DANIEL ARAGON BUENAVENTURA POV Sa isang madilim na lugar sa Antipolo ako nakarating. Pinahinto ko ang sasakyan sa gilid ng kalsada at lumabas bitbit ang isang kahang sigarilyo at lighter! Nagsindi ako ng stick ng sigarilyo at bumuga at humithit ng makailang ulit. Pinaghalong damdamin ang lumulukob sa buo kong pagkatao. Tuwa at lungkot dahil sa mga nalaman ngayung gabi. Natutuwa ako na makitang muli si Bianca na ligtas pero nalulungkot ako sa isiping hindi ko na pag-aari ang puso niya! Mariin akong napapikit kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata. Ni sa hinagap hindi ko akalain na mararanasan ko ito. Akala ko talaga hindi ko siya mahal at hindi ko siya matutunang mahalin. Teenager pa lang, wala akong ibang hangad na babae noon na makasama habang buhay kundi si Jeneva lang. Ni wala nga akong kaamor-amor kay Bianca eh. Ni hindi ko nakikita ang sarili ko na siya ang makakasama ko habang buhay. Pinatikim ko ang impyerno sa kanya habang nagsasama kami dahil gusto kong siya na
DANIEL ARAGON BUENAVENTURA POV Kahit na masakit ang katawan ko dahil sa tinamong sapak at sipa ni Arnold, nagawa ko pa rin makauwi ng mansion ng ligtas. Pagkababa ko pa lang ng kotse, galit na mukha ni Mommy Sylvia ang kaagad na sumalubong sa akin. "Anong ginawa mo? Bakit mo iniwan si Jeneva sa gitna ng kawalan? Hindi mo man lang ba naisip na baka kung ano ang mangyari sa kanya?" galit na bigkas niya sa akin. Minsan talaga, napapaisip ako kung anak niya ba talaga ako! Palagi na lang kasing si Jeneva ang pinapaburan niya kumpara sa akin na dugot laman niya! "Mom! Please, not now! Pagod ako! Pagod na pagod ako!" seryoso kong bigkas. Natigilan naman ito kaya mabilis na akong naglakad papasok ng mansion. Direcho ako sa living area at hapong-hapo na naupo. Kaagad ko namang naramdaman ang pagsunod niya sa akin. "Ano bang nangyari? Bakit ganiyan ang hitsura mo? Diyos Mio! Napaaway ka ba? Sinong may gawa ng pasa na iyan?" halos histirikal na bigkas ni Mommy sa akin. Wala sa sariling n
BIANCA POV "Ready?" nakangiting tanong sa akin ni Kuya Cyrus. Kasalukuyan akong naghahanda sa pagpasok ng opisina. Ngayun ang unang araw ko at gustong kong presentableng-presetable ako sa aking kasuotan. "Oo naman! Thank you Kuya! Dont worry, hindi kita bibiguin. Hangat wala ka at naglalamiyerda ka, ako na muna ang bahala sa kumpanya." nakangiti kong sagot kay Kuya. Natawa naman ito bago niya ako inalalayan na makasakay ng kotse. Buong biyahe kaming masaya at nahahalata ko talaga sa kanya na excited na siyang magtravel sa karagatan. Yes, instead ang pagtatravel sa ibang bansa ang atupagin niya para makapag-relax bumili siya ng sariling yate para malibot ang buong Pilipinas. Simple lang naman ang gusto niya..iyun ay makapaglibang hangat binata pa dahil pagkatapos niya umanong maglayag ang paghahanap na naman daw ng mapapangasawa ang susunod niyang aatupugin. Actually, ayaw ko siyang pigilan sa gusto niyang gawin. Ilang taon niya din kasi akong sinupurtahan sa gusto ko at wala
BIANCA POV "Nagbibiro ka ba?" natatawa kong tanong sa kanya. Mula sa pagkakaupo sa aking swivel chair tumayo siya at naglakad patungo sa sofa at naupo. Kita ko sa mukha niya ang pagiging bored sa buhay. "Hindi noh! Pagod na ako! alam mo sa totoo lang, hindi ko na alam ang gagawin ko. Parang wala nang ka-challenge-challenge ang buhay ko!" bigkas niya. Kaagad namang napataas ang kilay ko dahil sa sinabi niya. Naupo ako sa katapat na sofa at seryoso siyang tinitigan. "Well, magtayo ka din ng business. For sure susuportahan ka ng buo mong pamilya. At siyempre nandito din ako para suportahan ka!" nakangiti kong bigkas. "Sosyo tayo?" nakangiti niyang tanong. Hindi ko tuloy malaman kong matatawa ba ako or hindi. Gusto niya pang makipag-sosyo sa akin eh hindi ko na nga alam kung paano hahatiin ang pagiging CEO ko at pagiging Mommy ng mga anak ko. "Well, pag-iisipan ko! Pero nakakatakot....baka hindi kita matulungan masyado. Alam mo na...bago lang ako sa posisyon ko at mangangapa pa
BIANCA POV Nagulat man sa biglang pagsulpot ni Daniel dito sa CR pinilit ko pa ring makawala sa pagkakayapos niya sa akin. Hangat maaari, ayaw na ayaw ko nang magkaroon pa ng ugnayan sa kanya. Ayaw ko nang dumikit-dikit pa siya sa akin dahil lalo lamang bumabalik sa alaala ko ang mga masasakit na bagay na ginawa niya sa akin noon. "Ano ba Daniel! Bitawan mo nga ako! Mahigit pitong na tayong tapos. Wala ka nang pakialam pa kung sino man ang kasama ko ngayun!" galit kong sigaw sa kanya. Nang makatiyempo malakas kong inapakan ang kanyang paa na naging dahilan kaya kaagad niya akong nabitawan. Mabilis naman akong dumistansya sa kanya. Napansin ko ang paghagod niya ng tingin sa akin mula ulo hangang paa. Nababasa ko din sa kanyang mga mata ang hindi maipaliwanag na damdamin. Pinilit kong ignorahin iyun at pilit na nagpaka-kaswal sa harapan niya. "Ang laki na nang ipinagbago mo. Alam mo bang kanina pa kita pinagmamasdan? Kailan ka pa natutong uminom? Kailan ka pa natutong magsuot ng
BIANCA ISSABELLE VELASQUEZ POV Sa paglabas ko ng banyo pinilit kong maglakad ng tuwid. Nanginginig kasi ang tuhod ko habang naglalakad. Hindi ko akalain na muling magkrus ang landas naming dalawa. Bigla din nawala ang pagka-tipsy ko dahil sa kumprontasyon naming dalawa ni Daniel. Pitong taon na ang lumipas pero bakit feeling ko parang kahapon lang nangyari ang lahat? Masakit pa rin! Hindi pa rin ako nakaka-moved on! Akala ko talaga ayos na ako eh..pero bakit ganito? Bakit apektado pa rin ako sa presensya niya? Dahil ba siya ang kauna-unahang lalaki na minahal ko? Dahil ba minsan na akong nagpakatanga sa kanya noon? Dahil ba alam ko sa sarili ko na siya ang ama ng mga anak ko? Pero hindi eh...dapat kamuhian ko siya! Hindi ako dapat makaramdam sa kanya ng kahit ano mang bagay dahil siya ang dahilan kung bakit muntik na akong namatay noon. Siya din ang dahilan kung bakit namatay ang isa sa mga triplets kong anak. Kung hindi sana ako nabundol noon, hindi sana nagkaroon ng kumpleka
BIANCA ISSABELLE POV Hindi pa kami divorced? Hindi niya pa naifile sa korte ang papel na pinirmahan ko noon? Bakit? Siguro inisip niya talaga na patay na ako. Na hindi na kailangan dahil biyudo na siya at pwede na siyang magpakasal kay Jeneva. Hindi ako dapat mag-isip ng kahit na ano pa man dahil iyun ang masakit na katotohanan. Simula noong nagsama kami noon, wala siyang ibang bukambibig kundi ang hiwalayan ako at noong piniramahan ko na ang papel na iyun sasabihin niya sa akin ngayun na hindi niya pa naifile? Sino ang pinagluluko niya? Akala niya siguro kaya niya pang bilugin ang ulo ko sa mga kasinungalingan na nagawa niya sa akin! "Huwag mo nga akong hawakan! Akin na ang mga damit ko dahil aalis na ako!" galit kong bigkas sa kanya. Hindi talaga ako natutuwa sa ginagawa niyang ito sa akin. "Huminahon ka kasi muna! Bakit ba galit na galit ka? Wala naman akong masamang ginawa sa iyo ah? Mag-uusap lang tayo!'' kalmadong bigkas niya. Tumayo siya at naglakad patungo sa may bi
BIANCA ISSABELLE POV Pagkatapos kong magbihis muling bumalik si Daniel ng kwarto at niyaya niya na akong lumabas. Nagulat pa ako dahil nasa isang hotel lang pala kami. Direcho kami sa parking area at tuluyan nang umalis. Buong byahe, tahimik siya pero ramdam ko ang lungkot sa kanyang awra. Pinilit ko na lang na libangin ang sarili ko habang nasa biyahe kami. Okay na din ito, at least nag-effort siya na ihatid ako pagkatapos naming mag-usap. Laking pasalamat ko pa rin dahil hindi niya ako ginawan ng masama. "Hinahanap ka ni Lola Antonia. Pwede mo ba siyang dalawin kung sakaling hindi ka abala?" maya-maya ay pagbasag niya sa katahimikan sa pagitan naming dalawa. Hindi ko naman mapigilan ang makaramdam ng lungkot ng maisip ko si Lola Antonia. Siya lang ang naging kakampi ko noon at nagawa kong umalis nang hindi man lang nagpapaalam sa kanya. "Kumusta siya?" malungkot kong tanong. Kung alam niya lang, matagal ko nang gustong makita si Lola Antonia. Napamahal na siya sa akin dah
SCARLETT POV SIX YEARS LATER YES, ganoon kabilis ang paglipas ng taon! Anim na taon ang mabilis na lumipas pero parang kahapon lang nangyari ang lahat! Wala na sila Scarlett at Stephen at nandito pa rin ako ngayun! Nakatayo sa harap ng kanilang puntod at kakatapos lang mag-usal ng maiksing panalangin! Sariwa pa rin ang sugat sa puso pero kailangan tangapin ang katotohanan na wala na sila! Na kailangan nang mag-moved-on dahil iyun ang nararapat! Alam kong tahimik na din naman sila! Na masaya na sila kung nasaan man sila naroroon! Sayang nga lang dahil hindi naging masaya ang naging buhay nila noong nandito pa sila sa mundong ito pero sana, kung totoo man ang reincarnation, magiging masaya na sana sila sa susunod nilang buhay! Kahit kailan, mananatili sila sa puso ko! Hinding hindi ko sila makakalimutan! Wala sa sariling napatitig ako sa larawan ni Anyana! Napakaganda niya talaga! Buhay na buhay ang ngiti sa kaniyang labi! Sayang nga lang at hindi siya lumaban! Alam kong m
DRAKU MONTEVERDE ATIENZA RESIDENCE SCARLETT POV "YAYA, kumusta ang mga bata? Tulog na ba sila?" seryosong tanong ko sa isa sa mga yaya's ng mga anak naming dalawa ni Draku! Tanghali na at hindi ko alam kung bakit kanina pa ako hindi mapalagay. Hindi din maalis-alis sa isipan ko si Anyana! Sobra kasi talaga akong naaawa sa kalagayan niya ngayun! Alam kong masyado nitong dinamdam ang biglaang pagkamatay ni Stpehen pero hindi lang naman siya ang nagluluksa! Buong pamilya namin ay nagluksa din sa biglaang pagpanaw ng kakambal ko at hangang ngayun hindi pa rin matatangap ng mga magulang ko na wala na siya! IYun nga lang, dumagdag pa talaga sa dagok ang muling pagkakasakit ni Anyana! Sa hindi malamang dahilan, napag-alaman ng mga Doctor nito na lumulaki na naman pala ang puso ni Anyana which is hindi magandang senyales! Kaparehong kapareho ang kondisyon ng sakit niya noong bata pa siya! Wish ko lang na sana malagpasan niya lahat iyun! Hindi ko alam kung kaya pa bang tangapin nami
ANYANA POV DALAWANG linggo ang matulin na lumipas na wala akong ibang ginawa kundi ang magkulong sa loob ng aking kwarto kapag araw at sa gabi naman makikita ako sa garden na tahimik na nagmumuni-muni! Araw-araw din ako kung dalawin ni Daddy para masiguro ang kaayusan ng kalagayan ko! Minsan na din akong dinalaw ng mga Uncles ko sa bahay na ito at masasabi ko na masaya ako dahil ramdam ng puso ko kung gaano ako kahalaga sa kanila! Nakakalungkot isipin na alam ko sa sarili ko na hindi na ako magtatagal! Sa bawat araw na nagdaan, ramdam ko na lalo akong humihina! May mga pagkakataon pa nga minsan na nahihirapan na akong bumangon sa umaga at kaunting galaw lang naghahabol na din ako sa aking paghinga! Dinadalaw din ako ng Doctor ko pero wala na akong energy pa para magtanong kung ano na ba ang sitwasyon ko! Ramdam ko din naman na alam na nilang lahat na alam ko na din kung ano man ang sitwasyon ko ngayun pero kagaya noon, wala talagang ni isa sa kanila ang gustong mag-open up tun
ANYANA POV 'ARE you sure, ayos ka lang dito?" seryosong tanong sa akin ni Daddy! Ayaw niyang pumayag na lumabas ako ng hospital pero wala na din silang nagawa pa nang ako na mismo ang nagpumilit pa! Ayaw man nilang direktang sabihin sa akin ang kalagayan ko alam ko sa sarili ko na kaunting oras na lang ang natitira sa akin at ayaw kong sa hospital ako bawian ng buhay! Pasalamat na lang talaga ako dahil narinig ko ang pag-uusap nila ng Doctor ko dahil mukhang wala talagang balak si Daddy na sabihin sa akin ang tunay kong kalagayan! '"Okay, sasamahan ka nila Ate Divina at Manang Grasya sa bahay na ito! Kung bakit naman kasi gusto mo dito gayung mas palagay ang loob ko kung doon ka na lang muna sa bahay namin titira!:" seryosong sagot ni Daddy! Wala sa sariling inilibot ko ang tingin sa paligid! Nandito kami sa bahay kung saan ako lumaki at nagdalaga! Ang bahay na minsang tinirhan namin ni Stephen noong nagsasama pa kami! Ang bahay na ipinamana sa akin ni Lola Sylvia Buenaventura
ANYANA POV "I AM SORRY, Mr Atienza pero sa sitwasyon niya ngayun hindi namin maipapangako kung kaya niya bang mag-undergo ng another operation! May history na siya ng surgery noong bata pa siya dahil ipinanganak siyang may congenital heart disease." narinig kong bigkas nang kung sino! Ang alam ko si Daddy ang kausap niya kaya naman mas pinili kong matulug-tulugan! "Ano ang pwedeng gawin para madugtungan nang buhay niya? Willing akong gumastos ng kahit na magkano para maging maayos ulit ang puso niya, Doc!" narinig kong sambit ni Daddy! Hindi ko mapigilan ang mapakunot noo dahil sa narinig ko! "I am sorry, Mr. Atienza! Isa ito sa malaking side effect ng mga batang nagkaroon ng history ng congenital heart disease! Although, succesful ang surgery niya noon pero hindi ibig sabihin noon na kaya niya nang mabuhay hangang sa kanyang pagtanda! After so many years, dumadating talaga ang ganitong problema at hindi namin sigurado kung kakayanin pa ba ng pasyente ang mag-undergo ng another
ANYANA POV Ang kagustuhan ko pa rin ang nasunod kaya walang nagawa si Gino kundi pagbigyan ako! May kinausap lang siya na kung sino dito sa hospital pagkatapos noon pinayagan na akong makaalis sa kondisyon na kailangan kong makabalik para daw maobserbahan ako! Maraming test pa daw ang dapat gawin sa akin which is hindi ko na din pinagtoonan ng pansin! Hindi ko alam kung ano ang dahilan at kung bakit dalawang araw akong walang malay sa hospital pero dahil mas focus ang isipan ko sa mga nangyari kay Stephen, hindi na ako nagtanong pa kay Gino! Habang nasa biyahe kami, mas pinili ko na lang ang manahimik! Bago naman kami umalis ng hospital, nangako si Gino sa akin na didirecho daw kami sa kinaroroonan ni Stephen which is labis kong ipinagpasalamat! Hangang ngayun kasi pinilit kong kinukumbinsi ang sarili koo na hindi totoong wala na siya! Pero ang pangungumbinsi kong iyun sa sarili ko ay biglang naglaho lalo na nang mapansin ko na sa isang memorial chapel kami dumirecho! "Ano ang
ANYANA POV Hindi ko alam kung ilang oras akong nawalan ng malay pero sa muling pagmulat ng aking mga mata ibayong katahimikan ang kaagad na sumalubong sa akin! Sumalubong sa paningin ko ang puting kulay ng paligid at nang ibaling ko ang aking tingin hindi ko mapigilan ang magtaka dahil sa mga nakakabit ng kung ano sa katawan ko! May nakakabit din sa akin na oxygen which is nakakapagtaka! HIndi ko alam kung ano ang nangyari sa akin pero hindi ko mapigilan ang muling pagpatak ng luha mula sa aking mga mata nang maalala ko ang nangyari kay Stephen! Sa kabila ng mga masasakit na nangyari sa amin, hindi ko alam kung kaya ko bang tangapin ang lahat pero isa lang ang sigurado ako, sobrang sakit sa puso na makita siyang isa nang malamig na bangkay. Pero totoo ba talaga iyun? Hindi kaya isang panaginip lang? Sana panaginip lang ang lahat! Kahit na gaano pa siya kasama hindi pa rin naman magbabago ang katotohanan na siya pa rin ang tinitibok ng puso ko! Sa naisip kong iyun dahan-dah
ANYANA POV "Ano ang nangyari? Bakit ka namumutla?" seryosong tanong ni Doc Alvin nang maabutan niya ako dito sa labas ng restaurant! Kakatapos lang namin mag-usap ni Amanda at nag-aabang na lang ako ng taxi para masakyan ko patungo sa hospital kung saan daw dinala si Stephen! "Sorry, kailangan kong makaalis! Si Stephen...naaksidente!" diretsahan kong sagot kay Doc Alvin! Napansin kong saglit siyang natigilan bago tumango-tango! "Okay...sa kotse ko! Sasama ako ng hospital!" seryosong sagot niya sabay hawak niya sa akin at inakay niya ako patungo sa kanyang kotse! Naging sunod-sunuran naman ako kay Doc Alvin! Pagkasakay namin pareho sa sasakyan, kaagad siyang nagmaneho! Sinabi ko pa nga sa kanya kung saang hospital dinala si Stephen at pagkatapos noon, naging tahimik na ako buong biyahe! Ramdam ko ang takot ko sa puso ko pero umaasa ako na sana ayos lang si Stephen! Kahit naman sinaktan niya ako ng paulit-ulit, hindi ko naman pinangarap na mapahamak siya lalo na at alam kong w
ANYANA POV Dahil sa ginawa ni Stephen kanina sa simbahan, nagpasya na lang kaming dalawa ni Doc Alvin na kumain sa restaurant! Lagpas na sa oras ng pagkain ng tanghalian at nag-aalburuto na ang tiyan ko sa gutom! Wala na din akong balak na pumunta ng reception party dahil mukhang nababaliw na si Stephen! Para bang wala na siyang kahihiyan at hayagan niya nang ipinapakita sa lahat kung gaano na kasama ang ugali niya! Kahit ako, nagulat din talaga sa ginawa niya kanina! Harap-harapan ba naman kung mangumprunta! Ano ba ang pakialam niya kung may kausap akong lalaki? Naikasal na siya lahat-lahat ang hilig niya pa ring makialam sa buhay ng may buhay! "Ano ang gusto mong kainin?" nakangiting tanong sa akin ni Doc Alvin! HIndi ko naman mapigilan ang mapatitig sa kanya! Sa halos isang buwan na nakilala ko siya wala man lang akong nakitang kahit na isang kapintasan sa ugali niya! Kapag magkasama kaming dalawa talagang ipinaparamdam niya sa akin kung gaano ako ka-special na malayong mal