CHAPTER 2
Ronald took me to his mansion, and I was amazed at how big his entire property estate was. I and my mobsters even noticed that there were a lot of Black men guarding the whole estate. “So, Miss kung kailangan mo ang tulong ko,” panimula niya. “huwag kang mag-aatubiling sabihan ako,” pagpapatuloy pa nito sa sinasabi niya. "I will, and I didn't know this is how big your fortune is," I commented, wandering my eyes in the surroundings. "And it's bigger than our fortune," I added. Napangisi naman si Ronald sa narinig niya, "I am one of the top mafias in the city, and the whole authorities are looking for me," he uttered while fixing his black suit. "I am also a mafia queen but got abandoned because my dad wanted me to marry the old man because his business went bankrupt,” naiirita kong paliwanag na naman. Napangisi na lang siya sa naging reaksiyon ko at naghithit ng sigarilyo. Napansin ko rin na tila naging seryoso ang ekspresyon nito at parang bang may mga nalalaman siya. “Tutulungan kita para sa pagsisimula mo na malayo sa impluwensiya ng iyong ama at kung gusto mo ay magsimula na tayo ngayon para sa pagsasanay mo,” sabi nito kaya hindi na siya nagdalawang-isip pa. "I accept your help," tugon ko. Hindi siya nag-alinlangang papasukin kami sa loob ng mansiyon niya. Halatang mahigpit ang seguridad niya rito at kapansin-pansin na napakadami nitong tauhan. Hinandaan niya rin kami ng makakain sa isang mahabang mesa bilang mainit na pagtanggap niya sa amin. Napakapormal niyang tingnan pati na ang kaniyang paraan ng pagkain. "You can sleep in my room if you want," he spoke formally while he was chewing his food. Nagkatinginan naman ang mga tauhan ko, “Huwag kang mag-aalala dahil ayos lang naman ako,” sagot ko habang ini-slice ang steak. After that dinner, Ronald asked his mobsters to take Airah’s mobsters into their room. His smile immediately melted her heart upon glimpsing at her. He settled everything in the room, so upon Airah entering the room, she noticed that there were lit candles and rose petals all over the room. Ronald closed the door behind me. "So, here's my surprise.” Nakangiti niyang sambit at naglakad papunta sa harapan ko. “Ano ang meron?” nagtatakang tanong ko ngunit hinila niya lang ang kamay ko at inilagay sa dibdib nito. He turned around, so we switched positions, and he pushed me onto the bed. "You can't just do this thing, man," I replied, and his playful smile spread across his lips. He crawled on the bed, and I was lost in his eyes again until I noticed the red cloth rope tying me to the bed. He placed his index finger on my lips. "Just keep your mouth shut and taste the softest and warmest feeling," he huskily mumbled in my ear. Dahan-dahan niya akong siniilan ng halik habang ang kaniyang mga kamay ay naglalakbay sa buo kong katawan. I couldn't resist his temptation and every touch he made until I finally gave in my body to him. He unzipped the back of my dress and started sliding his lips down my neck. I gasped for air, "I can't resist your touch and kisses.” "Of course, your body is slowly being owned by me," he uttered in a husky tone again. He undressed my top and bottom until I slowly felt his big cock entering inside me. I moaned through the pain, "I want you inside me, Ronald~" biting my lips. "Just tell me if it hurts or if you're in pain, and I will be gentle, okay?" he stated in a low voice. Paulit-ulit niya itong nilalabas-pasok sa aking perlas habang nakapatong siya sa akin at patuloy rin ang kaniyang pagsiil ng halik sa mga labi ko hanggang sa mas bumaba ng bumaba ang kaniyang mga labi. Naramdaman ko ang mga malalambot nitong labi na nasa bulubundukin ko ng dibdib habang dumudulas ang mga kamay niya sa mga braso ko. I don't know if this is right, but I feel satisfied with what he is doing to me. Every touch he landed on my body felt like a cure for every pain. My body felt pleasure, forgetting all those negative events in my head. Basang-basa na ang pagkababae ko sa kaniyang ginagawa at patuloy pa rin ako sa paggawa ng ingay dahil sa ginagawa niya. “Ronald,” I moaned his name. “Just go with the flow,” malumanay niyang sagot. “Huwag kang mag-alala dahil gagawin ko naman ang ipinangako ko,” dagdag pa niya. Kinabukasan ay nagising akong nakabalot lang ng puting kumot ang katawan ko. Iginalaw ko ang aking kamay at napansin kong wala na ito sa tabi ko. Iginala ko ang aking mga mata at hinanap ito sa bawat sulok ng kwarto. “Ronald,” pagtawag ko sa pangalan niya. Nakaramdam ako ng lungkot nang maisip na iniwan ako ni Ronald pero bigla na lang bumukas ang pinto at roon ko nakita ang nakangiting mukha ni Ronald. "I am here," he said, walking towards me. He was shirtless and wearing only shorts. "I thought you left me and it was all just to satisfy your needs," I stated in a waking voice. "Why would I do that?" he queried, frowning his forehead. He walked towards me and sat at the corner of the bed. He planted a kiss on my forehead, placed his hand on my arm, and caressed it with his thumb. He pulled his lips away from my arm and smiled at me.Sa maiksing panahon na magkasama kaming dalawa ay paunti-unti nang nahuhulog ang loob ko sa kaniya. Sinusubukan ko namang pigilan pero hindi ko kayang labanan ang damdamin ko. Tuwing sinusubukan ko itong pigilan ay hindi ako mapakali. Hindi ako matahimik na tila ba gusto ko itong ilabas at iparamdam sa kaniya ang tunay na nararamdaman ko.“Airah,” biglang pagtawag ni Ronald sa pangalan ko.Nasa living room ako, umikot ako para harapin siya. “Bakit?” nagtatakang tanong ko ngunit nginitian lang niya ako. “Bakit nga?” pagtatanong ko muli."Hmm, breakfast is ready," he uttered in a soft voice. "We'll be going to have your training today as promised," he added before he left me here in the living room. Pumunta na agad ako sa kusina at pagkarating ko doon ay nagulat ako dahil iba't-ibang masasarap na pagkain ang nakahain sa mesa. Narito rin ang dalawa nitong kasambahay at nakatayo malapit sa mesa.“Ma'am, may kailangan pa ba kayo?” nakangiting tanong ng isang kasambahay sa harapan ko."No
"What's this all about? Why did Ronald hold my hand and we look so close together?" I asked, still confused about it. "Why didn't he even tell me about it?" "Maybe, it's time to ask him or you should call your grandma since she left a letter for you," my mobster suggested. I took a deep breath. "My grandma wouldn't answer it," I replied. "Also him, so we should do something that he must confess it himself," I stated my idea. "No, let him confess, Miss Airah." My mobster suggested so I glanced up to him. "Okay, that's a good idea," I replied. “Labis lang ang pagtataka ko dahil wala siyang sinasabi sa akin tungkol dito,” komento ko habang nakatingin pa rin sa mga larawan, medical records at ang sulat na iniwan ng aking lola. Napatingin ang tauhan ko sa likod niya nang mapansing biglang pumasok si Ronald kasama ang kaniyang mga tauhan sa pintuan. Malimit itong ngumiti sa akin kaya ngumiti ako sa kaniya ng pilit. Sumenyas siya at itinuro ang hagdan, "I'll rest," I heard him
Ronald decided to take me out and take me to the restaurant which was owned by one of his associates. His associate took us inside without people in the restaurant getting suspicious and drawing attention to us. Inside, there's also a table and chair just like how it appears outside. "I have organized this and asked him to make this for you," said Ronald, smiling. "I'm sorry if I wasn't the one who made this, I was just busy dealing with my personal stuff," he explained and planted a kiss at the top of my forehead. "It's okay, I understand," I replied. He pushed backward a chair for me so I can sit before he went to the left chair and pushed backward a chair for himself. There's a musician playing a romantic violin for us and at the center of the table there's a flower vase containing roses, and a lit candle.Hinintay namin ang i-se-serve na pagkain para sa amin. Nang saktong ilalagay na sa mesa namin ay naamoy ko kaagad ang mabangong aroma ng pagkain. Napangiti a
Ronald gazed into my eyes, and his eyes wanted to tell me something. "I want you to know that you're the only one I can trust," he begins, his voice husky. "I am willing to take care of you and for the baby you're carrying," Ronald continues, his voice a whisper. "I am willing to keep you away from your father," dagdag niya, at inabot niya ang mga kamay ko habang unti-unting dumapo ang labi niya sa balat ko.I was surprised by what he just said. “I appreciate that,” a smile gracing across my lips. “But I want to ask something from you?”His eyes held my gaze. “Just tell me and I will answer it,” sagot niya kaya huminga ako ng malalim.I needed to lie so he wouldn’t notice that I secretly asked my mobsters to investigate him. “I-I feel so overwhelmed because it seems like we met before, we have known each other for a long time and sometimes there’s a vivid picture in my mind and I’m with this man in the past. Back then, he looks like you.” I told him, and I saw his shock expression.
Kinabukasan, pagkamulat ng mga mata ko ay napansin kong nasisinagan na ako ng araw. Dahan-dahan akong bumangon at napatingin sa paligid hanggang sa nasulyapan ko ang pagkain at isang baso ng gatas sa kaliwa ko na nakapatong sa maliit na kabinet. Napangiti na lang ako ng maisip na galing ito kay Ronald hanggang sa bumukas bigla ang pinto. “Good morning, darling.” Pambungad bati nito sa akin at dahan-dahang naglakad papunta sa'kin. “Good morning,” nakangiti kong balik bati sa kaniya. "This means a lot to me," I stated, and he walked towards me. He sat beside me and he grabbed my waist. "My pleasure, my lady, and it is one of my responsibilities," he replied. Sumandal ako sa balikat niya at biglang may lumabas sa memorya ko ngunit malabo. Paulit-ulit itong lumabas sa isipan ko at ‘tila ba may gustong ipahiwatig sa'kin. May isang lalaki ang malabo ang mukha ngunit parang parehas sila ng pigura ni Ronald. “Ayos ka lang?” nag-aalalang tanong niya. “Oo, ayos lang ako,” pilit na ngiti
Napansin ko ang bigla nitong pagpasok sa loob ng bahay ngunit siya lang mag-isa at hindi kasama ang mga tauhan nito. Kadalasan kasi ay nakikita kong nakasunod sa likod nito ang mga tauhan niya.“Where's my wife?” narinig kong tanong niya sa tauhan niya.“Nasa loob siya sir, mabuti pa siguro at puntahan mo na lang.” Tugon naman ng tauhan niya na may kasamang kilos ng kamay.“Airah, my wife?” pagtawag nito sa akin.Agad naman akong naglakad papunta sa kaniya ng marinig ko ang boses nito. “Yes, dear?” nakangiting tanong ko naman.“I just wanted to check on you,” he said, his voice filled with worry. “Are you feeling okay? Anything different with the pregnancy?”I smiled, trying to reassure him. “Hmm, just a little migraine, but I'm fine.”He didn't look convinced. “Are you sure? You look a little pale.”“I'm okay, really,” I said, reaching for his hand. “It's just a migraine. It will pass.”He sighed, settling his hand lightly on my hair. “Just let me know if you need anything, okay? Any
Nagpaalam si Ronald sa akin dahil may aasikasuhin lang daw itong inportanteng bagay. Palabas na siya kaya bumalik siya sa pisngi ko, nagulat ako ng lumuhod siya sabay halik rin sa tiyan ko. Inilagay niya rin ang tainga niya malapit sa tiyan ko. “Daddy loves you so much, baby, and don’t worry about mommy because your daddy will take care of her.” Sambit nito kaya napangiti ako. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa pagkakaluhod sabay baling sa dalawang tauhan niya. “If something happens to them, you’re going to be dead meat,” mariin niyang sambit at turo sa mga tauhan niya. “Ingat ka and drive safely,” sabi ko kaya kumaway siya sa'kin para magpaalam na. Naglakad na siya palayo hanggang sa makarating siya sa sasakyan niya. Pinagbuksan siya ng pintuan ng kaniyang tauhan at pinagsarahan rin ng makapasok na ito. Sumama ang anim niyang mga tauhan sa kaniya at napansin kong mas hinigpitan pa nito ang seguridad dito sa mansiyon niya. Mukhang may kinakaharap siyang problema at ako naman a
Napansin kong lumapit sa kaniya ang kasambahay niya at ng saktong titingin na siya sa direksyon ko ay agad kong isinara ang pintuan. Narinig ko ang pag-akyat ng kasambahay kaya mabilis naman akong humiga sa kama. Narinig ko ang pagpihit nito sa siradura at dahan-dahang pagbukas ng pinto. Nagkunwari akong kanina pa nakahiga at nagmumuni-muni muna sa paligid. “Ma'am, bumaba na raw po kayo at mauna nang kumain,” magalang niyang sabi. Agad naman akong bumangon at umikot para harapin siya. “Ayos lang, hintayin ko na lang siya.” Nakangiti ko namang tugon pero nag-aalala siyang napatingin kay Ronald sa baba. “Pero ‘yun po kasi ang sabi ni sir at baka isipin ni sir na hindi po nasunod ang utos niya,” sabi nito at napalunok bigla. “Sige, bababa na ako.” Malamig kong tugon kaya pilit siyang ngumiti. Umalis siya sa harapan ng pinto para makadaan ako. Sumunod naman siya agad sa paglalakad at pababa ng hagdan. Sa tingin ko ay alam nito kung paano siya magalit kaya hindi na ako magtataka
Marami kasing naging atraso ito kay Ronald sa nakaraan kaya gano'n na lang din ang galit nito. Nakalayo na kami sa lugar ngunit napansin naming may mga nakasunod sa amin kaya nakailang beses kaming lumiko-liko ng daan para iligaw sila.Nabasag ang bintana sa likuran ng kotse ng barilin nila kami kaya ang isa sa tauhan namin sa likod ay inilabas ang kaniyang ulo at mga braso para paputukan rin sila ng baril. Nagkabasag-basag ang bintana nila sa harap at nakita naming yumuko sila para iwasan ang balang paparating sa direksyon nila.Halos maibangga na namin ang kotse dahil sa pagpapatakbo namin ng mabilis na kapasidad ang kotse. Nakikipagpalitan ng putok ng baril sa magkabilang bintana ang dalawang tauhan. Yumuyuko sila para iwasan ang bala lalo na't tumatagos na ito sa likod dahil basag na ang salamin."Bilisan niyo pa!" Sigaw ni Ronald sa nagmamanehong tauhan habang sinisilip sila sa likod."Malapit na nila tayong maabutan," nag-aalala ko ng sambit.Kunti na lang kasi ay matatapatan na
Pagkababa nila ay naghiwa-hiwalay sila para libutin ang gusali at mahanap ang pintuang palabas ng underground area nila. May nakita silang hindi kalakihang pintuan at parang isang trap door ito kung pagmamasdan. Naririnig nilang may ingay na nanggaling sa loob kaya umatras muna sila sandali para kumpirmahin kung sila nga ito. Hinintay nila itong lumabas at pagkabukas nga ng pintuang iyon ay una nilang nakita ang sakim na si Mr. Dayron kaya pinaputukan nila ito agad ng baril.Agad na isinara nito pababa ang pintuan at naririnig ang pagbaba nila sa hagdan sa loob. Sinubukan nila itong puwersahing buksan pero mukhang ikinandado ito sa loob. Labis ang inis na nararamdaman nila dahil doon kaya nag-iisip sila ng ibang paraan buksan ito."Ano? Pasabugan na lang natin siya ng granada?" tanong ng isang tauhan."Hindi, dapat buhay silang makuha." Sagot naman ng kasamahan nito."Umikot kayo doon dahil baka may iba pa silang daanan." Pagsenyas ng capo nila kaya agad silang tumango at pumunta ang
Dahan-dahan kaming naglakad habang nakahawak pa rin ng baril at mula sa loob ay tila nagkakaroon ng mga transaksiyon habang abala sila sa tapat ng mga computer. Gusto na naming pasukin ang loob nh kuwarto para matapos na ang lahat."Boss, marami na silang mga nagkalat na tauhan dito!" Sigaw ng isang tauhan ni Ronald malapit sa hagdanan."Iwanan niyo na sa amin 'to at kami na ang bahala." Suhestiyon naman ng tauhan na nasa gilid ko lang.Nagsalita naman ang isa kong tauhan. "Dadalhin namin siya sa 'yo ng buhay," paninigurado nito.Hindi nagpapigil si Ronald at sinipa agad ang pintuan kaya nabigla silang lahat. Tumunog bigla ang red alarm sa buong paligid at halos lahat na ng mga tauhan nila ay nagsikalat na. Pinaputukan rin nila ng baril ang direksyon namin kaya mabilis kaming tumakbo papunta sa gilid ng pintuan para umiwas sa bala.Nang sumilip kami ay tumataka na ang mga ito sa underground sa sahig. May bilog na butas doon sa gitna, bagama't mukhang normal lang kung pagmamasdan ang s
Naglakad palapit si Ronald sa kaniya habang gumagapang ito sa ilalim ng kaniyang sariling dugo. Sa bawat paggalaw nito ay siyang pagkalat ng dugo sa sahig at hindi rin matigil sa pag-agos ng dugo ang parteng nabaril sa kaniya. Naglakad papunta sa harapan niya si Ronald kaya natigilan siya at paunti-unting nag-angat ng tingin."Please, spare my life." He begged, raising both of his hands in the air and putting his palms together.Ronald scoffs. "Stop making jokes, dude.""But I am not joking, and I still want to leave." He insisted, pleading and even reaching for my husband's feet."Sorry, I am not a saint to grant your request." Ronald replied in a hushed voice before slowly pointing the gun at him and pulling the trigger.Isang malakas na tunog ng baril ang kumawala hanggang sa paunti-unti nang isinara nito ang kaniyang mga talukap. Tiningnan ito ng seryoso saglit ni Ronald at tinalikuran na ito.He had been shot in the head and his chin harshly fell on the ground. Ronald left him wit
"Wala ng atrasan 'to." Sambit ni Ronald na nanatiling agresibo sa galaw niya."Sinimulan nila ito at tayo ang tatapos." Mariin ko namang turan habang nasa ilalim ng bar counter."Our love will remain even in the midst of danger."I glanced at Ronald while the mobsters were preoccupied fighting with our adversaries. "Our love will stay stronger even in the middle of death and no one can take that away from us." I responded in a hushed voice while my mind was still occupied with the thoughts of killing these bastards.Maraming mga kalaban pero sapat naman ang bilang namin para tapatan sila. Nilabas namin ang kalahati naming katawan at itinutok ang baril sila bago pinupatukan ng baril. Ang sniper ng grupo ay nakaabang na sa paligid at nasa taas lang ito ng gusali. May bala kaming nakita galing sa taas at nakita ko na tumango na lang ito bago binuhat ang kaniyang baril.Nag-thumbs up sa kaniya si Ronald bago naglakad palayo ang sniper at naghanap ng ibang puwesto. Sa kaniyang puwesto nga
Nagsimula na ngang kumilos ang mga tauhan namin na may kaniya-kaniyang hawak na baril. May iniwan kaming ilang mga tauhan para magbantay sa loob ng mansiyon. Halos sabay-sabay kaming pumasok sa mga itim na sasakyan at iniatras ang sasakyan para makapag-u turn. Agad namang binuksan ang gate ng mga bagong nagbabantay.Nang makapag-u turn na ang mga sasakyan namin ay isa-isang lumabas patungong gate. Lumiko kami sa kanang direksyon na sinundan naman ng apat na mga itim na sasakyan. Nauna kami sa daanan habang si Ronald ang nagmamaneho sa kotse habang ako naman ay patingin-tingin sa side mirror para siguraduhing nanatili silang nakasunod.Lahat kami ay may mga earpiece para kahit magkahiwa-hiwalay kami ay makakausap pa rin namin ang isa't-isa. Nagliliyab ang galit ni Ronald at mas lalo pang binilisan ang pagmamaneho. Nagpupuyos ang kaniyang mga mata at ulo na dahilan para maging agresibo ito sa pagmamaneho. Ramdam ko ang tensyon sa loob niya, napatingin naman ako sa side mirror at napansi
"Nagkamali kayo ng mga iniisip," seryoso namang tugon ni Ronald."So, ano ba talaga ginagawa niyo?" inis na nitong tanong at itinaas pa nito pahalang ang kamay niya sa hangin.Tiningnan ako ni Ronald. "Nag-uusap lang," diretso kong tugon.Mabuti na lang at hindi na muling nagtanong ang anak naming si Niccoló. Sinulyapan pa kami nito ng isang beses bago siya tuluyang maglakad maglayo habang nakapamulsa ang kaniyang mga kamay.Napalingon naman ako kay Ronald ngunit tila wala itong reaksyon habang sinusundan ng tingin ang anak naming si Niccoló. Napansin kong nakikinig kanina ang mga tauhan niya pero nagkibit-balikat lang sila. Nanatili silang walang emosyon habang nakatayo sa bawat sulok ng bahay.Saktong tatalikod na sana ako ng bigla akong may narinig na boses. Paunti-unti akong umikot para lingunin ito, nakita ko ang tumatakbong tauhan ni Ronald papunta dito sa direksyon naming dalawa. Parang may sasabihin itong importante kay Ronald base sa kaniyang ekspresyon sa mukha. Nang makala
Nanatiling tahimik ang underboss at hindi niya rin maipaliwanag ang nararamdaman niya. Parang siyang nahihilo ma hindi niya maintindihan at hindi niya rin lubos iisipin na makakaramdam siya ng takot sa kahit na sinuman."Bakit naman ako matatakot sa kaniya?" Sagi nito sa isipan nito habang pinagmamasdan sila.Nilingon siya ni Ronald dahil kanina niya pa ito nakikita sa gilid ng mga mata niya. "Anong problema?" kalmadong tanong sa kaniya ni Ronald.Dahan-dahan niya iniangat ang mga tingin nito habang naglalakad si Ronald patungo sa direksyon niya. "Wala, huwag mo na lang akong pansinin." Nag-iiwas ito ng tingin habang nakaupo sa isang maliit na kayumangging upuan. Walang emosyon siyang tiningnan ni Ronald. "Magpahinga ka muna kung wala ka sa kondisyon."Tinanguan niya ito. "Sigurado ka ba?" nag-aalangan nitong tanong.Bahagyang tumawa si Ronald rito habang paunti-unting lumalamig ang ulo nito. "Siguradong-sigurado."Naglakad na palayo ang underboss patungo sa pintuan at pinihit sa pai
Pagkagising ko sa umaga ay may naramdaman akong kamay na nakahawak sa baywang ko kaya iminulat ko ang aking mga mata at tiningnan nito. Napagtanto kong kay Ronald lang pala ito habang mahimbing itong natutulog.Napangiti ako habang pinagmamasdan siyang natutulog. Medyo naksubsob ang mukha nito sa unan habang payapang natutulog. Hindi maalis ang mga tingin ko sa kaniyang mukha.How could a devil come to resemble the face of an angel in this dangerous world?Napabalikwas ako sa aking kinauupuan nang mapansing gumalaw siya. Kanina pa kasi hindi maalis ang tingin ko sa kaniya at pinagmamasdan siya habang nakangiti. Nag-iba ito ng posisyon at humarap sa kisame, napansin ko rin inalis na nito ang kaniyang kamay mula sa baywang ko."Hmm," ungol niya sa antok na tono."Hindi pa naman siya gising, hintayin ko na lang siya sa ibaba." Pagkausap ko sa sarili ko kaya inalis ko na ang kumot at ibinaba ang aking mga paa sa sala.Parang may nagtutulak sa'kin para bumalik sa kama, sa mismong tabi niya