"What's this all about? Why did Ronald hold my hand and we look so close together?" I asked, still confused about it. "Why didn't he even tell me about it?"
"Maybe, it's time to ask him or you should call your grandma since she left a letter for you," my mobster suggested. I took a deep breath. "My grandma wouldn't answer it," I replied. "Also him, so we should do something that he must confess it himself," I stated my idea. "No, let him confess, Miss Airah." My mobster suggested so I glanced up to him. "Okay, that's a good idea," I replied. “Labis lang ang pagtataka ko dahil wala siyang sinasabi sa akin tungkol dito,” komento ko habang nakatingin pa rin sa mga larawan, medical records at ang sulat na iniwan ng aking lola. Napatingin ang tauhan ko sa likod niya nang mapansing biglang pumasok si Ronald kasama ang kaniyang mga tauhan sa pintuan. Malimit itong ngumiti sa akin kaya ngumiti ako sa kaniya ng pilit. Sumenyas siya at itinuro ang hagdan, "I'll rest," I heard him state in a soft calm baritone voice. Pinagmasdan ko siya at sinundan ng tingin nang maglakad siya papuntang hagdan. Hindi ko inisip noon na may tinatago pala siya sa akin. The questions keep running and bothering my mind: Why he doesn't tell me regarding this matter when the time we met at the bar? What's the deal behind this thing? "Miss, Airah go straight into his room and asked him," my mobster on the back suggested and glanced at the direction where Ronald's room is. "No, let him rest." I replied. Ang mga tauhan nito ay nagkalat sa iba't-ibang parte ng bahay habang ang ilan sa kanila ay nanatili sa loob. Lahat sila ay nakasuot ng itim na damit at pants habang ang ilan sa kanila ay nakasuot ng black glasses. Maingat talaga sila sa pagbabantay at talagang lahat sila ay nagmamasid sa paligid dahil maaaring marami rin siyang kaaway na ibang organisasyon. Napatingin sa akin ang isang tauhan ni Ronald kaya nag-iwas ako ng tingin rito at tila ba pinagdududahan ako. I went straight to the upstairs and as I opened the door, I saw him fall asleep in his bed. "Why didn't you tell those things? What's wrong?" I mumbled as I was standing in the doorway. Natigilan ako ng makita ko siyang gumalaw, nagulat rin ako ng bigla na lang nitong iminulat ang kaniyang mga mata. Halos manigas ang buo kong katawan ng mapansin kong bumangon ito at hindi ko matagalan ang kaniyang mga tingin. He stood up and walked towards me. "What are you doing here?" asked Ronald with his dominant tone. "Nothing," I replied and it seems like my body froze where I am standing at. "Are you going to hurt me?" I inquired, showing without any emotions and expression in my face. "No," he responded. "Did I scare you?" he queried with a calm voice. "Y-Yeah but not that much. . . . because your voice is so dominant," I answered and my voice was trembling. "And authoritative?" dagdag tanong pa nito sa baritone na boses. "Yes, it is," tipid kong sagot sa kaniya. "Sorry for that," kalmado niyang tugon bago niya ako nilagpasan. Naglakad ako papunta sa kama at napaupo na lang. Iginala ko ang aking paningin hanggang sa may isang bagay na nakakuha ng atensyon ko. Tila kakalapag lang ng isang lumang larawan at naninilaw na rin. Halos hindi na makita at makilala ang mga taong nasa larawan pero nanlaki ang mga mata ko dahil napansin ko na tila parehas kami ng pigura ng babaeng nasa larawan. "Put that picture down," biglang pagsulpot nito sa pintuan kaya gulat akong napatingin sa kaniya. "Don't touch anything that belongs to me," dagdag pa niya. "Who's this woman? And are you hiding something from me?" I questioned him and raised my eyebrow. "I can't tell who she is," seryoso niyang sambit. "What if I say yes? Are you willing to find out what that secret is?" tanong niya at naglakad palapit sa akin. "Sometimes, I need to hide something from people I loved to protect them from danger," he added that leaves me with confusion. I remembered again what's inside the envelope which is our pictures together, the letter that grandma left for me and the medical records stated the accident that caused me an amnesia but there's something I still didn't even touched there. Naglakad ako palabas ng pintuan at pinuntahan ang tauhan ko bago siya nilapitan. "Can you tell me more about the envelope you found?" usisa ko dala ng kuryosidad. Muli nitong kinuha ang envelope at inilabas ang mga larawan doon. "It seems like he's your ex fiancé," sambit niya ng tingnan niyang maigi ang mga larawan. Tila may nakalakip sa mga larawan na iyon na iyon at muli niyang kinuha ang sulat. Muli ko itong binasa ng malinaw. The letter from her grandma. To Airah, “I am writing this letter to inform you that I am leaving this country for good but I will return when everything's fine. Your fiancé has already been feeling lost because your father cuts off all your connections that tied both of you. He's also from the known dark organization of mafias but your father found out his identity that's why he canceled your wedding. He's from a well-known mafia family and I'm wishing you will meet him soon. Before I end this letter, I want you to know that he will save you from your father.” —Sincerely, grandma. I don't know but my chest tightened and my tears began to fall. I knew what my grandma wanted to tell me since my father wanted me to marry that old man. I just need Ronald to confess everything. "Are you okay, miss Airah?" my mobster asked me so I wipe away my tears. "Yes, I am fine," I replied. "But why do I feel like I'm going to vomit? This last few days, I feel so tired and everything seems strange." I uttered and I noticed he fell silent. "Are you sure, you are not pregnant?" tanong niya. "My wife feels exactly as you and I think that's a sign of pregnancy," he stated as he remembered those time he was with his wife. "Try to test yourself with the pregnancy test, Miss Airah." He suggested so I followed his advice, he handed me a pregnancy test so I take it. Pumunta ako sa banyo at sinubukan ang pregnancy test na ibinigay niya sa akin. Nagulat ako ng malamang positive nga at buntis nga ako pero bakit ngayon ko lang napansin? Lumipas na ang ilang araw pero ngayon ko lang ito napansin sa sarili ko. Bumalik ako doon sa living room at narinig kong may pinag-uusapan si Ronald at ang isang tauhan nito. He's his second lead in command in the organization he has. "You need to tell her right away since it's been bothering you a long time," I heard him say that and Ronald was surprised when he saw upon glancing in my direction. "Tell me, what?" I interrupted their conversation. "Ronald, I also want to tell you something," I uttered which definitely more surprised him. "Airah, this ain't the right time so I would tell that but let's talk later, and perhaps just tell me later what do you want to tell to me." He replied and landed his lips on my forehead before going back to the conversation he had with. Hinintay ko siyang matapos sa kausap niya at naupo na lang muna sa isang sofa. Sinabi ko sa mga tauhan ko na iwan na lang muna nila dahil gusto ko muna mapag-isa. Ginawa naman nila ito para sa ikakatahimik ko dahil ramdam nila ang lungkot na nararamdaman ko. "What do you want to tell me about?" he asked and his eyes are full of curiosity. "I am pregnant with your child," I replied and I saw in his eyes that he was surprised, couldn't believe what he was just heard from me. A sweet smile slowly gracing into his lips. "Why you just only tell me now?" he inquired and it seems his happy to heard that news from me. "I just only found out today," kalmado kong sagot. Bigla na lang niya akong niyakap ng mahigpit at hinalikan sa labi. Nagulat ako sa ginawa niya at halos hindi makapagsalita sa ginawa niyang iyon. I have no words to express what I am feeling right now and I really don't know how to react in this situation but there's only thing I know, . . . . it seems I have loved him for a long time before we met. My heart started to beat again and it pumps blood so fast There's an electric shock, an electricity coursing through my body.Ronald decided to take me out and take me to the restaurant which was owned by one of his associates. His associate took us inside without people in the restaurant getting suspicious and drawing attention to us. Inside, there's also a table and chair just like how it appears outside. "I have organized this and asked him to make this for you," said Ronald, smiling. "I'm sorry if I wasn't the one who made this, I was just busy dealing with my personal stuff," he explained and planted a kiss at the top of my forehead. "It's okay, I understand," I replied. He pushed backward a chair for me so I can sit before he went to the left chair and pushed backward a chair for himself. There's a musician playing a romantic violin for us and at the center of the table there's a flower vase containing roses, and a lit candle.Hinintay namin ang i-se-serve na pagkain para sa amin. Nang saktong ilalagay na sa mesa namin ay naamoy ko kaagad ang mabangong aroma ng pagkain. Napangiti a
Ronald gazed into my eyes, and his eyes wanted to tell me something. "I want you to know that you're the only one I can trust," he begins, his voice husky. "I am willing to take care of you and for the baby you're carrying," Ronald continues, his voice a whisper. "I am willing to keep you away from your father," dagdag niya, at inabot niya ang mga kamay ko habang unti-unting dumapo ang labi niya sa balat ko.I was surprised by what he just said. “I appreciate that,” a smile gracing across my lips. “But I want to ask something from you?”His eyes held my gaze. “Just tell me and I will answer it,” sagot niya kaya huminga ako ng malalim.I needed to lie so he wouldn’t notice that I secretly asked my mobsters to investigate him. “I-I feel so overwhelmed because it seems like we met before, we have known each other for a long time and sometimes there’s a vivid picture in my mind and I’m with this man in the past. Back then, he looks like you.” I told him, and I saw his shock expression.
Kinabukasan, pagkamulat ng mga mata ko ay napansin kong nasisinagan na ako ng araw. Dahan-dahan akong bumangon at napatingin sa paligid hanggang sa nasulyapan ko ang pagkain at isang baso ng gatas sa kaliwa ko na nakapatong sa maliit na kabinet. Napangiti na lang ako ng maisip na galing ito kay Ronald hanggang sa bumukas bigla ang pinto. “Good morning, darling.” Pambungad bati nito sa akin at dahan-dahang naglakad papunta sa'kin. “Good morning,” nakangiti kong balik bati sa kaniya. "This means a lot to me," I stated, and he walked towards me. He sat beside me and he grabbed my waist. "My pleasure, my lady, and it is one of my responsibilities," he replied. Sumandal ako sa balikat niya at biglang may lumabas sa memorya ko ngunit malabo. Paulit-ulit itong lumabas sa isipan ko at ‘tila ba may gustong ipahiwatig sa'kin. May isang lalaki ang malabo ang mukha ngunit parang parehas sila ng pigura ni Ronald. “Ayos ka lang?” nag-aalalang tanong niya. “Oo, ayos lang ako,” pilit na ngiti
Napansin ko ang bigla nitong pagpasok sa loob ng bahay ngunit siya lang mag-isa at hindi kasama ang mga tauhan nito. Kadalasan kasi ay nakikita kong nakasunod sa likod nito ang mga tauhan niya.“Where's my wife?” narinig kong tanong niya sa tauhan niya.“Nasa loob siya sir, mabuti pa siguro at puntahan mo na lang.” Tugon naman ng tauhan niya na may kasamang kilos ng kamay.“Airah, my wife?” pagtawag nito sa akin.Agad naman akong naglakad papunta sa kaniya ng marinig ko ang boses nito. “Yes, dear?” nakangiting tanong ko naman.“I just wanted to check on you,” he said, his voice filled with worry. “Are you feeling okay? Anything different with the pregnancy?”I smiled, trying to reassure him. “Hmm, just a little migraine, but I'm fine.”He didn't look convinced. “Are you sure? You look a little pale.”“I'm okay, really,” I said, reaching for his hand. “It's just a migraine. It will pass.”He sighed, settling his hand lightly on my hair. “Just let me know if you need anything, okay? Any
Nagpaalam si Ronald sa akin dahil may aasikasuhin lang daw itong inportanteng bagay. Palabas na siya kaya bumalik siya sa pisngi ko, nagulat ako ng lumuhod siya sabay halik rin sa tiyan ko. Inilagay niya rin ang tainga niya malapit sa tiyan ko. “Daddy loves you so much, baby, and don’t worry about mommy because your daddy will take care of her.” Sambit nito kaya napangiti ako. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa pagkakaluhod sabay baling sa dalawang tauhan niya. “If something happens to them, you’re going to be dead meat,” mariin niyang sambit at turo sa mga tauhan niya. “Ingat ka and drive safely,” sabi ko kaya kumaway siya sa'kin para magpaalam na. Naglakad na siya palayo hanggang sa makarating siya sa sasakyan niya. Pinagbuksan siya ng pintuan ng kaniyang tauhan at pinagsarahan rin ng makapasok na ito. Sumama ang anim niyang mga tauhan sa kaniya at napansin kong mas hinigpitan pa nito ang seguridad dito sa mansiyon niya. Mukhang may kinakaharap siyang problema at ako naman a
Napansin kong lumapit sa kaniya ang kasambahay niya at ng saktong titingin na siya sa direksyon ko ay agad kong isinara ang pintuan. Narinig ko ang pag-akyat ng kasambahay kaya mabilis naman akong humiga sa kama. Narinig ko ang pagpihit nito sa siradura at dahan-dahang pagbukas ng pinto. Nagkunwari akong kanina pa nakahiga at nagmumuni-muni muna sa paligid. “Ma'am, bumaba na raw po kayo at mauna nang kumain,” magalang niyang sabi. Agad naman akong bumangon at umikot para harapin siya. “Ayos lang, hintayin ko na lang siya.” Nakangiti ko namang tugon pero nag-aalala siyang napatingin kay Ronald sa baba. “Pero ‘yun po kasi ang sabi ni sir at baka isipin ni sir na hindi po nasunod ang utos niya,” sabi nito at napalunok bigla. “Sige, bababa na ako.” Malamig kong tugon kaya pilit siyang ngumiti. Umalis siya sa harapan ng pinto para makadaan ako. Sumunod naman siya agad sa paglalakad at pababa ng hagdan. Sa tingin ko ay alam nito kung paano siya magalit kaya hindi na ako magtataka
Kinabukasan, pagkababa ko ng hagdan ay agad kong napansin ang madami niyang tauhan sa sala. Lumapit sa akin ang isa sa mga tauhan ko. Napakunot-noo ako kung bakit ‘tila aalis na naman siya.“Anong nangyayari dito?” nagtatakang tanong ko. “Aalis na naman ba siya?” kunot-noong dagdag tanong ko.“Miss, Airah, hindi siya aalis pero ang sabi ng associate nila ay may gagawin daw silang operasyon mamayang gabi,” paliwanag niya.“Anong klaseng operasyon?” nagtatakang tanong ko."I guess, it's murdering someone," he replied. An evil smile graced my lips. "Ooh, I missed doing that," I replied. "Soon enough, you can do that again but not now since you were pregnant," he reminded me. "Yeah, I know," I replied to him. Dumating si Ronald at pumalakpak siya para kunin ang atensyon nilang lahat kaya umikot silang lahat para harapin siya. Napansin ko na umalerto silang lahat at tumayo ng tuwid."Kill him, at exactly 6:30 am and make sure that no one will know about this," he declared. "Go to his e
Habang natutulog pa lang ako ay agad akong may nakapa na kung ano kaya agad akong nagmulat ng mga mata ko hanggang sa mapagtanto kong mukha lang pala ni Ronald iyon. Nagising akong magkayakap kaming dalawa sa kama at wala rin akong ideya kung paano nangyari ‘yon dahil nauna akong natulog kagabi.Saktong babangon na sana ako ng hinila ako nito pabalik sa kama. Inisip kong baka nanaginip lamang ito pero nang sinubukan kong bumangon muli, ay hinila ulit ako nito pahiga sa kama.Dahan-dahan kong inaalis ang kaniyang kamay mula sa pagkakahawak, nagulat ako ng mas humigpit pa ang pagkakahawak nito sa akin. Niyugyog ko ito dahil sa inis na nararamdaman ko.“Huwag mo nga akong asarin,” inis kong sambit at sinampal ang kamay nito.Napapansin ko na sumisilay ang ngiti sa kaniyang mga labi at kasabay naman no'n ang pagmumulat niya ng kaniyang mga mata. “Saan ka pupunta?” tanong nito sa kagigising na boses.“Doon sa labas, maghahanda ng agahan.” Tugon ko sa kaniya pero ngumisi lang siya at hinila
NAVARRA'S EXCLUSIVE BUILDING9:24 PMSanremo, ItalyCasino Area2nd floor Naglakad kaming dalawa papunta sa mga berdeng mesa kung saan naglalaro ng mga baraha ang lahat ng mga taong narito. May napansin akong kakaiba dahil ang isang lalaking narito ay parang hindi naman kasali sa kahit na anong mafia organization. Parang most likely sa mga drug syndicate group base sa hitsura at pormahan nito.Maraming mga naglalakihang chandelier sa gitna na nagliliwanag na parang isang anghel na nagdadala ng liwanag sa madilim na silid. Lahat sila dito ay halos dinadaya lang ang isat-isa para sa pera.There's no fair game in the world of criminals. They all used tricks to win, to get the money they craved. In the first game, they let their opponents win, but as the games went on, they'd use their tricks to cheat and get back the money they'd lost."Nice game, amico nostros," komento ng tauhan ni Ronald kaya halos napatingin lahat sa kaniya ang mga naglalaro ng baraha.Isang manlalaro ang lumingon
Navarra's Exclusive BuildingVia del Porto — Underground Casino7:56 PMJanuary 4, 2025"Boss, what are we going to do now?" their second-in-command asked. Ronald, wearing a black fedora hat, sat in the red small sofa. "We'll do the money laundering as other mobsters we're working with to take down and captured Mr. Dayron," he replied, lighting up his cigarette. "What art? Where?" the second-in-command asked. "I heard from a source that there's a white truck containing the Renaissance art—Mysteries of Milan," he began. "That truck will be passing over Bologna Street, but you need to follow it until the driver is in a place with no crowds," he explained. "I warned you," he pointed at each of them with his index finger. "If you get caught, you'll be punished." The threat hung in the air. I walked toward him and sat on the rolled arm of the sofa beside him. He immediately placed his hand on my waist, glancing at his mobsters. His mobsters stood seriously before him, two meters away
Ronald's whereabouts Nagpaalam si Ronald kanina na makikipagkita sa isang informant. Narinig ko ang usapan nila; dapat siguraduhin ng informant na walang nakasunod. Huminto si Ronald sa isang tahimik na eskinita na walang katao-tao sakay ng itim niyang sasakyan. Bumaba siya at pinasadahan ng tingin ang paligid, nagmamasid kung may tao.Ronald adjusted his coat and necktie, glancing at his Rolex. He waited, leaning against his car, his eyes scanning the surroundings. He heard a clinking sound—a nearby trash can.Soon, he spotted someone approaching. "Sorry for keeping you waiting," the informant said, getting out of his car."It's alright, I just arrived," Ronald replied as the informant walked closer."Give me the papers," Ronald instructed. The informant retrieved an envelope from his car.He handed the envelope to Ronald. "All the papers and agreements are inside."Ronald opened the brown envelope and read the first page. "This is insane," he commented, shaking his head."Money is
Napakagulo na ng mundong ginagalawan naming dalawa. Hindi ko na alam kung saan hahantong ang lahat. Will our story be like other stories and movies, all tied up at the end? Will all the pieces of the puzzle fit together in the end? Sa magulong mundong ito, hindi na namin alam kung sino ang mga kakampi at sino ang dapat pagkatiwalaan."How's the operation... to gather more data on him? To take him down?" My voice was barely a whisper, the question staying in the air.Ronald's eyes moved quickly. A beat. Then, a slow kiss on my forehead. "Everything went well, darling." His calm tone made the tension feel stronger."Is there a new threat?" I asked, meeting his gaze. He stared back, his eyes steady."Maybe," he said, his voice softer now, "but we'll face it together." The attempt to lighten the mood felt heavy in the air."Ano? Pumapayag ka na bang masangkot si Niccoló dito?" tanong ko sa kaniya.Napaisip siya sandali. "Kapag handa na siya pero hindi pa ngayon," tugon niya.He's our only
Kinabukasan, kahit tila ordinaryong araw lamang, mababakas ang tensyon sa hangin. Ang aming interaksyon, bagamat gaya ng dati sa panlabas na anyo, ay puno ng pinipigilang emosyon. Habang nagpapatuloy ang operasyon—ang pinagsamang puwersa ng kanyang mga tauhan at ng ilan sa akin—ay kapansin-pansin ang pagod sa mga mata ko. Ang pagnanais na mahuli ang aking sakim na ama, na burahin siya sa mundo, ay isang apoy na nag-aalab sa aking puso, ngunit ang takot sa panganib ay isang malamig na kamay na pumipigil sa akin.Hindi niya ako itinuturing na anak. Isang pamumuhunan lamang ako, isang produkto, isang bagay na maaaring ipagbili kung kailan niya naisin. Ang sakit ng katotohanang ito ay isang matinding bigat sa aking dibdib. Isang bagay na magagamit niya, at kapag wala na raw siyang pakinabang, basta na lang ipagkakait sa akin ang halaga ko. Ang galit ay isang bulkan na naghihintay lamang ng pagsabog."Dalhin niyo siya dito," ang utos ni Ronald sa kanyang tauhan sa cellphone, at ang boses n
Pagkatapos ng pag-uusap namin kahapon, naayos na ang hindi pagkakaintindihan sa pagitan nating dalawa. Natatamaan na ng sinag ng araw ang mukha ko, at pagkahawak ko sa tabi ko, naramdaman kong wala siya roon. Iminulat ko ang mga mata ko. Bumangon ako at nakita kong wala nga siya.Ibinaba ko ang aking mga paa sa kama at naglakad palabas ng pinto. Lumapit ako sa handrails at tinanaw siya sa ibaba, pero wala siya roon. Nagdesisyon akong bumaba ng hagdan. Pagkababa ko, mabilis siyang hinanap ng aking mga mata."Where's Ronald?" tanong ko sa kasambahay."Ma'am, I guess he went to buy something," magalang na sagot ng kasambahay."Okay, then," tugon ko, at nagtaka bigla."La mia Regina!" Nagulat ako nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. Paunti-unti akong umikot para harapin siya.Napatingin ako sa hawak niyang bouquet ng mga bulaklak. "Para saan iyan?" tanong ko habang papalapit siya sa akin."This is for making you upset," tugon niya, sabay abot sa akin ng bulaklak.Nag-alangan ako
Nagkakatigan kaming dalawa ng tauhan ko. Pasulyap-sulyap siya sa paligid, iniisip yatang may makakarinig sa amin. Pinagpapawisan siya, halatang kinakabahan. Pakiramdam ko'y nababalot ako ng isang malamig na takot, isang takot na hindi ko kayang ipaliwanag. Bumuntong-hininga siya, napapikit. Hinihintay ko pa rin ang sasabihin niya. Ang puso ko'y mabilis ang tibok, para bang sasabog na sa dibdib ko.“I’m sorry for telling you this but….” panimula niya, pero hindi na naman niya itinuloy. Nagdadalawang-isip pa yata. Bumigat ang pakiramdam ko. Ano kaya ang sasabihin niya? Parang may mabigat na bato ang nakadagan sa dibdib ko. “Your husband is not just planning to kill you but also to take over your father’s bankrupt business,” pag-amin niya sa wakas. Nanlamig ako. Hindi ko inaasahan ang mga salitang iyon. Parang may yelong dumadaloy sa mga ugat ko.Nagsalita ang isa ko pang tauhan. “Hindi namin alam ang pakay niya, ang tunay niyang dahilan.”“Siguro, bahagi lang ‘yon ng plano niya
Naglakad ako palabas at pumunta sa handrails. Napansin kong may mga taong nagtitipon sa ibaba, at may pinag-uusapan. Sa hula ko, maaaring tungkol iyon sa mga target lists na nakita ko kahapon. Sinenyasan ko ang mga tauhan ko na sumali sa usapan, kaya naglakad sila palapit sa mga ito."Dapat ba akong makialam?" bulong ko sa sarili habang ang mga daliri ko ay nasa pisngi ko. Ang tensyon ay tila nakakapit sa hangin, mabigat at nakaka-engganyo. Ang bawat bulong at bawat kilos ay tila may sariling kuwento.I watched them, Ronald strolling toward the sofa, legs crossed, a smirk playing on his lips as he spoke. My breath caught. The code—the same code from yesterday—was there, plain as day. They were plotting something against the governor. Some of his men still eyed Ronald with suspicion, but his gestures, his expression… it was a silent command: observe.Their alliances? His motives? A puzzle with missing pieces. The deal—to help bring down my father—was still fresh in my mind. But the gov
"Naiwan pala naming bukas ang pintuan," narinig kong bulong ng kung sino.Sinilip ko. Hindi ko siya kilala, kahit nakita ko na ang mukha niya. Kilala ko halos lahat ng tauhan ni Ronald… pero hindi siya. Sino kaya siya? Pamilyar ang boses, pero hindi ko matandaan kung saan ko narinig. Muli akong sumilip sa maliit na siwang ng pinto. Nakita kong nilock niya ito.Nang mapansin kong titingin na siya sa akin, mabilis kong isinara ang pinto. May naalala ako bigla—ang mga nabasa ko kanina."To save me?" Ang tanong ay muling sumagi sa isip ko. Muli kong binasa ang mga nakasulat.Biglang nag-flashback ang mga nakita ko kanina.Marami siyang itinatagong sekreto. Naiintindihan ko na ngayon ang sinabi niyang minsan kailangang may itago para protektahan ang taong mahal niya. Pero dahil sa mga nakita ko, mas marami pang tanong ang nabuo sa isip ko.Sa gilid ng whiteboard, may mesa. Nakakalat ang mga papel—mga plano marahil, pero wala siyang sinasabi sa akin. Ano ang balak niya? Hindi ko mabasa ang