Kabanata 2: The game is on

Hindi ko siya mahanap. Ilang minuto na akong luminga-linga pero hindi ko siya mahanap. Madali lang naman siyang makita dahil lagi siyang pinapalibutan ng mga babae pero ang mga babae ngayon ay watak-watak at iba-iba ang kasama.

Umupo na ako sa garden habang kita ko ang lahat na sumasayaw sa pool. Everyone is having wild fun. Meron pang tumitingin sa akin akala ko dahil hindi ako namumukhaan pero parang sa ibang dahilan.

I shook my head when a guy offered his drink.

"Come here..." He mouthed.

I smiled, and just waved my hand. 

"I can't." I mouthed too. Pupunta na sana siya sa akin pero may humila sa kanya na umagaw ng atensyon niya.

Twin's friends are having fun. Hindi ko sila nakita dito sa pool area or baka nasa second floor sila. 

"I feel like I saw you before..." May nagsalita sa likod ko. Akala ko siya na kaya dali akong lumingon pero nagkamali ako. Hindi si Sebastian ito kundi ang teacher na nakita ko sa coffee shop. 

Wilson? Maybe?

"Have we met?" Tanong nito sa akin.

He's way older than me like a 30 years old gap. He may have a masculine muscle but clearly his old than me. His smile seems kind but looks creepy at all or maybe I just don't like how his eyes twinkled.

"I'm not sure. I'm just new here." 

"Ah, right! In the coffee shop!" Masayang sambit ng maalala ito. Nag-isip pa ako ng ilang minuto bago tumango.

"Ah...you're Mr. Wilson?" 

He shook his head softly.  "No, Miss. I'm Jackson..."

Unti-unting lumapit sa akin at umupo sa gilid. How come he's here when his age seems not likely to have bond with our age. 

"You know Gavin?" He asked curiously. He's wearing a summer short and just hawaain upper. 

I'm glad that the twin's group mention Gavin, the host of the party. 

"Yeah, but someone invited me not him." I lied. I looked at him. Nabigla ako ng nakitang nakayingin sa akin ng malalim. Baka namumukhaan ako?

"Why..." I asked. 

He smiled. "Nothing. I wwas wondering if you need money? Like you want to work?" 

I looked at him, frowning. Tumawa siya ng kaunti. What does he mean?

"I'm looking for a secretary...."

I chuckled and looked away but para din akong binuhuaan ng malamig na yelo sa nakita sa malayo. Madilim ang tingin at seryosong nakatanaw sa amin.

Napawi ang ngiti sa labi ko at napalitan ng kaba.

Bakit ganyan makatingin si Sebastian? Akala ko ba wala siya dito? Kailan siya dumating? Kung bakit doon lang siya magpapakita kung saan hindi ko siya hinahanap.

"Walang mabigat na gagawin. Just check test papers, and areange some files or edit documents..."

Biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko ng naglalakad ito papunta sa direksyon namin. Ano ginawa ko? Balak ko sanang tumayo at umalis pero parang ang ewan ko naman pag-gagawin ko iyon.

Tumikhim ako at umupo ng maayos. Binalik ko ang tingin kay Jackson at tama nga ako, hindi niya napansin naa papunta dito si Sebastian dahil pirmi ang tingin nito sa akin.

"Anong ginawa mo dito?" Kahit alam kung nandito lang siya nagulatpa din ako sa tono ng boses niya.

I know I'm trespasser pero bakit nag-iba ang tono ng boses nito? Kanina lang ay sobrang gaan pa ng boses niya at maaliwalas ang tingin.

"Oh, Sebastian you're here, too-

"Sino ang nag-imbita sayo dito?" Malamig nitong tanong. Tumingin ito sa akin at tumayo agad ako. 

"Someone invited-

"Why are you here partying? You do not belong here."

Nagulat ako ng hindi pala direkta sa akin ang tanong. Palipat-lipat ang tingin ko. Nakaigting ang panga ni Sebastian at si Sir Jackson naman ay clueless pa rin.

"Huh? I just want to have fun-

"This is not your place," Sebastian butt in. i frowned while looking at him transformed into a beast. "Go find your own-

"Watch your tone." Nagtitimpi kung sambit. "Lumapit ka lang dito para sabihan niyan? Where's your manner?"

Mas lalo ko lang ginalit si Sebastian.

"Yeah, hindi ibig sabihin na bagsak ka sa subject ko ay ganito mo na lang akong tratuhin-

Hindi na ako naghintay na marinig pa silang dalawa kaya umalis na ako. Llumingon ako at nakita kung seryoso silang nag-uusap. 

Pumunta nalang ako sa living room at may mga table na puno ng pagkain at mga drinks. I can't find the girls pero maaga pa naman, and at exactly 12 am ay magkikita na kami sa labad. It's still 10 pm, so we have 2 hours too spare the night.

Uminop ako ng tubig dahil parang inuhaw ako kanina pa.

"Sino ang kasama mo?" Napaigtad ako ng marinig ang boses sa likod ko. I wiped the water that slipped tdown to my jaw.

"Ano ba?! Wag kang sulpot ng sulpot." Sambit ko at masama ko siyang tinignan.

Hindi pa rin napapawi ang galit sa mukha nito. Ang dalawang makapal na kilay at sungkit ng kanyang mata ay maslalomg dumedipima sa galit niga. 

"Sino ang kasama mo? Sino ang nag-imbita sayo dito?"

I rolled my eyes. "Bakit ba ang dami mong tanong? Sino ka ba?" 

"Alam kung namumukhaan mo ako, " Saad niya sa swryosong boses. Huminga siya ng malalim na parang pinipigilang ang sarili. "At, huwag kang lapit ng lapit sa mga hindi mo kilala at huwag kang makikipag-usap."

Hindi ko napigilan at tumawa na ako sa harapan niya.

"Ano ka? Bullshit?" Hindi ko pa rin napigilang hindi matawa. "Why are you saying that to me? Hindi naman tayo close at isa pa, someone invited me here wag kang umasta na parang hindi ako belong here..." 

"I'm talking to him not you..." mahina niyang bulong parang nalasahan ang ibig kung sabihin.

At staka, Bakit? Ano bang ginawa niya? Dahil lang sa grade? Wala na sana akong balak na patulan o makaharap pa ang guro na iyon but the way this guy becomes so mad and enraged I have to cross that line.

Hindi na ako umimik at nilagay na lang ang baso sa lamesa.

"Hindi mo kilala ang mga tao dito..." He said that made me look at him.

I smirk. "Like you?"

"Napansin kung bago ka lang. Lahat ng babae ay kilala ko at hindi kita namumukhan, and for sure isa kang dayu."

Tumango-tango ako. "Hmm..you mean lahat ng babae ay kilala mo? Like, you mean in romantic way lahat? Kaya kilalla mo?"

Bigla siyang tumawa, amused.

"So with hours passed, alam mo na agad reputasyon ko? Amazing." Sambit niya na parang proud pa siya sa narinig sa akin.

"No need to pry. I can read you just from the outside. Sanay ako sa states-"

"You mean like this?" Putol biya habang nasa harapan ko na siya. Lapit na lapit. Ramdam ko ang pitik ng puso niya at ang amoy niya.

I smirked, and looked at him na parang wala lang. I looked at him, challenging.

"You can read body language so you must know what's my body is saying? Hmm..." He moaned softly. 

Ang dalawang kamay ay nasa gilid ko na. Our eyes met, and our nose almost touched. Isang mali nalang ay alam na kung saan ito uuwi. Nakita kung lumipat ang tingin niya sa labi ko. 

Dahan dahan kung nilagay ang kamay ko sa dibdib niya. Hinaplos ko ito ng dahan dahan, at umuwang ang kanyang mga labi.

"Bakit ikaw ngayon ang uhaw sa ating dalawa?" Mapanukso kung tanong sa kanya. "Hindi ko akalain na ma-alala mo pa ako. You recognize me that fast? You fancy me, huh?"

He cleared his throat, and looked away.

Why? Game over?

Ang kamay ko ay lumipat sa kanyang panga, at binalik ang tingin sa akin. Malumay at mahina itong nakatingin na parang isusuko na ang lahat dahil sa paghihina.

"Sorry but this will be the last time na makikita mo ako. I'll disapear-

"Astrid Asher, 17 years of age..." Nagulat ako sa sinabi niya. "Your living in one of the the most expensive and well-secured condo here in Cora City. "

Mabuti nalang iniba ko lahat ng documento ko. Lahat-lahat. If wala pa, baka unang araw ay bagsak agad ang plano ko.

"Where the hell did you get that?"

He smiled, and caress my hair. "The form you fill up in that coffee shop. And, I have your number as well." 

My jaw drop. 

"I will sue that coffe shop-

"I'm the owner of that coffeeshop. " He smiled, wickedly. 

Mas lalo akong natulala.

Bawal yan, Leila. Dapat ikaw ang panalo. Dapat siya ang mahuhumaling. Dapat gumawa ka ng isang bagay na hindi niya makakalimutan habang mababaliw siya pag hindi ka niya makausap. Dapat ganyan, Leila.

"What's your name again?" I asked at para siyang nainsulto sa tanong ko.

He smiled sweetly. "I'm Sebastian Ajax Octavius Ariston."

Hindi ako makapaniwala sa narinig galing sa kanya. "Wow, complete name." 

"Para hindi makalimutan."

Hindi na ako umimik pa. Hindi na ako nakagalaw pa. Okay, fine! Sa iyo ang araw na ito. Bukas, ikaw naman ang hindi makaka-imik.

Things worked out so quickly. This guy, this Casanova, is playing with a girl's heart. However, this time, I will never be a victim of my own game. I was the one who started this, and I should be the one to win.

I will play his heart, cheat his heart, and break his heart into tiny pieaces. I will be his own karma. I will wreck his heart till he would taste the blood of my sister's life. 

I will play with his heart, deceive him, and shatter it into tiny pieces. I will be his own karma, wrecking his heart until he tastes the bitterness of my sister's pain.

This game of mine, breaking the Casanova's heart, is one he cannot escape. The curse will follow him until he cries out and begs for mercy. Only when he is miserable will the curse finally end.