“แล้วเจอกันยัยตัวแสบ!”อีวานยืนมองวิวทิวทัศน์ผ่านกระจกใสตรงห้องกลางของเพนท์เฮ้าส์ มือหนึ่งจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ พลางคิดว่าจะจัดการกับหล่อนยังไง คนที่อวดดีขนาดนี้ ต้องดัดนิสัยเธอให้ได้‘ของเล่นชิ้นใหม่’‘เมื่อเบื่อก็จะทิ้ง!’KKU UNIVERSITY 🏫เอี๊ยด!!! เสียงรถเบรกดังสนั่นบริเวณหน้าตึกคณะมนุษยศาสตร์ รถยนต์ซูเปอร์คาร์หรูสองคันจอดสนิทลงหน้าคณะ อีวานใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีก็มาถึงมหาวิทยาลัยkku และคนที่ปรากฏตัวลงมาอีกคันไม่ใช่ใครอื่น ทั้งที่ไม่ได้นัดกันมาด้วยซ้ำแต่สิ่งไม่คาดคิดว่าจะต้องมาเจอกัน คือไอ้คู่แฝด คาร์ลเตอร์ เคอร์วิน‘มันก็คงมาหาผู้หญิงคนเมื่อวานเหมือนกันล่ะมั้ง’ อีวานมองหน้าเพื่อน ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป“อ้าว ไงวะไอ้เพื่อนรักทำไมมึงมาอยู่ที่นี่ได้วะ”เคอร์วินเข้ามากอดคออีวาน“เหตุผลเดียวกับมึงสองคนนั่นแหละ” อีวานตอบเสียงเรียบกลับมาสั้น ๆ มาเฟียหนุ่มจ้องมองไปด้านในของคณะมนุษยศาสตร์ กำลังมองหายัยคนอวดดี“มึงรู้เหรอว่าพวกกูมาด้วยเหตุผลอะไร กูแค่อาจจะมาเข้าห้องน้ำที่นี่ก็ได้นะ”เคอร์วินยังตั้งคำถามกวนอารมณ์อีวานต่อแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ในใจกับรู้ดีเหมือนกันว่าทำไมอีวานถึงมามหาวิทยาลัยแห่งน
มาเฟียหนุ่มสแกนนิ้วตรงประตูรถเพื่อเปิดประตูแล้วโยนเธอเข้าไปในรถ ใช้คำว่าโยนไม่เกินจริง ตัวเธอกระแทกกับเบาะอย่างแรง“โอ๊ย! ฉันตายแน่เลย” ขนมปังมองอีวานที่กำลังอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง‘เขาเป็นบ้าอะไรอีกล่ะ หรือว่าเพราะกระดาษกับเงิน กรี๊ด ไม่น่าเขียนทิ้งไว้เลย’‘หยอกเล่นนิดหน่อยก็ไม่ได้ เขานี่มันคิดเจ้าแค้นจัง ไอ้คนใจร้าย!’“คุณ..”อีวานก้าวเท้าขึ้นมาบนรถ เขาเอื้อมตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างบาง ปลายจมูกโด่งแตะโดนหน้าผากเธอ“คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ คือฉันต้องกลับบ้านนะ”“ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ ฉันไปทำอะไรให้คุณโกรธอีกเหรอ”ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถซูเปอร์คาร์คันโปรดของอีวาน ขนมปังก็คิดหาวิธีที่จะไม่ต้องไปกับเขา แม้ตอนนี้ตัวเองจะนั่งอยู่ในรถ แถมเขายังทำเหมือนเธอพูดกับอากาศอีกด้วย ไม่ตอบอะไรเธอสักคำ“เรื่องกระดาษเหรอคะ”“..”“ถ้าเรื่องนั้นฉันขอโทษ”พูดได้ไหมเธอยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิดมากขนาดที่ต้องมานั่งขอโทษ แต่การกระทำของเขาดันทำเหมือนเธอทำผิดมาก“คุณคะ ฉันขอโทษตอนนี้ทันไหมคะ”“ฉันขอโทษแล้วไงคะ ปล่อยฉันลงได้ไหม”“..”“ของคุณมันไม่เล็กเลยค่ะ ใหญ่มากด้วยซ้ำ ใหญ่กว่าแขนฉันอีก” เธอยกแขนตัวเองขึ้น ก็จ
หมับ“กรี๊ดด” อีวานเพียงจับลงที่ไหล่ของขนมปัง เธอก็กรีดร้องลั่นรถ จนเขาเองยังผละออกเล็กน้อย“เป็นอะไร คิดว่าฉันจะพาฆ่า?”“ก็จะไปรู้เหรอ พาออกมานอกเมืองตั้งไกล และยังมาที่เปลี่ยว ๆ อีกต่างหาก” ขนมปังถึงกับต้องเรียกขวัญให้กลับเพราะกลัวจนขวัญหายไปหมดแล้วเนี่ย“ฉันไม่ฆ่าของเล่นตัวเองหรอก” อีวานมองต่ำลงมาเห็นกระโปรงนักศึกษาร่างบางสั้นแค่คืบ มันร่นขึ้นมาจนเห็นกางเกงซับใน‘ใครเขาอยากเป็นของเล่นนายกัน พูดเองเออเองอีกแล้ว ถ้าไม่ติดว่ากลัวตาย แม่จะด่าให้!’ ขนมปังก่นด่าในใจ เม้มปากแน่น“น่าฉีกทิ้ง” เขาขบกรามแน่น หงุดหงิดที่ของเล่นตัวเองคงมีสายตาหลายคู่ได้มอง“ฮะ? แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ” “ใช้ปากเธอ” เขาชี้ลงไปที่เป้ากางเกงตัวเอง“คะ..”“เหมือนครั้งแรกที่เธอทำให้ฉัน”“ทำให้ก็ได้แต่ทำแล้วต้องเลิกยุ่งกับฉัน แล้วพาฉันไปส่งบ้านด้วยนะคะ”ขนมปังปลดเข็มขัดหนังราคาน่าจะหลายหมื่นออก จากนั้นรูดซิปกางเกงเขาออก เธอใช้มือดึงแก่นกายที่ตอนแรกมันก็ดูสงบนิ่ง แต่เมื่อเธอสัมผัสมันก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ“อืม”“อืม ม๊วฟ บ๊วบ”“เลียตรงหัว”เธอทำตามอย่างว่าง่าย ลิ้นนุ่มละมุนกระดกขึ้นลง เลียปลายหยักท่อนเอ็น มือ
หลังจากเมื่อวานขนมปังก็เป็นไข้ขึ้นสูง น้องสาวเธออักเสบบวมแดงต้องกินยาและทายา นอนซมอยู่แต่ในบ้าน จะบอกคนที่บ้านก็ไม่ได้ว่าไม่สบายเพราะอะไร ก็เธอดันไปมีเซ็กส์อย่างรุนแรงมาน่ะสิสภาพ.. โชคดีที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ไปเที่ยวต่างประเทศ อีกสองเดือนกว่าถึงจะกลับมา ส่วนพี่ชาย..ไม่อยากพูดถึงเลย กลับบ้านนับครั้งได้ เฉพาะเวลาที่เงินหมดนั่นแหละจะโผล่หน้ามาให้เห็น บ้านนี้เลยเหลือเพียงแต่เธอคนเดียว โชคดีที่เรื่องร้านทองมีพนักงานคอยดูแล เธอกับพี่ชายเลยไม่ต้องทำอะไรเลย โชคดีของเธอแล้วที่โตมาในบ้านที่ไม่มีใครบังคับ พ่อกับแม่ก็เข้าใจ ถึงพี่ชายจะดื้อแต่ก็ยังไม่เคยทำความเดือดร้อนอะไรที่ร้ายแรง “อื้ออ ปวดหัว” ส่วนคนที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้ สบายตัว สบายใจ มีความสุขที่เห็นเธอป่วย แต่ก็ยังดีที่อีวานไม่ได้ปล่อยเธอทิ้ง แต่ยังพากลับมาส่งถึงบ้าน ‘เดี๋ยวฉันจะมาหา ไว้เจอกัน’ ‘เวลาที่ฉันโทรมา ต้องรับสายทุกครั้ง’ “ใครจะไปรับฝันไปเถอะ แล้วก็นะ..จะไม่ยอมเจอ ฉันจะไม่ยอมเจอหน้าคุณอีกแล้ว!!!” “ไอ้บ้า หมอนั่นมันซาดิสม์ชัด ๆ ยิ้มตอนที่เรากำลังร้องไห้ได้ยังไง” ขนมปังคิดไปถึงเมื่อวาน ตอนที่เธออยู่ข้างบน หันหน้าให้เขาแล้วร
บ้านขนมปัง บ้านหลังใหญ่สองชั้น ทาสีน้ำตาลและขาวออกไปทางแนวเอิร์ธโทน รั้วเหล็กสีดำและปลูกต้นไม้ดอกไม้ประดับให้ความสดชื่น ข้าง ๆ ก็มีบ้านอยู่ใกล้กัน เป็นหมู่บ้านชื่อว่า แสนรัก อีวานมาโผล่อยู่หน้าบ้านขนมปังในเวลาไม่ถึงชั่วโมง อามอร์ยืนกดกริ่งอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตู บ้านเงียบกริบ “หรือเธอจะไม่อยู่บ้านครับ” “ผมว่าเรากลับกันก่อนดีไหมครับ คนแถวนี้จะคิดว่าเรามาทวงหนี้หรือเปล่า” “ไม่ เธออยู่” อีวานพูดเสียงหนักแน่น “แต่เรายืนกดกริ่งมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะครับ” ฮาร์ทเอ่ยพูดต่อ “กูถึงบอกว่าพวกมึงไม่ต้องมา แล้วแต่งชุดอะไร ใส่สูทสีดำมาทำไม” “บอกให้ใส่ชุดปกติ” “ก็ปกติพวกเราใส่แบบนี้กันนะครับ” อีวานถลึงตามองฮาร์ท ลูกน้องที่ชอบต่อปากต่อคำกับเขา “ขอโทษครับนายท่าน” ฮาร์ทรีบกล่าวขอโทษ ต่อจะให้ชอบเถียงยังไง แต่เขาก็ไม่คิดจะทำตัวไม่เคารพเจ้านาย “อยู่ข้างนอกเรียกเจ้านายก็พอ” “ครับนายท่าน.. รับทราบครับเจ้านาย” “ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นใครครับ” “มาหาขนมปังเหรอครับ?” ระหว่างที่เจ้าและลูกน้องกำลังยืนพูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีเสียงชายหนุ่มเอ่ยทักจากข้างหลังพวกเขา อีวานหันไปมองตั้งแต่หัวจ
หมับ! อีวานจับคว้าแขนไต้ฝุ่นขณะที่เขากำลังเดินเข้าไปในบ้านขนมปัง“อะไรครับ..?”“ผมจะเข้าไปด้วย” พร้อมกับเอ่ยเสียงแข็ง“รอให้ยัยขนมตื่นแล้วอนุญาตก่อนแล้วคุณค่อยเข้าไปดีกว่านะครับ” ไต้ฝุ่นเอ่ยเสียงเรียบ พยายามแกะมือมาเฟียหนุ่มออกอย่างหนัก แต่มืออีวานที่จับแน่นราวกับว่าจะบีบให้แขนเขาหัก“คุณไม่น่าไว้ใจ” “ฮะ?!! ผมเป็นเพื่อนเธอ อีกอย่าเธอก็โทรบอกให้ผมเอาข้าวมาให้ คุณนั่นแหละที่ไม่น่าไว้ใจ!”สองหนุ่มยืนเถียงกันอยู่หน้าบ้าน ไม่มีใครยอมใคร อีวานก็ไม่มีท่าทีจะฟัง และยังจะแทรกตัวเดินเข้าไปในบ้านอีกต่างหาก“คุณปล่อยผมเถอะครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปบอกยัยขนมให้ว่ามีคนมารอเจอ โอเคไหม” ไต้ฝุ่นพยายามพูดหว่านล้อมให้เขาใจเย็น“ไม่!” เสียงเข้มตอบหนักแน่น“ตามหลักแล้วนะ ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณรู้จักขนมปังจริง ขนมปังไม่เห็นเคยพาคุณมารู้จักผมเลย” ไต้ฝุ่นเริ่มทนไม่ไหว ชายหนุ่มตรงหน้าวางท่าขรึม และน่ากลัวคนนี้ ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน 100% จะว่าเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันก็ไม่น่าใช่ ถึงใบหน้าเขาจะดูเป็นหนุ่มวัยรุ่น แต่การพูด การวางตัว ท่าทางภูมิฐานมากกว่าเด็กมหาวิทยาลัย ไหนจะมีคนติดตามเหมือนคนใหญ่คนโต ยังไงอายุก็มา
ก๊อก ๆก๊อก ๆ“ขนม ขนมปังก๊อก ๆ“เราควรเปิดเข้าไปไหมครับ” ไต้ฝุ่นหันมาถามอีวาน เคาะเรียกอยู่นานขนมปังก็ไม่มาเปิดประตูห้องเลย“ตอนที่ยัยนั่นโทรมาเสียงก็ฟัง..(แกร๊ก) ดูไม่ค่อยดี” ไต้ฝุ่นยังพูดไม่จบประโยค อีวานก็หมุนลูกบิดประตู ผลักออกอย่างแรง“เธอ เธอ!”พรึบอีวานเดินไปเรียกข้างเตียง ร่างบางนอนหลับคลุมผ้าห่มทั้งตัว อีวานจึงดึงผ้าห่มออก อีวานตกใจเล็กน้อยเพราะเหงื่อผุดเต็มใบหน้าเล็ก มือหนาที่กำลังจะแตะสัมผัสต้องชะงักค้างเพราะเธอลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน“อื้อ คุณ! เข้ามาได้ไง!!” ตอนแรกขนมปังก็คิดว่าตัวเก็บมาฝันที่เห็นอีวานอยู่ในห้อง แต่พอลืมตาเต็มตื่นเท่านั้นแหละ ถึงได้รู้ว่าไม่ฝัน“เราพาเข้ามาเองแหละ เขาบอกว่ารู้จักแกอะ..” ไต้ฝุ่นยิ้มเจื่อน“ไอ้ไต้ฝุ่น! ออกไปรอข้างนอกกันให้หมด!!” ขนมปังพูดเสียงดัง และจริงจัง พวกเขายอมออกไป“เฮ้อ ปวดหัวจริง ๆ เลย” เธอลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา มัดผมขึ้นก่อนจะเดินลงไปพบทั้งสองคนข้างล่างไต้ฝุ่นเดินมาเกาะแขนกระซิบถามเพื่อนสาวคนสวย“แกรู้จักเขาไหม เขาว่ารู้จักแก ให้ฉันเรียกตำรวจไหม”“รู้จัก แต่แกให้เขาเข้ามาง่าย ๆ ได้ไง” ขนมปังหยิบแขนเพื่อนชายเบา ๆ“ฉันห้ามแล้ว เขาไ
เอี๊ยด!! ตู้ม !!‘เมื่อคืนนี้ เวลา 22:45 นาที ได้เกิดเหตุการณ์น่าสลด พบศพชายหญิงคู่หนึ่ง คาดการณ์ว่าผู้เสียชีวิตได้หลับในทำให้รถที่ขับมานั้นเกิดเสียหลักพลิกคว่ำตกลงไปในแม่น้ำ…เสียชีวิตทั้งคู่’ นักข่าวสาวช่องch99 รายงานสถานการณ์และถ่ายทอดสดกับเหตุการณ์อุบัติเหตุ…ครืด~ครืด~ เสียงโทรศัพท์สั่นอย่างรุนแรง ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาควานหาโทรศัพท์มือถือ กดรับทันทีโดยไม่ได้ดูว่าใครกันที่โทรมาหาในเวลายามดึกดื่นป่านนี้ และเมื่อปลายสายได้เอ่ยคำพูดแจ้งเรื่องราวอันน่าโศกเศร้า“ม๊า ป๊า ฮือๆๆ ไม่ ฮึกฮือๆ”‘ขนมปัง’ ปล่อยมือออกจากโทรศัพท์ทันทีเมื่อได้ยินข่าวการจากไปของพ่อและแม่ หัวใจดวงน้อยแตกสลายเหมือนกับว่าจะขาดใจตาย เมื่อขนมปังได้รับรู้เหตุการณ์สูญเสียครั้งใหญ่ของครอบครัว นับจากนี้เธอคงต้องอยู่กับพี่ชายแค่สองคน…กลางดึกในคืนนั้นเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตขนมปัง หรือบางทีนี่อาจเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น…อีกคนที่มีบาดแผลฝังลึกในใจ ครอบครัวที่เคย สมบูรณ์แบบพังทลายลง เมื่อคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น แม่ ผู้หญิงที่มอบชีวิตและทิ้ง ‘อีวาน’ ไปตั้งแต่อายุ 13 ด้วยเหตุผลที่ว่า ต้องการไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับชายชู้… แม่หนีไปก
ก๊อก ๆก๊อก ๆ“ขนม ขนมปังก๊อก ๆ“เราควรเปิดเข้าไปไหมครับ” ไต้ฝุ่นหันมาถามอีวาน เคาะเรียกอยู่นานขนมปังก็ไม่มาเปิดประตูห้องเลย“ตอนที่ยัยนั่นโทรมาเสียงก็ฟัง..(แกร๊ก) ดูไม่ค่อยดี” ไต้ฝุ่นยังพูดไม่จบประโยค อีวานก็หมุนลูกบิดประตู ผลักออกอย่างแรง“เธอ เธอ!”พรึบอีวานเดินไปเรียกข้างเตียง ร่างบางนอนหลับคลุมผ้าห่มทั้งตัว อีวานจึงดึงผ้าห่มออก อีวานตกใจเล็กน้อยเพราะเหงื่อผุดเต็มใบหน้าเล็ก มือหนาที่กำลังจะแตะสัมผัสต้องชะงักค้างเพราะเธอลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน“อื้อ คุณ! เข้ามาได้ไง!!” ตอนแรกขนมปังก็คิดว่าตัวเก็บมาฝันที่เห็นอีวานอยู่ในห้อง แต่พอลืมตาเต็มตื่นเท่านั้นแหละ ถึงได้รู้ว่าไม่ฝัน“เราพาเข้ามาเองแหละ เขาบอกว่ารู้จักแกอะ..” ไต้ฝุ่นยิ้มเจื่อน“ไอ้ไต้ฝุ่น! ออกไปรอข้างนอกกันให้หมด!!” ขนมปังพูดเสียงดัง และจริงจัง พวกเขายอมออกไป“เฮ้อ ปวดหัวจริง ๆ เลย” เธอลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา มัดผมขึ้นก่อนจะเดินลงไปพบทั้งสองคนข้างล่างไต้ฝุ่นเดินมาเกาะแขนกระซิบถามเพื่อนสาวคนสวย“แกรู้จักเขาไหม เขาว่ารู้จักแก ให้ฉันเรียกตำรวจไหม”“รู้จัก แต่แกให้เขาเข้ามาง่าย ๆ ได้ไง” ขนมปังหยิบแขนเพื่อนชายเบา ๆ“ฉันห้ามแล้ว เขาไ
หมับ! อีวานจับคว้าแขนไต้ฝุ่นขณะที่เขากำลังเดินเข้าไปในบ้านขนมปัง“อะไรครับ..?”“ผมจะเข้าไปด้วย” พร้อมกับเอ่ยเสียงแข็ง“รอให้ยัยขนมตื่นแล้วอนุญาตก่อนแล้วคุณค่อยเข้าไปดีกว่านะครับ” ไต้ฝุ่นเอ่ยเสียงเรียบ พยายามแกะมือมาเฟียหนุ่มออกอย่างหนัก แต่มืออีวานที่จับแน่นราวกับว่าจะบีบให้แขนเขาหัก“คุณไม่น่าไว้ใจ” “ฮะ?!! ผมเป็นเพื่อนเธอ อีกอย่าเธอก็โทรบอกให้ผมเอาข้าวมาให้ คุณนั่นแหละที่ไม่น่าไว้ใจ!”สองหนุ่มยืนเถียงกันอยู่หน้าบ้าน ไม่มีใครยอมใคร อีวานก็ไม่มีท่าทีจะฟัง และยังจะแทรกตัวเดินเข้าไปในบ้านอีกต่างหาก“คุณปล่อยผมเถอะครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปบอกยัยขนมให้ว่ามีคนมารอเจอ โอเคไหม” ไต้ฝุ่นพยายามพูดหว่านล้อมให้เขาใจเย็น“ไม่!” เสียงเข้มตอบหนักแน่น“ตามหลักแล้วนะ ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณรู้จักขนมปังจริง ขนมปังไม่เห็นเคยพาคุณมารู้จักผมเลย” ไต้ฝุ่นเริ่มทนไม่ไหว ชายหนุ่มตรงหน้าวางท่าขรึม และน่ากลัวคนนี้ ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน 100% จะว่าเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันก็ไม่น่าใช่ ถึงใบหน้าเขาจะดูเป็นหนุ่มวัยรุ่น แต่การพูด การวางตัว ท่าทางภูมิฐานมากกว่าเด็กมหาวิทยาลัย ไหนจะมีคนติดตามเหมือนคนใหญ่คนโต ยังไงอายุก็มา
บ้านขนมปัง บ้านหลังใหญ่สองชั้น ทาสีน้ำตาลและขาวออกไปทางแนวเอิร์ธโทน รั้วเหล็กสีดำและปลูกต้นไม้ดอกไม้ประดับให้ความสดชื่น ข้าง ๆ ก็มีบ้านอยู่ใกล้กัน เป็นหมู่บ้านชื่อว่า แสนรัก อีวานมาโผล่อยู่หน้าบ้านขนมปังในเวลาไม่ถึงชั่วโมง อามอร์ยืนกดกริ่งอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตู บ้านเงียบกริบ “หรือเธอจะไม่อยู่บ้านครับ” “ผมว่าเรากลับกันก่อนดีไหมครับ คนแถวนี้จะคิดว่าเรามาทวงหนี้หรือเปล่า” “ไม่ เธออยู่” อีวานพูดเสียงหนักแน่น “แต่เรายืนกดกริ่งมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะครับ” ฮาร์ทเอ่ยพูดต่อ “กูถึงบอกว่าพวกมึงไม่ต้องมา แล้วแต่งชุดอะไร ใส่สูทสีดำมาทำไม” “บอกให้ใส่ชุดปกติ” “ก็ปกติพวกเราใส่แบบนี้กันนะครับ” อีวานถลึงตามองฮาร์ท ลูกน้องที่ชอบต่อปากต่อคำกับเขา “ขอโทษครับนายท่าน” ฮาร์ทรีบกล่าวขอโทษ ต่อจะให้ชอบเถียงยังไง แต่เขาก็ไม่คิดจะทำตัวไม่เคารพเจ้านาย “อยู่ข้างนอกเรียกเจ้านายก็พอ” “ครับนายท่าน.. รับทราบครับเจ้านาย” “ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นใครครับ” “มาหาขนมปังเหรอครับ?” ระหว่างที่เจ้าและลูกน้องกำลังยืนพูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีเสียงชายหนุ่มเอ่ยทักจากข้างหลังพวกเขา อีวานหันไปมองตั้งแต่หัวจ
หลังจากเมื่อวานขนมปังก็เป็นไข้ขึ้นสูง น้องสาวเธออักเสบบวมแดงต้องกินยาและทายา นอนซมอยู่แต่ในบ้าน จะบอกคนที่บ้านก็ไม่ได้ว่าไม่สบายเพราะอะไร ก็เธอดันไปมีเซ็กส์อย่างรุนแรงมาน่ะสิสภาพ.. โชคดีที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ไปเที่ยวต่างประเทศ อีกสองเดือนกว่าถึงจะกลับมา ส่วนพี่ชาย..ไม่อยากพูดถึงเลย กลับบ้านนับครั้งได้ เฉพาะเวลาที่เงินหมดนั่นแหละจะโผล่หน้ามาให้เห็น บ้านนี้เลยเหลือเพียงแต่เธอคนเดียว โชคดีที่เรื่องร้านทองมีพนักงานคอยดูแล เธอกับพี่ชายเลยไม่ต้องทำอะไรเลย โชคดีของเธอแล้วที่โตมาในบ้านที่ไม่มีใครบังคับ พ่อกับแม่ก็เข้าใจ ถึงพี่ชายจะดื้อแต่ก็ยังไม่เคยทำความเดือดร้อนอะไรที่ร้ายแรง “อื้ออ ปวดหัว” ส่วนคนที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้ สบายตัว สบายใจ มีความสุขที่เห็นเธอป่วย แต่ก็ยังดีที่อีวานไม่ได้ปล่อยเธอทิ้ง แต่ยังพากลับมาส่งถึงบ้าน ‘เดี๋ยวฉันจะมาหา ไว้เจอกัน’ ‘เวลาที่ฉันโทรมา ต้องรับสายทุกครั้ง’ “ใครจะไปรับฝันไปเถอะ แล้วก็นะ..จะไม่ยอมเจอ ฉันจะไม่ยอมเจอหน้าคุณอีกแล้ว!!!” “ไอ้บ้า หมอนั่นมันซาดิสม์ชัด ๆ ยิ้มตอนที่เรากำลังร้องไห้ได้ยังไง” ขนมปังคิดไปถึงเมื่อวาน ตอนที่เธออยู่ข้างบน หันหน้าให้เขาแล้วร
หมับ“กรี๊ดด” อีวานเพียงจับลงที่ไหล่ของขนมปัง เธอก็กรีดร้องลั่นรถ จนเขาเองยังผละออกเล็กน้อย“เป็นอะไร คิดว่าฉันจะพาฆ่า?”“ก็จะไปรู้เหรอ พาออกมานอกเมืองตั้งไกล และยังมาที่เปลี่ยว ๆ อีกต่างหาก” ขนมปังถึงกับต้องเรียกขวัญให้กลับเพราะกลัวจนขวัญหายไปหมดแล้วเนี่ย“ฉันไม่ฆ่าของเล่นตัวเองหรอก” อีวานมองต่ำลงมาเห็นกระโปรงนักศึกษาร่างบางสั้นแค่คืบ มันร่นขึ้นมาจนเห็นกางเกงซับใน‘ใครเขาอยากเป็นของเล่นนายกัน พูดเองเออเองอีกแล้ว ถ้าไม่ติดว่ากลัวตาย แม่จะด่าให้!’ ขนมปังก่นด่าในใจ เม้มปากแน่น“น่าฉีกทิ้ง” เขาขบกรามแน่น หงุดหงิดที่ของเล่นตัวเองคงมีสายตาหลายคู่ได้มอง“ฮะ? แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ” “ใช้ปากเธอ” เขาชี้ลงไปที่เป้ากางเกงตัวเอง“คะ..”“เหมือนครั้งแรกที่เธอทำให้ฉัน”“ทำให้ก็ได้แต่ทำแล้วต้องเลิกยุ่งกับฉัน แล้วพาฉันไปส่งบ้านด้วยนะคะ”ขนมปังปลดเข็มขัดหนังราคาน่าจะหลายหมื่นออก จากนั้นรูดซิปกางเกงเขาออก เธอใช้มือดึงแก่นกายที่ตอนแรกมันก็ดูสงบนิ่ง แต่เมื่อเธอสัมผัสมันก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ“อืม”“อืม ม๊วฟ บ๊วบ”“เลียตรงหัว”เธอทำตามอย่างว่าง่าย ลิ้นนุ่มละมุนกระดกขึ้นลง เลียปลายหยักท่อนเอ็น มือ
มาเฟียหนุ่มสแกนนิ้วตรงประตูรถเพื่อเปิดประตูแล้วโยนเธอเข้าไปในรถ ใช้คำว่าโยนไม่เกินจริง ตัวเธอกระแทกกับเบาะอย่างแรง“โอ๊ย! ฉันตายแน่เลย” ขนมปังมองอีวานที่กำลังอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง‘เขาเป็นบ้าอะไรอีกล่ะ หรือว่าเพราะกระดาษกับเงิน กรี๊ด ไม่น่าเขียนทิ้งไว้เลย’‘หยอกเล่นนิดหน่อยก็ไม่ได้ เขานี่มันคิดเจ้าแค้นจัง ไอ้คนใจร้าย!’“คุณ..”อีวานก้าวเท้าขึ้นมาบนรถ เขาเอื้อมตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างบาง ปลายจมูกโด่งแตะโดนหน้าผากเธอ“คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ คือฉันต้องกลับบ้านนะ”“ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ ฉันไปทำอะไรให้คุณโกรธอีกเหรอ”ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถซูเปอร์คาร์คันโปรดของอีวาน ขนมปังก็คิดหาวิธีที่จะไม่ต้องไปกับเขา แม้ตอนนี้ตัวเองจะนั่งอยู่ในรถ แถมเขายังทำเหมือนเธอพูดกับอากาศอีกด้วย ไม่ตอบอะไรเธอสักคำ“เรื่องกระดาษเหรอคะ”“..”“ถ้าเรื่องนั้นฉันขอโทษ”พูดได้ไหมเธอยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิดมากขนาดที่ต้องมานั่งขอโทษ แต่การกระทำของเขาดันทำเหมือนเธอทำผิดมาก“คุณคะ ฉันขอโทษตอนนี้ทันไหมคะ”“ฉันขอโทษแล้วไงคะ ปล่อยฉันลงได้ไหม”“..”“ของคุณมันไม่เล็กเลยค่ะ ใหญ่มากด้วยซ้ำ ใหญ่กว่าแขนฉันอีก” เธอยกแขนตัวเองขึ้น ก็จ
“แล้วเจอกันยัยตัวแสบ!”อีวานยืนมองวิวทิวทัศน์ผ่านกระจกใสตรงห้องกลางของเพนท์เฮ้าส์ มือหนึ่งจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ พลางคิดว่าจะจัดการกับหล่อนยังไง คนที่อวดดีขนาดนี้ ต้องดัดนิสัยเธอให้ได้‘ของเล่นชิ้นใหม่’‘เมื่อเบื่อก็จะทิ้ง!’KKU UNIVERSITY 🏫เอี๊ยด!!! เสียงรถเบรกดังสนั่นบริเวณหน้าตึกคณะมนุษยศาสตร์ รถยนต์ซูเปอร์คาร์หรูสองคันจอดสนิทลงหน้าคณะ อีวานใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีก็มาถึงมหาวิทยาลัยkku และคนที่ปรากฏตัวลงมาอีกคันไม่ใช่ใครอื่น ทั้งที่ไม่ได้นัดกันมาด้วยซ้ำแต่สิ่งไม่คาดคิดว่าจะต้องมาเจอกัน คือไอ้คู่แฝด คาร์ลเตอร์ เคอร์วิน‘มันก็คงมาหาผู้หญิงคนเมื่อวานเหมือนกันล่ะมั้ง’ อีวานมองหน้าเพื่อน ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป“อ้าว ไงวะไอ้เพื่อนรักทำไมมึงมาอยู่ที่นี่ได้วะ”เคอร์วินเข้ามากอดคออีวาน“เหตุผลเดียวกับมึงสองคนนั่นแหละ” อีวานตอบเสียงเรียบกลับมาสั้น ๆ มาเฟียหนุ่มจ้องมองไปด้านในของคณะมนุษยศาสตร์ กำลังมองหายัยคนอวดดี“มึงรู้เหรอว่าพวกกูมาด้วยเหตุผลอะไร กูแค่อาจจะมาเข้าห้องน้ำที่นี่ก็ได้นะ”เคอร์วินยังตั้งคำถามกวนอารมณ์อีวานต่อแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ในใจกับรู้ดีเหมือนกันว่าทำไมอีวานถึงมามหาวิทยาลัยแห่งน
“อืม..” เสียงทุ้มต่ำครางเบา ๆ ร่างกายรู้สึกถึงความผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็น คงเพราะเมื่อคืนได้ลิ้มรสหยาดเลือดบริสุทธิ์.. ตาที่ยังปิดสนิท ใช้มือหนาควานหาร่างบางตามที่นอนขนาดคิงส์ไซซ์ เมื่อคืนเขาพาเธอเปลี่ยนมานอนบนเตียงแล้วนอนกกกอดมาตลอดทั้งคืน แต่แปลกที่ตอนนอนนี้กวาดมือไปเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ อีวานลืมตาขึ้นมา พบเพียงความว่างเปล่า ไร้วี่แววของผู้หญิงที่เขาสนุกกำลังร่างกายเธอเมื่อคืน“หาย?”“ลุกไหวไม่พอยังไปก่อนฉันตื่นอีกด้วย”“เก่งเกินตัวไปแล้ว” อีวานใช้มือเสยผมที่ลงมาปิดหน้าตัวเองขึ้น ร่างกายกำยำสะท้อนกับแสงพระอาทิตย์ในยามบ่าย เขาเหมือนรูปปั้นยังไงอย่างงั้นเลยแหละสายตาคมกริบพลันไปเห็นกระดาษโน้ตวางทับกับธนบัตรสีเทา ม่วง และแดงสลับกันข้างเตียง เขาหยิบกระดาษแผ่นเล็กมาอ่าน- ฉันพอใจกับค่ำคืนที่คุณมอบให้มากเลยค่ะ ยอมรับเลยนะว่ามันฟินจริง ๆ ถึงจะเจ็บนิดหน่อยแต่ไม่มาก คงเพราะไอ้นั่นของคุณมันเล็กนิดเดียว ! ส่วนเงินที่วางไว้เป็นค่าตอบแทนนะคะ แล้วอย่าพบอย่าเจอกันอีกเลยนะ ไอ้โรคจิต! 🖕🏻 -“เธอนี่แม่ง!” “แล้วจะได้รู้กันว่าของฉันมันเล็กจริงไหม!”มาเฟียขยำกระดาษแผ่นเล็กยับยู่ยี่ จากนั้นก็ขว้างมัน
แควกก!“โอ๊ย! ให้ถอดให้ไหมจะกระชากทำไมมันเจ็บ! สั่งให้ลูกน้องคุณเตรียมเสื้อผ้าผ้ามาไว้ให้ฉันด้วย!” ร่างบางรำคาญเขาที่มาทำลายเสื้อผ้าเธอ ขนมปังดันอีวานออกห่าง เธอนั่งขึ้น โดยยังมีอีวานที่นั่งอยู่ตรงระหว่างขาเธอ ขนมปังจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดทุกชิ้น ไม่งั้นถ้าปล่อยเขาทำมีหวังเสื้อในกางเกงในเธอก็จะไม่เหลือ!“พอใจยังคะคุณชาย!” เธอล้มตัวนอนลงเหมือนเดิม ขาตั้งชันเป็นรูปตัวเอ็ม มือวางอยู่บริเวณท้องน้อยอีวานมองการกระทำของเธออย่างไม่อยากเชื่อหูและสายตา ขนมปังไม่เหมือนใครจริง ๆ ด้วย บางครั้งเธอก็เหมือนจะกลัวเขา แต่ก็มีความกล้าไม่เบา“ดูสิ ผิวฉันแดงหมดแล้วเห็นไหม” เธอเอ่ยจนก็นอนลงอย่างเดิม ไม่แคร์สายตาที่ถูกจ้องมอง ตอนแรกก็คิดว่าจะสร่างเมา แต่ดูท่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ยังคงไหลเวียน และบวกกับขนมปังเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย“นี่เธอ..”อีวานกลืนน้ำลายลงคอ สายตาเขากำลังมองไปยังทรวงอกและยอดปทุมถันสีชมพู และเมื่อได้มองต่ำลงมาก็พบกับเนินอวบอูมสีขาวไร้ขนปกคลุม“อื้อ” ขนมปังขนลุกซู่เมื่ออีวานใช้นิ้วมือแตะสัมผัสจุดที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อนอีวานมองเนินขาว ใช้นิ้วแหวกกลีบสีชมพูหวานออก และดันนิ้วเข้าไป