Sa maiksing panahon na magkasama kaming dalawa ay paunti-unti nang nahuhulog ang loob ko sa kaniya. Sinusubukan ko namang pigilan pero hindi ko kayang labanan ang damdamin ko.
Tuwing sinusubukan ko itong pigilan ay hindi ako mapakali. Hindi ako matahimik na tila ba gusto ko itong ilabas at iparamdam sa kaniya ang tunay na nararamdaman ko. “Airah,” biglang pagtawag ni Ronald sa pangalan ko. Nasa living room ako, umikot ako para harapin siya. “Bakit?” nagtatakang tanong ko ngunit nginitian lang niya ako. “Bakit nga?” pagtatanong ko muli. "Hmm, breakfast is ready," he uttered in a soft voice. "We'll be going to have your training today as promised," he added before he left me here in the living room. Pumunta na agad ako sa kusina at pagkarating ko doon ay nagulat ako dahil iba't-ibang masasarap na pagkain ang nakahain sa mesa. Narito rin ang dalawa nitong kasambahay at nakatayo malapit sa mesa. “Ma'am, may kailangan pa ba kayo?” nakangiting tanong ng isang kasambahay sa harapan ko. "Nothing, you can leave now," I coldly respond, and they nodded, went straight to the door. Kinuha ko na ang tinidor na nakabalot sa tissue at ang kutsilyo. Ini-slice ang pork roast na inihanda niya para sa akin sabay subo sa bibig ko. Malinamnam at masarap naman ang lasa nito. Napansin ko rin na may spaghetti meatballs at Lasagna sa lamesa. Mayroon ring Italian espresso coffee sa gilid ng kinakain kong dish. Tinikman ko ito at matamis naman ang lasa, dahil rin siguro ‘to sa coffee creamer na nailagay. Habang kumakain ako ay may tanong na paulit-ulit gumugulo sa isipan ko gaya ng kung sino ba talaga siya? “Bakit parang pakiramdam ko ay nakilala ko na siya dati?” tanong ko sa sarili. Pagkatapos kong kumain ay agad kong tinawag ang dalawang kasambahay nila para iligpit ang mga pinagkainan ko. Hindi ko na nagawang kainin ang iba dahil nawalan na ako ng gana. Mukhang wala silang alam tungkol sa kanilang amo. Pagkalabas ko sa pinto ay nagulat ako ng mabangga ako sa kung sino kaya paunti-unti akong nag-angat tingin. “Tara na, at hinihintay ka na rin doon ng mga tauhan mo,” walang emosyon niyang sambit. Pilit ko siyang nginitian, “Oo, ito na,” maikli kong tugon. Nararamdaman ko sa sarili ko na paunti-unting lumalalim ang pagkahulog ng nararamdaman ko sa kaniya. Tila ako'y natutunaw sa bawat tingin niya sa'kin at hindi ko rin maintindihan ang sarili ko kung bakit gano'n ang nararamdaman ko. Habang naglalakad kaming dalawa papunta sa training ground nila ay napansin ko na tila napakaseryoso nito ngayon. “May problema ba?” bigla kong tanong ko. “Wala, pero kailangan mong mag-ingat,” panimula niya. “Ayon sa assets ko, hinahanap ka daw ng daddy mo,” pagpapatuloy pa nito sa sinasabi niya. “Huwag kang mag-alala hindi naman kita ipapahamak,” sagot ko. Ngumisi siya, "I didn't say anything like that," he coldly uttered. "What I am saying is you should be careful because you cannot hide forever," he seriously added. May punto rin naman siya at makalipas ang ilang minuto naming paglalakad ay nakarating na rin kami sa training ground nila. Kompleto lahat ng pasilidad na mayroon siya dito sa kaniyang mansiyon. “Miss, Airah!” Kaway sa akin ng isa kong tauhan. Ngumiti ako ng pilit at kinawayan ito pabalik. "How do you want me to practice you?" he asked, so I turned my attention to him. "It's up to you," I coldly replied. Naglakad kami palapit sa mga puting mesa kung saan nakalagay ang iba't-ibang klase ng baril at mga head phones na may malapad na salamin. Nakasabit ang mga target habang paunti-unti itong lumalapit. Kinuha niya ang baril at itinuro sa akin ang tamang paghawak. Pagkatapos no'n ay dahan-dahan niyang inilagay ang headphone na may malapad na salamin sa akin. Pumunta siya sa likod at hinawakan ang mga kamay ko bilang pag-alalay. I feel his soft and warm hands. "This is how you handle the gun," he stated as he directed my hands to the target. "Just keep your attention on the target," he added. Mas hinigpitan pa nito ang paghawak sa kamay ko habang dinidirekta niya ang mga kamay ko sa mismong target dahil palapit na ito sa direksyon namin. Inilagay niya rin ang kaniyang daliri sa gatilyo ng baril at kinalabit ito. "That's how you shoot the target," he stated to me and removed his hands away from mine. He clicked the button for the target that fastened the sample target came back to its position and stopped moving. I nodded, "Okay, thanks." I shortly replied. Umikot ako para harapin siya, pero kinuha lang nito sa akin ang baril na hawak ko. Napatingin siya sa akin at nagtama ang aming mga mata. Hanggang sa naramdaman ko na lang biglang bumilis ang tibok ng puso ko. “What?” tanong niya ng mapansing nakatitig ako sa mga mata nito. “N-Nothing,” napailing-iling at napakurap-kurap. “Hmm, do you want to say something?” nagtatakang tanong niya. “Sabihin mo na,” dagdag pa niya. “N-Nothing,” nauutal kong tugon. He bent his fist and placed it on the table. "Okay, try it yourself how to shoot," he handed me the gun with a full clip of bullets and pointed to another target in the second row. I pulled backwards the gun hammer and focused on the target as it slowly approached towards me. "Okay, I am going to shoot this target," I uttered and pulled the trigger. He stopped the target and saw where the bullet went by, if it was in the center or in the side. "One more, almost in the middle." Sinunod ko ang sinabi niya at muling ikinasa ang baril. Nag-focus ako sa target at tinignan ito ng maayos mula sa malayuan hanggang sa tinutok ko na ang baril sa direksyon ng target. I pulled the trigger and released the bullet inside the gun until I heard a loud sound from the bullet I released. He walked towards me again and checked where the bullet went. After he checked, he smiled towards my direction and gave me a thumbs up. "I will train you more, it goes in the middle so you did great," he stated, walking back towards me. “Thank you,” nakangiti kong tugon. "Just rest, and I will train you tomorrow in combat training where you can protect yourself. It seems I have an important agenda for today," he explained, staring at his ringing phone. "Okay, you have nothing to worry about," I replied, forcing a smile. I signaled one of my mobsters, and he quickly approached me. "Follow him, and I want you to tell me his every move. It seems there's something he's hiding from me," I stated, and he listened to what I was asking him to do. "Don't worry, we'll take care of it," he responded, looking at the surroundings before turning his attention back to me. "That's good," I replied, and he just gave me a nod. Umalis na ang apat kong tauhan para gawin ang ipinag-uutos ko. Hindi ko rin alam kung bakit ganito na lamang kalalim ang kuryosidad ko sa kaniya lalo na't sa bawat oras na lumilipas ay mas lumalalim pa ang nararamdaman ko. Lumapit sa akin ang ilan sa mga tauhan niya at pinayuhang pumasok na sa loob ng mansiyon at makapagpahinga na. I glanced at my mobsters so they walked towards me and followed me walking towards inside the mansion. There are a lot of surveillance cameras here so those mobsters I asked should be more careful. After a few minutes passed, I received a call. "Hello, Miss Airah, it seems Mr. Navarra went to your old grandmother's mansion that she left before she went abroad," the caller said. I paused for a second, my mind racing after hearing those words. "What do you mean?" I asked, and he fell silent for a moment. "It seems there's something important left there," he replied. "Okay, just keep investigating him." "I'll update you later, Miss Airah, and we'll go find out what it is," he added and hung up the phone call. His mobsters keep eyeing me while my mobsters just behave because they don't like how they glanced at me. I signaled them to stay out of trouble since we are in someone's estate, not in my estate. "Just don't mind them boys," I stated, and they gave me a nod. Nakatanggap muli ako ng tawag mula sa tauhan ko, "We almost got caught, Miss Airah, but we got the information you need from the old drawer of your grandma's cabinet," he informed me. "Maybe you should contact her and ask her regarding this because it seems Mr. Navarra has authorized the use of this property," he added, which surprised me. "I will, but for now, you should head back here right now before he catches you," I commanded. "We will, Miss Airah." He replied and hung up the call. I will just need to wait for them and get the result that I want to know, but this isn't the end of the investigation about him. Nakaupo ako ngayon sa living room habang nakabantay sa akin ang apat kong tauhan. Ang iba sa mga tauhan ko ay sumama sa tauhan ni Ronald habang nililibot ang paligid. I heard the gate open outside and I knew it was them, my mobsters. I quickly ran towards the main door and opened the door knob until I saw a black luxurious car. Ronald allowed us to use his car as long as we took care of it. Ipinarada na nila ito at pagkaparada nila sa garahe ay agad na bumaba ang pintuan ng garahe. Naglakad sila papunta sa akin at sinundan ako papunta sa loob. "We found an envelope, Miss Airah," one of my mobsters handed it to me. "It contains information about him, the letter from your grandma and your pictures together," he explained, which raised my eyebrow. "What? But how?" I asked because I had no idea. "We also don't have an idea, Miss Airah, but based from your pictures, you look so close together," he commented, and I looked at each of the pictures. It seems like there's something in these pictures, information, and about the letter from my grandma. I took the letter out of the envelope and read it, which surprised me. I also saw some medical records that stated that I had amnesia."What's this all about? Why did Ronald hold my hand and we look so close together?" I asked, still confused about it. "Why didn't he even tell me about it?" "Maybe, it's time to ask him or you should call your grandma since she left a letter for you," my mobster suggested. I took a deep breath. "My grandma wouldn't answer it," I replied. "Also him, so we should do something that he must confess it himself," I stated my idea. "No, let him confess, Miss Airah." My mobster suggested so I glanced up to him. "Okay, that's a good idea," I replied. “Labis lang ang pagtataka ko dahil wala siyang sinasabi sa akin tungkol dito,” komento ko habang nakatingin pa rin sa mga larawan, medical records at ang sulat na iniwan ng aking lola. Napatingin ang tauhan ko sa likod niya nang mapansing biglang pumasok si Ronald kasama ang kaniyang mga tauhan sa pintuan. Malimit itong ngumiti sa akin kaya ngumiti ako sa kaniya ng pilit. Sumenyas siya at itinuro ang hagdan, "I'll rest," I heard him
Ronald decided to take me out and take me to the restaurant which was owned by one of his associates. His associate took us inside without people in the restaurant getting suspicious and drawing attention to us. Inside, there's also a table and chair just like how it appears outside. "I have organized this and asked him to make this for you," said Ronald, smiling. "I'm sorry if I wasn't the one who made this, I was just busy dealing with my personal stuff," he explained and planted a kiss at the top of my forehead. "It's okay, I understand," I replied. He pushed backward a chair for me so I can sit before he went to the left chair and pushed backward a chair for himself. There's a musician playing a romantic violin for us and at the center of the table there's a flower vase containing roses, and a lit candle.Hinintay namin ang i-se-serve na pagkain para sa amin. Nang saktong ilalagay na sa mesa namin ay naamoy ko kaagad ang mabangong aroma ng pagkain. Napangiti a
Ronald gazed into my eyes, and his eyes wanted to tell me something. "I want you to know that you're the only one I can trust," he begins, his voice husky. "I am willing to take care of you and for the baby you're carrying," Ronald continues, his voice a whisper. "I am willing to keep you away from your father," dagdag niya, at inabot niya ang mga kamay ko habang unti-unting dumapo ang labi niya sa balat ko.I was surprised by what he just said. “I appreciate that,” a smile gracing across my lips. “But I want to ask something from you?”His eyes held my gaze. “Just tell me and I will answer it,” sagot niya kaya huminga ako ng malalim.I needed to lie so he wouldn’t notice that I secretly asked my mobsters to investigate him. “I-I feel so overwhelmed because it seems like we met before, we have known each other for a long time and sometimes there’s a vivid picture in my mind and I’m with this man in the past. Back then, he looks like you.” I told him, and I saw his shock expression.
Kinabukasan, pagkamulat ng mga mata ko ay napansin kong nasisinagan na ako ng araw. Dahan-dahan akong bumangon at napatingin sa paligid hanggang sa nasulyapan ko ang pagkain at isang baso ng gatas sa kaliwa ko na nakapatong sa maliit na kabinet. Napangiti na lang ako ng maisip na galing ito kay Ronald hanggang sa bumukas bigla ang pinto. “Good morning, darling.” Pambungad bati nito sa akin at dahan-dahang naglakad papunta sa'kin. “Good morning,” nakangiti kong balik bati sa kaniya. "This means a lot to me," I stated, and he walked towards me. He sat beside me and he grabbed my waist. "My pleasure, my lady, and it is one of my responsibilities," he replied. Sumandal ako sa balikat niya at biglang may lumabas sa memorya ko ngunit malabo. Paulit-ulit itong lumabas sa isipan ko at ‘tila ba may gustong ipahiwatig sa'kin. May isang lalaki ang malabo ang mukha ngunit parang parehas sila ng pigura ni Ronald. “Ayos ka lang?” nag-aalalang tanong niya. “Oo, ayos lang ako,” pilit na ngiti
Napansin ko ang bigla nitong pagpasok sa loob ng bahay ngunit siya lang mag-isa at hindi kasama ang mga tauhan nito. Kadalasan kasi ay nakikita kong nakasunod sa likod nito ang mga tauhan niya.“Where's my wife?” narinig kong tanong niya sa tauhan niya.“Nasa loob siya sir, mabuti pa siguro at puntahan mo na lang.” Tugon naman ng tauhan niya na may kasamang kilos ng kamay.“Airah, my wife?” pagtawag nito sa akin.Agad naman akong naglakad papunta sa kaniya ng marinig ko ang boses nito. “Yes, dear?” nakangiting tanong ko naman.“I just wanted to check on you,” he said, his voice filled with worry. “Are you feeling okay? Anything different with the pregnancy?”I smiled, trying to reassure him. “Hmm, just a little migraine, but I'm fine.”He didn't look convinced. “Are you sure? You look a little pale.”“I'm okay, really,” I said, reaching for his hand. “It's just a migraine. It will pass.”He sighed, settling his hand lightly on my hair. “Just let me know if you need anything, okay? Any
Nagpaalam si Ronald sa akin dahil may aasikasuhin lang daw itong inportanteng bagay. Palabas na siya kaya bumalik siya sa pisngi ko, nagulat ako ng lumuhod siya sabay halik rin sa tiyan ko. Inilagay niya rin ang tainga niya malapit sa tiyan ko. “Daddy loves you so much, baby, and don’t worry about mommy because your daddy will take care of her.” Sambit nito kaya napangiti ako. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa pagkakaluhod sabay baling sa dalawang tauhan niya. “If something happens to them, you’re going to be dead meat,” mariin niyang sambit at turo sa mga tauhan niya. “Ingat ka and drive safely,” sabi ko kaya kumaway siya sa'kin para magpaalam na. Naglakad na siya palayo hanggang sa makarating siya sa sasakyan niya. Pinagbuksan siya ng pintuan ng kaniyang tauhan at pinagsarahan rin ng makapasok na ito. Sumama ang anim niyang mga tauhan sa kaniya at napansin kong mas hinigpitan pa nito ang seguridad dito sa mansiyon niya. Mukhang may kinakaharap siyang problema at ako naman a
Napansin kong lumapit sa kaniya ang kasambahay niya at ng saktong titingin na siya sa direksyon ko ay agad kong isinara ang pintuan. Narinig ko ang pag-akyat ng kasambahay kaya mabilis naman akong humiga sa kama. Narinig ko ang pagpihit nito sa siradura at dahan-dahang pagbukas ng pinto. Nagkunwari akong kanina pa nakahiga at nagmumuni-muni muna sa paligid. “Ma'am, bumaba na raw po kayo at mauna nang kumain,” magalang niyang sabi. Agad naman akong bumangon at umikot para harapin siya. “Ayos lang, hintayin ko na lang siya.” Nakangiti ko namang tugon pero nag-aalala siyang napatingin kay Ronald sa baba. “Pero ‘yun po kasi ang sabi ni sir at baka isipin ni sir na hindi po nasunod ang utos niya,” sabi nito at napalunok bigla. “Sige, bababa na ako.” Malamig kong tugon kaya pilit siyang ngumiti. Umalis siya sa harapan ng pinto para makadaan ako. Sumunod naman siya agad sa paglalakad at pababa ng hagdan. Sa tingin ko ay alam nito kung paano siya magalit kaya hindi na ako magtataka
Kinabukasan, pagkababa ko ng hagdan ay agad kong napansin ang madami niyang tauhan sa sala. Lumapit sa akin ang isa sa mga tauhan ko. Napakunot-noo ako kung bakit ‘tila aalis na naman siya.“Anong nangyayari dito?” nagtatakang tanong ko. “Aalis na naman ba siya?” kunot-noong dagdag tanong ko.“Miss, Airah, hindi siya aalis pero ang sabi ng associate nila ay may gagawin daw silang operasyon mamayang gabi,” paliwanag niya.“Anong klaseng operasyon?” nagtatakang tanong ko."I guess, it's murdering someone," he replied. An evil smile graced my lips. "Ooh, I missed doing that," I replied. "Soon enough, you can do that again but not now since you were pregnant," he reminded me. "Yeah, I know," I replied to him. Dumating si Ronald at pumalakpak siya para kunin ang atensyon nilang lahat kaya umikot silang lahat para harapin siya. Napansin ko na umalerto silang lahat at tumayo ng tuwid."Kill him, at exactly 6:30 am and make sure that no one will know about this," he declared. "Go to his e
Kinabukasan ay nakita ko silang dalawa na magkausap na naman at halos araw-araw ko silang nakikitang nagpaplano. Ang iba naman ay binabalot na mga bagay at iniisip kong droga na naman ang mga laman nito.Tumatakbo palagi ang mga pangyayari dito sa bahay sa mga operasyong gagawin nila. Ang mga kasambahay naman ay tahimik lang silang nagpupunas ng mga lamesa, bintana, at ang iba naman ay nagluluto na naman ng umagahan sa kusina. Pasulyap-sulyap ang mga ito sa mga ginagawa ng napakaraming tauhan dito sa loob.Nag-iiwas naman sila ng tingin tuwing nahuhuli ko silang matagal na nakatitig sa mga binabalot nilang bagay. Napansin kong napalunok ang kasambahay na may edad habanh pinupunasan nito ang malaking vase sa gilid.My footsteps echoed in the floor and she's obviously panicking and thinking what tricks she will use against me.Napansin ko ang malalim na paglunok ng babaeng may edad na rin at natigilan rin ito sa kaniyang ginagawa. Dahan-dahan niya akong nilingon at agad kong nakita ang
NOTE: Bonus Scenes are for the readers and I hope you enjoy story and let me know your reactions in the comments.Nasa personal office niya si Ronald kaya naglakad ako papunta doon at sumilip sa pintuan. Napansin kong may tinitingnan itong mga dokumento at naisipan kong kumatok na lang sa pintuan kaya nabaling bigla ang atensyon niya sa direksyon ko.His face lit up and he lifted himself up before he walked over towards me. "Come in, my queen." He gestured his hand inside as he placed his hand around my waist."What are these papers?" I asked, when I noticed them cluttering in his table." He pinched the bridge of his nose. "It's just about business operations and about the deal." Ipinaupo niya sa harap ng mesa niya bago siya naglakad pabalik sa loob ng mesa at umupo. Hindi ko mabasa ang iniisip niya dahil nakatitig lang naman ito sa akin."Okay ka lang ba?" Pagbasag ko sa katahimikan sa pagitan naming dalawa.Napakurap-kurap naman ito bago nag-angat ng tingin. "Oo, naman ayos lang
Isinama nila ako sa operasyon nila para kung skating magkaroon ng foul play sa loob ay magkakaroon agad ng ideya ang mga tauhan namin dito sa labas kung anong gagawin. Medyo delikado ang operasyon na 'to dahil ang taong pagbibigayan nila ng droga ay isang malaking personalidad. "Kapag hindi kami nakalabas ng within 1 hour, alam niyo na ang gagawin." Mahigpit na bilin ni Ronald sa mga tauhan.Sinulyapan naman niya ako sabay yakap at dinampi ang mainit niyang labi sa aking noo. Sumulyap ng huling beses bago pumasok sa loob kasama ang aming anak at ibang mga tauhan.Bakit parang ang lungkot? Ano na naman bang nangyayari sa akin? Pilit kong iwinaksi ang mga negatibong naiisip ko sa aking utak.Nasa labas kami ng kinakalawang nang gate habang nakaparada ang itim naming mga sasakyan. Hindi kami puwedeng pumasok sa loob katulad ng napag-usapan nila. Parang akong nilulunod ng mga inisip ko at hindi ko rin malaman ang dahilan kung bakit ganito ang mga tumatakbo sa isipan ko.--INSIDE---Pagka
When I was a kid, I used to dream of being like my father, and even though they're afraid that I would find out they were actually engaged in malicious activities such as murder, robbery, money laundering, and many more. They have no idea that I was actually aware of why they kept me engrossed in playing with my toys and why they mentioned I was not allowed to go out because of the threats looming over us. I am as smart as my father, and they didn't know how clever I am when it comes to thinking. Let's imagine a puzzle; I can easily come up with a solution and resolve it. My mind proposes a solution that strikes like thunder and is as sharp as a knife—it can run like a bullet inside a gun. So, tell me, do I look that stupid for not getting the hints? The clue is in front of me! And I only need to confirm it and show them what's wrong. The point is, the moment I stepped in, the guy felt so superior over others. Not to degrade his family, but my family is more powerful than his, wit
RONALD NAVARRA'S P.O.V. Kinabukasan ay naghanda kami para sa panibagong operasyon ng grupo. Hinapit ko sa baywang ang aking asawa at hinalikan sa labi bago umalis. Maiiwan siya dito sa bahay kasama ang ibang mga tauhan at kasambahay. She waved us goodbye. "Mag-iingat kayo." Paalala niya sa amin bago sumakay ng sasakyan. Binuksan na nila ang malaking gate, pinaandar na rin ng driver paharap ang sasakyan hanggang sa tuluyan na kaming umalis makaalis. Sumulyap ako sa huling pagkakataon at nakita kong isinara na nila ang gate. This deal is everything to me. We meet the supplier—drugs, weapons—in the abandoned warehouse. Let's just say there'll be consequences if things don't go exactly as planned. My son said, "Dad, this is serious—life or death." I looked at him. "You dont have to worry." I assured him. "And you're ready for this. I'll be right here to guide you." Nagpatuloy kami sa pagbiyahe hanggang sa makarating kami sa pinakamahabang tulay. Ilang oras ang naging biyahe
Kagagaling lang namin sa bahay ng city governor at tulad ng inaasahan ay sinalubong agad kami ng anak naming si Niccoló kasama ang ibang mga tauhang narito sa bahay. "Kamusta naman ang operasyon?" agad na tanong niya. "Okay naman po, Dad." "You should lead them properly," he uttered sternly. "You are allowed to violence againts the members who can't keep their loyalty." He stated, grinding his teeth emphasizing his words. "Ginagawa ko naman lahat ng sinasabi mo, Dad." Magalang niyang tugon kaya tinguan na lang siya ni Ronald. Nilagpasan na namin ito at binigyan ko siya ng huling sulyap bago kami nagtungo sa hagdan. Umakyat kami ng hagdan at dumiretso agad sa kwarto naming dalawa. He twisted the doorknob and pushed in, he went inside first and I followed him. Pagkapasok ay agad niyang ibinababa lahat ng mga hawak niyang gamit sa sahig at nagtanggal ng coat na suot niya sabay sukbit sa brown ns stick na nasa gilid niya. Sobrang seryoso ng ekspresyon niya at hindi ko mabasa ku
Even though, Ronald is no longer the mafia boss he still lead the organization and teaching our son how to lead well. Leading an organization is not an easy obligation and responsible. Sometimes the thugs would not listen to you if you have no idea to lead them. You should show dominance and sometimes violence in front of the thugs or mafia members. Nagsimula si Ronald sa obserbasyon kung saan ang aming anak na si Niccoló ay titingnan kung paano siya nakikipag-ugnayan, gumawa ng desisyon at ang kanyang istilo ng pamumuno na kinabibilangan ng pagdalo sa mga pulong ng mafia, pagsaksi sa mga negosasyon at pagmamasid kung paano niya nilulutas ang gulo. "You should have a discipline," Ronald muttered in firm voice. "I am guiding you to take a new step, son and I want you to continue my legacy and control over our criminal organization." He included as he observed him. "I know, Dad." "Niccoló you're a man now. It's time." Niccolò nodd and his eyes fixed on his father. "I'm ready, D
Nang maipasa na ni Ronald ang kaniyang posisyon sa aming anak ay mas nagkakaroon na ito ng oras para sa akin. Kahit hindi na siya ang mafia boss ng organisasyon ay tinitingala, kinatatakutan, at nirerespeto pa rin siya. Pagkatapos ng lahat ng mga pinagdaanan namin noon ay naisip naming dalawa na lumagay muna sa tahimik. Marami nang nangyari at halos hindi na rin namin mabilang ang pagkakataong nalagay kami parehas sa panganib sa nakaraan. May kaunting pagbabagong nangyari pero gano'n pa rin ang takbo ng buhay na mayroon kami. Ang organisasyon ay nakakasagupa minsan ng mga matataas na personalidad sa siyudad at hindi ito maiiwasan. Malungkot na tumingin sa akin si Ronald. "I miss the old days," panimula niya. "I miss being a mafia boss." "I know but you're still the dominant mafia boss I have met." He wrapped his arm into my waist. "And you're still the lost queen who has found her king in the darkness," he murmured softly, his voice sending shivers down my spine. He b
Pagkatapos ng mangyari sa amin kahapon ay nagdesisyon kaming dalawa ni Ronald na ituloy ang pagsasanay ng anak naming si Niccoló. Dinala namin siya sa training ground para ituloy ang naudlot niyang pagsasanay para sa pagbaril. Sa kalagitnaan ng pagsasanay niya ay tinuruan rin siya ng basic combat skills buong araw hanggang sa matutunan niya ito. Pinagpawisan siya ng husto at sobrang napagod ang katawan niya kaya pinagpahinga muna namin siya. "You did a great job, son." Pagbibigay papuri nito sa aming anak sabay tapik sa likod niya. "Thank you, Dad." "Soon enough, you will see your hard work." Nakangiting tumingin si Niccoló sa kaniya habang nakaupo ito sa sofa. Iniwan na namin ito doon at naglakad papunta sa foyer nang saktong dumating ang underboss ng grupo. Naglakad kami papunta sa kanilang kinarooonan para salubungin sila. "Did you get the information I asked you for?" tanong ng aking asawa kaya nag-angat tingin ito. He bobbed his head and handed him the black tape. "T