? Alam mo namang may lakad tayo ngayon diba?!" Asik nito sa kanyang amain. Halata sa mga mata ni Vera ang panibugho habang nakatingin sa kanila.

Naiiling na hinaplos ni Fabian ang pisngi ng kanyang Tita Vera. Kapag ganito ang ginagawa ng lalaki, mabilis na naglalaho ang galit ng kanyang tiyahin. "Alam mo namang pampalipas oras lang yan diba? Ikaw parin naman ang mahal ko."

"Siguraduhin mo lang ha. Dahil kung wala pa lang tayong paggagamitan sa babaeng yan, matagal ko ng napatay yan! Alam mong ayoko ng kaagaw sayo," matalim ang mga mata nitong sambit.

"Sige na, sige na…Tatawagin ko na ang mga tauhan natin para maihanda na yang si Nahara," anito at isinuot ng muli ang sariling pantalon saka lumabas ng silid.

Naiwan silang dalawa ng kanyang tiyahin na masama pa rin ang tingin sa kanya.

"A—auntie…"

"Huwag mo akong ma auntie auntie dyan ha! Ano nasarapan ka sa ginagawa ni Fabian sayo?" Bulyaw ng babae.

Luhaan siyang umiling. "Hindi po. Auntie tulungan mo pa akong makatakas dito, parang awa mo na…" Gumapang siya sa sahig patungo sa paanan nito para makiusap.

Iwinaksi ni Vera ang kanyang kamay na kumapit sa paanan nito. "Wag mo akong hahawakan! Alam mo manang mana ka talaga sa nanay mong makati! Kung hindi niya inakit si Fabian, masaya na sana kami ngayon! Parehas kayo ng nanay mo! Malandi! Makati! Mga salot kayo sa buhay ko!"

"Hindi totoo yan!"

Inismiran naman siya ng kanyang tiyahin. "Ows talaga? Kaya pala may gana siyang ipaangkin kay Fabian ang bunga ng kalandian niya sa ibang lalaki na walang iba kundi ikaw!" Anito habang dinuduro duro siya sa noo.

"Pero di bale, triple naman ang naging ganti ko. Wala na ang nanay mo, nasakin na si Fabian at pati negosyo niyo. Ang bilis talaga ng karma ng nanay mo?" Parang baliw itong tumatawa.

"Auntie…Parang awa mo na. Pakawalan mo na ako dito. Hindi ako magsusumbong sa pulis. Hindi ko na ipaglalaban ang karapatan ko sa furniture shop. Palayain niyo lang ako…" Tumingala siya sa ginang.

Pinanlakihan siya ni Vera ng mata. "Anong akala mo sakin tanga? Tingin mo maniniwala ako sayo? Kung makakaalis ka man dito, yun ay dahil gagamitin ka sa ibang paraan."

Kinilabutan siya sa pinagsasabi nito.

"A—anong ibig mong sabihin?"

"Gusto mong tumakas dito diba? Pwes ngayong gabi na ang pagkakataon mo," matamis na ngumiti si Vera at tinapik ang kanyang pisngi. "Ikaw ang magiging kabayaran sa lahat ng utang ni Fabian, Nahara. At hindi lang kabayaran, dahil virgin ka pa naman may pasobra pa. Hindi ka naman pala ganun ka walang silbi." anito at tinalikuran siya.

Binuksan ni Vera ang pintuan at pumasok ang dalawang lalaki sa loob. Sumiksik siya sa gilid ng kama pero sapilitan siyang hinila ng mga ito pagkatapos tanggalin ang kanyang kadena sa kamay at paa. Nagpupumiglas si Nahara subalit malakas ang pwersa ng dalawa. Maya maya pa ay pumasok ulit si Vera na may dalang pulang damit.

"Maglinis ka at dalian mo," utos nito bago itinapon sa kanyang mukha ang pulang bestida na sa tingin niya ay halos hindi umaabot ng kalahati sa kanyang hita dahil sa kakarampot na tela.

Nang hindi siya kumilos ay pwersahan siyang kinaladkad ng dalawang lalaki patungo sa banyo.

"Kilos na kung ayaw mong ako ang maghubad at magpaligo sayo," malisyosong saad ng lalaki.

Ngumisi naman ang kasama nito. "Ano kaya kung tikman din natin yan."

Nanlaki ang kanyang mata sa narinig. Siniko ito ng isa niyang kasama.

"Papatayin tayo ni Boss Fabian gago!" Singhal ng naunang lalaki.

"Hindi naman niya malalaman na ginalaw natin yan eh. Para namang hindi niya pinagparausan yan araw araw," tugon nito at sinundan pa ng nakakalokong tawa.

"Itigil mo yan. Mawawalan tayo ng trabaho dahil dyan sa kalibugan mo eh!" Reklamo ng naunang lalaki saka hinila palabas ng banyo ang kasama pero hindi ito lumabas.

"Magjajakol muna ako, pare."

"Tangina, bilisan mo dyan."

Binalingan siya nito habang nagsimula ng magsalsal. "Mag-ayos ka na kung ayaw mong k******n kita jan!"

Dahil sa takot niya sa maaaring gawin ng lalaki napilitan siyang maglinis ng sarili kahit na nanonood sa kanya ang tauhan ni Fabian. Tiniis niya ang hapdi ng kanyang pwetan at maging ang mga sugat at pasa niya sa katawan. Mabilis lang naman itong nilabasan at ipinahid pa sa kanyang dibdib ang katas na inilabas nito. Nandidiri niyang inalis ang maruming bagay na ipinahid ng pangit na lalaki.

Nang matapos siyang magbihis ay sapilitan siyang hinila ng mga ito palabas ng banyo. Naalarma siya ng itinali nito ang kanyang mga kamay.

"Teka s—sandali! Anong ginagawa niyo!" Mangiyak ngiyak niyang tanong pero wala siyang nakuhang sagot sa mga ito at parang binging nagpatuloy lang sa ginagawa.

"Patahimikin mo na!" Utos ng isa.

Sinubukan niyang magpumiglas pero may pinaamoy ang mga ito sa kanya dahilan para umatake ang labis na pananakit ng kanyang ulo. Bago pa man siya mawalan ng malay ay naramdaman niyang tinakpan ng mga ito ang kanyang buong mukha at binuhat siya sa kung saan man ay hindi niya alam…