Chapter 54.1

CLAIRE

Nakasakay kami dito ngayon sa isang malaking Van at ako lamang ang nakaupo sa pinakang gitna habang ang iba ay nasa harap at likod ko. Sobra-sobra ang kabang nararamdaman ko hindi para saakin kundi para sa mga anak ko. Kung pupwede lang na lumipad kami papunta sa kinalalagyan ng kambal ay gagawin ko para lang makasama sila.

Napatingin ako sa paligid. Hindi na familiar saakin ang dinaraanan namin at malay ko kung saang lupalop naglalagi ang amerikanong kalaban ko.

Si Zekiel! Sigurado akong mag-aalala yun sa oras na malaman niyang hindi pa ako nauwi, kailangan ko siyang itext. Sumandal ako sa aking kinauupuan at pasimpleng tinignan ang mga kasama ko.

Lahat sila ay tahimik at walang pakialam saakin. Ang cell phone ko ay nasa kanang bulsa nang suot kong dress ang kulang nalang ay timing kung kailan ko ito kukunin at kailan ako magtetext.

Pinagpapawisan ako ng malamig dahil hindi ako pwedeng mahuli sa gagawin ko. Sa oras na malaman nila ay maaaring idamay din nang mga ito s