Chapter 4

"H-Hello..." kabadong sagot ni Monique. Kapag talaga tawag mula sa ospital ang sinasagot niya, nangangatog pati ang buhok niya sa ulo.

 

"Miss Natividad, tumaas po ang lagnat ng mother mo at nagkainfection po. Pwede po ba kayong mangtungo ngayon sa ospital? Kakausapin daw po kayo ni Doc for another operation," sabi ng kausap.

 

"Po, operasyon na naman? Hindi ho ba naoperahan na ang nanay ko?"

 

"Yes po Miss Natividad, ang kaso po ay nagkaroon ng malalang infection si Mrs. Natividad. Si Doc na lang po ang makapagpapaliwanag sa inyo regarding the procedure na kailangan," sabi ng nurse.

 

"Okay po, salamat."

 

Hindi na nag-aksaya ng panahon si Monique, nag-backride na ito sa jeep na pinupuno ni Lureng at sumama sa biyahe. Alam niyang sa sandaling ito ay aabutan pa niyang nakapila ang ama. Agad hinanap ni Monique ang ama pagdating sa terminal.

 

"Boss Dado, si Erpat asan?" tanong niya.

 

"Nasa likod, alam mo na!" anito. Napakamot sa noo si Monique. Ang "alam mo na" na sinasabi ni Boss Dado ay sugal. Bagamat maliitan at sugal pa rin iyon, alam ng dalaga na iyon na lamang ang libangan ng kanyang ama pero kontra dito si Monique dahil baka mabuyo ang ama niya na tumaya ng malaki.

 

"Tay, ano ba kayo. Ayan na naman kayo eh. Diba sinabi ko nang tigilan n'yo yan?"

"Naku huli ka Mang Baste, ayan na ang warden mo," pang-aasar ng isa.

 

"Barya lang naman ito anak," sabi ng ama.

"Umayaw ka na Mang Baste baka hindi na ako paakyatin ng ligaw ng anak n'yo," sabi ni Nelson na isa sa mga nakikibakas ng taya.

 

"Lintek di man lang nakabawi," kakamot-kamot na sabi ni Mang Baste. Sabay inangat ang mukha at tinitigan ang anak na dalaga.

 

"Bakit ka nandito anak?"

"Sinusundo kita Itay, tumawag ang hospital kailangan daw tayong makausap ng doctor. May problema sa Inay." Lumungkot ang mukha ng kanyang ama.

 

"Doon na lang natin sabi ng doctor." Tumango lang ang kanyang ama, lumakad palapit sa kantang jeep at inalis ito sa pila. Sumakay si Monique sa tabi ng ama at si Torong ay lumipat sa passenger seat. Biyernes hanggang sabado ay ang tiya nila ang bantay ng ina sa ospital. Maganda kase ang biyahe kapag ganun araw. Pero kapag lunes at martes ay ang tatay nila ang bantay at kapag miyerkules at huwebes ay si Monique.

 

Pagdating nila sa ospital, sinalubong sila ng doctor na may mabigat na balita. Agad na nanlambot ang mga tuhod ng kanyang ama, napaupo ito sa waiting bench habang ang mga kamay ay nanginginig na nakahawak sa kanyang mga tuhod. Nakita ng dalaga ang pagtulo ng mga luha sa mga mata ng kanyang ama, at ang pag-iwas nito sa kanyang mga mata. Ang waiting area ay tahimik, ang tanging naririnig lamang ay ang malakas na tibok ng puso ni Monique.

 

"Kumalat na ang impeksiyon," wika ng doktor, ang boses ay puno ng pag-aalala. "Nagkaroon na siya ng acquired pneumonia dahil sa tagal ng kanyang pananatili rito. Ang tanging solusyon ay ang operasyon, pero ang totoo, ang tiyansa ay thirty-seventy lamang," paliwanag ng doktor.

 

Napahawak si Monique sa kamay ng kanyang ama, at sa kabila ng takot at pag-aalala, isang mahinang ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi.

 

"Kaya ni Nanay ito Tay, Manalangin tayo," bulong ni Monique. Bagamat tinapat sila ng doctor na 30 percent lamang ang chances dahil bukod sa malala ang infection ay mahina din ang katawan ng kanyang ina. Sinikap ng dalaga na magpakatatag at maging positibo pa rin. Alam ni Monique na lalaban ang kanyang ina.

 

Ngunit ang pinakamatinding balakid ay ang presyo. Dalawang daang libong piso ang kinakailangan upang maisagawa ang operasyon. Kailangang magdeposito ng kalahati upang masimulan na agad ang operasyon ayon sa doktor. Binigyan lamang ang dalaga ng dalawang araw upang makapagdesisyon. Hindi na daw maaaring maatala pa dahil hindi na daw maipapangako ng doctor ang kaligtasan ng kanyang ina.

 

Napako ang tingin ni Monique sa kisame, ang mga luha ay tahimik na umaagos sa kanyang mga pisngi.

 

Saan siya kukuha ng ganun kalaking halaga? Kaka-opera pa lang ng kanyang ina may isang buwan pa lang ang iyon at malaki pa ang utang nila dahil doon at ni piso ay wala pa silang naibabayad. Napahawak ang ama niya sa kanyang balikat, ang mga kamay ay nanginginig pa rin.

 

"Anak saan tayo kukuha ng ganoon kalaking halaga sa loob ng dalawang araw lang…" sabi ng kanyang ama, ang boses nito ay halos pabulong na lang. Wala silang ganung pera. Saan sila kukuha ng ganung kalaking halaga?

 

Kanino sila hihingi ng tulong sa ganun kaiksing oras. Halos mawalan man ng pagasa ay hindi maaring ipakita ni Monique sa ama na pinanghihinaan siya ng loob. Ngunit kailangan niyang mahanap ang paraan. para sa kanyang ina. Kailangan niyang mag-isip, Kailangan nilang manalangin."

 

Nalaman ng mga kasamahan sa kanyang ama ang kanilang sitwasyon. Bukod sa nag abot ng tulong ang "Piston" mula sa pondo nang association. Naglunsad din sila ng malawakang donation drive. Pinayagan naman silang mag-advance ng amo ng kanyang ama pero 50 thousand lamang. Napilitan na din si Monigue na isanla ang kuwentas sa halagang limang libo, mabuti na lang at mataas pala ang value.

 

Sa loob lamang ng isang araw nakalikom si Monigue ng nasa 270 thousand peso. Nakakapanlumong wala pa ito sa kalahati ng kailangan niya. Hindi nawalan ng pagasa ang magama. Bumiyahe maghapon at magdamag si Mang Baste at nakiusap na utang muna magba boundery sa ilang araw. Nagabot din ng limang libo ang may ari ng sugawang suki niya. Umabit na sa pinto si Moniue na sumasampa na ng jeep tulad ng mga badjao pati ng mga bus at jeep para makalikom pa ng pagdagdag.

 

Ngunit ang ihip ng hangin ng mabuting kapalaran ay taliwas sa daan. Malamlam na liwanang nang aandap andap na pagasa ang tangi na lamang tanglaw ni Moniaue. Ngunit sa loob ng tatlong araw na walang pahinga walang tulog at maging ang kain ay pinagpaliban na. Nakalikom lamang sina Monique ng 340 thousan pesos. Kulang pa wala pa sa kalahati pero kailangan maoperahan ang kantang ina. Kaya agad nagtungo sa hospital nang dalaga.

 

"Para nyo nang awa , tanggpain nyo na ang 34O thousand para masimulan na angn operasyun.

 

"Pero Miss, kailangan pong kalahati ng deposito bago po isagawa ang operasyun," sagot sa kanya. Nalita ni Monique ang isa sa mga doctor ng kanyang ina, bata pa ito at mukhang mabait. Agad niya itong nilapitan at sa kanya nakiusap.

 

"Doc, Doc, pakiusap operahan nyo na po ang inay ko. Meron na ho akong 340 thousand please operahan nyo na. Dadagdagan ko pa ho, lilkumin ko ang kabuohan basta po simulan nyo na ang operasyun."

 

"Miss wala akogn kapangyarihan na panghimasukan ang protocol ng hospital. Pribadong hospital ito," sabi ng batang doctor at nginitiian lamang siya.

 

"Oo nga ho doc, alam ko yun, kaya nga ho nakikiusap na lang doc. Hindi naman ho kayo tatakasan, babayaran naman namin. Ang akin lang ay magawa na sana ang sinasabi ninyong operasyun bago pa mahuli ang lahat," muling pakiusap ni Monique sa doctor.

 

"Tulad nga ng sinabi ko Miss, proto......" natigilan ang doktor ng biglang announce sa nurse station.

 

"Paging doctor Perez your needed in the ICU...Paging doctor Perez you ugently needed in the ICU..." umalingawngaw ang boses na iyong sa buong hospital. Isang nurse ang patakbo at lumapit sa doctor na kausap ni Monique.

 

"Doc... .Doc..."code blue..code blue." sabi nito, agad na tumakbo ang doctor kasabay ng nurse. Nagulat ang dalaga dahil nakitakbo din siya patungo sa ICU.

 

Pagdating doon ay nagkakagulo na ang mga taong nakaputi. May mga payaot parito at may mga nagkukumpulan sa isang pasyente na tila ba ito binubuhay at halos tumigil ang pintig ng puso ni Monique ng makitang ang kanyang ina ang pinagkakaguluhan ng mga ito.

 

"Hindi!  Inay.....Inay ko... Hindi! "sigaw ni Monigue mula sa labas ng pinto.