Ronald gazed into my eyes, and his eyes wanted to tell me something. "I want you to know that you're the only one I can trust," he begins, his voice husky. "I am willing to take care of you and for the baby you're carrying," Ronald continues, his voice a whisper. "I am willing to keep you away from your father," dagdag niya, at inabot niya ang mga kamay ko habang unti-unting dumapo ang labi niya sa balat ko.
I was surprised by what he just said. “I appreciate that,” a smile gracing across my lips. “But I want to ask something from you?” His eyes held my gaze. “Just tell me and I will answer it,” sagot niya kaya huminga ako ng malalim. I needed to lie so he wouldn’t notice that I secretly asked my mobsters to investigate him. “I-I feel so overwhelmed because it seems like we met before, we have known each other for a long time and sometimes there’s a vivid picture in my mind and I’m with this man in the past. Back then, he looks like you.” I told him, and I saw his shock expression. “Have we met before? I mean who are you in my past?” My tears began to well up, and he slowly pulled away his hands. He cleared his throat. “I actually don’t want to tell you to protect you,” he responded. Kumuha siya ng tissue at lumapit para punasan ang mga luha ko.“One day I will tell you but it isn’t the right time now that we should talked about that,” he explained. “If lying will be the way to protect the person I loved and then I will do it because I want to take care of you, and our baby,” he stood up from his seat and walked towards me to give me a tight hug. His words warmed my heart, but a little fear mixed in too. I looked up at him, drawn to his intense gaze. It felt like we were the only two people in this place as the music continued to play. He cleared his throat, and the silence between us was like an electric current, full of unspoken feelings. I couldn't help but glance into his eyes, mirroring myself glancing into his eyes. Hanggang sa naramdaman kong dumampi ang labi niya sa labi ko, malambot na parang bulong at balahibo at mainit na parang tag-araw. Isang dampi na nagpapadala ng kuryente, na nagpabilis ng tibok ng aking puso sa loob ng ilang segundo sa aking katawan, na nagpapikit pa sa mga mata ko. When our lips parted, I saw his lips curving into a smile that spread across his face until his mobster came and interrupted us. "Boss—” he heard him so he turned his attention to him. "What are you going to tell me?" he asked, his voice baritone. "It's getting late and we need to go home right now," he suggested and he glanced at me. I heard him murmuring, "His father was just near the restaurant and they were just in the second street. If we don't leave here, in minutes we are in trouble." I forced a smile and pretended that I did not overhear it. "Okay, darling, let's go and I know you need a rest." He offered his hand, I reached for it and went out to the restaurant's secret place. As we were heading out, when we reached the lobby there were no customers anymore. "I appreciate your help and next time, I'll double the cash I gave you," he stated before waving goodbye. “Walang problema, boss,” nakangiting sambit ng lalaki. “Anytime, kapag may kailangan ka,” dagdag pa nito. “Anyway, let me know if you find anything.” Bumukas ang salamin na pinto, tumambad ang tahimik at walang laman na kalye. His grip on my hands tightened, a silent promise as he pulled me out. Behind us, the mobsters, dark figures in their suits, followed close.The cool air was shocking to me after the warm, smoky air inside. All the city lights were blurry and bright as we walked out into the empty street. Napakagandang gabi, ngunit tumunog ang mga sirena sa di kalayuan upang ipaalala na hindi palaging ligtas ang mga bagay. His jaw was clenched, his eyes moving around the street, and his shoulders were tense. Our mobsters in suits stood close, their faces serious, starting to form a protective circle around us. Their hands were under their jackets, as if they were being alert so they could immediately get their guns. Napatingin-tingin sila sa paligid bago kami sumakay sa itim na sasakyan. Dahan-dahan namang pinaandar ito ni Ronald at nanatiling alerto ang mga tauhan namin. “Don't worry, we'll get home safe,” he said, holding my hand and give me assurance. "Miss Airah, just relax, okay?" one of the mobsters urged. "Yeah, he's right," he agreed in a deep, concerned voice. "Don't worry too much, because of the baby.” A smile appeared on my lips. I smiled a little. I closed my eyes slowly, as the car's movement and the engine sounds made me feel sleepy. I drifted off to sleep. Time flew by, and we were getting closer to home. When we turned into the mansion, As my eyes slowly opened, I noticed that we were finally home. I also felt that someone was carrying me. "Just close your eyes, and I will take you to bed," I heard his husky voice. "Okay," I replied before I closed my eyes again. I heard the sound of footsteps until I felt that my body slowly landed on a soft surface and was covered with a blanket. His lips gently landed on my forehead, and he slowly opened the door so I wouldn't wake up.Kinabukasan, pagkamulat ng mga mata ko ay napansin kong nasisinagan na ako ng araw. Dahan-dahan akong bumangon at napatingin sa paligid hanggang sa nasulyapan ko ang pagkain at isang baso ng gatas sa kaliwa ko na nakapatong sa maliit na kabinet. Napangiti na lang ako ng maisip na galing ito kay Ronald hanggang sa bumukas bigla ang pinto. “Good morning, darling.” Pambungad bati nito sa akin at dahan-dahang naglakad papunta sa'kin. “Good morning,” nakangiti kong balik bati sa kaniya. "This means a lot to me," I stated, and he walked towards me. He sat beside me and he grabbed my waist. "My pleasure, my lady, and it is one of my responsibilities," he replied. Sumandal ako sa balikat niya at biglang may lumabas sa memorya ko ngunit malabo. Paulit-ulit itong lumabas sa isipan ko at ‘tila ba may gustong ipahiwatig sa'kin. May isang lalaki ang malabo ang mukha ngunit parang parehas sila ng pigura ni Ronald. “Ayos ka lang?” nag-aalalang tanong niya. “Oo, ayos lang ako,” pilit na ngiti
Napansin ko ang bigla nitong pagpasok sa loob ng bahay ngunit siya lang mag-isa at hindi kasama ang mga tauhan nito. Kadalasan kasi ay nakikita kong nakasunod sa likod nito ang mga tauhan niya.“Where's my wife?” narinig kong tanong niya sa tauhan niya.“Nasa loob siya sir, mabuti pa siguro at puntahan mo na lang.” Tugon naman ng tauhan niya na may kasamang kilos ng kamay.“Airah, my wife?” pagtawag nito sa akin.Agad naman akong naglakad papunta sa kaniya ng marinig ko ang boses nito. “Yes, dear?” nakangiting tanong ko naman.“I just wanted to check on you,” he said, his voice filled with worry. “Are you feeling okay? Anything different with the pregnancy?”I smiled, trying to reassure him. “Hmm, just a little migraine, but I'm fine.”He didn't look convinced. “Are you sure? You look a little pale.”“I'm okay, really,” I said, reaching for his hand. “It's just a migraine. It will pass.”He sighed, settling his hand lightly on my hair. “Just let me know if you need anything, okay? Any
Nagpaalam si Ronald sa akin dahil may aasikasuhin lang daw itong inportanteng bagay. Palabas na siya kaya bumalik siya sa pisngi ko, nagulat ako ng lumuhod siya sabay halik rin sa tiyan ko. Inilagay niya rin ang tainga niya malapit sa tiyan ko. “Daddy loves you so much, baby, and don’t worry about mommy because your daddy will take care of her.” Sambit nito kaya napangiti ako. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa pagkakaluhod sabay baling sa dalawang tauhan niya. “If something happens to them, you’re going to be dead meat,” mariin niyang sambit at turo sa mga tauhan niya. “Ingat ka and drive safely,” sabi ko kaya kumaway siya sa'kin para magpaalam na. Naglakad na siya palayo hanggang sa makarating siya sa sasakyan niya. Pinagbuksan siya ng pintuan ng kaniyang tauhan at pinagsarahan rin ng makapasok na ito. Sumama ang anim niyang mga tauhan sa kaniya at napansin kong mas hinigpitan pa nito ang seguridad dito sa mansiyon niya. Mukhang may kinakaharap siyang problema at ako naman a
Napansin kong lumapit sa kaniya ang kasambahay niya at ng saktong titingin na siya sa direksyon ko ay agad kong isinara ang pintuan. Narinig ko ang pag-akyat ng kasambahay kaya mabilis naman akong humiga sa kama. Narinig ko ang pagpihit nito sa siradura at dahan-dahang pagbukas ng pinto. Nagkunwari akong kanina pa nakahiga at nagmumuni-muni muna sa paligid. “Ma'am, bumaba na raw po kayo at mauna nang kumain,” magalang niyang sabi. Agad naman akong bumangon at umikot para harapin siya. “Ayos lang, hintayin ko na lang siya.” Nakangiti ko namang tugon pero nag-aalala siyang napatingin kay Ronald sa baba. “Pero ‘yun po kasi ang sabi ni sir at baka isipin ni sir na hindi po nasunod ang utos niya,” sabi nito at napalunok bigla. “Sige, bababa na ako.” Malamig kong tugon kaya pilit siyang ngumiti. Umalis siya sa harapan ng pinto para makadaan ako. Sumunod naman siya agad sa paglalakad at pababa ng hagdan. Sa tingin ko ay alam nito kung paano siya magalit kaya hindi na ako magtataka
Kinabukasan, pagkababa ko ng hagdan ay agad kong napansin ang madami niyang tauhan sa sala. Lumapit sa akin ang isa sa mga tauhan ko. Napakunot-noo ako kung bakit ‘tila aalis na naman siya.“Anong nangyayari dito?” nagtatakang tanong ko. “Aalis na naman ba siya?” kunot-noong dagdag tanong ko.“Miss, Airah, hindi siya aalis pero ang sabi ng associate nila ay may gagawin daw silang operasyon mamayang gabi,” paliwanag niya.“Anong klaseng operasyon?” nagtatakang tanong ko."I guess, it's murdering someone," he replied. An evil smile graced my lips. "Ooh, I missed doing that," I replied. "Soon enough, you can do that again but not now since you were pregnant," he reminded me. "Yeah, I know," I replied to him. Dumating si Ronald at pumalakpak siya para kunin ang atensyon nilang lahat kaya umikot silang lahat para harapin siya. Napansin ko na umalerto silang lahat at tumayo ng tuwid."Kill him, at exactly 6:30 am and make sure that no one will know about this," he declared. "Go to his e
Habang natutulog pa lang ako ay agad akong may nakapa na kung ano kaya agad akong nagmulat ng mga mata ko hanggang sa mapagtanto kong mukha lang pala ni Ronald iyon. Nagising akong magkayakap kaming dalawa sa kama at wala rin akong ideya kung paano nangyari ‘yon dahil nauna akong natulog kagabi.Saktong babangon na sana ako ng hinila ako nito pabalik sa kama. Inisip kong baka nanaginip lamang ito pero nang sinubukan kong bumangon muli, ay hinila ulit ako nito pahiga sa kama.Dahan-dahan kong inaalis ang kaniyang kamay mula sa pagkakahawak, nagulat ako ng mas humigpit pa ang pagkakahawak nito sa akin. Niyugyog ko ito dahil sa inis na nararamdaman ko.“Huwag mo nga akong asarin,” inis kong sambit at sinampal ang kamay nito.Napapansin ko na sumisilay ang ngiti sa kaniyang mga labi at kasabay naman no'n ang pagmumulat niya ng kaniyang mga mata. “Saan ka pupunta?” tanong nito sa kagigising na boses.“Doon sa labas, maghahanda ng agahan.” Tugon ko sa kaniya pero ngumisi lang siya at hinila
Iniwan namin ang pitong taong gulang na anak namin sa mga kasambahay. Sabay kaming sumakay sa kotse habang minamaneho ng kaniyang tauhan. Nakasuot siya ng itim na suit habang ako ay pulang dress. Ipinatigil ni Ronald ang sasakyan sa harapan ng isang restaurant.Nanlaki ang mga mata ko ng makita ang matandang nagagalit na dahil patuloy pa rin nila akong hinahanap sa mga nakalipas na taon. Senenyasan niya ang associate na pumasok sa loob habang may recorder ito na kung saan nakakonekta sa hawak ni Ronald. Kapag binuksan na niya ang recorder na iyon ay maririnig namin lahat ng mga usapan nila.Nang makapasok na ang associate nito ay kinausap niya ang isang pang associate nila. Walang iba kundi ang may-ari ng restaurant at manager nito. Pumayag silang magpanggap siyang waiter para malaman kung ano ang pinag-uusapan nila.“Sana hindi sila pumalpak,” komento ni Ronald habang pinapanood niya ang mga ito sa ‘di malayuan. Hindi naman ito gaanong malayo pero nanatili pa rin ang pagpapanggap n
When we got home, I noticed how Ronald strengthened the security. He asked one of his mobsters to take him to the capo of the group since he needed to ask him about the plan. The capo of the group came. "Is there something you need, boss?" he asked and Ronald glanced at him sharply. "Damn it, of course why would I call you if I don't damn need you!" He raised his voice to him. "In what kind of activity boss? Is it extortion or drug trafficking?" he asked but Ronald slapped his palm on his forehead. "Darn it," Ronald stated and fell silent for a moment. "No, I mean, you are assigned in a small group so please make them move immediately since I need someone to do these tasks which is investigating inside the Dayron organization between this old man!" he explained in a furious tone. "Where's the fucking underboos here?" he inquired and he stepped in front. "I am here boss," he answered. "They will report to you everything," mariin niyang sambit at itinuro pa siya. “Wal
NAVARRA'S EXCLUSIVE BUILDING9:24 PMSanremo, ItalyCasino Area2nd floor Naglakad kaming dalawa papunta sa mga berdeng mesa kung saan naglalaro ng mga baraha ang lahat ng mga taong narito. May napansin akong kakaiba dahil ang isang lalaking narito ay parang hindi naman kasali sa kahit na anong mafia organization. Parang most likely sa mga drug syndicate group base sa hitsura at pormahan nito.Maraming mga naglalakihang chandelier sa gitna na nagliliwanag na parang isang anghel na nagdadala ng liwanag sa madilim na silid. Lahat sila dito ay halos dinadaya lang ang isat-isa para sa pera.There's no fair game in the world of criminals. They all used tricks to win, to get the money they craved. In the first game, they let their opponents win, but as the games went on, they'd use their tricks to cheat and get back the money they'd lost."Nice game, amico nostros," komento ng tauhan ni Ronald kaya halos napatingin lahat sa kaniya ang mga naglalaro ng baraha.Isang manlalaro ang lumingon
Navarra's Exclusive BuildingVia del Porto — Underground Casino7:56 PMJanuary 4, 2025"Boss, what are we going to do now?" their second-in-command asked. Ronald, wearing a black fedora hat, sat in the red small sofa. "We'll do the money laundering as other mobsters we're working with to take down and captured Mr. Dayron," he replied, lighting up his cigarette. "What art? Where?" the second-in-command asked. "I heard from a source that there's a white truck containing the Renaissance art—Mysteries of Milan," he began. "That truck will be passing over Bologna Street, but you need to follow it until the driver is in a place with no crowds," he explained. "I warned you," he pointed at each of them with his index finger. "If you get caught, you'll be punished." The threat hung in the air. I walked toward him and sat on the rolled arm of the sofa beside him. He immediately placed his hand on my waist, glancing at his mobsters. His mobsters stood seriously before him, two meters away
Ronald's whereabouts Nagpaalam si Ronald kanina na makikipagkita sa isang informant. Narinig ko ang usapan nila; dapat siguraduhin ng informant na walang nakasunod. Huminto si Ronald sa isang tahimik na eskinita na walang katao-tao sakay ng itim niyang sasakyan. Bumaba siya at pinasadahan ng tingin ang paligid, nagmamasid kung may tao.Ronald adjusted his coat and necktie, glancing at his Rolex. He waited, leaning against his car, his eyes scanning the surroundings. He heard a clinking sound—a nearby trash can.Soon, he spotted someone approaching. "Sorry for keeping you waiting," the informant said, getting out of his car."It's alright, I just arrived," Ronald replied as the informant walked closer."Give me the papers," Ronald instructed. The informant retrieved an envelope from his car.He handed the envelope to Ronald. "All the papers and agreements are inside."Ronald opened the brown envelope and read the first page. "This is insane," he commented, shaking his head."Money is
Napakagulo na ng mundong ginagalawan naming dalawa. Hindi ko na alam kung saan hahantong ang lahat. Will our story be like other stories and movies, all tied up at the end? Will all the pieces of the puzzle fit together in the end? Sa magulong mundong ito, hindi na namin alam kung sino ang mga kakampi at sino ang dapat pagkatiwalaan."How's the operation... to gather more data on him? To take him down?" My voice was barely a whisper, the question staying in the air.Ronald's eyes moved quickly. A beat. Then, a slow kiss on my forehead. "Everything went well, darling." His calm tone made the tension feel stronger."Is there a new threat?" I asked, meeting his gaze. He stared back, his eyes steady."Maybe," he said, his voice softer now, "but we'll face it together." The attempt to lighten the mood felt heavy in the air."Ano? Pumapayag ka na bang masangkot si Niccoló dito?" tanong ko sa kaniya.Napaisip siya sandali. "Kapag handa na siya pero hindi pa ngayon," tugon niya.He's our only
Kinabukasan, kahit tila ordinaryong araw lamang, mababakas ang tensyon sa hangin. Ang aming interaksyon, bagamat gaya ng dati sa panlabas na anyo, ay puno ng pinipigilang emosyon. Habang nagpapatuloy ang operasyon—ang pinagsamang puwersa ng kanyang mga tauhan at ng ilan sa akin—ay kapansin-pansin ang pagod sa mga mata ko. Ang pagnanais na mahuli ang aking sakim na ama, na burahin siya sa mundo, ay isang apoy na nag-aalab sa aking puso, ngunit ang takot sa panganib ay isang malamig na kamay na pumipigil sa akin.Hindi niya ako itinuturing na anak. Isang pamumuhunan lamang ako, isang produkto, isang bagay na maaaring ipagbili kung kailan niya naisin. Ang sakit ng katotohanang ito ay isang matinding bigat sa aking dibdib. Isang bagay na magagamit niya, at kapag wala na raw siyang pakinabang, basta na lang ipagkakait sa akin ang halaga ko. Ang galit ay isang bulkan na naghihintay lamang ng pagsabog."Dalhin niyo siya dito," ang utos ni Ronald sa kanyang tauhan sa cellphone, at ang boses n
Pagkatapos ng pag-uusap namin kahapon, naayos na ang hindi pagkakaintindihan sa pagitan nating dalawa. Natatamaan na ng sinag ng araw ang mukha ko, at pagkahawak ko sa tabi ko, naramdaman kong wala siya roon. Iminulat ko ang mga mata ko. Bumangon ako at nakita kong wala nga siya.Ibinaba ko ang aking mga paa sa kama at naglakad palabas ng pinto. Lumapit ako sa handrails at tinanaw siya sa ibaba, pero wala siya roon. Nagdesisyon akong bumaba ng hagdan. Pagkababa ko, mabilis siyang hinanap ng aking mga mata."Where's Ronald?" tanong ko sa kasambahay."Ma'am, I guess he went to buy something," magalang na sagot ng kasambahay."Okay, then," tugon ko, at nagtaka bigla."La mia Regina!" Nagulat ako nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. Paunti-unti akong umikot para harapin siya.Napatingin ako sa hawak niyang bouquet ng mga bulaklak. "Para saan iyan?" tanong ko habang papalapit siya sa akin."This is for making you upset," tugon niya, sabay abot sa akin ng bulaklak.Nag-alangan ako
Nagkakatigan kaming dalawa ng tauhan ko. Pasulyap-sulyap siya sa paligid, iniisip yatang may makakarinig sa amin. Pinagpapawisan siya, halatang kinakabahan. Pakiramdam ko'y nababalot ako ng isang malamig na takot, isang takot na hindi ko kayang ipaliwanag. Bumuntong-hininga siya, napapikit. Hinihintay ko pa rin ang sasabihin niya. Ang puso ko'y mabilis ang tibok, para bang sasabog na sa dibdib ko.“I’m sorry for telling you this but….” panimula niya, pero hindi na naman niya itinuloy. Nagdadalawang-isip pa yata. Bumigat ang pakiramdam ko. Ano kaya ang sasabihin niya? Parang may mabigat na bato ang nakadagan sa dibdib ko. “Your husband is not just planning to kill you but also to take over your father’s bankrupt business,” pag-amin niya sa wakas. Nanlamig ako. Hindi ko inaasahan ang mga salitang iyon. Parang may yelong dumadaloy sa mga ugat ko.Nagsalita ang isa ko pang tauhan. “Hindi namin alam ang pakay niya, ang tunay niyang dahilan.”“Siguro, bahagi lang ‘yon ng plano niya
Naglakad ako palabas at pumunta sa handrails. Napansin kong may mga taong nagtitipon sa ibaba, at may pinag-uusapan. Sa hula ko, maaaring tungkol iyon sa mga target lists na nakita ko kahapon. Sinenyasan ko ang mga tauhan ko na sumali sa usapan, kaya naglakad sila palapit sa mga ito."Dapat ba akong makialam?" bulong ko sa sarili habang ang mga daliri ko ay nasa pisngi ko. Ang tensyon ay tila nakakapit sa hangin, mabigat at nakaka-engganyo. Ang bawat bulong at bawat kilos ay tila may sariling kuwento.I watched them, Ronald strolling toward the sofa, legs crossed, a smirk playing on his lips as he spoke. My breath caught. The code—the same code from yesterday—was there, plain as day. They were plotting something against the governor. Some of his men still eyed Ronald with suspicion, but his gestures, his expression… it was a silent command: observe.Their alliances? His motives? A puzzle with missing pieces. The deal—to help bring down my father—was still fresh in my mind. But the gov
"Naiwan pala naming bukas ang pintuan," narinig kong bulong ng kung sino.Sinilip ko. Hindi ko siya kilala, kahit nakita ko na ang mukha niya. Kilala ko halos lahat ng tauhan ni Ronald… pero hindi siya. Sino kaya siya? Pamilyar ang boses, pero hindi ko matandaan kung saan ko narinig. Muli akong sumilip sa maliit na siwang ng pinto. Nakita kong nilock niya ito.Nang mapansin kong titingin na siya sa akin, mabilis kong isinara ang pinto. May naalala ako bigla—ang mga nabasa ko kanina."To save me?" Ang tanong ay muling sumagi sa isip ko. Muli kong binasa ang mga nakasulat.Biglang nag-flashback ang mga nakita ko kanina.Marami siyang itinatagong sekreto. Naiintindihan ko na ngayon ang sinabi niyang minsan kailangang may itago para protektahan ang taong mahal niya. Pero dahil sa mga nakita ko, mas marami pang tanong ang nabuo sa isip ko.Sa gilid ng whiteboard, may mesa. Nakakalat ang mga papel—mga plano marahil, pero wala siyang sinasabi sa akin. Ano ang balak niya? Hindi ko mabasa ang