Kabanata 5: Meeting His New Fiancée

"Good evening, ho, Sir," bati ng kasambahay ni Dawson na si Mona. Siya lamang ang natatanging kasambahay sa mansyon, bukod sa isang butler na si Claude, na tahimik na nakatayo sa isang sulok.

"Good evening, Sir," magalang namang bati ni Claude.

"Good evening. Ano ang balita?" tanong ni Dawson habang tinanggal niya ang butones ng kanyang coat, marahang sumandal sa upuan, at hinintay ang sagot ng dalawa.

"Sir, tinanggap po ng mga Winchester ang engagement. Ang sabi po ay darating na bukas ang young miss," wika ni Claude nang walang bahid ng emosyon.

Napatango na lamang si Dawson. Sa loob-loob niya, darating na bukas sa kanyang mansyon ang anak ni Deumon Winchester. Ang alam niya, dalawa ang anak ni Mr. Winchester, ngunit hindi ito naging specific kung sino ang ipapadala upang maging kanyang mapapangasawa. Ang nais lamang nito ay ipakasal ang isa sa kanila, at para kay Dawson, wala siyang pakialam kung sino man ito.

"Good. Nalinisan na ba ang mansyon?" tanong niya nang walang pag-aalinlangan.

Mabilis namang tumango ang dalawa bilang kumpirmasyon. Isang iglap, tiningnan ni Dawson ang pintuan at bahagyang kumilos ang kanyang labi—sapat na iyon upang maunawaan ng kanyang mga tauhan ang gusto niyang ipagawa. Wala nang salitang kailangan. Agad na lumabas sina Mona at Claude, animoy sanay na sa tahimik ngunit matalas na utos ng kanilang amo.

Napabuntong-hininga si Dawson habang marahang isinandal ang kanyang likod sa swivel chair. Ito na ang ikatlong fiancé niya ngayong taon. Wala na siyang inaasahang pagbabago sa magiging takbo ng relasyon. Alam na niya ang kahahantungan nito—tulad ng nauna niyang mga fiancé, hindi rin ito magtatagal. Hindi na bago sa kanya ang katotohanang ang nais lamang ng mga babaeng ipinapakasal sa kanya ay kapangyarihan, kayamanan, at koneksyon.

At sa pagkakataong ito, wala na siyang balak umasa pa.

"Let’s see kung tatagal ka, Miss Winchester," wika niya sa kanyang sarili habang marahang pinaikot ang baso sa ibabaw ng mesa, ang laman nito’y bahagyang kumikilos kasabay ng kanyang malalim na buntong-hininga.

Kinabukasan, tanghali na nang magising si Dawson. Marahan siyang bumangon at lumabas ng kanyang silid. Habang bumababa siya sa hagdan, agad niyang napansin ang isang babae na nakatayo sa may sala, may dala lamang maliit na travel bag. Napataas ang kanyang kilay, at walang pagmamadaling tinapakan ang huling baitang ng hagdan.

Paglapit niya, saka niya mas tiningnan ang babae.

She is pretty—a blonde girl, around 5’4” by his estimation. Payat ito, at halatang hindi sanay sa lugar. Ang mga mata nito ay nakatuon sa sahig, waring nag-aalangan kung dapat bang tumingin sa kanya o hindi.

"Another fragile one," naisip niya.

“Good morning, Mr. Montgomery. I’m Maia Isabelle Winchester… Uhm, nice meeting you,” mahina ngunit malinaw na wika ni Mia. Ramdam ang kaba sa kanyang boses, pero pinilit niyang panatilihing maayos ang kanyang pagsasalita. Hindi pa rin siya makatingin nang diretso sa lalaki, nag-aabang sa kung ano ang isasagot nito.

Ngunit imbes na sumagot, dumaan lang si Dawson sa kanya at tuluyang nagtungo sa kusina na parang hindi man lang siya narinig.

Nanatili namang nakatayo si Mia sa kinatatayuan niya. Kahit nangangawit na ang kanyang paa at braso mula sa pagbibitbit ng kanyang bag, hindi siya gumalaw, hindi rin siya naglakas-loob na sumunod.

Maya-maya lang, isang malamig at matigas na tinig ang pumunit sa katahimikan.

"What are you still doing? Tatayo ka lang?" malamig na tanong ni Dawson na hindi man lang lumingon sa kanya.

“A-ah… I’m sorry po,” natatarantang sagot ni Mia. Agad siyang gumalaw at naglakad papunta sa direksyon ng lalaki. “I’m sorry,” muli niyang ulit, halatang hindi alam kung ano ang dapat niyang gawin.

Napabuntong-hininga na lang si Dawson bago tuluyang dumiretso sa kusina. Doon, nadatnan niya sina Claude at Mona, na abala sa paghahanda ng pagkain.

“Good morning, Sir. Good morning, Ma’am,” bati ni Mona nang makita ang dalawa. Lumapit siya kay Mia na halatang litong-lito pa rin sa nangyayari.

“Ihatid mo muna siya sa kanyang silid, Mona,” utos ni Dawson na hindi man lang tumingin kay Mia.

Tumango naman si Mona at agad sinimulang akayin si Mia paakyat. Tahimik namang sumunod ang dalaga, pinipiling hindi dumikit masyado sa kasambahay. Halatang hindi sanay sa presensya ng ibang tao sa bagong tahanan niya.

Pagkapasok nila sa silid, agad niyang inilapag ang kanyang bag sa kama, marahang hinahaplos ang strap nito na parang isang bagay na nagbibigay sa kanya ng kahit kaunting kapanatagan.

“Ma’am, tulungan ko na ho kayo sa pag-aayos ng gamit ninyo,” alok ni Mona habang nakangiti.

Bahagyang nagulat si Mia at mabilis na umiling. “Huwag na ho, ako na lang ang mag-aayos ng gamit ko,” mahina niyang sagot, halatang ayaw maging abala sa iba.

Tumango naman si Mona, kita sa kanyang mukha ang bahagyang aliw sa ugali ng bagong kasamahan sa bahay. Saglit siyang tumingin kay Mia bago muling nagsalita.

"Halika, bumalik tayo sa kusina para mag-agahan," yaya niya ng magiliw.

Napatingin naman si Mia sa lunch bag na bitbit niya—ang tanging baong dala niya mula sa tahanang kanyang iniwan.

"I guess I can eat this food later," wika niya sa kanyang isipan bago niya marahang inilapag ang bag sa gilid. Huminga siya nang malalim at saka lumabas ng silid.

Pagdating niya sa kusina, nadatnan niyang naka-upo na si Dawson. Ang ekspresyon nito ay tila naiinip, para bang wala siyang oras sa mga bagay na hindi niya pinahahalagahan.

"Let’s eat," malamig na wika ni Dawson bago siya nagsimulang kumain, walang pakialam kung susunod ba si Mia o hindi.

Tahimik namang tumingin si Mia sa pagkain sa kanyang harapan. Halata sa kanyang kilos ang pag-aalinlangan, na agad namang napansin ni Dawson. Muling tumigil ang lalaki sa pagkain at itinuon ang tingin sa dalaga.

"Hm… an eaty picker?" bulong niya sa sarili, bahagyang napataas ang kilay.

"Are you allergic to shrimps?" diretsong tanong ni Dawson.

Nagulat si Mia sa tanong at agad siyang napatingin sa lalaki bago muling yumuko.

“I’m sorry,” mahina niyang sagot, halos pabulong.

Mabilis na sumeryoso ang ekspresyon ni Dawson. "I didn’t ask you to say sorry. Sagutin mo ang tanong ko," malamig niyang tugon, ang boses niya’y may bahagyang diin.

Napakuyom si Mia sa hawak niyang kutsara, bahagyang nanginginig.

"Stop it. Look at me and answer my question," madiin na utos ni Dawson.

“I’m so—”

"Tama na. Hindi ka ba pwedeng kumain ng shrimp? May allergy ka?" muli niyang tanong, mas matigas na ngayon.

Umiling si Mia bilang sagot.

"Then eat," malamig na sabi ni Dawson bago bumuntong-hininga at muling bumalik sa pagkain.

Tahimik na napatingin si Mia sa pagkain sa harapan niya, saka marahang kinuha ang kanyang kubyertos. Samantalang si Dawson naman, habang patuloy na kumakain, ay napaisip.

Kung dati, ang problema niya sa kanyang mga fiancé ay ang kanilang kasungitan at pagiging mapaghanap, mukhang iba ang isang ito. Napakaliit ng kilos, parang laging nag-aalangan.

At hindi niya alam kung alin ang mas nakakainis.