Chapter 7

Kinabukasan, pagkamulat ng mga mata ko ay napansin kong nasisinagan na ako ng araw. Dahan-dahan akong bumangon at napatingin sa paligid hanggang sa nasulyapan ko ang pagkain at isang baso ng gatas sa kaliwa ko na nakapatong sa maliit na kabinet.

Napangiti na lang ako ng maisip na galing ito kay Ronald hanggang sa bumukas bigla ang pinto. “Good morning, darling.” Pambungad bati nito sa akin at dahan-dahang naglakad papunta sa'kin.

“Good morning,” nakangiti kong balik bati sa kaniya.

"This means a lot to me," I stated, and he walked towards me.

He sat beside me and he grabbed my waist. "My pleasure, my lady, and it is one of my responsibilities," he replied.

Sumandal ako sa balikat niya at biglang may lumabas sa memorya ko ngunit malabo. Paulit-ulit itong lumabas sa isipan ko at ‘tila ba may gustong ipahiwatig sa'kin. May isang lalaki ang malabo ang mukha ngunit parang parehas sila ng pigura ni Ronald.

“Ayos ka lang?” nag-aalalang tanong niya.

“Oo, ayos lang ako,” pilit na ngiting sagot ko.

“Sandali lang, kukuha ako ng tubig.” Sabi niya at naglakad papunta sa pinto.

Pagbalik niya ay may hawak na itong isang basong tubig. Naglakad siya palapit sa akin at umupo sa tabi ko sabay abot sa akin ng tubig.

Inabot ko naman ito at ininom ang binigay niyang tubig.

“Salamat,” sabi ko. Napatingin ako sa isang painting at tinitigan ang cupcake doon.

Napansin niya iyon. "What's with that stare? It's my mom and the cupcake since she loved making cupcakes," he began telling me about his mom. "My mom is not part of the mafia organization, but she's been saved by my dad before," he continued telling me his story.

"Oh, she looks so young and a brave woman in that painting," he smiled upon hearing that compliment.

“Thanks,” maikli niyang tugon. “Sandali lang,” sabi niya sabay tayo at labas ng kwarto.

Mukhang may tumatawag sa cellphone niya at mukhang importante ang pag-uusapan nila. Narinig ko ang yabag ng mga paa nito at halatang bumaba ito ng hagdan. Napatingin ako sa pagkain pero parang wala akong gana.

“Morning sickness ba ‘tong nararamdaman ko?” tanong ko sa sarili.

Parang may gusto akong kainin at hindi ko rin alam kung bakit kanina pa ako nakatitig sa painting na iyon. Narinig ko ang mga yabag ng paa niya at pagbalik niya ay ‘tila natuwa ako dahil iniangat nito ang kaniyang kamay kaya nanlaki ang mga tuwa ko sa gulat.

Paunti-unti ring sumilay ang ngiti sa mga labi ko."Where did you get that cupcakes?!" I inquired and my eyes filled with joy.

"I asked my mobsters to buy it at the pastry bakery nearby," he replied and handed it over to me.

"I owe you one for this," I stated while opening the box of the cupcakes and getting one cupcake then eating it. It was tasty and sweet, the flavor filled inside my mouth.

"You don't need to owe me one since I am the one who owes you," he replied with a smile.

Dumating ang isa sa mga tauhan ko. “Miss Airah, may sasabihin ako,” turan niya.

“Ano ‘yon?” tanong ko naman.

“Nalaman ko na hinahanap ka pa rin nila hanggang ngayon,” pagbubunyag niya sa nalaman niyang impormasyon. “Kaya hangga't maaari ay huwag ka na lang munang lumabas ng bahay,” pagbibigay payo niya.

“Huwag kang mag-alala, hindi naman ako lumalabas dito,” sagot ko naman.

“Hindi ko rin namang hahayaang makapasok sila dito at basta na lang siyang kunin.” Sabad ni Ronald sa usapan namin kaya napatango na lang ang tauhan ko at umalis.

Nagpaalam na sa akin si Ronald dahil may importante pa daw itong gagawin kaya kinakailangan niyang umalis. Ngumiti na lang ako dito at itinigil na lang muna ang pagkain ko cupcake para kainin ang inihanda niyang pagkain para sa akin.

Tinikman ko ang Frittata na niluto niya para sa akin. "It's delicious and he's the best personal cook I know," I commented while I couldn't stop biting the food he cooked for me.

Bumaba ako sa kama, at tahimik na humakbang sa sahig. Nakarating ako sa pinto, binuksan ko ito at lumabas sa kwarto. Habang bumababa ako sa hagdan, napansin kong wala na ang kotse.

Umalis na pala siya.

Tumigil siya sa isang malaking gate ng isang abandonadong warehouse. Pagkababa niya ng sasakyan ay agad siyang sinalubong ng associate na mismong nagmamay-ari ng isang restaurant.

"Did you get him?" tanong niya sa mga tauhan nito.

"Yes," diretsong sagot ng kausap.

Agad na sumenyas ang kaniyang kamay upang dalhin ang lalaki sa harapan ni Ronald.

"I've been looking for you, and it's been years." He uttered while he was smoking a cigarette in his mouth.

"What do you want from me?" nanginginig sa takot na tanong ng lalaki habang nakaluhod sa lupa.

"May atraso ka lang naman sa akin," sagot niya. "And I know, you still have the deal so what's with your deal with Mr. Dayron?" he leans forward and asked the man.

"Wala akong sasabihin," napatingin naman si Ronald sa mga tauhan niya.

Nagsalita ang isang tauhan ni Ronald. "Remember the information you'll give us is in exchange of your life," pagbabanta nito sa lalaki.

"If he still didn't sing every information we need then we have no other choice but to take the most painful one," mariing sambit ni Ronald at napatingin sa lalaki. "To torture him," pagpapatuloy niya sa sinasabi niya na may kasamang diin sa huling salita niya.

Kinabahan bigla ang lalaki at kulang na lang ay gumapang ito para magpamakaawa para sa buhay niya. Nakatali ang mga kamay nito at puwersahan siyang pinatayo ng mga tauhan ni Ronald kahit gusto pa ng lalaki na makausap si Ronald para magmakaawa para sa sarili niyang buhay.

“Kayo munang bahala diyan dahil baka kailanganin ako ng asawa ko,” paalam ni Ronald sa mga tauhan niya kaya tumango naman sila.

Ronald climbed into his car, a satisfied grin on his face. He started the engine and pulled out of the warehouse. He drove off, his mind already planning his next move. He was heading home, but his thoughts were far from it.