Prologue

"Ano pa ba ang gusto mo sa akin, Derrek? Hindi pa ba sapat ang lahat ng hirap ko? Kung saan-saan na ako nagtatago, halos nakayuko akong naglalakad, kulang na lang ay hindi na ako lumalabas para lang hindi nila ako makita," pigil ang damdaming sabi ni Monique.

 

Ang muling pagkikita sa lalaking minahal niya ng sobra ay lalong nagpabigat ng kanyang loob at hinanakit sa tadhana na nagtakda ng lahat ng kanyang paghihirap. Kung pwede lang ibalik ang nakaraan, kung pwede lang na huwag na niyang mahalin ang lalaking nasa harap niya ngayon, kung pwede lang na kalimutan na ito at ang lahat ng alaala kahit sandali lang, pero hindi pa rin niya makalimutan.

 

"Saan pa ba ako tatakbo? Saan pang kagubatan o bundok magtatago ha, Derrek? Sabihin mo naman kasi, wala na atang lugar sa Pilipinas na hindi ko pa natakbuhan para lang lumayo sa'yo," tumaas na ang boses ni Monique lalo pa at wala lang kibo si Derrek na nakatitig lang sa kanya.

 

"Alam kong parang dumi lang ako sa pamilya mo, parang wala akong kwenta sa inyo kaya nga heto na oh, sinisikap kong mawala sa paningin n'yo sa buhay mo para hindi na ako maging malaking kahihiyan, para hindi ka na mapahiya at hindi ka na mainsulto kailanman," sabi ni Monique.

 

Pero nanatiling tahimik si Derrek. Pero laking gulat ni Monique ng bigla itong lumuhod sa harap niya saka hinubad ang kanyang t-shirt. Hindi makapaniwala si Monique sa nakikita. Bakit ganun siya? Bakit ginawa niya yun, Derrek? Para saan? Ano bang ibig sabihin ng lahat ng ito, Derrek?

 

Tumulo ang luha ni Monique sa nakita, Alam niya ang ibig sabihin ng nakikita niya at nalulunod na naman ang puso niya, umaasa na naman, nagiging tanga na naman. Haaaah! Tama na! Ayoko na..! Ayoko nang tanggapin ang ibig sabihin ng nakikita ko," sigaw ng isip ng dalaga. Pero ang sumunod na ginawa ni Derrek ay mas lalong nagpalambot ng puso ni Monique. Pinagbabayo ni Derrek ang sariling dibdib, ilang ulit nitong sinaktan ang sarili saka ito yumakap sa mga binti ni Monique.

 

"Love, Love... alam kong wala akong karapatan para humingi ng patawad mo, pero susubukan ko pa rin at paulit-ulit kung gagawin, hindi ako titigil at hindi mapapagod dahil gusto kong patawarin mo ako sa lahat ng sakit at paghihirap na naidulot ko," anito.

 

"Maniwala ka man o hindi, Monique, naririro ka simula pa lang, binauon kita dito. May mga bagay nga lang na hindi ko kontrolado, may mga bagay na wala akong lakas noon at pinagsisisihan kong hindi ko naipaglaban ang babaeng pinakamamahal ko. Patawarin mo ako, Monique, handa na ko ngayon, matapang na, pinatatag na ako ng pag-ibig ko sa'yo at ng mahabang pangungulila. Wala ng halaga sa akin ang sasabihin nila, ang mga banta nila. Ang gusto ko na lang ay makasama ka, Monique."

 

"Mommy, sino siya? Hoy! Mama ano ginagawa mo sa mommy ko? Kidnapper ka ba? Asan ang puting Van mo?" tanong ng batang nasa tatlong taong gulang sabay pinalo ng maliliit na kamay ang mga braso ni Derrek.

 

Nag angat ng tingin si Derrek ng marinig ang bata, at umagos ng parang gripo ang luha sa mga mata niya, nanikip ang dibdib ni Derrek sa sobrang saya dahil ang batang kaharap niya ngayon ay kamukhang kamukha niya.

 

"Monique? Ano bang ibig sabihin nito? Akala ko ba? Oh my God, all these years, you raise him alone? Napakalaki ba ng galit mo sa akin para ilayo mo pati ang anak ko, Monique?" may pagdaramdam na sabi ni Derrek.

 

Hindi naman nakasagot si Monique, buko na siya at hindi niya napigilan ang biglang pagsulpot ni Drew. Wala ng choice si Monique kundi harapin ang buhay at gulo na tatlong taon niyang tinakasan.