Chapter 25

He gently reached my hand and pulled me closer to his car. Binuksan niya ang front seat at mabilis akong sumakay. 

Pagpasok niya sa sasakyan ay kinuha niya ang malaking brown paper bag sa backseat. Ako naman ay nanatiling tahimik at nakahalukipkip habang pinagmamasdan siyang ihanda ang mga biniling pagkain. 

Bakit ba rito kami palagi kumakain? Sa loob ng sasakyan niya? Palaging take out ang mga pagkain namin. Hindi ko mapigilan ang tabang sa sistema ko. Ayaw ba niya na makita kami ng mga tao? Baka nga ganoon. Baka nga gusto niyang ilihim ako sa mga tao. Sino ba naman kasi ako sa buhay niya? Nililigawan niya lang ako. Ni hindi pa nga nag-iisang linggo ang panliligaw niya sa akin. Kahapon lang iyon!

Naiirita ako! Naiirita ako sa mga iniisip ko! Kahit ayaw ko mang mag-isip ng ganito, hindi ko mapigilan. Dahil alam ko mismo sa sarili ko na may punto ang mga iniisip ko. Malay ko ba kung may iba siyang nililigawan? At kung sino man ang sumagot sa kaniya, syempre ay iyon ang sasamahan niya! Pero sino bang tatanggi sa isang Hayes Verulendez? Hindi niya na kailangan pang manligaw kung tutuusin! Hindi niya na kailangan pang magsayang ng oras para sa panliligaw! Dahil tiyak ay mga babae mismo ang mag-aalalay ng kanilang mga sarili para lang magkaroon ng puwang sa buhay niya. 

Shit! Dahil lang sa simpleng pag-iisip ko, kung saan-saan na umaabot! 

Tumunganga lang ako habang hawak ang inabot niyang burger. Hindi na ako makagalaw nang magsimula siyang payapang kumain ng pizza. Sirang-sira na ang mood ko dahil sa mga iniisip. Hindi ako makapaniwalang ganoon kabilis magbago ang mood ko pagdating sakaniya. 

Nag-angat siya ng kilay sa akin. Nag-iwas ako ng tingin. 

"Are you sleepy? G-Gusto mo na bang pumasok?" Nahimigan ko ang pag-aalangan sakaniyang tono. 

Umiling ako. Sobrang hilaw ng ngiting ibinigay ko sakaniya.

"May iniisip lang ako." 

Binaba niya ang hawak na isang slice ng pizza sa kahon nito na nasa dashboard at tinuon sa akin ang buong atensiyon. 

His eyes were dancing with some emotions that I can't identify. Those dark brooding eyes were staring intently at me. 

"What is it? I want to know. Can you share it with me?" marahan niyang wika. 

Tinitigan ko lamang siya. Hindi ko magawang sumagot. Anong sasabihin ko? Na bakit hindi niya ako magawang i-date sa isang restaurant at bakit palagi na lang dito sa sasakyan niya? Napakababaw na bagay iyon para sakaniya. Ayaw kong isipin niya na ganito ako kababaw. 

"Wala... nami-miss ko lang ang mga magulang ko," Kinagat ko ang labi ko. 

Nanatili lamang ang mga mata niya sa akin. Madilim ang kaniyang mukha. Ano kayang iniisip niya sa akin? Gustung-gusto kong malaman ang mga iyon. 

"Do you want to visit them now? Sasamahan kita. We can drop by to a flower shop to buy some flowers for them," marahan niyang saad.

Tinitigan ko siya. Kitang-kita ko na seryoso siya sakaniyang sinabi. Ano kayang magiging reaksiyon niya kung malaman niya ang mababaw kong dahilan tungkol sakaniya? Na dahil lang sa hindi niya ako dinadala sa restaurant ay nagkakaganito na ako. 

Umiling lamang ako. "Sa susunod na araw na lang, Hayes."

Nanatili ang mga mata niya sa akin, tila kinukumpirma ang aking sinabi. 

Binulabog lamang kami nang tumunog ang kaniyang cellphone na nasa dashboard. Suminghap siya at tila tinatamad nang inabot niya iyon. Tinignan niya ang screen bago sumulyap sa akin. Nagpakawala siya ng malalim na hininga at may kung anong pinindot doon bago binaba ang cellphone sa gitna namin. 

"Bakit mo pinatay?" Kumunot ang noo ko. 

"It's just nothing. It's not important at all."

Ngunit tumunog na naman iyon. Sa puntong ito, mula sa isang mensahe ang tunog na iyon. Kitang-kita ko ang screen ng kaniyang cellphone ngunit hindi ko mabasa ang lumitaw na mensahe roon. 

Pinanood ko siyang salubong ang kilay habang pumipindot sa kaniyang cellphone, mukhang ni-re-reply-an niya ang kung sinumang nag-text. 

"Kung importante iyan, Hayes. Ikaw na ang tumawag." Hindi ko maitago ang iritasyon sa aking tono. 

"Hindi ito importante," tugon niya. 

Nilapag niya ulit iyon ngunit hindi pa man nagtatagal nang tumunog na naman ulit. Kitang-kita ko ang pangalan ng tumatawag.

Louwina Brezalde. 

"Kung hindi iyan importante, bakit tawag nang tawag? Sagutin mo na." 

Pumikit siya nang mariin at para bang labag sa loob niya nang pulutin ang cellphone at sinagot iyon. Hindi niya nilagay sa tainga ang cellphone, sa halip ay nilagay niya ito sa gitna namin habang hawak. Tila ba gusto niyang marinig ko ang usapan nila ng nasa kabilang linya. 

"Louwina, I can't talk to you right now. Maybe some other time," bungad niya habang kunot ang noong nakatingin sa akin. 

"Hayes, I just wanna know if you like my caramel cake? Tinikman mo na ba?" matamis ang boses nito. 

"Uhn, maybe later." Iniwas niya ang mga mata sa akin. 

"Hmm. Akala ko pa naman kinain mo na. But anyways, I enjoyed staying in your office. Hindi ako nainip kahit apat na oras yata akong naroon. Maybe because I love how you entertained me." Humagikgik ito. 

Malutong siyang napamura bago tila natatarantang pinindot ang cellphone. 

May kung anong namuong galit sa akin. Hindi ko maintindihan. Sa narinig ko ay parang may nakuha akong ibig sabihin sa sinabi ng babaeng iyon. Apat na oras, huh? Kaya pala hindi nagawang mag-text dahil may ibang pinagkakaabalahan! Iyon pala ang sinasabi niyang kailangan niyang ayusin sa opisina! 

Nanginig yata ang mga kilay ko sa tabang na nararamdaman. 

"That's not what she meant, baby. Damn it!" Pumikit siya nang mariin at tila ba'y biglang naging problemado. 

Hindi ko alam kung tatawanan ko ba siya o bubugahan ng apoy dahil sa narinig. 

"Kaya ba busy ka kanina? Kasi may babae kang kasama sa opisina mo? Anong ginawa niyo? Apat na oras! Ano? Suminghap lang kayo ng hangin?" Hindi ko na napigilan ang pag-aalburoto ko! Hindi dapat ganito ang reaksiyon ko! Hindi ito ang gusto ko! Dapat ay wala akong pakialam sa mga babae niya. Hindi ko naman siya boyfriend. Nanliligaw lang siya. Ni hindi nga yata siya seryoso sa bagay na iyon. 

Pero hindi ko mapigilan ang sarili kong makaramdam ng galit!

Suminghap ako habang pinagmamasdan siyang frustrated sa harapan ko. 

"No. It's not what you think." Panay ang iling niya. 

Naiirita ako! Sobrang naiirita! Gustung-gusto kong sabunutan ang sarili dahil naiirita ako! 

"Sa dami ng babae mo, hindi mo na alam kung sinong dapat pagtuonan ng pansin. Iba-ibang babae ang tumatawag sa iyo. Bakit mo pa ako niligawan, ha? Marami ka naman palang babae! Tigilan mo na ako kung trip lang pala ang lahat ng ito! Huwag mo na akong ligawan! Huwag mo nang sayangin ang oras nating dalawa kung hindi ka seryoso!" sigaw ko sa sobrang frustration. 

"She went to my office. I asked her to leave but she was persistent to stay. She even hid my phone nang hindi ko namalayan. I wasn't able to text you because of that. Binigay niya lang noong umalis na siya. I didn't even know na nasa kaniya lang pala," marahan ngunit determinado ang boses niya na para bang gustung-gusto niyang maniwala ako. 

Tinatanggap ko lang ang mga paliwanag niya. Hindi ko alam pero guminhawa ako. Hindi ko na inisip kung nagsisinungaling ba siya! Basta ba yata galing sakaniya, paniniwalaan ko!

Pumungay ang kaniyang mga mata. Hindi ko alam kung bakit nanlalambot ako tuwing tinititigan niya ako nang ganiyan! Kahit pa na sa gitna ng galit o frustration ko, nakakalimutan ko ang lahat! 

"Shit!" Padabog kong pinalis ang luhang hindi ko inasahan. Nag-iwas ako ng tingin. Kinagat ko ang labi ko nang maramdaman ang panginginig nito. 

"Sabihin mo lang kung ayaw mo na sa akin. Hindi mo naman kailangang magsinungaling," hikbi ko.

"Baby, don't say that. Wala akong iba. Believe me..." punung-puno ng lambing ang kaniyang boses. Naramdam ko ang malambot niyang haplos sa aking braso. Mabilis akong umiwas sakaniya. Patuloy akong nagpunas ng mga lintik kong luha na mukhang walang balak tumigil. 

"I don't wanna see you crying. Come here. I'm sorry. Please, stop crying. Tahan na..." Patuloy ang kaniyang malamyos na tono na tila musika sa tainga ko at mas lalo akong naiirita dahil doon. Ganito ba talaga ang epekto niya sa akin? Hindi ko yata matatagalan kung ganito palagi! 

"Huwag mo akong hawakan," mariin kong sinabi habang umiilag sakaniyang haplos. Natatakot ako na bigla na lang maglaho ang lahat ng iritasyon ko dahil lang sa simpleng hawak niya. 

"I won't answer any call from anyone. If it's not really important, then I won't answer it. Hindi ko ginustong sagutin ang tawag na iyon. You asked me to." 

Sa huli ay hinayaan ko na siyang hawakan ako. Wala na akong lakas para magpumiglas pa. Hindi ko siya nilingon. Nanatili lamang akong nakaharap sa bintana ng sasakyan. Unti-unting humupa ang mga luha ko. 

Bwisit na tawag iyan! Bwisit na mga babaeng iyan! At bwisit ka, Hayes! 

"Baby, look at me. I'm sorry. Can you look at me now?" malambing niyang sinabi. 

Nakakabaliw! Malinaw naman na ako talaga ang may kasalanan dahil pinapalaki ko ang issue dahil lang sa mga tumatawag nila ngunit siya pa itong nanunuyo sa akin. Siya pa itong nag-so-sorry! Kasalanan ko ba na hindi ko mapigilang magalit sa mga babaeng tumatawag sa kaniya na halata namang hindi business ang dahilan? 

Kinagat ko ang labi ko at sinubukan siyang lingunin. Kitang-kita ko ang mabigat niyang titig at nanghihinang mga mata.

"I'm sorry. Don't ever cry again because of this. I feel so fucked up," bulong niya habang malambot na hinahaplos ang aking pisngi. 

Tinaliman ko ang titig sakaniya. Mas lalong lumambot ang kaniyang mga mata sa akin.

"Ayaw ko na. Basted ka na sa 'kin." Diretsong ang matalim na tingin ko sa mga mata niyang nanghihina. Umawang ang kaniyang mga labi, tila hindi inasahan ang sinabi ko. Umiwas ako sa kaniyang hawak at iritadong pinunasan ang aking pisngi.

"Baby, don't say that. You're just upset. At ayaw ko naman na basted ako. Hindi ko naman hahayaang mangyari 'yon," bulong niya. 

Iritado ko siyang tinignan. Kitang-kita kong pagod na ang mga mata niya na para bang sukung-suko na siyang suyuin ako. 

Oo! Upset lang ako. Dahil alam ko sa sarili ko na hindi ko naman talaga siya kayang basted-in. Does he even deserve that word? Rejection? Damn it. Of course, he knows he doesn't!

"Let's not argue over this, okay? I don't like seeing you upset. At hindi ako basted." 

Kinagat ko ang labi ko. Hindi ako makatingin sakaniya. Para akong batang tumango sa kaniyang sinabi. 

"Sorry." Ngumuso ako. Bagsak ang tingin ko sa aking kamay. 

Halos mapigtas ang aking paghinga nang maramdaman ko ang kaniyang kamay sa aking baywang. Nanginig ang kamay ko sa haplos niya. I felt his warm breath in my ear. Tumindig ang aking balahibo sa batok. 

"Finally, my baby is sorry," bulong niya at marahang humalaklak.