Kabanata 1: Mia's Cruel Life

Sa loob ng marangyang mansyon ng kanyang ama, abala si Mia sa paglalaba ng mahahabang kurtina sa malawak na likod-bahay. Kasama niya ang isa sa mga maid ng mansyon, si Hana, na masigasig ding tumutulong sa kanya. Ramdam ni Mia ang bigat ng basang tela sa kanyang mga kamay habang pinipiga ito upang maalis ang sobrang tubig. Ang init ng araw ay dumadampi sa kanyang balat, at ang kanyang pawis ay bumabagsak sa puting tela ng kurtina. Sa kabila ng hirap ng gawain, nanatili siyang tahimik at determinado.

Habang nakaluhod siya sa tabi ng malaking batya, biglang bumukas ang pintuan ng terrace at pumasok ang kanyang step-sister na si Kristina. Nakasuot ito ng napakagarang damit na bumagay sa kanyang payat at matangkad na pangangatawan. Kasabay ng kanyang pagpasok ay ang malutong niyang halakhak na parang musika ng panunuya.

“Oh, my dear sister, kawawa ka naman,” ani Kristina habang hinahaplos ang malambot na tela ng kanyang mamahaling damit. “Look at me—I’m wearing this beautiful dress. Pupunta kami sa party sa bahay nila Kaisiuz.”

Napatigil si Mia sa kanyang ginagawa at dahan-dahang iniangat ang paningin upang titigan ang kapatid. Hindi na siya nagulat sa inasal nito, ngunit hindi niya pa rin mapigilang sumikip ang kanyang dibdib.

Biglang sumagi sa isip niya ang pangyayari noong isang araw—ang araw na bumisita si Kaisiuz sa kanilang bahay.

Dumating ito na may dala-dalang pormal na imbitasyon para sa kanilang pamilya. Isang engrandeng selebrasyon ang inihahanda para sa kaarawan ng kanyang ama, at sa wakas, isa siya sa mga imbitado.

Isang matamis na ngiti ang gumuhit sa kanyang labi. Hindi siya madalas naanyayahan sa ganitong mga pagtitipon, kaya naman agad siyang nag-isip ng isusuot at kung paano siya magpapakilala sa mga panauhin. Ngunit bago pa man niya lubusang maramdaman ang kasabikan, isang malamig na boses ang sumingit sa kanyang pag-iisip.

Si Kristina.

Walang pag-aalinlangan, kinuha nito ang imbitasyon mula sa kanyang mga kamay. Sa harap niya, pinunit-punit ito at saka itinapon sa apoy ng kandila sa lamesa. Tinitigan siya nito ng mapanuyang ngiti, tila nag-eenjoy sa kanyang pagkagulat at kawalan ng magawa.

“Hindi mo kailangang pumunta,” malamig na wika ni Kristina, kasabay ng pagkibit ng balikat.

Napatitig lang si Mia sa nagliliyab na papel—unti-unting nagiging abo ang paanyayang nagbigay sa kanya ng saglit na saya.

Nang bumalik siya sa kasalukuyan, napatingin na lamang si Mia sa kanyang sarili. Basang-basa ang kanyang kasuotan, at ang tubig mula sa nilalabhang kurtina ay humalo na sa dumi sa kanyang balat. Naaninag niya ang sariling repleksyon sa isang maliit na planggana ng tubig—nakita niya ang maputla niyang mukha, may bakas ng uling sa pisngi at noo. Isang mabigat na pakiramdam ang lumukob sa kanyang dibdib. Habang pinagmamasdan ang sarili, hindi niya mapigilang makaramdam ng awa sa kanyang kalagayan.

Hindi pa siya tuluyang nakakaahon mula sa kanyang pag-iisip nang biglang marinig ang malutong na halakhak ng kanyang step-sister na si Kristina. Kung kanina ay nasa terrace ngayon ay nasa ibaba na ito. Lumapit ito sa kanya at pinagmasdan siya mula ulo hanggang paa, kitang-kita ang pangungutya sa mga mata nito.

“Look at your face, dear sister,” wika nito habang nakataas ang kilay. “May uling ka pa sa pagmumukha mo! And look at what you’re wearing—para kang pulubi.”

Bago pa siya makaiwas, ay lumapit si Kristina sa kanya at saka inapakan naman ang suot niyang white apron. Hindi nagpakita ng kahit anong reaksyon si Mia, ngunit sa loob niya ay parang pinipiga ang kanyang puso sa sakit at pang-aapi.

“Ayos lang kalang Ma’am Mia,” biglang sabat ng isa sa kanilang kasambahay na si Hana. May bahid ng simpatya ang kanyang tinig, tila pinipilit pagaanin ang loob ni Mia kahit alam nilang pareho ang hirap na kanyang dinaranas.

Napabuntong-hininga si Mia at marahang tumango. Alam niyang ang mga kasambahay lamang ang tanging nagpaparamdam sa kanya ng kaunting ginhawa. Hindi tulad ng kanyang step-mother at step-sister, sila ay may kabutihan pa ring ipinapakita sa kanya.

“Bye-bye, my dear sister,” ani Kristina na may halong panunuya. “Magpakasaya ka sa labada mo.” At bago pa makasagot si Mia, tinalikuran na siya nito at maliksing lumabas ng bakuran, malamang ay patungo na sa engrandeng kasayahan na labis nitong ipinagmamalaki.

Napabuga ng marahas na paghinga si Mia at saka muling binalikan ang kanyang gawain. Malapit nang magdilim, ngunit hindi pa siya tapos sa kanyang trabaho. Sa kabila ng pangangalay ng kanyang katawan at pamamanhid ng kanyang mga daliri sa malamig na tubig, patuloy siyang nagkusot ng kurtina. Wala siyang ibang pagpipilian kundi ang gamitin ang kanyang mga kamay, dahil ipinagbawal ng kanyang stepmother ang paggamit ng washing machine.

Nagsimula siya kaninang ala-una ng hapon, ngunit ngayong mag-aalas singko na, kalahati pa lamang ng kurtina ang kanyang nalalabhan. Halos mamuti na ang kanyang mga kamay sa labis na pagkababad sa sabon at tubig.

“Tulungan na kita diyan, Mia,” ani Hana, na halatang nahahabag sa kanya. Ngunit bago pa ito makalapit, isang malamig at matigas na tinig ang pumigil sa kanya.

“Subukan ninyong tulungan ang babaeng iyan, at sisantehin ko kayo sa trabaho.”

Napakurap si Mia at dahan-dahang nilingon ang pinagmulan ng boses. Nakita niya ang kanyang step-mother na nakatayo sa terrace, nakataas ang isang kilay at may kasamang matalim na titig. Walang nagawa ang ibang kasambahay kundi iwasan ang tingin ni Mia at tahimik na bumalik sa kanilang mga gawain. Alam nilang hindi biro ang banta ng kanilang among babae—sinumang sumuway dito ay siguradong mapapalayas.

Sa kabila ng pagod at panghihina, nagpatuloy si Mia sa kanyang trabaho. Hindi niya namalayan ang paglipas ng oras. Ang dating liwanag ng araw ay napalitan na ng dilim, at tanging ang mahihinang ilaw mula sa malalayong poste ang nagbibigay liwanag sa kanyang paligid. Halos hindi na niya maigalaw ang kanyang mga kamay, ngunit pinilit niyang tapusin ang lahat.

Pagsapit ng alas-diyes ng gabi, sa wakas ay natapos din niya ang paglalaba. Napabuntong-hininga siya at marahang niligpit ang kanyang mga ginamit. Nanginginig ang kanyang katawan sa lamig, ramdam niya ang bigat ng kanyang mga braso, ngunit hindi siya nagreklamo. Sanay na siya sa ganitong hirap.

Habang abala siya sa pagliligpit, napansin niyang may nakatayo malapit sa kanya. Napatingala siya at nakita si Hana na may hawak na isang mangkok na may lamang mainit na pagkain. Sa kabila ng pangangalay ng kanyang katawan, nakaramdam siya ng kaunting ginhawa sa simpleng kabutihang ipinapakita ng kasambahay.

“Ma’am Mia, kain ka muna. Baka malipasan ka ng gutom,” wika ni Hana habang inaabot sa kanya ang mangkok.

Napalunok si Mia. Hindi siya sigurado kung dahil ba sa gutom o sa pasasalamat sa kabutihan ni Hana. Agad niyang tinanggap ang mangkok at marahang tumango bilang pasasalamat. Samantala, si Hana naman ay walang pag-aalinlangan na tumulong sa kanya sa pagliligpit ng mga gamit.

“Pagkatapos mong kumain, magbihis ka na. Basang-basa ka pa naman,” dagdag pa ni Hana, may halong pag-aalala sa kanyang tinig. “Baka magkasakit ka niyan.”

“Sige po, ako na lang ang maglilinis nito, Hana. Pumasok ka na sa loob. Salamat pala sa pagkain,” sagot niya habang tinatapos ang kanyang kinakain.

Ngunit umiling si Hana at marahang tinapik ang kanyang balikat. “Hindi, tulungan na kita para matapos ka agad. Para hindi ka na rin abutan ng iyong madrasta,” aniya, may bahagyang pag-aalalang nakapinta sa kanyang mukha.

Alam niyang may punto si Hana. Hindi na siya nagmatigas pa at pumayag na tulungan siya nito. Sa tulong ni Hana, mabilis nilang natapos ang pagliligpit at paglilinis. Nang matapos, agad siyang nagtungo sa kanyang kwarto upang magbihis.

Kinuha niya ang kanyang basang damit at maingat itong isinampay sa likod ng kanyang upuan. Kailangan niya itong suotin muli bukas, kaya umaasa siyang matutuyo ito bago mag-umaga. Umupo siya saglit sa gilid ng kanyang kama, pilit na pinapakalma ang sarili matapos ang mahabang araw.

Ngunit bago pa man siya makapikit upang makapagpahinga, isang malakas na tunog ng busina ang umalingawngaw mula sa labas. Napabalikwas siya ng bangon.

Alam na niya kung ano ang ibig sabihin nito—dumating na ang kanyang ama, ang kanyang madrasta, at ang stepsister niya.