Chapter 5

“Good morning, Doc. Pinapatawag po kayo ng lolo niyo sa kaniyang opisina.”

Agad na bungad ng sekretarya ni Andrea, pagkapasok niya sa kaniyang clinic.

Napatingin siya sa kaniyang pambisig na relo. Its 10:30 in the morning. Alam ng lolo niya na male-late siya ng kaunti sa pagpasok ng hospital dahil sa meeting niya sa CEO ng Montreal Pharmaceutical na hindi na naman natuloy.

Kumuyom ang kamao niya at nalukot ang noo. Masama pa rin ang loob niya sa nangyaring pagkansela na naman ni Mr. Montreal sa meeting nila. That was the second time.

Damn, him!

“Okay lang po ba kayo, Doktora?”

Muli siyang napatingin kay Lirah. Kita niya sa mukha nito ang pag-aalala habang nakatingin sa kaniya. Siguro dahil sa nakikita nitong hindi maipinta ang hitsura niya.

Tumango lang siya at pumasok sa isa pang silid kung saan niya kinakausap ang kaniyang mga pasyente. Inilapag niya ang bag sa kaniyang upuan.

Kinuha niya ang kaniyang phone saka lumabas ulit ng clinic para puntahan ang Abuelo sa opisina nito.

“Good morning, Doc,” bati ng mga nurse sa nadaanan niyang nurse station.

“Good morning,” she coldly greeted them back.

Saglit lang din niya ang mga itong sinulyapan saka nagpatuloy na sa paglalakad papunta sa east wing kung saan ang opisina ng kaniyang lolo Alexander.

Pagdating niya sa tapat ng pinto ng opisina ay kumatok muna siya ng tatlong beses. Walang sumagot kaya muli siyang kumatok pero wala pa rin, kaya sinubukan na niyang pihitin ang pinto. Nang hindi iyon naka-lock ay pinihit na niya pabukas.

Agad kumunot ang noo niya nang maabutan niya itong nakatayo habang nakaharap sa floor to ceiling window malapit sa executive desk nito. Hindi ba nito naririnig ang pagkatok niya?

Naglakad siya palapit dito at mukhang ang lalim talaga ng iniisip nito dahil hindi man lang ito lumingon. Duda rin siya kung aware ito na may nakapasok ng ibang tao sa opisina nito.

“Lo,” marahan niyang tawag dito.

Hindi ito natinag kaya nakumpirma niya ang hinala niyang hindi ito aware sa pagpasok niya.

Muli niya itong tinawag at medyo nilakasan na rin niya ang boses. Saka lang ito pumihit paharap sa kaniya.

Nakita pa niya sa mukha nito ang bahagyang gulat nang makita siya. Pero agad din naman itong nakabawi.

“Addie, kanina pa ba?” tanong nito sa kaniya.

Umiling siya. Lumapit siya rito at humalik sa pisngi nito saka nagmano.

“Hindi naman gano’n katagal, Lo,” aniya, habang matamang tinititigan ang abuelo. “May problema po ba kayo, Lo?” hindi na niya napigilang itanong.

Tumaas ang mga kilay nito. “What made you think, I have a problem, Apo?” balik naman nitong tanong sa kaniya.

“Tila kay lalim kasi ng iniisip niyo. Hindi niyo nga namalayan na pumasok ako. Ilang ulit din kitang tinawag pero parang wala kang narinig.”

“Pasensya na at medyo malalim lang ang iniisip ko. Maupo ka.”

Iminuwestra nito ang upuan na nasa harap ng table nito.

Agad naman siyang sumunod at naupo sa upuang itinuro nito.

“Bakit niyo po ako ipinatawag, lolo?” tanong niya nang pareho na silang nakaupo.

“If I let you decide about the current state of the hospital, what would you want it to be?”

Kumunot ang noo niya. Mas lalo lang na lumakas ang pakiramdam niyang may iba pa itong pinoproblema bukod sa nauubusan na ng medicine stock ang hospital.

“What do you mean, Lo?”

Lolo Alexander sighed. "I know you're aware of the crisis that's going on Impero Del Rio right now…” he sighs again. “At alam ko rin na alam mo na ang kompanya ang nagbibigay ng suporta nitong hospital para mananatiling public hospital.”

Alam niya iyon at alam din niya na may possibility na mahinto ang pagsuporta ng kumpanya rito sa hospital kapag magpapatuloy ang krisis na kinakaharap ngayon sa Impero.

Pero hindi naman siguro iyon hahayaan ng Daddy niya, hindi ba?”

"So, you're considering making Del Rio Medical a private hospital again, Lo?" she asked.

Kahit halata naman sa mga sinasabi ni lolo na gano’n nga ang iniisip nito.

At siguro iyon ang iniisip nito kanina pa, kaya hindi man lang siya nito narinig na kumatok at hindi rin namalayang pumasok siya.

He shifted on his seat. Pinagsalikop nito ang mga kamay na nakapatong sa lamesa nito. Matagal muna siya nitong tinititigan bago marahang tumango.

“But only if you’ll agree.”

“Nakausap niyo na po ba sina Daddy at Mommy tungkol sa plano niyo, Lo?”

Muli itong tumango. “Ang Daddy mo ang kumausap sa akin.”

She pursed her lips and sigh. “How about the board, Lo?”

“I already set the meeting this Monday.”

“Wala na po ba talagang ibang paraan, Lo?” tanong niya.

Ngayon pa lang ay nakalulungkot ng isipin na hindi na magiging bukas para sa lahat itong hospital lalo na sa mga taong walang-wala.

“Montreal Pharmaceuticals is our last option. So, how’s the meeting with the CEO?” tanong nito.

Kita niya sa mga mata ng abuelo na umaasa ito na maganda ang kinalalabasan ng pag-uusap nila ng CEO ng Montreal Pharmaceuticals.

Hindi na siya makatingin ng deretso sa abuelo. Nahihiya siya na sabihin na naman dito na hindi na naman natuloy ang meeting.

Malalim siyang bumuntong-hininga. “He postponed the meeting again, Lo.”

Napatuwid ito sa pagkakaupo.

“As expected,”

Muling napatingin siya sa abuelo sa sinabi nito.

“You expected it?” she curiously asked. Namamangha.

"I’ve been in the business industry since I was 15 years old, hija. Bata pa lang ako, sinanay na ako ni Dad, nang lolo Alfredo mo, sa pagnenegosyo. Business owners and entrepreneurs need to make a profit in their business to run their business successfully. No business can survive without profit. Kaya hindi rin sila susugal kung sa tingin nila ay hindi sila kikita nang doble pa sa in-invest nilang pera.”

Kunsabagay, sino ba namang tao ang maglalabas ng pera kung sa tingin nila ay hindi rin naman sila kikita? Wala.

Nakatingin lang siya sa abuelo habang sinasabi nito iyon.

“Sales are essential to business, but if you are not making a profit along with those sales, you are putting your business at financial risk. Kaya walang negosyante na susugal kung sa tingin nila ay hindi sila kikita mula sa ’yo. Kung sa tingin nila ay wala silang mapapala sa ’yo.”

“Just like us, doctors, kapag nakikita nating wala ng pag-asa ang mga pasyente natin na gumaling, kakausapin na natin ang mga kamag-anak nila na iuuwi na sila sa bahay dahil lalaki lang ang kanilang gastusin dito sa hospital pero sa huli ay wala rin namang mangyayari. Hindi na sila gagaling pa.”

“So, do I need to revise my proposal to them?” she asked.

Kumbinsido na rin na baka nga kaya laging pino-postponed ni Mr. Montreal ang meeting nila ay dahil sa proposal niya.

Pero bakit laging pino-postponed kung puwede naman siya nitong kausapin at deretsahin sa mga gusto nitong mangyari?

“Successful businessmen knew their goals,” sabi ng abuelo na muling ikinakunot ng kaniyang noo. “They know their goals and focused on them.”

Saka lang niya naunawaan ang ibig nitong sabihin. May goal siya na mananatiling public hospital itong Del Rio Medical kaya roon siya mag-focus.

“I get it, Lo. Pero ikaw na rin ang nagsabi na pinag-iisipan mo nang ibalik sa dati itong hospital.”

“What I’m trying to say, hija, is you’ll focus first on your goal, if it doesn't really work even if you already did everything you can, then that’s the time you’ll change it.”

Sa sitwasyon ng hospital ngayon at sa Impero Del Rio, maybe she will consider the board’s opinion. Pero hangga’t wala pa siyang naririnig mula sa CEO ng Montreal Pharmaceuticals, hindi muna siya mawawalan ng pag-asa.

But damn, how could she not be so desperate, if the CEO was always putting off their meeting?

“You look stress. Are you okay, Addie?”

Nilingon niya ang kapatid nang punahin nito ang hitsura niya. Despite the makeup was applied on her face, napuna pa rin nito.

Kunsabagay, light makeup lang naman ang pina-apply niya sa makeup artist na nag-ayos sa kaniya kanina. Hindi siya mahilig mag-lagay ng kolorete sa mukha. She’s contented with her natural beauty.

Well, except, kung may mga okasyon siyang dadaluhan na require talagang mag-ayos. Just like this event that they were going to.

“I’m okay, Andrei. Marami lang ang mga pasyenteng isinugod kanina sa hospital.” Aniya.

Saglit lang niya itong tiningnan at ibinalik kaagad ang tingin sa labas ng bintana ng sasakyan.

“You were one of the emergency doctors?” he asked, saglit pa siya nitong tiningnan at ibinalik kaagad ang tingin sa kalsada.

“Sometimes, kung wala akong masyadong ginagawa, I volunteered. Lalo na kapag ang daming pasyente roon at kulang ang doctors na naka-duty.”

Tumango-tango naman ito.

Absent ang isa sa apat na doctors na nakatalaga kanina sa emergency room kaya siya na muna ang pumalit dito lalo pa at ang daming pasyente na isinugod. Kaya matagal bago siya nakaalis ng hospital para makapag-ayos.

Nagulat nga siya nang sa paglabas niya ay nakita niya ito sa may parking area. Parang modelo na nakasandal sa hood ng sasakyan habang hinihintay siya. Akala pa nga niya noong una ay may nililigawan itong staff ng hospital.

Sinamahan din siya nito sa paborito niyang salon para mag-ayos. Nagpagupit din naman ito ng buhok. Muli niya itong nilingon at pinagmasdan ang ayos nito. He looks more handsome in his new hair cut though. He was wearing a black suit, light blue for his inner shirt and a red tie.

Ngayon kasi gaganapin ang merging party ng Impero Del Rio at ng L.A Corporation. And they were heading to the venue.

Pagdating nila sa venue ay siyang pagdating din ng mga magulang nila, kasama ang kapatid nilang si Lucas at si Karenina.

Napataas naman ang isang kilay niya nang makita ang pag-alalay ni Lucas sa kaibigan niya. Strange. Knowing Lucas. He is cold as an ice, at wala pa siyang nababalitaan na—oh, shit!

Napamura na lang siya sa isip nang maalalang may babae itong tinititigan sa screen ng phone nito. Hindi nga lang niya buong nakita kung sino. But she knew it was a girl.

Could it be?

Nagpalipat-lipat ang tingin niya kay Lucas at kay Karenina. Pero mukhang iwas na iwas naman ang kaibigan niya na para bang ayaw nitong dumidikit ang kapatid niya rito. She even looks uncomfortable with his brother’s presence.

“Hey,” she greeted them.

Nag-angat ng tingin si Karenina sa kaniya. Si Lucas naman ay bahagya lang siyang nilingon at ibinalik din kaagad ang mga mata kay Karenina.

She smirked secretly. Confirmed. Lucas likes her best friend. Well, he can’t blame him though. K is beautiful and looks more beautiful in her dress tonight.

“Glad you came on time.” Nakangiting sabi ni Karenina, matapos siya nitong ibeso.

“Thanks to Andrei.” Ngisi rin niya at nilingon pa saglit si Andrei na ngayon ay kausap na ang mga magulang nila.

Dumating din sina lolo Alexander at lola Annaliese bago pa man sila nakapasok sa loob kaya sabay-sabay na silang pumasok.

The place was so bright that she could see everyone. Inilibot niya ang tingin sa paligid. Sinalubong din sila ng mga reporters at tinanong patungkol sa merging na malugod naman na sinagot nina Mhie at Dhie.

When they reached their table, napansin niya ang isang babaeng nakaupo na roon. It was impossible not to notice her though. Lalo pa at nakita niya ang pag-iiba ng awra ng kapatid niyang si Andrei. Nagkatinginan pa sina Mhie at Dhie na para bang may mali.

“Hi, miss.”

Hindi na niya napigilan at siya na ang naunang bumati sa babae. Dahil tila walang balak na batiin ng mga kasama niya ang babae.

“May I know who’s with you?” she asked.

Ngumiti pa siya para hindi naman siya magmukhang masungit at tila sinita ito sa pag-upo nito sa table nilang pamilya.

Tumayo ito. She’s beautiful in her blue dress. Light lang din ang makeup nito sa mukha but she looks like a goddess.

Then from nowhere, Mr. Sanford appeared and introduced the woman as his date. At nang marinig niya ang pangalan ng babae ay agad namuo ang galit sa dibdib niya na hindi na niya napigilang maging sarcastic.

“Oh, girlfriend?” she asked him.

Mahina pa siyang natawa na may halong pang-iinsulto.

She heard Dhie cleared his throat. It was warning for her. Then he greeted Mr. Sanford. But still, ramdam pa rin niya ang tension sa paligid.

She glared the woman. How she wished, her eyes can throw dagger at her. She hate her for hurting her brother! And now show her thick face as if nothing happened between her and Andrei. As if, wala itong ginawa sa kapatid niya! Ang kapal naman ng mukha nito para magpakita sa kapatid niya na may kasama ng ibang lalaki.

Damn! To think na binubuyo pa niya ang kaibigan niya kay Mr. Sanford. But of course, Karenina is way better than that bitch!

She heard Lola Annaliese spoke to lightened the mood of everyone.

She sighed. Naghila siya ng upuan at naupo. Tiningnan niya si Andrei. Ang madilim nitong anyo ay mas lalo pang dumilim. She can even sense the raging anger from his body.

Apektado pa rin ito sa presensya ng manloloko nitong ex-girlfriend.