“ฉันจะเล่นสนุกกับตัวเธอหลังจากนี้ ถึงจะเป็นการเล่นที่ถูกวิธี!” อีวานอุ้มเธอขึ้น อุ้มพาไปโซฟา เขานอนคร่อมตัวเธออย่างแนบชิด“ตัวสั่น? จะเล่นละครบทไหนอีกล่ะ?”“ฉันสั่นเพราะหนาวต่างหากล่ะ!”“เหรอ?! ให้ฉันกอดให้อุ่นไหมล่ะ!!”!!“ฉันจะรับผิดชอบในคำพูดตัวเอง ทำเสร็จแล้วก็อย่ามายุ่งกันอีกนะคะ!” ขนมปังไม่กลัวการที่เธอจะต้องมีอะไรกับผู้ชายหรอก เพียงแค่เธอเคยอยากเก็บไว้ให้คนที่จะมาเป็นแฟน หรือไม่ก็คนที่รักก็เท่านั้น แต่เพราะเธอดันไปปากดีใส่คนที่ไม่ควร“จะทำก็รีบทำเถอะค่ะ!” ร่างบางหันหน้านี้และยังหลับตาปี๋ มันก็แค่เซ็กส์นั่นแหละ!“อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อยเลย มันไม่เนียน”“แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่เคยมันแปลกมากเหรอ!” เธอลืมตามาด่าเขาอีกรอบ ไม่มีวันที่เราจะได้พูดดี ๆ ใส่กันหรอก“ถ้ายอมใช้ปากอมให้คนที่เจอกันครั้งแรก”“เธอไม่ใช่สาวที่บริสุทธิ์หรอก”“บางทีฉันอาจจะเป็นคนที่หนึ่งร้อยหนึ่ง”เพี๊ยะ! มือเล็กยกขึ้นมาฟาดลงไปบนใบหน้า“หยุดพูดจาดูถูกฉันนะ”“หึ ครั้งแรกเลยนะ!” เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มข้างที่ถูกตบ และยังหัวเราะเบา ๆ ครั้งแรกในชีวิตที่อีวานถูกตบ และยังมาจากผู้หญิงคนที่เขาสามารถเป่าหัวเธอได้ง่าย ๆ“คุ
แควกก!“โอ๊ย! ให้ถอดให้ไหมจะกระชากทำไมมันเจ็บ! สั่งให้ลูกน้องคุณเตรียมเสื้อผ้าผ้ามาไว้ให้ฉันด้วย!” ร่างบางรำคาญเขาที่มาทำลายเสื้อผ้าเธอ ขนมปังดันอีวานออกห่าง เธอนั่งขึ้น โดยยังมีอีวานที่นั่งอยู่ตรงระหว่างขาเธอ ขนมปังจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดทุกชิ้น ไม่งั้นถ้าปล่อยเขาทำมีหวังเสื้อในกางเกงในเธอก็จะไม่เหลือ!“พอใจยังคะคุณชาย!” เธอล้มตัวนอนลงเหมือนเดิม ขาตั้งชันเป็นรูปตัวเอ็ม มือวางอยู่บริเวณท้องน้อยอีวานมองการกระทำของเธออย่างไม่อยากเชื่อหูและสายตา ขนมปังไม่เหมือนใครจริง ๆ ด้วย บางครั้งเธอก็เหมือนจะกลัวเขา แต่ก็มีความกล้าไม่เบา“ดูสิ ผิวฉันแดงหมดแล้วเห็นไหม” เธอเอ่ยจนก็นอนลงอย่างเดิม ไม่แคร์สายตาที่ถูกจ้องมอง ตอนแรกก็คิดว่าจะสร่างเมา แต่ดูท่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ยังคงไหลเวียน และบวกกับขนมปังเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย“นี่เธอ..”อีวานกลืนน้ำลายลงคอ สายตาเขากำลังมองไปยังทรวงอกและยอดปทุมถันสีชมพู และเมื่อได้มองต่ำลงมาก็พบกับเนินอวบอูมสีขาวไร้ขนปกคลุม“อื้อ” ขนมปังขนลุกซู่เมื่ออีวานใช้นิ้วมือแตะสัมผัสจุดที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อนอีวานมองเนินขาว ใช้นิ้วแหวกกลีบสีชมพูหวานออก และดันนิ้วเข้าไป
“อืม..” เสียงทุ้มต่ำครางเบา ๆ ร่างกายรู้สึกถึงความผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็น คงเพราะเมื่อคืนได้ลิ้มรสหยาดเลือดบริสุทธิ์.. ตาที่ยังปิดสนิท ใช้มือหนาควานหาร่างบางตามที่นอนขนาดคิงส์ไซซ์ เมื่อคืนเขาพาเธอเปลี่ยนมานอนบนเตียงแล้วนอนกกกอดมาตลอดทั้งคืน แต่แปลกที่ตอนนอนนี้กวาดมือไปเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ อีวานลืมตาขึ้นมา พบเพียงความว่างเปล่า ไร้วี่แววของผู้หญิงที่เขาสนุกกำลังร่างกายเธอเมื่อคืน“หาย?”“ลุกไหวไม่พอยังไปก่อนฉันตื่นอีกด้วย”“เก่งเกินตัวไปแล้ว” อีวานใช้มือเสยผมที่ลงมาปิดหน้าตัวเองขึ้น ร่างกายกำยำสะท้อนกับแสงพระอาทิตย์ในยามบ่าย เขาเหมือนรูปปั้นยังไงอย่างงั้นเลยแหละสายตาคมกริบพลันไปเห็นกระดาษโน้ตวางทับกับธนบัตรสีเทา ม่วง และแดงสลับกันข้างเตียง เขาหยิบกระดาษแผ่นเล็กมาอ่าน- ฉันพอใจกับค่ำคืนที่คุณมอบให้มากเลยค่ะ ยอมรับเลยนะว่ามันฟินจริง ๆ ถึงจะเจ็บนิดหน่อยแต่ไม่มาก คงเพราะไอ้นั่นของคุณมันเล็กนิดเดียว ! ส่วนเงินที่วางไว้เป็นค่าตอบแทนนะคะ แล้วอย่าพบอย่าเจอกันอีกเลยนะ ไอ้โรคจิต! 🖕🏻 -“เธอนี่แม่ง!” “แล้วจะได้รู้กันว่าของฉันมันเล็กจริงไหม!”มาเฟียขยำกระดาษแผ่นเล็กยับยู่ยี่ จากนั้นก็ขว้างมัน
“แล้วเจอกันยัยตัวแสบ!”อีวานยืนมองวิวทิวทัศน์ผ่านกระจกใสตรงห้องกลางของเพนท์เฮ้าส์ มือหนึ่งจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ พลางคิดว่าจะจัดการกับหล่อนยังไง คนที่อวดดีขนาดนี้ ต้องดัดนิสัยเธอให้ได้‘ของเล่นชิ้นใหม่’‘เมื่อเบื่อก็จะทิ้ง!’KKU UNIVERSITY 🏫เอี๊ยด!!! เสียงรถเบรกดังสนั่นบริเวณหน้าตึกคณะมนุษยศาสตร์ รถยนต์ซูเปอร์คาร์หรูสองคันจอดสนิทลงหน้าคณะ อีวานใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีก็มาถึงมหาวิทยาลัยkku และคนที่ปรากฏตัวลงมาอีกคันไม่ใช่ใครอื่น ทั้งที่ไม่ได้นัดกันมาด้วยซ้ำแต่สิ่งไม่คาดคิดว่าจะต้องมาเจอกัน คือไอ้คู่แฝด คาร์ลเตอร์ เคอร์วิน‘มันก็คงมาหาผู้หญิงคนเมื่อวานเหมือนกันล่ะมั้ง’ อีวานมองหน้าเพื่อน ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป“อ้าว ไงวะไอ้เพื่อนรักทำไมมึงมาอยู่ที่นี่ได้วะ”เคอร์วินเข้ามากอดคออีวาน“เหตุผลเดียวกับมึงสองคนนั่นแหละ” อีวานตอบเสียงเรียบกลับมาสั้น ๆ มาเฟียหนุ่มจ้องมองไปด้านในของคณะมนุษยศาสตร์ กำลังมองหายัยคนอวดดี“มึงรู้เหรอว่าพวกกูมาด้วยเหตุผลอะไร กูแค่อาจจะมาเข้าห้องน้ำที่นี่ก็ได้นะ”เคอร์วินยังตั้งคำถามกวนอารมณ์อีวานต่อแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ในใจกับรู้ดีเหมือนกันว่าทำไมอีวานถึงมามหาวิทยาลัยแห่งน
มาเฟียหนุ่มสแกนนิ้วตรงประตูรถเพื่อเปิดประตูแล้วโยนเธอเข้าไปในรถ ใช้คำว่าโยนไม่เกินจริง ตัวเธอกระแทกกับเบาะอย่างแรง“โอ๊ย! ฉันตายแน่เลย” ขนมปังมองอีวานที่กำลังอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง‘เขาเป็นบ้าอะไรอีกล่ะ หรือว่าเพราะกระดาษกับเงิน กรี๊ด ไม่น่าเขียนทิ้งไว้เลย’‘หยอกเล่นนิดหน่อยก็ไม่ได้ เขานี่มันคิดเจ้าแค้นจัง ไอ้คนใจร้าย!’“คุณ..”อีวานก้าวเท้าขึ้นมาบนรถ เขาเอื้อมตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างบาง ปลายจมูกโด่งแตะโดนหน้าผากเธอ“คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ คือฉันต้องกลับบ้านนะ”“ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ ฉันไปทำอะไรให้คุณโกรธอีกเหรอ”ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถซูเปอร์คาร์คันโปรดของอีวาน ขนมปังก็คิดหาวิธีที่จะไม่ต้องไปกับเขา แม้ตอนนี้ตัวเองจะนั่งอยู่ในรถ แถมเขายังทำเหมือนเธอพูดกับอากาศอีกด้วย ไม่ตอบอะไรเธอสักคำ“เรื่องกระดาษเหรอคะ”“..”“ถ้าเรื่องนั้นฉันขอโทษ”พูดได้ไหมเธอยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิดมากขนาดที่ต้องมานั่งขอโทษ แต่การกระทำของเขาดันทำเหมือนเธอทำผิดมาก“คุณคะ ฉันขอโทษตอนนี้ทันไหมคะ”“ฉันขอโทษแล้วไงคะ ปล่อยฉันลงได้ไหม”“..”“ของคุณมันไม่เล็กเลยค่ะ ใหญ่มากด้วยซ้ำ ใหญ่กว่าแขนฉันอีก” เธอยกแขนตัวเองขึ้น ก็จ
หมับ“กรี๊ดด” อีวานเพียงจับลงที่ไหล่ของขนมปัง เธอก็กรีดร้องลั่นรถ จนเขาเองยังผละออกเล็กน้อย“เป็นอะไร คิดว่าฉันจะพาฆ่า?”“ก็จะไปรู้เหรอ พาออกมานอกเมืองตั้งไกล และยังมาที่เปลี่ยว ๆ อีกต่างหาก” ขนมปังถึงกับต้องเรียกขวัญให้กลับเพราะกลัวจนขวัญหายไปหมดแล้วเนี่ย“ฉันไม่ฆ่าของเล่นตัวเองหรอก” อีวานมองต่ำลงมาเห็นกระโปรงนักศึกษาร่างบางสั้นแค่คืบ มันร่นขึ้นมาจนเห็นกางเกงซับใน‘ใครเขาอยากเป็นของเล่นนายกัน พูดเองเออเองอีกแล้ว ถ้าไม่ติดว่ากลัวตาย แม่จะด่าให้!’ ขนมปังก่นด่าในใจ เม้มปากแน่น“น่าฉีกทิ้ง” เขาขบกรามแน่น หงุดหงิดที่ของเล่นตัวเองคงมีสายตาหลายคู่ได้มอง“ฮะ? แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ” “ใช้ปากเธอ” เขาชี้ลงไปที่เป้ากางเกงตัวเอง“คะ..”“เหมือนครั้งแรกที่เธอทำให้ฉัน”“ทำให้ก็ได้แต่ทำแล้วต้องเลิกยุ่งกับฉัน แล้วพาฉันไปส่งบ้านด้วยนะคะ”ขนมปังปลดเข็มขัดหนังราคาน่าจะหลายหมื่นออก จากนั้นรูดซิปกางเกงเขาออก เธอใช้มือดึงแก่นกายที่ตอนแรกมันก็ดูสงบนิ่ง แต่เมื่อเธอสัมผัสมันก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ“อืม”“อืม ม๊วฟ บ๊วบ”“เลียตรงหัว”เธอทำตามอย่างว่าง่าย ลิ้นนุ่มละมุนกระดกขึ้นลง เลียปลายหยักท่อนเอ็น มือ
หลังจากเมื่อวานขนมปังก็เป็นไข้ขึ้นสูง น้องสาวเธออักเสบบวมแดงต้องกินยาและทายา นอนซมอยู่แต่ในบ้าน จะบอกคนที่บ้านก็ไม่ได้ว่าไม่สบายเพราะอะไร ก็เธอดันไปมีเซ็กส์อย่างรุนแรงมาน่ะสิสภาพ.. โชคดีที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ไปเที่ยวต่างประเทศ อีกสองเดือนกว่าถึงจะกลับมา ส่วนพี่ชาย..ไม่อยากพูดถึงเลย กลับบ้านนับครั้งได้ เฉพาะเวลาที่เงินหมดนั่นแหละจะโผล่หน้ามาให้เห็น บ้านนี้เลยเหลือเพียงแต่เธอคนเดียว โชคดีที่เรื่องร้านทองมีพนักงานคอยดูแล เธอกับพี่ชายเลยไม่ต้องทำอะไรเลย โชคดีของเธอแล้วที่โตมาในบ้านที่ไม่มีใครบังคับ พ่อกับแม่ก็เข้าใจ ถึงพี่ชายจะดื้อแต่ก็ยังไม่เคยทำความเดือดร้อนอะไรที่ร้ายแรง “อื้ออ ปวดหัว” ส่วนคนที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้ สบายตัว สบายใจ มีความสุขที่เห็นเธอป่วย แต่ก็ยังดีที่อีวานไม่ได้ปล่อยเธอทิ้ง แต่ยังพากลับมาส่งถึงบ้าน ‘เดี๋ยวฉันจะมาหา ไว้เจอกัน’ ‘เวลาที่ฉันโทรมา ต้องรับสายทุกครั้ง’ “ใครจะไปรับฝันไปเถอะ แล้วก็นะ..จะไม่ยอมเจอ ฉันจะไม่ยอมเจอหน้าคุณอีกแล้ว!!!” “ไอ้บ้า หมอนั่นมันซาดิสม์ชัด ๆ ยิ้มตอนที่เรากำลังร้องไห้ได้ยังไง” ขนมปังคิดไปถึงเมื่อวาน ตอนที่เธออยู่ข้างบน หันหน้าให้เขาแล้วร
บ้านขนมปัง บ้านหลังใหญ่สองชั้น ทาสีน้ำตาลและขาวออกไปทางแนวเอิร์ธโทน รั้วเหล็กสีดำและปลูกต้นไม้ดอกไม้ประดับให้ความสดชื่น ข้าง ๆ ก็มีบ้านอยู่ใกล้กัน เป็นหมู่บ้านชื่อว่า แสนรัก อีวานมาโผล่อยู่หน้าบ้านขนมปังในเวลาไม่ถึงชั่วโมง อามอร์ยืนกดกริ่งอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตู บ้านเงียบกริบ “หรือเธอจะไม่อยู่บ้านครับ” “ผมว่าเรากลับกันก่อนดีไหมครับ คนแถวนี้จะคิดว่าเรามาทวงหนี้หรือเปล่า” “ไม่ เธออยู่” อีวานพูดเสียงหนักแน่น “แต่เรายืนกดกริ่งมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะครับ” ฮาร์ทเอ่ยพูดต่อ “กูถึงบอกว่าพวกมึงไม่ต้องมา แล้วแต่งชุดอะไร ใส่สูทสีดำมาทำไม” “บอกให้ใส่ชุดปกติ” “ก็ปกติพวกเราใส่แบบนี้กันนะครับ” อีวานถลึงตามองฮาร์ท ลูกน้องที่ชอบต่อปากต่อคำกับเขา “ขอโทษครับนายท่าน” ฮาร์ทรีบกล่าวขอโทษ ต่อจะให้ชอบเถียงยังไง แต่เขาก็ไม่คิดจะทำตัวไม่เคารพเจ้านาย “อยู่ข้างนอกเรียกเจ้านายก็พอ” “ครับนายท่าน.. รับทราบครับเจ้านาย” “ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นใครครับ” “มาหาขนมปังเหรอครับ?” ระหว่างที่เจ้าและลูกน้องกำลังยืนพูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีเสียงชายหนุ่มเอ่ยทักจากข้างหลังพวกเขา อีวานหันไปมองตั้งแต่หัวจ
“เฮ้อ เหนื่อยอะ”ขนมปังฟุบหน้าลงทิ้งตัวนอนบนหน้าอกแกร่ง เสียงหายเธอหอบเหนื่อยอย่างคนที่ผ่านการวิ่งมาสิบห้านาทีแต่เปลี่ยนเป็นการทำให้เขากับเธอได้ปลดปล่อยความสุขทางกาย“แค่นี้เหนื่อยแล้ว?”“ค่ะ เหนื่อยแล้ว ฉันขอยอมแพ้ค่ะ”ระหว่างที่พูดก็ยังคงหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ทำไมตอนเขาทำเธอไม่เห็นว่าอีวานจะบ่นออกมาเลยว่าเหนื่อยมากเลย เริ่มสงสัยแล้วว่ามาเฟียหนุ่มเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอทำแค่เกร็งขาขยับขึ้นลงนี้ยังรู้สึกเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน“ยอมแพ้อย่างนี้ก็ต้องทำตามที่ฉันสั่งน่ะสิ”“ค่ะ สั่งมาเลย”แก่นกายใหญ่ไซซ์ 60 ยังคงเสียบคากระตุกหงึก ๆอยู่ด้านในสวดดอกไม้แสนสวยของขนมปัง อีวานลูบก้นงอนเนียนนุ่มบีบขย้ำเบา ๆ“แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไรล่ะคะ”“ช่วยตัวเองให้ฉันดู ตอนนี้!”“คะ!!!”“ฉันได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า”ขนมปังเงยหน้าขึ้นมามอง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้าง อยากให้สิ่งที่เธอได้ยินนั้นเป็นการเข้าใจผิด เพราะเขาเพิ่งพูดว่าให้เธอ ‘ช่วยตัวเองให้เขาดู’ ใช่ไหม“เธอได้ยินไม่ผิดหรอกเด็กดื้อ”“อีวาน..ฉัน”“เธอแพ้เองนะ จะไม่ก็ได้แต่เราก็ไม่มีเรื่องต้องคุยกันอีกก็เท่านั้น”“…” ขนมปังเม้มปากเข้ากันแน่นพร้อมหลบ
แกร๊ก ปึง! เสียงประตูบ้านเปิดออกแล้วปิดกระแทกอย่างแรงบ่งบอกว่าอารมณ์คนที่ปิดประตูนั้นกำลังอารมณ์เดือดแบบสุด ๆ ขนมปังที่นั่งเงียบ ๆ รออีวานอยู่ที่โซฟายังสะดุ้งจนหัวใจเต้นแรง แต่ก็พยายามเก็บอาการรีบเปลี่ยนสีหน้าที่ตกใจแสดงออกว่าบึ้งตึง ‘ฉันจะไม่ยอมพูดกับเขาก่อน’ ‘ไอ้คนเย็นชา’ ‘…!’ ผิดคาดจากที่ขนมปังคิดเอาไว้ว่าอีวานจะโวยวายเดินมาหาเรื่องหรือพูดเคลียร์เรื่องเลย์ตัน แต่สิ่งที่อีวานทำคือการเดินผ่านเธอไปโดยไม่มองหน้า เขาทำเหมือนเธอเป็นอากาศ… ขนมปังอึ้งไปเลยเพราะอีวานไม่เคยเมินเธอแบบนี้มาก่อน ขนมปังจึงรีบลุกเดินไปจับแขนอีวาน เขาเอียงหน้าหันกลับมามองสายตายังคงเฉยชาใส่เธอเหมือนเดิม ขนมปังขยับปากเล็กเอ่ยถาม “อีวาน” “มีอะไร” “คุณไม่ได้จะคุยกับฉันเหรอคะ” “ฉันบอกเหรอว่าจะคุย?” “ก็คุณบอกให้ฉันกลับมาที่บ้าน..” “ฉันคิดว่าคุณจะเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้น แล้วทำไมถึงได้เมินใส่กันล่ะคะ” เธอเม้มริมฝีปากลงแล้วคลายออกด้วยความสับสน ดวงตากลมโตสบตากับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลแววตาของเขาฉายให้เห็นความเย็นชา “เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีเรื่องจะพูดกับฉันแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องนั่งอธิบายอะ
“พาเธอออกไป!”“คะ..ครับ”บอดี้การ์ดเข้ามาจับแขนเล็กพยายามจะดึงให้คนที่เคารพดั่งนายหญิงพาเธอออกไปจากบ้านพักตากอากาศตามคำสั่งของนายท่าน ขนมปังขืนตัวไม่ไปตามแรงที่ดึงตัวเธอ ขนมปังหันกลับมาพูดทักท้วงอีกรอบ“อีวาน คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหมคะ?”“จะไม่ยอมฟังกันเลยใช่ไหมคะ?”“คิดว่าพูดในสถานการณ์ตอนนี้มันฟังขึ้นไหมล่ะ”“ฉันบอกให้ไปรอที่บ้าน”“ฉันไม่อยากพูดซ้ำประโยคเดิมหลายรอบขนมปัง”น้ำเสียงไร้ความอ่อนโยน นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลไม่สั่นคลอเลยแม้แต่เศษเสี้ยว“โอเค ได้ค่ะ”“ฉันทำได้แค่ต้องฟังแล้วก็ทำตามคำสั่งคุณเท่านั้นใช่ไหม”“ใช่ เธอควรฟังคำสั่งของฉัน”“งั้นขอบอกอะไรไว้อย่างหนึ่งค่ะ”“ถ้าคุณเลือกจะไม่ฟังกันแล้ว หลังจากนี้ฉันก็จะไม่พูดอะไรอีกแล้วค่ะ”ขนมปังมองไปที่อีวานด้วยแววตาน้อยใจ ส่วนอีวานกลับมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยแววตาที่ว่างเปล่าไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ออกมาเลย สายตาคู่นั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง กำแพงที่เกือบถูกหลอมละลายกับถูกปกคลุมด้วยกำแพงเหล็กอันใหม่…ที่ดูแล้วจะทำลายยากกว่าเดิมอีก“ไม่ต้องจับ ฉันเดินเองได้ค่ะ”ขนมปังสะบัดตัวออกจากลูกน้องของอีวานแล้วหันหลังเดินออกไปรอเขาอยู่ที่บ้านพักตากอาก
เฮือก! พรึบ!“เชี่ย! กูฝันเหรอวะ..?!”อีวานสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาจากความฝัน แล้วดันเป็นฝันร้ายด้วยที่เกี่ยวกับขนมปัง… ครั้งแรกในหลายสิบปีเลยก็ว่าได้ที่เขาหลับแล้วฝัน หรือเพราะเขาป่วยเหรอถึงได้ฝันอะไรที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง?!“น้ำตา?” อีวานลูบข้างแก้มตัวเองพบว่ามีน้ำตาเปียกอยู่ ทำให้เขาสับสนมากกว่าเดิม ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะร้องไห้เพราะแค่ฝัน.. ความฝันแบบไหนกันนะที่ทำให้มาเฟียสะดุ้งตื่นได้มันคงเป็นความฝันที่กระทบจิตใจเขา ถึงทำให้คนที่แข็งแกร่งดังหินผาตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก…“เชี่ยกูเป็นอะไรวะ”พลางนึกถึงสิ่งที่ทำให้เขาร้องไห้ได้ซึ่งในความฝันนั้นเป็นภาพที่มีคนพยายามทำร้ายขนมปังอย่างรุนแรง เหตุผลที่เขาตกใจจนตื่นเพราะเธอเสียชีวิตในอ้อมกอดของเขาโดยที่อีวานไม่สามารถช่วยหรือทำอะไรได้เลย…“มันไม่ใช่เรื่องจริง มึงก็แค่ฝัน”ใครมันจะกล้ามาทำร้ายผู้หญิงของอีวาน!! ใครอนุญาตให้แตะต้องเธอ คนเดียวที่สามารถทำอะไรเธอได้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น!!!“ขนมปัง..”อีวานหันซ้ายหันขวามองหาผู้หญิงของตัวเองที่ยามนี้ไร้วี่แววของขนมปัง ผิดปกติมากที่เธอไม่นอนอยู่ข้างกายเขาหรืออยู่ในห้องนอน บรรยากาศในตอนนี้เงียบสงบเหมือน
เลย์ตันไม่สนใจเขาหันไปต่อยกำแพงต่อเต็มแรงกลายเป็นว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆ เลยถึงแม้เลือดจะออกมาเยอะมาก พอได้เห็นเธออารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจทวีคูณตอกย้ำว่าเขาคือคนขี้แพ้ ผู้หญิงที่เขาอยากได้อีวานก็เป็นคนที่ได้ “คุณเลย์ตันพอได้แล้วจะทำร้ายตัวเองไปทำไมคะ!!”เธอลุกขึ้นมาอีกครั้งสวมกอดจากด้านหลังพยายามดึงให้เขาถอยห่างด้วยแรงทั้งหมดที่มี เลย์ตันพยายามจะสะบัดเธอออก คราวนี้ขนมปังกอดติดแน่เหมือนกาว“ไม่! ปล่อยผม!”“ฉันขอร้องไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามีเรื่องชกต่อยอีกนี่อะไรยังไม่ทันผ่านวันเลยคุณก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว”“คุณห้ามผมทะเลาะกับมัน ผมก็ไม่ทำ”“ตอนนี้ผมต่อยกำแพงไม่ได้ต่อยมันผมผิดอะไร”‘…จริงด้วยเขาไม่ได้มีเรื่องกับอีวาน…’“แล้วกำแพงห้องผิดอะไรคะคุณถึงไปชกเขาอยู่ได้”“ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหมต่อยกำแพงก็ผิด งั้นให้ผมต่อยจนมือแตกตายไปเลยคุณไม่ต้องมาสนใจ”“เอาเวลานี้ไปสนใจไอ้อีวานเถอะครับ!”ขนมปังปล่อยมือออกจากตัวเลย์ตันวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลงั้นคงต้องลองวิธีนี้ดู‘ไหนว่าจะช่วยแค่ครั้งเดียวไงขนมปัง..’“หึ กลับไปเถอะแค่นี้ผมก็สมเพชตัวเองมากพอแล้ว”เขาแค่นหัวเราะให้กับชีวิตตัวเองเลย์ตันที่กำลังจะ
“ให้ไปช่วยหยุดใครนะคะ?”ขนมปังเอียงคอลงเล็กน้อยแล้วถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าที่ฟังไปเมื่อครู่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม“นายท่านเลย์ตันครับ คุณขนมปังช่วยหยุดไม่ให้เจ้านายผมทำร้ายตัวเองด้วยนะครับ” บอดี้การ์ดอีกคนที่มาด้วยเอ่ยบอกน้ำเสียงจริงจังใบหน้ากังวลสายตาก็สั่นไหวดูยังไงก็ไม่ใช่คำพูดของคนโกหก“มีเรื่องอะไรกันคะ แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันที่จะไปหยุดเขาล่ะคะ?”หมับ! “เอ๊ะ!”“ไม่มีเวลาแล้วครับ!”บ็อบบี้ถือวิสาสะยื่นมือออกไปคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงลากให้เดินไปกับเขาจะต้องบอกว่ากิ่งวิ่งกิ่งเดินเร็วเสียมากกว่าพรึบ! ฟิ้วว!!“เฮ้ย! ทำไรวะ!”ฮาร์ทตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจเร็วกว่าสมองคือมือได้ยื่นออกไปหวังจะคว้าข้อมือหรือแขนนายหญิงแต่ช้ากว่าบ็อบบี้เขาจึงจับได้เพียงลมในอากาศ“คุณบ็อบบี้ใจเย็นก่อนค่ะฉันตามไม่ทันแล้ว”“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้มีแค่วิธีนี้เราถึงจะไปได้ทันนะครับ”บ็อบบี้เอ่ยขอโทษแต่ยังคงพาขนมปังออกตัววิ่งแบบที่เธอจะสับขาตามไม่ทันอยู่แล้ว กระทั่งวิ่งมาถึงประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ บ็อบบี้ปล่อยมือขนมปังทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าก้มหน้า“ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”“ขอโทษนะค
ขนมปังหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นขึ้นมาวางไว้ที่ตักตัวเองมือก็หยิบหาอุปกรณ์สำหรับเช็ดล้างทำความสะอาด เธอใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์สำหรับล้างแผลเตรียมจะเช็ดลงบนใบหน้าให้อีวาน“คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมคะ”ขนมปังมองสำรวจบาดแผลมากมายบนใบหน้าที่เคยสะอาดสะอ้านแต่ตอนนี้กับสะบักสะบอม คิ้วแตก ปากแตก คางแตก และตามแก้มก็มีรอยฟกช้ำแดงบางอันก็เริ่มกลายเป็นสีม่วง ๆ ‘ต่อยกันเอาเป็นเอาตายเลยไหมเนี่ย’“มันคงไม่เจ็บเท่ากับที่เธอบอกว่าผิดหวังในตัวฉัน”“…”เธอนิ่งอึ้งไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินคำพูดอีวาน ในเวลาปกติเขาไม่น่าจะเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมาให้เธอได้ยิน เดาได้เลยว่าเขาเมาพันเปอร์เซ็นต์ ไวน์สองขวดว่างเปล่าถูกวางอยู่ข้างกายกลับกลิ่นหอมของไวน์ที่ออกมาเวลาที่เขาพูด“คุณอีวานรู้สึกเจ็บเป็นด้วยเหรอคะ”“คิดว่าเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วซะอีก”ขนมปังเอ่ยถามเชิงประชดพร้อมกับมือที่คอยเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดบนใบหน้าเขาเมื่อทำความสะอาดคราบเลือดออกจนหมด ก็เริ่มหยิบหลอดยาบีบลงที่นิ้วแล้วทาให้เขาต่อ“ถ้าเป็นคนอื่นพูดก็คงไม่รู้สึกอะไร...”“แล้วฉันก็เป็นคนนะจะไม่มีความรู้สึกเลยได้ไง..”“อืม..แล้วฉันสำคัญกับคุณมากถึงขนาดที่มาแ
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั