"You're leaving?" Tanong ng kaibigan niya.
He nodded. "I have an important meeting today with the board, dude. I can't skip it," nababagot niyang wika bago isinuot ang kanyang coat.
Tumango naman ito. "By the way, aren't you gonna ask the examination result of the woman you brought here?"
He shook his head. "I'm not interested, dude. Just send her to her home once she's awake. Give her money if needed. I'll just wire the payment."
Bumuntong hininga naman ang kaibigan niya. "Okay, dude. Take care."
Tinapik niya ang balikat nito bago lumabas ng silid. He didn't understand himself but his feet brought him infront of the strange woman's room. From where he is, he could fully get a view of her. Her midnight black hair is what would caught anyone's attention. Napakunot noo din siya ng makitang napakaputi nito o baka mas tamang sabihin na sobrang putla. Napailing na lang siya. He was about to leave when he felt Raven stood beside him.
"I think that woman is a victim of violence, Rain."
Napalingon siya dito. "How do you say so?"
Nagkibit balikat naman ito. "Nevermind. You aren't interested, are you?"
Tinaasan niya ng kilay ang lalaki. "Fucktard!"
Raven chuckled as he shook his head. "Kidding. But seriously, I think my hunch is right."
"You're messing with my head. Tell me what you did find out about her condition." Nayayamot niyang wika. He doesn't like it when someone leaves him hanging.
Raven heaved a deep sigh bago inilinga ang tingin sa paligid. They are on VVIP ward kaya halos walang tao sa floor na iyon. Raven's eyes fixed on the woman who was unconsciously lying on the hospital bed.
"She has scars and bruises on her back. Some are already healed, others are still in the process while there are also new ones," panimula nito.
Napatango-tango siya.
"Are you sure you're not the one who did this?" Raven asked without hesitation.
He scoffed. "It's not really me, Rave." Mariin niyang taggi.
"How about your alters?"
"None of them either. Calder told me she came from the auction and it happened when Hawk was conscious and incontrol of my body. That's where he bought that woman. Maybe she was tortured before selling her."
He heard Raven's multiple curses. Well, what would he expect from a doctor friend? They are full of fucking humanity. "Is that all?" Tanong pa niya.
Raven shook his head. "Her ankles seem chained for a very long time. This is by far the worst. Her left rib cage is somewhat broken but I think it happened a long time ago too since the flesh already developed on the broken part. The rib just healed but misaligned," dagdag nito.
His forehead creased. What an unlucky woman. "So what about her pale skin? I'm sure it wasn't normal," komento niya.
"I can conclude she's unexposed from sunlight for a very long time that's why. She's also very malnourished."
"Then feed her vegetables," agad niyang turan.
Natawa naman si Raven kaya binatukan niya ito. "What's wrong with my suggestion, you idiot. It was thought in the class particularly on our first grade to eat vegetables. Nag-aral ka ba talaga? How did you become a doctor?"
Pinigilan naman nitong matawa. "Damn. It wasn't funny at first but when those words casually comes in your mouth, I find it amusing."
"Tss...Crazy doctor." He scoffed.
"Never knew that Rain Azrael Velasquez has a nutritionist side too." Ani Raven at umayos ng tayo.
Naiiling na lang niyang ibinaling ang tingin sa babaeng nasa loob ng silid. She seems very intriguing.
"One more thing, the tissue lining on her anal part is heavily damaged."
Marahas siyang napalingon sa lalaki. "You mean she's doing anal sex?" Kunot noo niyang tanong.
"More like being forced. She has semen on her anus and there is forcible entry that caused laceration but on top of that, her hymen is still intact which was a bit questionable for someone who was sexually abused."
Mariin siyang napapikit. "Did you examined everything about her?"
Inosente itong tumango. "You told me to do so. Or hindi ba ikaw yung kausap ko kagabi?"
Buntong hininga siyang umiling. "We are co-con." Tanging naisagot niya.
"So are you gonna bring her home with you?"
Nakasimangot siyang umiling. "What for? I already did my part Raven. I already saved her. I think that's enough."
"Oh, I just thought that you will shelter her since you saved her last night—"
"It's not me alone, dumbass," he hissed that made Raven chuckled. "And besides, ba't ko ba siya isasama. That woman is so weak that I might end up babysitting her, which isn't my cup of tea."
Raven heaved a deep sigh. "Okay. Then I'll just ask Isaac for that woman's identity so I can send her home. You'll pay for Tuazon's service too."
Mariin siyang pumikit. "Can't you hire other PI? Mahal ng singil ni Tuazon basta kaibigan. Napakaabusado ng hayop na yun." Maktol niya.
"Tsss...I heard you got billions of money from selling two luxury cars to Terrence last week. Yun na lang ang ibayad mo kay Isaac. Milyones lang naman yung sisingilin niya sayo."
"Tsk. Nosy." He wrinkled his nose.
"Zeus was nosy, idiot. He was the one who spread the news to the gang para pagtawanan si Saavedra."
Naiiling na lang siya. He took one last glimpse of her before turning his back pero bago paman siya makahakbang ay sinalubong na siya ni Julie ng may masayang ngiti sa labi.
"Rain, Raven..." Tawag nito sa atensyon nila.
Julie Casimero is their childhood friend. Mula paman noong sampung taong gulang pa lang silang dalawa ni Raven ay kilala na nila ang babae. Her family is close to his grandfather too and she was the only woman he was close with. Not that close but not too far either.
"What are you doing here?" Tanong niya. Julie is a pediatric doctor which made him throw his earlier question at her. She should be on another floor.
"I heard you two are here kaya pumunta ako," masigla nitong sambit bago dumako ang tingin sa silid kung saan sila nakatayo. "Who is she?"
"I don't know," he answered nonchalantly.
"Oh, so do you two want to have a coffee with me?"
"Nah, I still have rounds Julie," tanggi ni Raven.
Dumako naman ang tingin nito sa kanya. "How about you? Don't tell me you're busy too. Ilang buwan na tayong hindi nag-uusap ah." Himig tampo nitong bigkas.
"I am busy indeed. I have a meeting and I can't ditch it. I need to go," paalam niya.
Sumimangot si Julie na ipinagkibit balikat na lang niya. Both of them are used to each other. His phone vibrated as Calder's number appeared on his screen.
"What is it Calder?" Bungad niya.
"Mattias men are coming up, Sire," anito sa kabilang linya.
Kumunot ang kanyang noo. "Why?"
"They are after the woman."
Marahas siyang napalingon sa babaeng nakaratay sa hospital bed. What's going on? Why are they after her?
"Are you sure about that?"
"Yes, in fact a lot of them are checking the room downstairs but some are going upstairs now," tugon ni Calder.
Mariin siyang napapikit. Mattias won't waste his time with a woman like her if it's just about damn sex. There must be something with this woman that he even sent bunches of men to locate and get his hands on her. He smirks.
How intriguing indeed.
"Okay, prepare me an exit Calder. I'm bringing her with me." Aniya at pinatay na ang tawag.
Both Raven and Julie are staring at him as if waiting for him to share what's going on. Napabuntong hininga siya bago sinipat ng tingin si Raven.
"I need your coat."
Kinunutan naman siya nito ng noo. "The hell? What are you going to do with this one?"
"I need to escape or your hospital will be in big mess," naiinip niyang wika at siya na mismo ang naghubad ng suot nitong doctor's coat.
"Fuck! You're not gonna kill somebody using my coat, are you? You're gonna revoke my license Velasquez," Raven hissed in annoyance.
"I'll try dude." Tinapik niya ang balikat nito bago pumasok sa loob ng silid ng babae.
Siya na rin mismo ang nagtanggal ng swero nito na kamay. Ramdam naman niya ang pagpasok ni Raven at Julie kasunod niya.
"Be careful Rain. You might break the needle."
"C'mon Rave, she's not gonna die on that," aniya at tinakpan ng puting kumot ang mukha nito bago sinimulang itulak ang hospital bed na de-gulong.
"W—wait! I thought you don't know her," harang ni Julie sa kanya.
Naiinip niya itong pinukol ng tingin. "I really don't that's why I'm bringing her with me."
He saw her scoffing. "You said you can't ditch a meeting in exchange for a coffee with me and here you are—"
"Just fucking move, damn it!" He scowled.
Wari natakot naman ang dalaga sa kanya kaya umalis ito sa daraanan niya. "Take her with you Raven and leave this floor. It's code red."
Raven nodded understandment. "Take the fire exit, dude. You can use my car."
He tapped his shoulder before going out bringing the woman with him...
Rain immediately went to Raven's private lift that will bring them to the fire exit on the second floor. Hindi paman siya nakarating sa elevator, nagring na ang kanyang cellphone. Mabilis naman niya itong sinagot nang makitang si Calder iyon. "The fire exit is blocked, Sire. Do you want us to finish them already?" Napahilot siya ng sentido. "No. No you can't do that. We cannot start a chaos in the hospital. Hangga't maaari walang magpapaputok unless they will strike first," mahigpit niyang bilin. He knows how important this hospital is to Raven. He doesn't wanna cause trouble or else the hospital will be out into bad publicity which isn't a good thing. "Sí, Sire." Tipid na tugon ni Calder. (Yes, spanish word) "Just watch them carefully. Look into why they are after this woman and find Mattias whereabouts too. I want that bastard's head alive, Calder," he ordered with full authority. "Copy that. Be careful, Sire." Mabilis niyang pinatay ang tawag at binalikan si Raven na papaso
Bumukas ang pintuan ng silid na kinaroroonan niya at muling pumasok ang lalaking kakalabas lang bitbit ang isang tray ng sa tingin niya ay pagkain. Nakasimangot nitong inilapag sa kanyang harapan ang food tray na naglalaman ng porridge at tubig. "Eat so you can regain your strength. You want to stay here, right?" Nakataas ang isang kilay nitong tanong. Ilang beses pa siyang napakurap-kurap bago wala sa sariling tumango. "P—pumapayag na po kayong dito ako titira?" Tila hindi makapaniwala niyang tanong. "Yes but only for the meantime, Nahara," malamig nitong sagot. Mabilis siyang nag-angat ng tingin sa lalaking nakaupo sa gilid ng kama at nakaharap sa kanya. Hindi niya maintindihan ang pananayo ng kanyang balahibo. He mentioned her name with coldness yet it feels so good to hear in her ears. It's like she was a human and not someone to molest. Marahil ay nasanay lang siyang si Fabian lang ang bumibigkas ng pangalan niya at sa nakakadiring paraan pa. "S-salamat po..." Maluha luha niy
WARNING!!! VIOLENCE AND SEXÚAL CONTENTS AHEAD!!! SKIP IF YOU ARE NOT COMFORTABLE.Ayaw man niyang ihakbang ang kanyang mga paa, wala na siyang nagawa pa at sinunod ang utos ni Rain. Napalunok siya habang pinagmamasdan ang iba't ibang putahe ng gulay sa mesa. Dyos Ko! Ano na naman kaya ang lasa ng mga iyon. Sana naman ay hindi kasing sama nung lugaw kanina.Itinulak nito palapit sa kanya ang mga gulay. May nakita siyang ginisang broccoli at sinabawang cauliflower. May mga carrots din na hindi na naslice subalit mukhang ginawang adobo. Mabuti na lang nga at binalatan iyon dahil kung hindi, magmumukha na iyong pagkain ng baboy. Kung hindi pa lang nito mamasamain, magtatanong talaga siya kung sino ang nagturo sa lalaki ng mga putaheng iyon. Sana lang ay nasa tamang pag-iisip ang nagbigay dito ng ideya."Kumain ka na. My men already taste the food at sabi nila sobrang sarap daw kaya gusto ko ring marinig ang review mo," sabi pa nito.Kumurap-kurap siya. Kung ganun naman pala, siguro ay nag
Medyo maagang nagising si Nahara kinabukasan. Dahil wala naman siyang damit na pamalit, nilabhan muna niya ang t-shirt na ipinahiram ni Rain sa kanya pagkatapos niyang maligo at ang itim na roba ang kanyang sinuot palabas ng silid.Kagaya noong nakaraan, tahimik ang buong paligid ng bahay. Napalingon siya sa silid ni Rain. Gising na kaya ito? Nais man niyang silipin ay pinigilan niya ang kanyang sarili at dumiresto na sa kusina. Naghanap siya ng pwedeng lulutuin subalit tanging dalawang itlog lang ang naroon at isang balot ng cream bread.Naisipan na lang niyang gawing sunny side up ang dalawang itlog at i-toasted bread ang tinapay. Nagtimpla na nadin siya ng kape. Hindi niya maiwasang mapangiti. Sobrang tagal na niyang pinangarap na maranasan ang ganitong bagay. Yung malaya siyang nakakagalaw. Hindi siya makapaniwalang magagawa pa niya ito.Inayos niya ang mesa para sa kanyang bagong amo para kapag bumaba ito ay ready na ang pagkain. Pagpihit niya paharap ay siya namang pagpasok ni R
Muli siyang bumalik sa pag-aayos ng mga pinamili sa chiller habang si Rain naman ay nakaupo sa silya at matamang nakamasid sa kanyang bawat galaw. Malamig man ang tingin nito, hindi naman itinatago ng lalaki ang kaunting amusement sa magaganda nitong mga mata na hindi niya alam kung bakit."Why are you still wearing a robe, Nahara?" Maya maya pa'y tanong nito.Napakamot siya ng ulo at alanganing lumingon sa lalaki. "W—wala po kasi akong maisusuot na kahit ano, Sir."Wala kang maisusuot… so you mean you also don't have underwear beneath that robe?" Kunot noo nitong tanong at dumako ang mga mata sa gitnang bahagi ng kanyang katawan.Mabilis siyang umayos ng tayo at napalunok. "W—wala po," nakangiwi niyang sagot."Really?" Bahagya pa itong napailing at kagat labing napatayo."Finish whatever you're doing immediately. Lalabas tayo ngayon," anito bago siya iniwan sa kusina.Nagpakawala siya ng buntong hininga bago bumalik sa kanyang ginagawa. Hindi nagtagal ay natapos din siya sa pag-aayos
Mabilis na humarang sa gawi nila ang kanyang kotse kaya naman agad siyang pumasok sa loob habang hila-hila si Nahara na parang hindi pa napoproseso ang utak sa nangyari. Humarurot ang sasakyan palayo sa kinauupuan nila kanina. He held Nahara to face him."Are you alright? Hindi ka ba natamaan?" Tanong niya habang sinisipat ng tingin ang babae. Nais na lang niyang matawa sa kanyang sarili. Why does he care if she gets shot or not?"H-hindi naman..." Mahina at nanginginig nitong sagot.He heaved a deep sigh before shaking his head. He was about to lean on his seat nang bigla na lang silang pinaulanan ng bala. Nahara screamed in fear. Itinulak niya ang babae padapa sa flooring ng kotse bago hinugot ang kanyang baril at inayos ang kanyang earpiece."Where are you Calder?" Tanong niya sa kanyang bodyguard."We are trying to chase the cars behind you, Sire. I'm sorry for the late response. I am wounded," tugon nito.Muli siyang napabuntong hininga at bahagyang dumausdos sa kanyang upuan. Ma
Napatitig si Nahara sa likuran ni Rain. Hindi niya maiwasang mapaiyak. This is the first time that someone wanted to save her life. All throughout her existence, she only feel nothing but a worthless piece of shít. Iyon ang nakatatak sa kanyang utak sa loob ng maraming taon."What are you still staring at? Magpapakamatay ka ba talaga?" Narinig niyang angil ni Rain.Napapitlag siya at ilang beses na kumurap-kurap. Sinalubong siya ng nayayamot at naiinip nitong expression. Sa nanginginig niyang katawan, mahigpit siyang humawak sa balikat ng lalaki bago sumampa sa likuran nito. Mabilis namang tumayo si Rain at patakbong sumuong sa mas madilim pang bahagi ng gubat habang pasan siya sa likuran nito."Tangina! Patay na si Baldo! Sundan niyo yung mga yapak nila sa pagitan ng mga damo!" Sigaw ng isang tinig sa kanilang likuran.Mariin siyang napapikit at taimtim na nagdarasal na sana ay hindi sila maabutan ng mga ito. Alam niyang pagod na si Rain, halos habol na rin nito ang sariling hininga
Halos humiwalay ang kanyang kaluluwa sa katawan niya nang magkasama silang bumulusok pababa sa talon. Hindi siya sigurado kung mabubuhay pa ba siya sa pagkakataong iyon. Hindi siya marunong lumangoy kaya malamang malulunod siya. Pero paano na si Rain? Ano ang mangyayari sa lalaki ngayong tumalon sila sa napakataas na talon?Ilang sandali pa ay tuluyan na silang nilamon ng tubig. Sobrang lamig. Pagkasayad ng kanyang balat sa tubig ay animo inilunod siya sa isang baldeng yelo dahil sa lamig. Siguro dahil sa nakapalibot na malalaking puno kaya't sobrang lamig ng temperatura.Sinubukan niyang kumampay pataas subalit hinila siya ni Rain pailalim. Nais man niyang magpumiglas, sinunod niya ang lalaki para hindi na ito maperwisyo sa kanya. Mahigpit ang kapit ni Rain sa kanya habang may itinatali ito sa kanyang bewang. At dahil masyadong madilim ang ilalim ng tubig, hindi niya alam kung ano ang bagay na iyon, basta naramdaman na lang niya ang pagdiin ng matipuno nitong katawan sa kanya hanggan
Pakiramdam niya bumagal ang pag-inog ng mundo habang papalapit ng papalapit si Manang Petra sa gawi niya. Titig na titig siya sa batang karga nito habang hindi na niya napigilan pa ang mga luha niya sa pagpatak. Tila nalulunod siya sa labis na kasiyahang nararamdaman niya."He's your son, Nahara. Your Hurricane," madamdamin na sambit ng Ate Phoebe niya.Dahan-dahang inabot ni Manang Petra si Hurricane sa kanya. Tinanggap naman niya ang bata sa nanginginig niyang mga kamay. Maingat na maingat siya na para bang parang babasaging kristal ang anak niya. Mataman itong nakatitig sa kanya na para bang pinag-aaralan nito ang kanyang mukha. Hindi na niya napigilan pa ang sarili niya na yakapin ito ng mahigpit."Anak ko… Ang gwapo ng anak ko," Mahina niyang sambit.Hindi siya lubos makapaniwala na nahawakan na niya ang anak niyang matagal ng nawalay sa kanya. Akala niya ay hindi na darating ang araw na ito. Akala niya hindi na niya ito makikita pang muli pero narito na ito sa harapan niya ngayo
"Kumain ka ng marami. Kailangan mong magkalaman," ani Malia at tinambakan ng maraming gulay at kanin ang kanyang pinggan.Mabilis naman itong pinigilan ng Ate Phoebe niya. "Stop that, Ate. Baka mabigla ang sikmura at maimpatso ang kapatid natin," nag-aalala nitong turan at inilipat ang ibang gulay sa pinggan ng Ate Malia niya."Bakit sakin mo nilagay. Nagdidiet ako—""Ba't ka naman magdidiet eh hindi ka na naman nagmomodel pa. Sakto lang naman yang katawan mo," nakangusong sambit ni Phoebe."Hey, I still need to maintain my figure para kung may panibagong Avery na darating ay may panlaban ako."Agad naman itong iningusan ni Phoebe. "As if naman papatol ang asawa mo sa iba. Kung di lang nagka-amnesia yun, malamang sa malamang, di yun papatol kay Avery.""Kahit na," pairap na tugon ni Malia.Tahimik naman siyang kumakain habang nakikinig sa dalawa. Sobrang ganda na ni Malia pero may mga kaisipan parin itong ganun, paano nalang kaya siya?"After nating kumain, kailangan mong malinisan Na
"S—son?" Pag-uulit niya kasabay ng pamalisbis masagana niyang mga luha.Buhay ang anak niya! At tinupad ni Xavier ang kahilingan niya na Hurricane ang ipangalan sa anak niya—anak nilang dalawa ni Rain! Walang pasidhan ng tuwa sa puso niya sa nalaman niya ngayon. Akala niya ay puro unos nalang ang mangyayari sa kanya. Hindi pala. May ginhawa din pala.Masuyo namang ngumiti si Raven sa kanya. "Yes. Maraming naghihintay sayo Nahara at maraming tao ang gusto na gumaling ka so don't lose hope and stop thinking about death. Don't make the people who's here for you shed tears dahil hindi ka masaya na nakabalik ka na. Don't think you're a burden. You are loved Nahara," seryoso nitong wika na mas lalo lang na nagpaiyak sa kanya.Hindi niya aakalain na marami palang naghihintay sa kanya. Napadako ang kanyang tingin sa dalawang babae na nasa sulok ng silid. Ngayon ay nakaramdam siya ng hiya sa sinabi niya kanina. Bakit nga ba bigla niyang naisip ang bagay na iyon?"I'm sorry," mahina niyang samb
He stared at Marcello's lifeless body before shifting his eyes towards his heart that was on his palm. Ang tagal niyang pinangarap na mangyari ang bagay na ito and now it's finally over. He ended Marcello's life. He won in the end. Hindi na siya magdudusa pa sa mga laro nito at mas lalong hindi na magdudusa pa ang babaeng mahal niya dahil sa kagagawan ng sarili nitong ama.He drop Marcello's heart on the floor before standing up. Kahit na nahihirapan na siyang maglakad dahil sa marami ng dugo ang nawala sa kanya, he still managed to reach the door before the ceiling of the underground where Marcello was lying finally collapsed.Sinubukan niyang buksan ang pinto pero nakasara na ito. Napatingin siya sa hawak niyang baril. The alarm system was already ringing. Napatingin siya sa dingding, two minute left before the whole room will explode.Ikinasa niya ang kanyang baril at pinatamaan ng maraming beses ang lock ng pinto. Luckily it wasn't bulletproof kaya't nagawa niyang makalabas sa und
Agad siyang bumaba ng hagdanan at sinundan ang pintuan na pinasukan ni Marcello. Nang sinubukan niyang itulak ang pintuan ay napagtanto niyang sarado iyon. Itinutok niya sa doorknob ang kanyang baril at walang pag-aalinlangan iyong binaril. He immediately opened the door and went to the last shelf from the right. He moved the two thick black books as the shelf opened his way to the underground.Ah, Marcello didn't really changed everything and this is his advantage. Maingat siyang bumaba ng hagdanan hanggang sa makarating siya sa isang napakalawak na silid. Akmang lalabas na siya nang bigla nalang siyang barilin ng kung sino mula sa loob. Mabuti nalang at agad siyang nakapagtago sa isa sa mga pillars ng underground.Pinakinggan niyang maigi ang hakbang ng bumaril sa kanya. Nang marinig niyang papalapit na ito ay agad siyang lumabas sa kanyang pinagtataguan. Dahil nagulat ito sa kanyang ginawa ay mabilis niyang nabawi ang hawak nitong armas at agad itong binaril sa noo. Isang malakas
Sarkastikong natawa si Pierre. "And what made you think that I will help you with that? I don't want to work with you, Velasquez, so get lost..."Tamad siyang napalingon kay Pierre bago nagsalita. "I will be using it for Marcello. Did you forget? Xavier died by his hands. Hahayaan mo nalang ba siyang makawala pagkatapos niyang patayin ang kasama mo? Create a clone for me and I will kill him for you."Sandali itong natigilan pero maya-maya lang ay muli itong tumawa bago siya binitawan. Naglakad si Pierre palapit sa maliit na pigura sa harapan nila at marahan iyong hinaplos. "You've been searching for him all your life. Nagtagumpay ka ba? Paano ka nakakasigurong mapapatay mo siya ngayon? Kung kaya mo ay dapat noon pa, Velasquez but you always fail. Ni hindi mo nga mahagilap kahit na anino niya," tila nakakaloko nitong ani.Mariin siyang napapikit. Kung wala palang siyang kailangan sa lalaking 'to ay matagal na niya itong binaril. Hindi niya gusto ang tabas ng dila nito. Nakakairita! "
Marahas siyang nag-angat ng tingin sa demonyong nasa harapan niya. "Ang pinag-usapan natin, ibibigay mo sakin si Nahara kapalit ng anak ko!" May diin niyang bigkas.Umani siya ng isang nakakalokong tawa mula kay Marcello. "And do you really expect me to be truth to my words? Ngayong nandito ka na, sa tingin mo ba palalabasin pa kita? I thought you are smarter than what I am expecting you to be but I'm a bit disappointed, Rain," naiiling nitong bigkas."You cowardly rascal!" He hissed.And as he had already expected, tama siya sa hinala niya. Mukhang hindi talaga magiging madali para sa kanila ang makalabas sa lugar na iyon."Tsk. Look at how love turned you into a stupid person. It's making you weak. It's making you blind. You send yourself towards your grave, pwes pagbibigyan kita. You will die by my hands tonight," nakangisi nitong turan.Pagkasabi ni Marcello sa mga katagang iyon ay kusang nagsilabasan ang mga tauhan nito mula sa kung saan. They were all full armed while pointing t
Sumapit ang araw ng kanyang pag-alis. He rode on a normal plane with his son on his baby carrier. Napakapagtatakang tahimik ito ng mga oras na iyon. He calmed himself as he waited for the plane to land in the airport of Spain. Habang lulan siya ng eroplano ay napapansin niya ang titig ng ilang kababaihan sa kanya at sa anak niya. Some eyes were flirty while some were curious but a certain woman had caught his attention. He was staring at him secretly. And if he's not mistaken, alam niyang pakawala ito ni Marcello."Do you want me to deal with him?" Dinig niyang sambit ni Hawk.The idiot was co-existing with him as of the moment dahil wala itong tiwala sa kanya. Marahan siyang umiling at patay malisyang ibinaling ang tingin sa ibang direksyon."No need. I will handle her myself," pabulong niyang sambit.Hindi namana nangulit pa si Hawk pero alam niyang gising parin ito at nagmamatyag din sa paligid nila. Ilang sandali pa'y tumayo siya mula sa kanyang upuan at nagpunta sa restroom. In h
Humigpit ang pagkakahawak niya sa kanyang telepono kasabay ng marahas niyang paglingon sa gawi ng anak niya. Fear grew inside him as he was staring at his son sleeping peacefully while hugging a hello kitty teddy bear."What do you want, Marcello?" Malamig niyang tanong.Mahina itong natawa sa nakakalokong tono. "Woah. Isn't it the other way around? As far as I remember, you're the one who wants something from me. Something so precious to you. Hindi ba, Rain?"He could already imagined the happiness that Marcello felt right now. Alam niyang alam nito kung ano ang nararamdaman niya. At mas nadagdagan pa ang alas nito laban sa kanya."Saan mo dinala si Nahara?" Pigil hininga niyang tanong.Sobrang lakas na ng kabog sa kanyang dibdib habang hinihintay ang sagot nito. Marcello wouldn't call him if he's not preparing any surprise for him. A surprise that will surely ruin his life."Hmm, she's with me... Still breathing and waiting for his man to rescue her," anito sa mapaglarong boses.Pag