Eight - New Task

IT has been five days and hindi ko pa ulit nakakausap si Klein. Ano na kayang nangyari sa baliw na yun? Baka akala niya dinamdam ko ng bongga yung mga pinagsasabi niya. I know it was her drunk-self talking kaya naniniwala akong totoo ang bawat salitang binibitawan niya.

“Hello, Summer,” sagot ni Kenzo sa unang ring pa lang. I decided to call him kasi baka may alam siya sa biglaang hindi pagpaparamdam ni Klein.

“Kenzo, nagkausap na ba kayo si Klein?”

“Ha? Bakit? Hindi ba’t kayo ang huling magkasama noong nakaraan sa bar?” nagtatakang tanong niya sa akin.

“Ahm, ano kasi, hindi ko pa sya nakakausap ulit after nung araw na iyon. Nagbabakasakali lang ako na baka nagkausap kayo. Hehe.”

“Hindi e. Pero may nabanggit siya noong pumunta kami sa bar para i-meet ka. Sabi niya need pupunta daw syang Japan dahil may kailangan siyang asikasuhin sa papers niya at ng mga iniwan ng parents niya para sa kanya. But I’m not sure if that is today kasi wala naman siyang nabanggit na araw e.” sabi niya at napaisip naman ako. Bakit sa akin parang wala naman syang nababanggit? Bakit kay Kenzo sinabi niya? Bakit sa akin hindi, e ako ang best friend niya?

“Ah ganun ba? Sige tatawagan ko na lang sya mamaya baka busy pa siya ngayon e. Salamat ulit Ken.” at ibinaba ko na ang linya. I feel bad that this is happening between me and Klein.

I dialled her number again hoping that she’ll pick up this time, but still no answer.

‘Hay Klein tinopak ka na naman ba?’

“Miss Perez, pinapatawag po kayo ni President Perez sa opisina niya. Urgent lang daw po.” sabi ni jane, my secretary. Tumango naman ako bilang sagot.

Ano naman kaya ang ipapagawa ni dad ngayon? Yes, I work for my dad’s company kasi sabi niya this will be my stepping stone para maging sunod na President once he retired. Wala naman akong choice because ako na lang ang inaasahan ni dad dahil si Autumn ay hindi pwede sa mga stressful na trabaho, while si ate Eunice ayaw naman niya dahil alam niyang mas deserve ko ang post na iyon.

“President, pinatatawag niyo daw po ako?” bati ko ng makapasok sa loob. I still call him President sa loob ng opisina dahil gusto daw niya mag set ng magandang example sa mga tao niya na hindi daw porket anak niya ako ay magkakaroon na ako ng special privileges.

“Yes Miss Perez. Take a seat. I have something important that I need to discuss with you,” pormal na sagot ni dad sa akin.

“Thank you, President. What is it that you need to discuss with me?”

“May paparating na important client and gusto kong ikaw ang mag asikaso sa kanya. I want him to feel that we value his presence here sa company natin. He will decide kasi if he will invest sa ating hotel chains if he can get the best experience. He will stay here for a month and you will be his personal assistant.” sabi niya.

“Yaya niya ako in short?”

“Haha. If you want to put it that way, then so be it. He is younger than you, so parang ganun na nga. But I am telling you, he is a nice guy medyo isip bata nga lang. Janice will tell you the details about his stay here maging ang lahat ng kailangan mong malaman about what he likes, what he does not. Okay?” sabi niya na para bang wala na akong ibang choice kung hindi ang pumayag.

“As if you will accept “no” as an answer. So, it’s a yes.” tamad na sagot ko sa kanya.

“Sige na, Janice will just send you the details later. Go home early, you need some rest. Ikaw ang susundo sa kanya tomorrow sa airport. Okay.” sabi niya bago ako lumabas na ng tuluyan.

Sino naman kaya yung client na yun at kailangan may yaya pa? Ang daming arte. Ganitong ang dami dami kong iniisip. Speaking of, two days ng hindi nagpaparamdam si Grant sa akin. The last time he texted me sabi niya papunta siyang Palawan dahil pinapunta sya ng boss niya for their new project.

Message sent to Baby Grant: Hey, baby when are you coming back? Want me to pick you up at the airport?t

Message received from Baby Grant: No need bap. I’m already there before you know it. I love you.

Hindi na ako nagreply pa dahil ayoko siyang i-disturb sa project na ginagawa niya. I know naman na he will not do anything that can hurt me.

Pagdating ng bahay I dialled Klein’s number and good thing she answered this time.

“Hello, Klein. Are you mad at me?” dire diretso ang tanong ko kahit hindi pa man sya nagsasalita.

“Baliw ka ba Summie? Bakit ako magagalit sa’yo? Hindi ko lang nasabi agad sa’yo na I am leaving today dahil this is an emergency. Ang totoo dapat sa Saturday pa ang alis ko going to Japan, but the attorneys called me and I need too attend to some matters regarding sa iniwan nila mommy and daddy. And you know what, there is something that I just found out.” sabi niya.

“What?”

“That I have a younger brother, a step brother na anak ni daddy sa ibang babae obviously. Ayun, sabi uuwi daw bukas yun dyan due to business project. I want to meet him to be honest. Not because I want to get mad at him, but because I want to meet him. I want to know him, and I want to know his mom. Sa tingin mo, is it a good decision?” tanong niya na halata mong naguguluhan talaga sya.

“Well, for me okay ang desisyon mong makilala sila kasi sa ngayon sila ang family mo na meron ka. There’s no harm in trying na makilala sila at maging parte ng buhay mo. Basta if time comes na saktan ka nila, lagot sila sa akin.” natatawang sabi ko trying to lighten our conversation.

“Thank you SUmmie, and I’m sorry that you thought na galit ako sa’yo where in fact I am the one thinking na baka ikaw ang galit sa akin dahil sa mga binitawan kong salita last time. I’m really sorry.” sabi niya and I can hear her na sumisinghot singhot.

“Shh. Stop crying bestie. I wouldn’t get mad at you. Okay? Just please let’s not make ulit that ah. Let’s be honest with each other ah?”

“Sure Summie. I love you. I’ll buy you pasalubongs and also Kenzo.”

“I’m sure naman na mas maganda ang kay Kenzo kaysa sa akin na bestfriend mo. Hmph!”

“Hahaha. Stop making tampo na. Anyways, I’ll see you on the weekend na lang. Bye. Love you bestie.”

“Take care dyan, medyo lutang ka pa naman minsan Haha. Bye. Love you too, bestie.” and our short call ended.

So, sino ka naman kayang kailangan kong i-meet bukas? Anong ugali mo? Subukan mong maging pasaway sa akin, lagot ka talaga. Nagpahinga pa muna ako saglit bago naligo at sinimulang basahin ang mga files na sinend sa akin ni Miss Janice.

“Hmm. Medyo masyadong maarte ang batang ito. Bakit feeling ko isang batang version ni Klein ang babantayan ko? Tch.” and natulog na ako dahil maaga pa akong gigising para sunduin siya sa airport tomorrow dahil ten o’clock ang lapag ng eroplanong sinasakyan nila.

Time Master? Anong ginagawa nito ngayon dito sa room ko?

“Hey, Mr. Tick, anong meron?” tanong ko sa kanya.

“Wala naman. I am just checking on you. Parang nakalimutan mo na ako e, hindi mo ako tinatawag e,” natatawang sabi niya.

“Hmm, hindi naman sa hindi kita kailangan. Nagtampo ka naman agad. It’s just that sa tingin ko everything is going okay. Like yung mga ineexpect kong dapat mangyari napigilan ko naman e,”

“Are you sure about that? Just think it over again, Summer. Just call me when you need me.” sabi niya tapos ay bigla na syang nawala.

“Argh!!! Ang ingay mong alarm clock ka.” sabi ko habnag ini-o-off ang alarm. Panaginip lang pala. Pero ano ba ang ibig niyang sabihin?

“Etong si Mr. Tick ang hilig magpabitin e.” sabi ko habang kumakain ng breakfast. I need to move fast kasi baka ma-late ako. Ayaw pa naman daw nung batang yun ang nala-late ang ka-meet niya.

‘Kahit ako man ayoko ng late ang ka-meet ko e,’

“Hello Miss Janice. Good morning.”

“Hello Miss Perez. On the way na po ba kayo sa airport?” tanong niya at alam kong nag-a-alala sya.

“Yes. Actually nasa may parking na ako. Nasaan na po kayo?”

“Malapit na din. Mauna ka na lang muna sa loob. Alam mo na din naman kung saan siya mag-e-exit di ba?”

“Yes, miss. See you there. Ingat kayo.” then I ended the call dahil pababa na ako ng car.

Mabilis akong nang lakad papuntang Terminal 3 ng marinig kong i-announce na nakalapag na ang eroplanong sinasakyan nila.

“Grant?” bulong ko ng makita ko ang pamilyar na bulto ng dalawang taong nakatalikod sa akin mula sa kabilang side.

“Baka naman magkahawig lang ang katawan nila kung nakatalikod.” tapos ay tumalikod na ako para puntahan ang alaga ko.

Agad kong nilabas ang banner na bitbit ko na may nakalagay na ‘Welcome Young Master Jaspher Chu’ para madali niya akong makita. Mataman kong tinitignan ang mga bawat passengers na dumadaan hoping isa na sya sa mga iyon.

“Is he here na?” tanong ni Miss Janice ng makarating sa pwesto ko.

“Wala pa po. Pero parang sya na yung paparating na may kasamang mga bodyguards. Sure ba si Mr. President na yan ang client? Paanong makakapag-desisyon yan e batang bata pa yan ah?”

Sa tingin ko ay nasa 15 o 16 years old pa lang ang batang papalapit sa direksyon namin. Matangkad. Maputi. Itim ang buhok na mahaba at natatabingan ang mga mata niya ng bahagya. Batang pinagpala sa height. Maybe he sleeps a lot in the afternoon kaya tumangkad ng ganyan tapos ay umiinom ng milk.

“Ay milk!” sabi ko dahil nagulat ako sa biglang pagkalabit sa akin ni Miss Janice. “Ano ba, Miss Janice.” bulong ko sa kanya.

“Milk. I want milk. Banana milk. Please?” sabi niya at lumabi pa saka pinaglapat ang mga palad niya na para bang nagdadasal.

Ang cute. Parang si Klein lang kapag may gustong ipabili sa akin.

Banana milk. Klein. Stepbrother. Jaspher.

‘Time Master,’ bulong ko sa isip ko.

“Finally you called my name. Anong maipaglilingkod ko?” nakangiting tanong niya sa akin.

“Si Jaspher ang stepbrother ni Klein, pero sa pagkakatanda ko something bad will happen to his brother and Klein will be blamed. I just forgot when and how it will happen. I need to stop it. I need to do something. Can you help me, Mr. Tick?”

“I really can’t help that much, pero isipin mo na lang kung anong klaseng tao si Jaspher ngayong makakasama mo siya. Isipin mo ang mga taong nakapaligid sa kanya. Maging mapagmatyag ka. This time I may say, maging judgemental ka sa mga taong makakasalamuha mo o ninyo ni Jaspher. By that you can at least lessen the severity of the actions that will happen in the future. Okay?” sabi niya at pumitik dahilan para mabalik ako sa kasalukuyan.

“Yes, Young Master. We have a lot of stock on your fridge.” nakangiting sagot ko sa kanya. Ngumiti naman sya ng pagkatamis tamis sa akin.

“But I want it now. We will not leave this place not unless I have it in my hand. Please?” ayan na naman po ang puppy eyes nya. Mukhang alam ng batang ito ang weakness ko ah?

Mabuti na lang at may malapit na convenience store dito sa kinatatayuan namin. Bumili ako ng limang banana milk para sure na manghingi man siya sa byahe o habang nasa opisina ay sure na may ibibigay ako.

Nasa counter ako ng mapansin kong parang may babae sa may babaeng nagtatago sa isang pillar na malapit sa amin at may hawak na professional camera and it is directed kung nasaan si Jaspher.

Fan ka girl?

Mabilis kong binayaran ang mga pinamili ko at hindi na naghintay pa ng sukli. Dinikitan ko si Jaspher at inakbayan para alalayan palabas. Ayaw niya pa nung una pero nang sabihin ko sa kanya ang nakita ko ay halos manlaki ang singkit niyang mga mata. Ang kyut kyut talaga ng hapon na ‘to.

“Thank you, ate Summer. If you're not there who knows what she will do to me. Can you be my Ate from now on?” inosenteng tanong niya sa akin habang iniinom ang banana milk niya na binili ko.

“Ofcourse. I will be your Ate. Take a rest first. It will be a long drive going to the office. Mr. President wants to see you.” nakangiting sagot ko at ginulo ang buhok niya.