หรือนี่จะเป็นการเอาคืนอีกวิธีของเขา คือเธอก็ไม่ใช่ว่าจะอดทนรอใครที่ไหนได้นานเป็นชั่วโมงหรอกนะ ร่างบางนั่งกอดอกหน้านิ่ง ขาก็ขยับไปมา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วจนบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้ายังตกใจและรับรู้ถึงอารมณ์ของออร่าความหงุดหงิดจากเธอ ผู้หญิงน่ากลัวก็เวลานี้แหละ“แล้วนี่เจ้านายคุณจะมาเมื่อไหร่คะ?!”“ไม่ทราบครับ” ฮาร์ทตอบไปตามความจริง“แล้วไง !? คือต้องให้ฉันรอเขาไปทั้งคืนเลยไหมคะ! ฉันง่วงนอนแล้วนะ ฉันจะกลับบ้าน!” เธอเริ่มโวยวาย ไม่กลัวละ พอแล้ว พอเธอจะเดินไปใกล้บอดี้การ์ดหนุ่มพวกเขาก็ขยับหนีและยืนกันเธอ“หลบ! ฉันจะกลับบ้าน!”“ใจเย็นนะครับ”“อย่าทำให้เรื่องใหญ่เลยนะครับคุณผู้หญิง”“เหอะ! ใครคะที่ทำให้เรื่องใหญ่ พวกคุณนั่นแหละ!”“มาขู่ให้กลัวไม่พอ ยังมาปล่อยให้ผู้หญิงรออีกเป็นชั่วโมง ถ้าเจอนะจะ..!”“จะทำไม ถ้าฉันให้รอทั้งคืนจะทำไม?” ความรู้สึกที่ชาไปทั้งตัวเพียงแค่ได้ยินเสียง ขนมปังหันไปตามเสียงจากข้างหลัง เมื่อมองขึ้นไปชั้นสองก็พบกับอีวานที่ยืนอยู่ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไปยืนอยู่บนนั้นได้? ที่นี่มีทางเข้าอื่นอีกเหรอนอกจากประตูที่เธอเข้ามา!!??‘หรือว่าตานั่นกลับมานานแล้วแต่จงใจป
“ฉันจะเล่นสนุกกับตัวเธอหลังจากนี้ ถึงจะเป็นการเล่นที่ถูกวิธี!” อีวานอุ้มเธอขึ้น อุ้มพาไปโซฟา เขานอนคร่อมตัวเธออย่างแนบชิด“ตัวสั่น? จะเล่นละครบทไหนอีกล่ะ?”“ฉันสั่นเพราะหนาวต่างหากล่ะ!”“เหรอ?! ให้ฉันกอดให้อุ่นไหมล่ะ!!”!!“ฉันจะรับผิดชอบในคำพูดตัวเอง ทำเสร็จแล้วก็อย่ามายุ่งกันอีกนะคะ!” ขนมปังไม่กลัวการที่เธอจะต้องมีอะไรกับผู้ชายหรอก เพียงแค่เธอเคยอยากเก็บไว้ให้คนที่จะมาเป็นแฟน หรือไม่ก็คนที่รักก็เท่านั้น แต่เพราะเธอดันไปปากดีใส่คนที่ไม่ควร“จะทำก็รีบทำเถอะค่ะ!” ร่างบางหันหน้านี้และยังหลับตาปี๋ มันก็แค่เซ็กส์นั่นแหละ!“อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อยเลย มันไม่เนียน”“แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่เคยมันแปลกมากเหรอ!” เธอลืมตามาด่าเขาอีกรอบ ไม่มีวันที่เราจะได้พูดดี ๆ ใส่กันหรอก“ถ้ายอมใช้ปากอมให้คนที่เจอกันครั้งแรก”“เธอไม่ใช่สาวที่บริสุทธิ์หรอก”“บางทีฉันอาจจะเป็นคนที่หนึ่งร้อยหนึ่ง”เพี๊ยะ! มือเล็กยกขึ้นมาฟาดลงไปบนใบหน้า“หยุดพูดจาดูถูกฉันนะ”“หึ ครั้งแรกเลยนะ!” เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มข้างที่ถูกตบ และยังหัวเราะเบา ๆ ครั้งแรกในชีวิตที่อีวานถูกตบ และยังมาจากผู้หญิงคนที่เขาสามารถเป่าหัวเธอได้ง่าย ๆ“คุ
แควกก!“โอ๊ย! ให้ถอดให้ไหมจะกระชากทำไมมันเจ็บ! สั่งให้ลูกน้องคุณเตรียมเสื้อผ้าผ้ามาไว้ให้ฉันด้วย!” ร่างบางรำคาญเขาที่มาทำลายเสื้อผ้าเธอ ขนมปังดันอีวานออกห่าง เธอนั่งขึ้น โดยยังมีอีวานที่นั่งอยู่ตรงระหว่างขาเธอ ขนมปังจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดทุกชิ้น ไม่งั้นถ้าปล่อยเขาทำมีหวังเสื้อในกางเกงในเธอก็จะไม่เหลือ!“พอใจยังคะคุณชาย!” เธอล้มตัวนอนลงเหมือนเดิม ขาตั้งชันเป็นรูปตัวเอ็ม มือวางอยู่บริเวณท้องน้อยอีวานมองการกระทำของเธออย่างไม่อยากเชื่อหูและสายตา ขนมปังไม่เหมือนใครจริง ๆ ด้วย บางครั้งเธอก็เหมือนจะกลัวเขา แต่ก็มีความกล้าไม่เบา“ดูสิ ผิวฉันแดงหมดแล้วเห็นไหม” เธอเอ่ยจนก็นอนลงอย่างเดิม ไม่แคร์สายตาที่ถูกจ้องมอง ตอนแรกก็คิดว่าจะสร่างเมา แต่ดูท่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ยังคงไหลเวียน และบวกกับขนมปังเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย“นี่เธอ..”อีวานกลืนน้ำลายลงคอ สายตาเขากำลังมองไปยังทรวงอกและยอดปทุมถันสีชมพู และเมื่อได้มองต่ำลงมาก็พบกับเนินอวบอูมสีขาวไร้ขนปกคลุม“อื้อ” ขนมปังขนลุกซู่เมื่ออีวานใช้นิ้วมือแตะสัมผัสจุดที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อนอีวานมองเนินขาว ใช้นิ้วแหวกกลีบสีชมพูหวานออก และดันนิ้วเข้าไป
“อืม..” เสียงทุ้มต่ำครางเบา ๆ ร่างกายรู้สึกถึงความผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็น คงเพราะเมื่อคืนได้ลิ้มรสหยาดเลือดบริสุทธิ์.. ตาที่ยังปิดสนิท ใช้มือหนาควานหาร่างบางตามที่นอนขนาดคิงส์ไซซ์ เมื่อคืนเขาพาเธอเปลี่ยนมานอนบนเตียงแล้วนอนกกกอดมาตลอดทั้งคืน แต่แปลกที่ตอนนอนนี้กวาดมือไปเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ อีวานลืมตาขึ้นมา พบเพียงความว่างเปล่า ไร้วี่แววของผู้หญิงที่เขาสนุกกำลังร่างกายเธอเมื่อคืน“หาย?”“ลุกไหวไม่พอยังไปก่อนฉันตื่นอีกด้วย”“เก่งเกินตัวไปแล้ว” อีวานใช้มือเสยผมที่ลงมาปิดหน้าตัวเองขึ้น ร่างกายกำยำสะท้อนกับแสงพระอาทิตย์ในยามบ่าย เขาเหมือนรูปปั้นยังไงอย่างงั้นเลยแหละสายตาคมกริบพลันไปเห็นกระดาษโน้ตวางทับกับธนบัตรสีเทา ม่วง และแดงสลับกันข้างเตียง เขาหยิบกระดาษแผ่นเล็กมาอ่าน- ฉันพอใจกับค่ำคืนที่คุณมอบให้มากเลยค่ะ ยอมรับเลยนะว่ามันฟินจริง ๆ ถึงจะเจ็บนิดหน่อยแต่ไม่มาก คงเพราะไอ้นั่นของคุณมันเล็กนิดเดียว ! ส่วนเงินที่วางไว้เป็นค่าตอบแทนนะคะ แล้วอย่าพบอย่าเจอกันอีกเลยนะ ไอ้โรคจิต! 🖕🏻 -“เธอนี่แม่ง!” “แล้วจะได้รู้กันว่าของฉันมันเล็กจริงไหม!”มาเฟียขยำกระดาษแผ่นเล็กยับยู่ยี่ จากนั้นก็ขว้างมัน
“แล้วเจอกันยัยตัวแสบ!”อีวานยืนมองวิวทิวทัศน์ผ่านกระจกใสตรงห้องกลางของเพนท์เฮ้าส์ มือหนึ่งจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ พลางคิดว่าจะจัดการกับหล่อนยังไง คนที่อวดดีขนาดนี้ ต้องดัดนิสัยเธอให้ได้‘ของเล่นชิ้นใหม่’‘เมื่อเบื่อก็จะทิ้ง!’KKU UNIVERSITY 🏫เอี๊ยด!!! เสียงรถเบรกดังสนั่นบริเวณหน้าตึกคณะมนุษยศาสตร์ รถยนต์ซูเปอร์คาร์หรูสองคันจอดสนิทลงหน้าคณะ อีวานใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีก็มาถึงมหาวิทยาลัยkku และคนที่ปรากฏตัวลงมาอีกคันไม่ใช่ใครอื่น ทั้งที่ไม่ได้นัดกันมาด้วยซ้ำแต่สิ่งไม่คาดคิดว่าจะต้องมาเจอกัน คือไอ้คู่แฝด คาร์ลเตอร์ เคอร์วิน‘มันก็คงมาหาผู้หญิงคนเมื่อวานเหมือนกันล่ะมั้ง’ อีวานมองหน้าเพื่อน ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป“อ้าว ไงวะไอ้เพื่อนรักทำไมมึงมาอยู่ที่นี่ได้วะ”เคอร์วินเข้ามากอดคออีวาน“เหตุผลเดียวกับมึงสองคนนั่นแหละ” อีวานตอบเสียงเรียบกลับมาสั้น ๆ มาเฟียหนุ่มจ้องมองไปด้านในของคณะมนุษยศาสตร์ กำลังมองหายัยคนอวดดี“มึงรู้เหรอว่าพวกกูมาด้วยเหตุผลอะไร กูแค่อาจจะมาเข้าห้องน้ำที่นี่ก็ได้นะ”เคอร์วินยังตั้งคำถามกวนอารมณ์อีวานต่อแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ในใจกับรู้ดีเหมือนกันว่าทำไมอีวานถึงมามหาวิทยาลัยแห่งน
มาเฟียหนุ่มสแกนนิ้วตรงประตูรถเพื่อเปิดประตูแล้วโยนเธอเข้าไปในรถ ใช้คำว่าโยนไม่เกินจริง ตัวเธอกระแทกกับเบาะอย่างแรง“โอ๊ย! ฉันตายแน่เลย” ขนมปังมองอีวานที่กำลังอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง‘เขาเป็นบ้าอะไรอีกล่ะ หรือว่าเพราะกระดาษกับเงิน กรี๊ด ไม่น่าเขียนทิ้งไว้เลย’‘หยอกเล่นนิดหน่อยก็ไม่ได้ เขานี่มันคิดเจ้าแค้นจัง ไอ้คนใจร้าย!’“คุณ..”อีวานก้าวเท้าขึ้นมาบนรถ เขาเอื้อมตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างบาง ปลายจมูกโด่งแตะโดนหน้าผากเธอ“คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ คือฉันต้องกลับบ้านนะ”“ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ ฉันไปทำอะไรให้คุณโกรธอีกเหรอ”ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถซูเปอร์คาร์คันโปรดของอีวาน ขนมปังก็คิดหาวิธีที่จะไม่ต้องไปกับเขา แม้ตอนนี้ตัวเองจะนั่งอยู่ในรถ แถมเขายังทำเหมือนเธอพูดกับอากาศอีกด้วย ไม่ตอบอะไรเธอสักคำ“เรื่องกระดาษเหรอคะ”“..”“ถ้าเรื่องนั้นฉันขอโทษ”พูดได้ไหมเธอยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิดมากขนาดที่ต้องมานั่งขอโทษ แต่การกระทำของเขาดันทำเหมือนเธอทำผิดมาก“คุณคะ ฉันขอโทษตอนนี้ทันไหมคะ”“ฉันขอโทษแล้วไงคะ ปล่อยฉันลงได้ไหม”“..”“ของคุณมันไม่เล็กเลยค่ะ ใหญ่มากด้วยซ้ำ ใหญ่กว่าแขนฉันอีก” เธอยกแขนตัวเองขึ้น ก็จ
หมับ“กรี๊ดด” อีวานเพียงจับลงที่ไหล่ของขนมปัง เธอก็กรีดร้องลั่นรถ จนเขาเองยังผละออกเล็กน้อย“เป็นอะไร คิดว่าฉันจะพาฆ่า?”“ก็จะไปรู้เหรอ พาออกมานอกเมืองตั้งไกล และยังมาที่เปลี่ยว ๆ อีกต่างหาก” ขนมปังถึงกับต้องเรียกขวัญให้กลับเพราะกลัวจนขวัญหายไปหมดแล้วเนี่ย“ฉันไม่ฆ่าของเล่นตัวเองหรอก” อีวานมองต่ำลงมาเห็นกระโปรงนักศึกษาร่างบางสั้นแค่คืบ มันร่นขึ้นมาจนเห็นกางเกงซับใน‘ใครเขาอยากเป็นของเล่นนายกัน พูดเองเออเองอีกแล้ว ถ้าไม่ติดว่ากลัวตาย แม่จะด่าให้!’ ขนมปังก่นด่าในใจ เม้มปากแน่น“น่าฉีกทิ้ง” เขาขบกรามแน่น หงุดหงิดที่ของเล่นตัวเองคงมีสายตาหลายคู่ได้มอง“ฮะ? แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ” “ใช้ปากเธอ” เขาชี้ลงไปที่เป้ากางเกงตัวเอง“คะ..”“เหมือนครั้งแรกที่เธอทำให้ฉัน”“ทำให้ก็ได้แต่ทำแล้วต้องเลิกยุ่งกับฉัน แล้วพาฉันไปส่งบ้านด้วยนะคะ”ขนมปังปลดเข็มขัดหนังราคาน่าจะหลายหมื่นออก จากนั้นรูดซิปกางเกงเขาออก เธอใช้มือดึงแก่นกายที่ตอนแรกมันก็ดูสงบนิ่ง แต่เมื่อเธอสัมผัสมันก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ“อืม”“อืม ม๊วฟ บ๊วบ”“เลียตรงหัว”เธอทำตามอย่างว่าง่าย ลิ้นนุ่มละมุนกระดกขึ้นลง เลียปลายหยักท่อนเอ็น มือ
หลังจากเมื่อวานขนมปังก็เป็นไข้ขึ้นสูง น้องสาวเธออักเสบบวมแดงต้องกินยาและทายา นอนซมอยู่แต่ในบ้าน จะบอกคนที่บ้านก็ไม่ได้ว่าไม่สบายเพราะอะไร ก็เธอดันไปมีเซ็กส์อย่างรุนแรงมาน่ะสิสภาพ.. โชคดีที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ไปเที่ยวต่างประเทศ อีกสองเดือนกว่าถึงจะกลับมา ส่วนพี่ชาย..ไม่อยากพูดถึงเลย กลับบ้านนับครั้งได้ เฉพาะเวลาที่เงินหมดนั่นแหละจะโผล่หน้ามาให้เห็น บ้านนี้เลยเหลือเพียงแต่เธอคนเดียว โชคดีที่เรื่องร้านทองมีพนักงานคอยดูแล เธอกับพี่ชายเลยไม่ต้องทำอะไรเลย โชคดีของเธอแล้วที่โตมาในบ้านที่ไม่มีใครบังคับ พ่อกับแม่ก็เข้าใจ ถึงพี่ชายจะดื้อแต่ก็ยังไม่เคยทำความเดือดร้อนอะไรที่ร้ายแรง “อื้ออ ปวดหัว” ส่วนคนที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้ สบายตัว สบายใจ มีความสุขที่เห็นเธอป่วย แต่ก็ยังดีที่อีวานไม่ได้ปล่อยเธอทิ้ง แต่ยังพากลับมาส่งถึงบ้าน ‘เดี๋ยวฉันจะมาหา ไว้เจอกัน’ ‘เวลาที่ฉันโทรมา ต้องรับสายทุกครั้ง’ “ใครจะไปรับฝันไปเถอะ แล้วก็นะ..จะไม่ยอมเจอ ฉันจะไม่ยอมเจอหน้าคุณอีกแล้ว!!!” “ไอ้บ้า หมอนั่นมันซาดิสม์ชัด ๆ ยิ้มตอนที่เรากำลังร้องไห้ได้ยังไง” ขนมปังคิดไปถึงเมื่อวาน ตอนที่เธออยู่ข้างบน หันหน้าให้เขาแล้วร
ทุกคนเปลี่ยนไปขึ้นรถกอล์ฟที่มีบอดี้การ์ดอีวานรอขับให้เพื่อพาไปยังสนามฝึกอาวุธ สามสาวค่อนข้างตื่นเต้น ผิดกลับอีวาน เจริค ที่กังวลและเป็นห่วงคนของตัวเอง ที่ไม่ต้องห่วงเนเรียเพราะเธอก็รู้ความลับในการล่าสัตว์ของทั้งหกหนุ่มอยู่แล้ว ถึงเธอจะสนิทกับอีวานมากกว่าใครแต่ก็รู้จักอีกห้าคนที่เหลือ ตระกูลมหาอำนาจที่ใครต่อใครต่างเกรงกลัวเส้นทางชีวิตพวกเราต่างก็ถูกกดดันอย่างหนัก และแบกรับอะไรมากมายมาตั้งเด็ก..5 ปีก่อน..คืองานล่าสัตว์นี้มีมาประมาณเจ็ดปีได้แล้ว เป็นความคิดของเรนเดลกับลูเซียโน่ที่เอ่ยชวนเพื่อนหากิจกรรมสนุก ๆ ทำร่วมกัน ก็หาอะไรฆ่าเวลาเล่น.. โดยเลือกสถานที่เป็นพื้นที่ของตระกูลอีวานที่คฤหาสน์อยู่ติดภูเขา และด้านหลังคฤหาสน์ซึ่งก็ไกลพอสมควรเป็นโซนล่าสัตว์ที่ปู่อีวานมีเป็นทุนเดิม แน่นอนว่าทุกอย่างกลายเป็นของอีวานสองปีแรกก็ดูเป็นการล่าสัตว์ปกติ เพราะพวกเขาก็แค่ยิงนก ยิงกระต่าย ยิงกวาง และสัตว์ตัวใหญ่ขึ้นมาหน่อยก็เป็นเพียงหมูป่า แต่เมื่อพวกเขาอายุครบ 22 ปี การล่าสัตว์ก็มีรูปแบบเปลี่ยนไป มันรุนแรงและโหดร้ายสำหรับคนธรรมดา “เป็นไงความคิดของกูสองคน” เรนเดลเอ่ยถามเพื่อนที่เหลือ“กูเอาด้วย”“ไ
ก่อนจะปล่อยให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้คาร์ลเตอร์ที่เงียบมาตลอดจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาบ้าง“ไอ้เรนมึงมีแผนอะไรก็พูดออกมาเลย อย่าดึงเชิงนาน”“กูรำคาญ” “วันนี้มึงแม่งน่าหงุดหงิดจริง ๆ”ลูเซียโน่ซ้ำเติมต่อ เพราะความรู้สึกผิดกำลังทำงานแล่นพล่านอยู่ในจิตใจ ยังไงผู้หญิงตรงหน้าเขาก็คือคนรักเพื่อน ความปากไว (ปากหมา) มันยั้งไม่ทัน “ไปยืนไกล ๆ กู” ลูเซียโน่ผลักเรนเดล“อ้าวทิ้งกันได้ลงนะเพื่อนรัก”“ใครเพื่อนรักมึง!”ลูเซียโน่เดินหนีไปยืนข้างเจริค เขาไม่น่าขาดสติเกินไปเลย เพราะคิดถึงแค่เรื่องสนุกที่จะได้ทำมากเกินไป“ยังเงียบอีก ปากมึงอยากอมลูกปืนแทนเหรอวะเพื่อน”คาร์ลเตอร์หันไปด่ากราดใส่เรนเดล เขาจับจุดได้ว่านี่คงเป็นหนึ่งในความสนุกของเรนเดล หรืออาจจะต้องการลองใจอีวานเรื่องขนมปัง ???“นาน ๆ ทีได้เห็นพวกมึงด่ากัน”“มันก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ”“แล้วก็ได้เห็นด้วยว่า อีวานคนเย็นชาไร้หัวใจเป็นบ้าเพราะน้องขนาดไหน”“ไอ้เรนเดล..” อีวานกัดฟันพูด ไม่ได้โกรธหรืออะไร แค่ไม่ชอบใจที่เรนเดลเลือกใช้วิธีแบบนี้ ถ้าเขาเผลอทำอะไรรุนแรงขึ้นมาจะยังทำไง!!!อีวานหันมามองร่างบางที่กอดแขนเขาเอาไว้แน่น ลูบหัวเธอเชิงบอกว่าสถานก
“น้องอยากจะไป จะห้ามน้องทำไม ขนมปังไม่ต้องไปไหนครับ พี่อนุญาตให้เข้าร่วมงานล่าสัตว์ในครั้งนี้”“ไอ้เรนเดล!”อีวานกำลังรู้สึกโมโหการกระทำของเพื่อน มันจะมากเกินไปแล้วนะ“สรุปมันเป็นงานล่าสัตว์แบบไหนกันแน่คะ แล้วคุณจะไปโกรธพี่เขาทำไม ถ้าแค่ไม่อยากให้ฉันไปด้วย งั้นฉันไม่ไปก็ได้ค่ะ”“แต่อย่ามาทะเลาะกันเพราะฉันเลยนะคะ ฉันรู้สึกไม่ดี” น้ำเสียงความน้อยใจมาเต็ม มีเหรอที่อีวานจะกล้าปล่อยผ่าน พอเธอจะเดินหนีก็คว้าแขนเธอเอาไว้“ไม่ใช่อย่างนั้นขนมปัง” อีวานหันมาพูดเสียงเบาลง แต่จะให้เขาบอกว่างานล่าสัตว์ที่กลุ่มเขาชอบทำคือการลงโทษพวกที่หักหลัง แล้วไหนจะมีตอนที่พวกเขาจะต่อสู้กันเองอีก มันดูเป็นกิจกรรมปกติสำหรับกลุ่มเขา แต่เธอผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะมาเข้าร่วมไม่ได้“งานล่าสัตว์กลุ่มเรามันค่อนข้างยากและอันตรายไม่ได้เหมือนงานล่าสัตว์ทั่วไปน่ะครับ”“อีวานมันเป็นห่วงขนมปังถึงไม่อนุญาตให้ไป” คาร์ลเตอร์อธิบายให้เธอฟัง“งั้นเปลี่ยนสักปีไหมล่ะ ลองล่าสัตว์แค่สัตว์สักปี..” เคอร์วินเสนอให้เปลี่ยนรูป“ไม่ได้! จะมาเปลี่ยนไม่ได้” ลูเซียโน่ปฏิเสธเสียงแข็ง เพราะงานล่าสัตว์นี้เป็นสิ่งที่ลูเซียโน่ชอบที่สุด การได้ปลดปล่อ
“พวกมึงมาทำอะไรในบ้านกูเนี่ย???”“งานล่าสัตว์ เริ่มมันสัปดาห์นี้เลย”“ว่าไงนะ!”คฤหาสน์ตระกูลมาร์ติเนซ 🦄หัวโจกในการนัดรวมตัวเพื่อน ๆ ในแก๊งบรูทิช คือเรนเดล หลังจากเมื่อวานที่เขาได้เห็นเพื่อนเจอเรื่องอะไรมาบ้าง ทั้งความเศร้าเสียใจในอดีต ความรู้สึกโดดเดี่ยวในการถูกแม่ทอดทิ้ง และการไร้ที่พึ่งพาจากครอบครัว เวลาแบบนี้พวกเขาซึ่งเป็นเพื่อนก็ควรจะมาอยู่เคียงข้าง และเขาอยากทำให้เพื่อนยอมรับความรู้สึกตัวเองก่อนจะสายไป สิ่งที่ทำให้อีวานมีความสุขและได้รวมตัวกันอย่างแนบเนียน การใช้ข้ออ้างเป็นงานล่าสัตว์กลุ่มประจำปีดูสมเหตุผลที่สุดถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะต้องผิดนัดทะเลาะคนที่รอคอยให้เขากลับไปหา แต่ยังไงเธอคนนั้นก็ไม่เคยหายไปไหนอยู่แล้ว..จะปล่อยให้รอไปอีกสักหน่อยคงไม่เป็นอะไร...“หมายถึงงานล่าสัตว์ของกลุ่มเราในสองเดือนหน้า?”“เออ สองเดือนหน้าพวกกูไม่ว่าง เลื่อนมาเป็นสัปดาห์นี้แทนนะ”เรนเดลเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน ต่อไปก็ให้เพื่อนหาคำพูดดี ๆ ที่ทำให้อีวานเชื่อ พร้อมหันไปสะกิดไหล่เพื่อนซี้อย่างลูเซียโน่ และคาดหวังว่า‘เรื่องแค่นี้มึงคงทำได้นะเพื่อน’“ไม่ว่าง? เหรอ..” อีวานใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม“เออใช่ กูต้อ
Italy 🇮🇹 อีวานกับขนมปังเดินทางด้วยไพรเวทเจ็ทส่วนตัวของสายการบินไทยเพื่อนสนิท (เจริค) เมื่อมาถึงอิตาลีเขาพาเธอพักที่โรงแรมก่อนเพราะต้องแวะไปจัดการปัญหาที่สำนักงานกฎหมาย“เธอรออยู่โรงแรมก่อนนะ”“ขอไปด้วยไม่ได้เหรอคะ ที่ ๆ คุณจะไปมันเป็นความลับมากเลยเหรอคะ” ช่วงนี้เธออาจจะขอเขามากไป แต่เพราะเธอไม่อยากห่างจากอีวานเลยจริง ๆ“…”“ไม่ใช่ความลับ มันก็แค่เรื่องที่เข้ามาตอกย้ำตัวฉันในอดีตซ้ำไปซ้ำมา”“ถามได้ไหมคะ คนนั้นเป็นแม่คุณหรือเปล่า”“อืม เธอคนนั้นเป็นแม่ฉัน” แววตาของเขามันสั่นไหว ความเศร้าทั้งหมดถูกส่งออกมาทางสายตา เขาคงเจ็บปวดมากเรื่องแม่ขนมปังเดินเข้าไปกอดอีวาน เธอตบหลังเขาเบา ๆ “ไม่ว่าการตัดสินใจของคุณจะเป็นแบบไหน แต่จงเลือกทางที่ตัวเองจะไม่เจ็บปวดหัวใจนะคะ”“สิ่งสำคัญคือความรู้สึกของคุณ”“อืม วันนี้ฉันจะไปจัดการจบเรื่องที่มันผูกมัดฉันติดอยู่ในอดีต” อีวานกอดตอบเธอเขาเคยคิดว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาทำให้เขารู้สึกดีได้ เคยคิดว่าตัวเองจะเกลียดผู้หญิงทุกคน และเคยคิดว่าตัวเองจะไม่มีวันรักใครได้…‘ฉันเริ่มอยากลองใช้คำว่า..รักกับเธอแล้วสิ’แต่เขาจะมีโอกาสได้บอกเธอไหม เพราะกำลังมีพายุล
เรื่องข่าวลือต่าง ๆ ที่ผ่านมาสองวันถูกกำจัดให้หายไปทุกแพลตฟอร์ม อย่างกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะทุกครั้งที่มีคนพยายามปลุกปั่นเขียนข่าวขึ้นมาใหม่ ใส่สีตีไข่เขียนเรื่องขนมปังนอกจากเรื่องความรัก จะถูกระบบการตรวจสอบคุมเข้มของบริษัทอีวานกับเลย์ตันรีพอร์ตไม่พอยังส่งฟ้องจนพวกชาวเน็ตกลัวไม่กล้าต่อกรด้วยทำได้แค่เมาท์ปากเปล่ากับการพิมพ์ข้อความส่วนตัวคุยกันแต่ในสัปดาห์หน้าทุกคนจะได้หัวข้อในการเขียนข่าว ถกข่าว เพราะเลย์ตันเตรียมตัวเปิดเผยคนที่เป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ให้แบรนด์ดาลีน…‘ตักตวงความสุขให้มากที่สุด เพราะหลังจากนี้จะมีแต่การเสียน้ำตา’Keeps cafe ☕️ขนมปังชวนอีวานมาคาเฟ่แถวบ้าน เป็นคาเฟ่ที่เธอชอบมานั่งเล่นกินขนมเค้กเวลาเครียด ๆ เธอสั่งขนมมาเต็มโต๊ะ“กินหมดไหมสั่งมาสี่ห้าอย่าง”“คุณก็ช่วยฉันกินหน่อยสิ”“ไม่เอา ฉันไม่ชอบกินขนม”อีวานส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง เขาไม่ชอบทานขนมหวาน ช็อกโกแลต วิปครีม เนย น้ำตาล แค่เห็นก็อยากหันหน้าหนี“ลองชิมจะติดใจ”“ไม่เอา”“หนึ่งคำ นะคะ หนึ่งคำเอง”ขนมปังใช้ช้อนตักเค้กครีมสดท็อปปิ้งด้วยสตรอว์เบอร์รี่ผ่าซีกอยู่ด้านบน“คำเดียวเท่านั้นนะ”“ค่ะ อั้มม”!! หวา
DARLENE COMPANY 🌸 อีกด้านก็โกรธไม่แพ้กัน เขาไม่ชอบสิ่งที่อยู่นอกเหนือคำสั่ง ทุกอย่างมันควรมาจากที่เขาอนุญาตให้ทำ! แล้วการเล่นข่าวสกปรกในช่วงเวลาที่คนเขาเสียใจมันควรไหมล่ะ! นักข่าวพวกนี้มันคงไม่อยากทำงานต่อแล้วถึงได้กล้าเข้ามายุ่ง เขาจัดให้! ติ๊ด! ตึง! เลย์ตันหยิบรีโมทโปรเจกต์เตอร์กดปิดหน้าแล้วทุบมันกับโต๊ะอย่างแรงจนมันแตกแยกออกจากกันบาดมือชายหนุ่ม “นายท่าน!” บ็อบบี้บอดี้การ์ดหนุ่มซึ่งเป็นมือขวารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อมาพันมือให้เจ้านาย “จัดการให้หมด ลบความคิดเห็นแย่ ๆ ออกจากทุกแพลตฟอร์มเธอให้หมด” “อย่าให้ผมเห็นคอมเมนต์แย่ ๆ แม้แต่คอมเมนต์เดียว!” “ค่ะ ท่านประธานจะดำเนินการส่งฟ้องด้วยไหมคะ”ผู้อำนวยการสาวเอ่ยถาม “ถ้าคุณลิลลี่มีสมองคงไม่ถามออกมา” “ขอ..ขอโทษค่ะ” “แล้วพวกภาพถ่ายก็ให้รวบรวมส่งฟ้องด้วยใช่ไหมครับ” “ต้องให้ผมบอกพวกคุณทุกเรื่องเลยไหมครับ!” เลย์ตันหงุดหงิดสุด ๆ เหมือนทำงานกับพวกคนโง่ “ขออภัยค่ะท่านประธาน พวกเราจะจัดการให้ข่าวแย่ ๆ ของประธานกับยัยนั่นหายไปค่ะ” “ยัยนั่น?” “คุณเรียกใครว่ายัยนั่น” “ขอโทษค่ะ ฉันหมายถึงคุณขนมปัง” “ให้ทีมคุณเขียนแต่เรื่องดี ๆ
MTN HOTEL 🏨 ตุบ! อีวานขวาง iPad Promax รุ่นล่าสุดลงที่โต๊ะในห้องประชุมใหญ่ เหล่าพนักงานในที่ประชุมต่างก็ตกใจสะดุ้งเฮือก เหงื่อออกทั้งมือทั้งเท้า นั่งก้มหน้าก้มตาไม่มีใครกล้าสบตาเขาสักคน “มันเรื่องบ้าอะไร!” ตึง! อีวานฟาดมือตบลงที่โต๊ะระบายความโกรธ “อธิบายมา ผ่านมาหนึ่งวันแล้วทำไมยังไม่จัดการ” พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังความโกรธที่แผ่ออกมาจากเจ้านายพนักงานในตำแหน่งใหญ่ถูกเรียกเข้าที่ประชุมตั้งแต่เช้าเพราะการเล่นข่าวเรื่องออกเดต พวกนักข่าวยังเขียนข้อมูลปลุกปั่นไปในทิศทางแง่ลบ คือการว่าร้ายขนมปังจับปลาสองมือ ผู้หญิงสองใจ นั่นมันแจ้งข้อหาหมิ่นประมาทได้เลยด้วย! มีคนเข้าข้างเห็นใจเธอส่วนใหญ่ก็จริง แต่ก็มีคนส่วนน้อยที่เข้ามาต่อว่าด่าทอ ซึ่งร่างบางก็เห็นคอมเมนต์แย่ ๆ พวกนั้นจนทำให้เธอเศร้ากว่าเดิม! “เอ่อ คือ ข่าวถูกปล่อยและแชร์ต่อในหลายแพลตฟอร์ม..” “แล้วทำไมยังปล่อยให้พวกมันเล่นข่าวลือบ้า ๆ นี้ไม่หยุด!” “ทำไมยังไม่รีบจัดการ!” อีวานเดือดดาลสุดขีด หน้าตาถมึงทึงจ้องมองพนักงานไปทีละคนเช้านี้เขาเรียกทุกฝ่ายมาประชุม พวกนักข่าวมันรู้จักเขาน้อยไป ทำเขาได้เต็มที่ แต่มันเลือกแตะต้องเธอ! เขาจ
ปัง ปัง เสียงพลุถูกยิงขึ้นฟ้าเป็นสัญญาณของการส่งดวงวิญญาณและทำให้ฟ้าเปิดต้อนรับพวกท่าน.. พาย ขนมปัง และเพื่อน ๆ ทุกคนกำลังยืนอยู่ด้านล่างเมรุ ยืนสงบนิ่งส่งดวงวิญญาณพ่อแม่ ขนมปังเดินมาจับมือพาย เงยหน้าขึ้นมองควันสีขาวโพยพุ่งออกมาจากปล่องไฟลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า มีคนเคยบอกว่าถ้าควันของคนที่จากเราไปเป็นสีขาว นั่นแปลว่าไม่มีห่วง พวกเขาได้จากไปอย่างสงบ.. คำพูดของพ่อแม่ที่เคยพูดกับเธอกำลังย้อนกลับมาในความคิด ขนมปังซุกหน้าร้องไห้ในอ้อมกอดอีวาน ‘ลูกรักของม๊าหนูคือความภูมิใจของม๊า’ ‘ลูกสาวป๊าต้องเป็นอินฟลูชื่อดังได้แน่นอน’ เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะไม่มีโอกาสได้เจอ ไม่ได้กอด ไม่ได้บอกรักพ่อกับแม่อีกตลอดไป ที่ผ่านมาชีวิตเธอมีความสุขมาก ไม่เคยนึกภาพตัวเองตอนไม่มีพ่อกับแม่เลย ความจริงที่เธอไม่อยากยอมรับนั่นคือการกลับบ้านไปแล้วไม่เจอพวกท่าน บ้านหลังใหญ่แล้วไงถ้าไม่มีพ่อกับแม่ คนที่เราอยากกลับไปเจอมากที่สุด… พรึบ! “ขนมปัง!!” “คุณขนมปัง!!” “ยัยขนม!!” ร่างบางร้องไห้จนเป็นลมหมดสติ ดีที่อีวานยืนอยู่ด้านหลังคอยประคองเธออยู่ตลอดเวลา จึงรับเธอไว้ในอ้อมแขนได้ทัน เลย์ตันเองที่ย