Nagpaalam si Ronald sa akin dahil may aasikasuhin lang daw itong inportanteng bagay. Palabas na siya kaya bumalik siya sa pisngi ko, nagulat ako ng lumuhod siya sabay halik rin sa tiyan ko. Inilagay niya rin ang tainga niya malapit sa tiyan ko. “Daddy loves you so much, baby, and don’t worry about mommy because your daddy will take care of her.” Sambit nito kaya napangiti ako. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa pagkakaluhod sabay baling sa dalawang tauhan niya. “If something happens to them, you’re going to be dead meat,” mariin niyang sambit at turo sa mga tauhan niya. “Ingat ka and drive safely,” sabi ko kaya kumaway siya sa'kin para magpaalam na. Naglakad na siya palayo hanggang sa makarating siya sa sasakyan niya. Pinagbuksan siya ng pintuan ng kaniyang tauhan at pinagsarahan rin ng makapasok na ito. Sumama ang anim niyang mga tauhan sa kaniya at napansin kong mas hinigpitan pa nito ang seguridad dito sa mansiyon niya. Mukhang may kinakaharap siyang problema at ako naman a
Napansin kong lumapit sa kaniya ang kasambahay niya at ng saktong titingin na siya sa direksyon ko ay agad kong isinara ang pintuan. Narinig ko ang pag-akyat ng kasambahay kaya mabilis naman akong humiga sa kama. Narinig ko ang pagpihit nito sa siradura at dahan-dahang pagbukas ng pinto. Nagkunwari akong kanina pa nakahiga at nagmumuni-muni muna sa paligid. “Ma'am, bumaba na raw po kayo at mauna nang kumain,” magalang niyang sabi. Agad naman akong bumangon at umikot para harapin siya. “Ayos lang, hintayin ko na lang siya.” Nakangiti ko namang tugon pero nag-aalala siyang napatingin kay Ronald sa baba. “Pero ‘yun po kasi ang sabi ni sir at baka isipin ni sir na hindi po nasunod ang utos niya,” sabi nito at napalunok bigla. “Sige, bababa na ako.” Malamig kong tugon kaya pilit siyang ngumiti. Umalis siya sa harapan ng pinto para makadaan ako. Sumunod naman siya agad sa paglalakad at pababa ng hagdan. Sa tingin ko ay alam nito kung paano siya magalit kaya hindi na ako magtataka
Kinabukasan, pagkababa ko ng hagdan ay agad kong napansin ang madami niyang tauhan sa sala. Lumapit sa akin ang isa sa mga tauhan ko. Napakunot-noo ako kung bakit ‘tila aalis na naman siya.“Anong nangyayari dito?” nagtatakang tanong ko. “Aalis na naman ba siya?” kunot-noong dagdag tanong ko.“Miss, Airah, hindi siya aalis pero ang sabi ng associate nila ay may gagawin daw silang operasyon mamayang gabi,” paliwanag niya.“Anong klaseng operasyon?” nagtatakang tanong ko."I guess, it's murdering someone," he replied. An evil smile graced my lips. "Ooh, I missed doing that," I replied. "Soon enough, you can do that again but not now since you were pregnant," he reminded me. "Yeah, I know," I replied to him. Dumating si Ronald at pumalakpak siya para kunin ang atensyon nilang lahat kaya umikot silang lahat para harapin siya. Napansin ko na umalerto silang lahat at tumayo ng tuwid."Kill him, at exactly 6:30 am and make sure that no one will know about this," he declared. "Go to his e
Habang natutulog pa lang ako ay agad akong may nakapa na kung ano kaya agad akong nagmulat ng mga mata ko hanggang sa mapagtanto kong mukha lang pala ni Ronald iyon. Nagising akong magkayakap kaming dalawa sa kama at wala rin akong ideya kung paano nangyari ‘yon dahil nauna akong natulog kagabi.Saktong babangon na sana ako ng hinila ako nito pabalik sa kama. Inisip kong baka nanaginip lamang ito pero nang sinubukan kong bumangon muli, ay hinila ulit ako nito pahiga sa kama.Dahan-dahan kong inaalis ang kaniyang kamay mula sa pagkakahawak, nagulat ako ng mas humigpit pa ang pagkakahawak nito sa akin. Niyugyog ko ito dahil sa inis na nararamdaman ko.“Huwag mo nga akong asarin,” inis kong sambit at sinampal ang kamay nito.Napapansin ko na sumisilay ang ngiti sa kaniyang mga labi at kasabay naman no'n ang pagmumulat niya ng kaniyang mga mata. “Saan ka pupunta?” tanong nito sa kagigising na boses.“Doon sa labas, maghahanda ng agahan.” Tugon ko sa kaniya pero ngumisi lang siya at hinila
Iniwan namin ang pitong taong gulang na anak namin sa mga kasambahay. Sabay kaming sumakay sa kotse habang minamaneho ng kaniyang tauhan. Nakasuot siya ng itim na suit habang ako ay pulang dress. Ipinatigil ni Ronald ang sasakyan sa harapan ng isang restaurant.Nanlaki ang mga mata ko ng makita ang matandang nagagalit na dahil patuloy pa rin nila akong hinahanap sa mga nakalipas na taon. Senenyasan niya ang associate na pumasok sa loob habang may recorder ito na kung saan nakakonekta sa hawak ni Ronald. Kapag binuksan na niya ang recorder na iyon ay maririnig namin lahat ng mga usapan nila.Nang makapasok na ang associate nito ay kinausap niya ang isang pang associate nila. Walang iba kundi ang may-ari ng restaurant at manager nito. Pumayag silang magpanggap siyang waiter para malaman kung ano ang pinag-uusapan nila.“Sana hindi sila pumalpak,” komento ni Ronald habang pinapanood niya ang mga ito sa ‘di malayuan. Hindi naman ito gaanong malayo pero nanatili pa rin ang pagpapanggap n
When we got home, I noticed how Ronald strengthened the security. He asked one of his mobsters to take him to the capo of the group since he needed to ask him about the plan. The capo of the group came. "Is there something you need, boss?" he asked and Ronald glanced at him sharply. "Damn it, of course why would I call you if I don't damn need you!" He raised his voice to him. "In what kind of activity boss? Is it extortion or drug trafficking?" he asked but Ronald slapped his palm on his forehead. "Darn it," Ronald stated and fell silent for a moment. "No, I mean, you are assigned in a small group so please make them move immediately since I need someone to do these tasks which is investigating inside the Dayron organization between this old man!" he explained in a furious tone. "Where's the fucking underboos here?" he inquired and he stepped in front. "I am here boss," he answered. "They will report to you everything," mariin niyang sambit at itinuro pa siya. “Wal
Kinabukasan ay mabilis na kumilos ang mga tauhan nito at pinuntahan ang bagong address ng isang mansiyon na sinasabi nila kung saan naroon daw ang aking ama. Pagkatapak pa lang niya sa lugar ay nagsilabasan na ang mga pulang laser. Nanatili itong kalmado at tinignan ang bawat gilid hanggang sa may nakita siyang button sa gilid.He jumped over them, ducked under them, and moved sideways to avoid each laser beam. He stood up slowly and pushed the button back. The red lasers disappeared, but as he touched the spot where they had been, a hidden gun appeared, ready to shoot in every corner. It was good that he avoided them. Nagawa namang makapasok ng isa sa tauhan ni Ronald habang ang capo ay patuloy na nagbibigay ng direksyon sa kanila. A tiny, almost invisible earpiece nestled in his ear. "I'm in," the mobster whispered, his voice barely a breath."Good," the capo's voice was rough through the earpiece, a low, deep sound. "Use the blueprint. There's a made man on page six, and an assoc
His eyes narrowed,and he tilted his head, a frown forming in his face. He pulled the earpiece out of his ear."What's wrong?" I asked, a little worried. He glanced at me, then back at the screen. "The earpiece sounds weird," he said, his voice tight. "I think we lost communication." “Subukan mo ulit kumonekta sa kaniya,” suhestiyon ko.Sinunod naman niya ang suhestiyon ko at ilang beses sinubukang kumonekta sa kaniyang tauhan hanggang sa nagkaroon na ng signal sa pagitan ng earpiece nila.Narinig niya ang ilang glitches ngunit luminaw rin ang tunog ng earpiece. Naririnig niya ang palitan ng baril at maririnig ang malalakas na tunog ng baril. "Do you hear me, sir? I'm sorry for the loss of our communication due to my situation," he said, and Ronald held the earpiece to his ear. "No problem, just do your job and get out of here." He commanded into the earpiece. Bumaba ng hagdan ang tauhan ni Ronald sa mansiyon at nagmamasid pa rin habang itinitutok ang baril sa bawat direksyon na d
Pagkatapos naming mag-usap ni Ronald ay nakita na naming bumababa na ang kasambahay kasama ang bata. Naglakad sila papunta sa amin habang ang bata nanatiling nakatitig sa aming dalawa. Naiintindihan ko ang nais ipahiwatig ng mga titig niya sa aming dalawa."Dad, you promised you'd tell me everything," Niccolò said, giving him those big puppy-dog eyes. Ronald sighed. "Okay, okay," he said. "After everything that happened, I had a feeling we were being followed. Then, on the way home, that jerk shows up—it was totally a kidnapping," he explained to our son. "I don't know what his problem is," he said, pretending and trying to sound normal.Nakita kong umupo sa tabi niya ang bata at tila naniniwala naman siya sa sinasabi ng kaniyang ama sa kaniya. Kailangan niyang itago yung totoo dahil masyado pa siyang bata para makita ang karahasan sa magulong mundo na 'to.Nagkatitigan kaming dalawa ni Ronald habang nag-iisip ng paraan para solusyonan ito. Hindi naman kami basta-bastang kumilos ag
Nanatili pa ring nakatutok ang mga nguso ng baril nila sa isat-isa. Halata sa ekspresyon nila ang galit at nakikita sa hitsura ni Ronald na desidido itong pabagsakin ang lalaki. Ramdam ko ang tindi ng tensyon sa pagitan nila."Don't you dare lay a finger on my wife," he seriously spoke. "Or else I am going to beat you up," he said, looking at him sharply. "Limb to limb," he said emphatically, remaining serious."That's her father's order," the arrogant man sneered, a proud look on his face. My eyes narrowed."He's never been my father!" I yelled, my voice cutting through the silence, silencing everyone.Sumenyas ako sa tauhan ko gamit ang index finger ko kaya lumapit ito sa bintana ng sasakyan. "Dario, keep our son safe and take him to escape if something bad happens," I whispered into his ear."Don't worry, Miss Airah, I will do my best to protect you both," he replied, and went back to his position, pointing his gun at them again.Nagsimula ng kumilos ang aroganteng lalaki at tinutu
Chapter 45They recognized me because some knew I was from the Dayron family—the daughter of the mafia boss. How could they not? They probably saw me before, a naive girl following his orders, but it's different now. My memories are returning, though I still don't know what will happen next.Pumunta na sa harap ang ama ni Ronald at nagsalita. "Good evening, everyone." Bati niya sa kaniyang lahat kaya humarap silang lahat sa direksyon niya."It's great to see many familiar faces—and some new ones, too! Thank you all for being here tonight." Pasasalamat niya sa kanilang lahat."We're here to discuss Navarra ArmaTech and its mission to make firearms significantly safer," he began his speech."Our company has developed new technology that improves safety features compared to what's currently available, reducing accidental shootings," he explained, which amazed everyone."We've secured key partnerships and project strong growth; to expand and bring this life-saving technology to market, we
Once we were inside, we walked towards the round cocktail tables covered in red cloth. A man looked at Ronald, and recognizing him, he grabbed two wines and approached him. He offered Ronald the wine, which he immediately accepted.Nilapitan naman ako ng babaeng nakapulang dress. "So, you are his wife," she said, glancing from head to toe with a playful smile on her lips."Yes, I am," I replied, grabbing a wine from the table.I sipped plenty of wine while still holding my son's hand. I even grabbed some food and gave it to my son. This girl kept watching my every move."So, tell me, how long have you been married?" she asked interrogatively. "Oh, for that, it's already seven years, dear," I responded, trying to speak casually."Where did you two meet?" tanong niya na mas lalong sumeryoso pa ang ekspresyon ng mukha niya.Nginitian ko siya ng pilit at uminom ng wine bago sagutin ang tanong niya. "You know what? To clarify things," I began, staring at my wine before gazing up at her.
Habang patuloy na bumabalik ang mga ala-alang nawala sa akin sa nakaraan ay parang mas tumitindi pa ang galit ko sa aking ama. Pinaglayo niya kaming dalawa noon dahil lang sa alitan ng pamilya namin. Sobrang laki ng ginawa niyang atraso sa akin at tinago niya sa akin 'yon sa napakahabang panahon."Ronald, where are you?" tanong ko habang naglalakad sa pagitan ng mga sofa dito sa living room."I am here," sagot niya at bigla na lang sumulpot sa likuran ko."Oh, you're here." Sambit ko ng makita siya.Naglakad ito paharap sabay upo sa sofa na parang walang gana sa lahat ng bagay. Naglakad ako papunta sa kaniya at umubo sa tabi niya. Napapansin ko na tila may mabigat itong dinadala base sa ekspresyon niya."Anong problema?" tanong ko."Your father already acted again, and we need to take action first," he began. "I can't just let you stay here like a prisoner forever. Maybe once I'm leaving, you can come with me and Niccoló to throw them off the scent." He explained everything to me."Yo
Kinabukasan ay pumasok si Ronald sa hidden room at pumasok sa parang elevator na salaming pabilog. Mabilis ang pagbaba nito at tumigil ito sa may computer and monitoring area. Kusang bumukas ito ng lumabas siya at naglakad palapit sa mga computer kung saan ay ino-operate ito ng mga tauhan niya."Can you show me that one?" he asked, leaning in."Sure, boss." His mobster replied, zooming the video from the computer using the mouse. This monitoring video is the hidden cameras within our mansion and the place where he used to meet that old man. Ronald smirked when he realized something. "The only thing we need to do right now is to wait for a perfect time to kill that old man, and about Mr. Dayron, I ain't going to kill him yet," he said in a cold manner. "Boss, isn't your wife going to get mad?" his mobster asked, so he chinned up and straightened his posture. "No, in fact she actually wants to kill him too." Ronald replied to his mobster.May mga kasapi rin kasi sa samahan ng orga
As time passes, there are strange things that appear in my memory that I couldn't understand. My headache has always been taking up until there's an event that appears again and there's a man with a blur face. I didn't understand why and my eyes widened when his face slowly became clear. "It was him—it was Ronald." I uttered in shock. This kind of event keeps appearing in my mind and my memory was recurring again. There's a reason I know and maybe the medical records that have found statements saying that I have amnesia was true. I continue to let that event reoccur again until I saw a man who figured like my father who forced us to break up due to our unsettled families issue on both sides. "They postponed the wedding that was supposed to happen," I said, inwardly. Until it appears that we choose to live together and decided to go to another country to live. Ibang klase talaga siya at ngayon naiintindihan ko ang ibig niyang sabihin. Paunti-unti ko ng na
"I need to face these things," mariin kong sabi kay Ronald. "I will kill him," I said, gritting my teeth. "There have been a lot of times, I know that, and let's wait for the perfect time since we'll be working to fix it for you," he uttered, explaining to me. "I can't hide forever and keep escaping this issue," I stated, glancing at him. "If we're going to do that right now, we will both die since, aside from what I heard, he won't let you away. He's willing to take you dead or alive." My eyes widened and my ears perked up at his words. I was stunned for a moment. "How could he?" I commented in disappointment. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko at hanggang ngayon ay nakaawang pa rin ang bibig ko sa sobrang gulat. Hindi ko siya maintindihan at paano niya ito nagagawa sa kaniyang sariling anak? Ano ba sa tingin niya ang ginagawa niya? Nahihibang na ba siya? Huminga ako ng malalim at nag-iisip ng paraan tungkol sa pangyayaring ito. Ang bali-balita naman ay nakaangat na ang neg
Nakauwi na si Ronald kasama ang mga tauhan niya. Hindi maipinta sa mukha niya ang pagod at nahalata ko 'yon sa kaniyang ekspresyon. Sinalubong ko siya kaagad at niyakap sabay halik sa pisngi nito."Kamusta ang lakad mo?" nakangiti kong tanong."Maayos naman," panimula niya. "Sa ngayon, delikado pa rin kayong lumabas dahil nalaman kong hinahanap ka pa rin nila." Sambit nito kaya nalungkot ako bigla sa isiping iyon.Sobrang tagal na namin dito sa mansiyong ito na hindi lumalabas. Ang tinuturing kong tahanan parang preso na dahil sa bawat paggising ko ay paulit-ulit na sulok ng pader ang nakikita ko."Kailan ba ito matatapos?" malungkot kong tanong sa kaniya."Pasensya na kung tila kayo'y preso na lagi na lang nakakulong sa bahay na 'to pero ginagawa ko naman ang lahat para mapabilis ang pagbibigay solusyon para sa problemang ito," mahabang paliwanag niya sa'kin.Sinulyapan ko siya. "Ayos lang," pilit na ngiting tugon ko.Naglakad ako papunta sa sofa para umupo doon at tumabi naman ito s