His eyes narrowed,and he tilted his head, a frown forming in his face. He pulled the earpiece out of his ear."What's wrong?" I asked, a little worried. He glanced at me, then back at the screen. "The earpiece sounds weird," he said, his voice tight. "I think we lost communication." “Subukan mo ulit kumonekta sa kaniya,” suhestiyon ko.Sinunod naman niya ang suhestiyon ko at ilang beses sinubukang kumonekta sa kaniyang tauhan hanggang sa nagkaroon na ng signal sa pagitan ng earpiece nila.Narinig niya ang ilang glitches ngunit luminaw rin ang tunog ng earpiece. Naririnig niya ang palitan ng baril at maririnig ang malalakas na tunog ng baril. "Do you hear me, sir? I'm sorry for the loss of our communication due to my situation," he said, and Ronald held the earpiece to his ear. "No problem, just do your job and get out of here." He commanded into the earpiece. Bumaba ng hagdan ang tauhan ni Ronald sa mansiyon at nagmamasid pa rin habang itinitutok ang baril sa bawat direksyon na d
Pumasok ako sa kwarto, hindi ko alam na sumunod pala ito sa akin sa loob. Nagulat na lang ako ng marahang bumukas ang pintuan sa likod ko. Umikot ako para harapin siya at mapapansin ang nakakalokong ngiti nito sa pagitan ng kaniyang mga labi. Bigla niya akong itinulak sa kama at dahan-dahang ipinatong ang katawan nito sa ibabaw ko. Nakita ko ang kaniyang kamay na paunti-unting ipinasok sa aking palda at nakiliti ako ng mapagtantong ipinasok niya na pala ang kaniyang mga daliri sa clitoris ko. “R-Ronald.” I moaned his name. Paulit-ulit niyang nilalabas-masok ang kaniyang dalawang daliri sa clitoris ko habang ako naman ay nanghihina at halos hindi makagalaw dahil sa paghagod na nararamdaman ko sa loob ko. His fingers kept rubbing it slowly, and I feel my body weaken as my body exhausted. I kept moaning until he was completely satisfied from rubbing them. Bumuntong hininga ako. “Wife, alam kong nagustuhan mo, nakita ko sa mukha mo,” nakangising sambit niya. His lips gently lan
I feel my body exhausted as I removed his big sword from my clitoris. I went beside him and he wrapped me with a white blanket. He picked up his underwear and shorts, wore them, and went lying beside my body. "Get up, I want you to lie down under my arms," he said, commanding. I got up and lay down under his arm. "I love you," he uttered, smiling and planting a kiss on my forehead. "I love you too," I replied in an exhausted voice. Papikit na ang mga mata ko ng marinig naming may kumatok bigla sa labas. Bigla kaming napatingin sa may pintuan at nagtinginan. "Boss, are you doing something?" The voice was emotionless, familiar, and sounded like the underboss of the organization.He cleared his throat with a loud throat-clearing noise. "What do you want?" he asked, his voice level and lacking of emotion."Sorry for disturbing you and your wife---" My eyes widened, but Ronald cut him off. "Shut that fuck up and just get straight to the point," his voice laced with rage. "Your son i
Bumukas ang pinto at iniluwa silang mag-ama, nakita ko ang nakangiti nilang mga mukha. “Mom?” tawag ng bata sa akin habang karga-karga siya ni Ronald.“Yes, son?” tugon ko sa bata.Habang palapit ako sa bata ay napansin kong gusto nilang magpakarga sa akin kaya ibinigay siya sa'kin ni Ronald at kinarga ko ito.Hinalikan niya ako sa pisngi at napalingon sa kaniyang ama. Lumapit sa amin si Ronald at humalik sa noo ng bata."Just stay here and I want you to keep safe." He stated. "My queen, keep our son and I'll be back in an hour," he indicated and called two of his mobsters and my mobsters. "Keep them safe," he said, and they nodded in agreement. Napansin ko na tila nagmamadali ito at kitang-kita sa ekspresyon nito ang galit. Napansin ko rin na nakakuyom ang isang kamao niya. Sumilip ako sa ibaba at napansin kong tinipon niya silang lahat. Nagpalakad-lakad ito sa magkabilang direksyon bago hinarap ang mga tauhan niya, kasama na rin doon ang mga tauhan ko.“Get ready!” Narinig kong s
Nakatingin lang sa mga mata niya si daddy at napadako ang kaniyang mga mata sa direksyon ng mga tauhan ni Ronald hanggang sa napaatras siya ng makita ang mga tauhan ko. Gulat na gulat ito ng makita sila at halos hindi makapagsalita."Put all your guns down," he commanded with a gesture of his left hand, so they put all their guns down. "Try to touch my son again and I will see you in your grave," He pointed at my father, and there's a hint of rage in his voice. “Leave now or else,” sabi ng matanda.“Leave now or else, what?” angal ni Ronald sa kanila.Inawat sila sila ng sakim kong ama. “Umalis ka na Ronald kung ayaw mong may mangyari pa sa'yo,” babala niya.“Sige, aalis ako pero tatandaan mo.” Tinuro niya si daddy. "Don't you ever touch or hit my son again because this would be turned out a bloody battle," makahulugang sambit niya na may bahia ng galit ang tono ng pananalita niya.Tumalikod na siya habang sumusunod sa likod niya ang mga tauhan namin. Naglakad siya palabas at suma
Nanlaki ang mga mata ko sa gulat ng makita ko ang aking ama na narito. Sinubukan siyang barilin ng mga tauhan ni Ronald pero naiwas nila ito.Bigla akong nakaramdam ng kaba pero nilakasan ko ang loob ko."I don't want to go with them," I said, my voice tight. The mobsters looked at me, their eyes hard and watchful. "Don't worry," one of them said, "we'll protect you." “Puwede tayong dumaan dito, may underground way lahat ng kwarto.” Sabi ng isang tauhan ni Ronald.Napansin kong naglakad siya papunta sa sahig na malapit sa mini cabinet. Nakita kong binuksan niya ito kaya nagulat rin ako. Hindi ito halata at hindi mo talaga makikita. Binuksan niya ito at isa-isa kaming pinapasok doon habang ang isa sa kanila ay nagbabantay sa may pintuan."Faster, they're coming!" Ronald's mobster yelled, his eyes fixed on the hole in the door. "Protect them," the other mobster said, his voice rough. "We'll stay here, others are out there. Just go, escape.""But what about you?" I asked, my voice sha
“Nothing bad will happen to you again if you give my wife to me,” Ronald uttered with authority. “And them,” itinuro nito ang direksyon ng bata dahil nasa iisang direksyon lang naman ang anak namin, kasambahay at ang tauhan nito.“And ex-fiancé,” my dad said, and my eyes widened.“What do you mean?” tanong ko na may halong pagtataka. Ngumisi lang si daddy. “Didn't he tell you about this secret?” baling niya sa akin. Hindi naman nagpatinag si Ronald at nanatiling seryoso. Napansin ko sa ekspresyon nito na parang hindi man lang siya natatakot sa puwede nilang gawin. Nanatiling nakatitig sa kaniya ng masama ang sakim kong ama.“Fine, I admit to myself that she’s my fiancé before,” he began. “But I only hid that thing to protect her,” he added, defending himself. Nagsalita si daddy. “Oh, really?” tanong pa nito at tila hindi kumbinsido sa naging sagot ni Ronald.“Yes, it is.” Mariing tugon naman niya. Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga narinig ko mula sa kanila. Paano naman ‘yon n
Tatlong araw na ang nakalilipas simula noong lumipat kami dito. May tauhan si Ronald na inutusan niyang pumasok para malaman lahat ng mga galaw at impormasyon sa kanila. Sinabi nito kay Ronald na hindi nila kayang angkinin ang mansiyon na iyon sapagkat nakapangalan ito sa kaniya. Dumating ito bigla at hinahanap si Ronald kaya pinapasok na lang nila ito. Dinala nila ito sa may sala kung saan nakaupo siya sa couch.“Boss, it’s all under your name, based on your father’s last will and testament. They can’t just take it, they need your signature to transfer any of it,” his mobster explained, emphasizing the point with a pointed look.“Yeah, well, that’s good because that’s my property,” he replied, a slow, evil grin spreading across his face. Lumalabas na konektado si Ronald sa isang politiko sa gobyerno. Mayroon itong mga security cameras na kontrolado pa rin ni Ronald at maaari niya itong ipadala kung gugustuhin niya. This mobsters, who spied on them and reported everything to Ronald,
NAVARRA'S EXCLUSIVE BUILDING9:24 PMSanremo, ItalyCasino Area2nd floor Naglakad kaming dalawa papunta sa mga berdeng mesa kung saan naglalaro ng mga baraha ang lahat ng mga taong narito. May napansin akong kakaiba dahil ang isang lalaking narito ay parang hindi naman kasali sa kahit na anong mafia organization. Parang most likely sa mga drug syndicate group base sa hitsura at pormahan nito.Maraming mga naglalakihang chandelier sa gitna na nagliliwanag na parang isang anghel na nagdadala ng liwanag sa madilim na silid. Lahat sila dito ay halos dinadaya lang ang isat-isa para sa pera.There's no fair game in the world of criminals. They all used tricks to win, to get the money they craved. In the first game, they let their opponents win, but as the games went on, they'd use their tricks to cheat and get back the money they'd lost."Nice game, amico nostros," komento ng tauhan ni Ronald kaya halos napatingin lahat sa kaniya ang mga naglalaro ng baraha.Isang manlalaro ang lumingon
Navarra's Exclusive BuildingVia del Porto — Underground Casino7:56 PMJanuary 4, 2025"Boss, what are we going to do now?" their second-in-command asked. Ronald, wearing a black fedora hat, sat in the red small sofa. "We'll do the money laundering as other mobsters we're working with to take down and captured Mr. Dayron," he replied, lighting up his cigarette. "What art? Where?" the second-in-command asked. "I heard from a source that there's a white truck containing the Renaissance art—Mysteries of Milan," he began. "That truck will be passing over Bologna Street, but you need to follow it until the driver is in a place with no crowds," he explained. "I warned you," he pointed at each of them with his index finger. "If you get caught, you'll be punished." The threat hung in the air. I walked toward him and sat on the rolled arm of the sofa beside him. He immediately placed his hand on my waist, glancing at his mobsters. His mobsters stood seriously before him, two meters away
Ronald's whereabouts Nagpaalam si Ronald kanina na makikipagkita sa isang informant. Narinig ko ang usapan nila; dapat siguraduhin ng informant na walang nakasunod. Huminto si Ronald sa isang tahimik na eskinita na walang katao-tao sakay ng itim niyang sasakyan. Bumaba siya at pinasadahan ng tingin ang paligid, nagmamasid kung may tao.Ronald adjusted his coat and necktie, glancing at his Rolex. He waited, leaning against his car, his eyes scanning the surroundings. He heard a clinking sound—a nearby trash can.Soon, he spotted someone approaching. "Sorry for keeping you waiting," the informant said, getting out of his car."It's alright, I just arrived," Ronald replied as the informant walked closer."Give me the papers," Ronald instructed. The informant retrieved an envelope from his car.He handed the envelope to Ronald. "All the papers and agreements are inside."Ronald opened the brown envelope and read the first page. "This is insane," he commented, shaking his head."Money is
Napakagulo na ng mundong ginagalawan naming dalawa. Hindi ko na alam kung saan hahantong ang lahat. Will our story be like other stories and movies, all tied up at the end? Will all the pieces of the puzzle fit together in the end? Sa magulong mundong ito, hindi na namin alam kung sino ang mga kakampi at sino ang dapat pagkatiwalaan."How's the operation... to gather more data on him? To take him down?" My voice was barely a whisper, the question staying in the air.Ronald's eyes moved quickly. A beat. Then, a slow kiss on my forehead. "Everything went well, darling." His calm tone made the tension feel stronger."Is there a new threat?" I asked, meeting his gaze. He stared back, his eyes steady."Maybe," he said, his voice softer now, "but we'll face it together." The attempt to lighten the mood felt heavy in the air."Ano? Pumapayag ka na bang masangkot si Niccoló dito?" tanong ko sa kaniya.Napaisip siya sandali. "Kapag handa na siya pero hindi pa ngayon," tugon niya.He's our only
Kinabukasan, kahit tila ordinaryong araw lamang, mababakas ang tensyon sa hangin. Ang aming interaksyon, bagamat gaya ng dati sa panlabas na anyo, ay puno ng pinipigilang emosyon. Habang nagpapatuloy ang operasyon—ang pinagsamang puwersa ng kanyang mga tauhan at ng ilan sa akin—ay kapansin-pansin ang pagod sa mga mata ko. Ang pagnanais na mahuli ang aking sakim na ama, na burahin siya sa mundo, ay isang apoy na nag-aalab sa aking puso, ngunit ang takot sa panganib ay isang malamig na kamay na pumipigil sa akin.Hindi niya ako itinuturing na anak. Isang pamumuhunan lamang ako, isang produkto, isang bagay na maaaring ipagbili kung kailan niya naisin. Ang sakit ng katotohanang ito ay isang matinding bigat sa aking dibdib. Isang bagay na magagamit niya, at kapag wala na raw siyang pakinabang, basta na lang ipagkakait sa akin ang halaga ko. Ang galit ay isang bulkan na naghihintay lamang ng pagsabog."Dalhin niyo siya dito," ang utos ni Ronald sa kanyang tauhan sa cellphone, at ang boses n
Pagkatapos ng pag-uusap namin kahapon, naayos na ang hindi pagkakaintindihan sa pagitan nating dalawa. Natatamaan na ng sinag ng araw ang mukha ko, at pagkahawak ko sa tabi ko, naramdaman kong wala siya roon. Iminulat ko ang mga mata ko. Bumangon ako at nakita kong wala nga siya.Ibinaba ko ang aking mga paa sa kama at naglakad palabas ng pinto. Lumapit ako sa handrails at tinanaw siya sa ibaba, pero wala siya roon. Nagdesisyon akong bumaba ng hagdan. Pagkababa ko, mabilis siyang hinanap ng aking mga mata."Where's Ronald?" tanong ko sa kasambahay."Ma'am, I guess he went to buy something," magalang na sagot ng kasambahay."Okay, then," tugon ko, at nagtaka bigla."La mia Regina!" Nagulat ako nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. Paunti-unti akong umikot para harapin siya.Napatingin ako sa hawak niyang bouquet ng mga bulaklak. "Para saan iyan?" tanong ko habang papalapit siya sa akin."This is for making you upset," tugon niya, sabay abot sa akin ng bulaklak.Nag-alangan ako
Nagkakatigan kaming dalawa ng tauhan ko. Pasulyap-sulyap siya sa paligid, iniisip yatang may makakarinig sa amin. Pinagpapawisan siya, halatang kinakabahan. Pakiramdam ko'y nababalot ako ng isang malamig na takot, isang takot na hindi ko kayang ipaliwanag. Bumuntong-hininga siya, napapikit. Hinihintay ko pa rin ang sasabihin niya. Ang puso ko'y mabilis ang tibok, para bang sasabog na sa dibdib ko.“I’m sorry for telling you this but….” panimula niya, pero hindi na naman niya itinuloy. Nagdadalawang-isip pa yata. Bumigat ang pakiramdam ko. Ano kaya ang sasabihin niya? Parang may mabigat na bato ang nakadagan sa dibdib ko. “Your husband is not just planning to kill you but also to take over your father’s bankrupt business,” pag-amin niya sa wakas. Nanlamig ako. Hindi ko inaasahan ang mga salitang iyon. Parang may yelong dumadaloy sa mga ugat ko.Nagsalita ang isa ko pang tauhan. “Hindi namin alam ang pakay niya, ang tunay niyang dahilan.”“Siguro, bahagi lang ‘yon ng plano niya
Naglakad ako palabas at pumunta sa handrails. Napansin kong may mga taong nagtitipon sa ibaba, at may pinag-uusapan. Sa hula ko, maaaring tungkol iyon sa mga target lists na nakita ko kahapon. Sinenyasan ko ang mga tauhan ko na sumali sa usapan, kaya naglakad sila palapit sa mga ito."Dapat ba akong makialam?" bulong ko sa sarili habang ang mga daliri ko ay nasa pisngi ko. Ang tensyon ay tila nakakapit sa hangin, mabigat at nakaka-engganyo. Ang bawat bulong at bawat kilos ay tila may sariling kuwento.I watched them, Ronald strolling toward the sofa, legs crossed, a smirk playing on his lips as he spoke. My breath caught. The code—the same code from yesterday—was there, plain as day. They were plotting something against the governor. Some of his men still eyed Ronald with suspicion, but his gestures, his expression… it was a silent command: observe.Their alliances? His motives? A puzzle with missing pieces. The deal—to help bring down my father—was still fresh in my mind. But the gov
"Naiwan pala naming bukas ang pintuan," narinig kong bulong ng kung sino.Sinilip ko. Hindi ko siya kilala, kahit nakita ko na ang mukha niya. Kilala ko halos lahat ng tauhan ni Ronald… pero hindi siya. Sino kaya siya? Pamilyar ang boses, pero hindi ko matandaan kung saan ko narinig. Muli akong sumilip sa maliit na siwang ng pinto. Nakita kong nilock niya ito.Nang mapansin kong titingin na siya sa akin, mabilis kong isinara ang pinto. May naalala ako bigla—ang mga nabasa ko kanina."To save me?" Ang tanong ay muling sumagi sa isip ko. Muli kong binasa ang mga nakasulat.Biglang nag-flashback ang mga nakita ko kanina.Marami siyang itinatagong sekreto. Naiintindihan ko na ngayon ang sinabi niyang minsan kailangang may itago para protektahan ang taong mahal niya. Pero dahil sa mga nakita ko, mas marami pang tanong ang nabuo sa isip ko.Sa gilid ng whiteboard, may mesa. Nakakalat ang mga papel—mga plano marahil, pero wala siyang sinasabi sa akin. Ano ang balak niya? Hindi ko mabasa ang