Two - Goodbye and Hello

NAGMAMADALI kami ni Kenzo at alam kong nakasunod sa amin yung mga kaibigan ni Grant. At nanggigigil talaga ako kapag naaalala ko yung nangyari a week ago.

We lost someone special dahil sa isang malanding babae. Nakakagago lang kasi talaga.

"Hays. Nakakamiss din sya 'no? Ang bata niya pa para mawala sa atin," sabi ni Kenzo habang diretsong nakatingin sa daan.

After that tragic accident, mas naging conscious kami pagdating sa kalsada. Dahil sa nangyari, mas pinarealize nila sa amin na maikli lang ang buhay, at hindi mo alam kung kailan babawiin sayo ang buhay na ipinahiram sa iyo. Hindi mo malalaman kung sapat na ba ang oras na ginugol mo sa mundo para masabing naging mabuti kang tao.

If only we can turn back the time, hindi ko sana pinapunta sa bar si Summer. Hindi ko sana pinadala yung picture ng malanding ahas at ni Grant.

"Stop blaming yourself. This is the last day na makakasama at makikita natin sya. Nakakalungkot. Ang sakit sakit."

Ano nga bang nangyari last week after the accident? Let me tell you what happened, that night.

FLASHBACK

Napasugod kami sa ospital ng makatanggap ako ng tawag mula sa ospital. Telling us about sa accident na kinasangkutan nila Grant at Summer.

Agad ko din tinawagan si Autumn, ang nakakabatang kapatid niya, at sya na lang daw ang bahalang magsabi kay tito.

Pagdating namin sa ospital ay nauna na pala sa amin yung mga lalaki. At talaga namang nag init ang ulo ko ng makita si Jordin na ngumangawa na akala mo sya ang asawa.

PAK

Oo tunog yan ng sampal ko sa makapal nyang mukha. Pasalamat sya at hindi sapak ang binigay ko sa kanya.

"TANGINA MO! ANONG GINAGAWA MO DITO!!! ANG KAPAL NAMAN TALAGA NG MUKHA MONG MAGPAKITA PA AFTER NG GINAWA MO! UMALIS KA NA DITOOO!!!"

"Wala akong kasalanan. Kaibigan ko din si Grant at kagaya mo nag aalala lang din ako sa kanya!"

"Eh kung hindi ka kasi malandi e di sana hindi nangyari 'to! Wala sanang nasaktan! Wala sanang nag aagaw buhay! Tahimik sana ang mga buhay natin ngayon. Kung hindi mo inuna ang kati mo sana hindi nangyari to!" Sigaw ko at wala akong pakialam kung kaladkarin ako ng guard palabas.

"Pwede ba? Tigilan mo na ang paninisi kay Jordin? Hindi din naman nya ginusto ang nangyari. Bakit hindi yang kaibigan mo ang sisihin mo. Kung pinakinggan niya lang sana si Grant hindi din hahantong sa ganito. Kailangan mong tignan ang parehong anggulo hindi yung kung ano lang ang gusto mong paniwalaan," sabi ni Berna na bestfriend niya at inakay na ito palayo sa akin.

"Ken, hindi ko kayang mawala si Summer sa atin. Hindi pwede." Umiiyak na sabi ko habang yakap yakap ako ni Kenzo.

"She is a fighter. Lalaban yun. Alam niyang magiging tigre ka kapag may hindi magandang nangyark sa kanya. Kalma ka lang okay?"

"Nasaan ang anak ko?!" At dumagundong ang boses ng isang lalaki. Natahimik ang lahat. Si tito. Mabait sya, pero oras na masaktan ang isa sa mga anak niya, siguradong maghahalo ang balat sa tinalupan.

"Tito." Tawag ko at nakuha ko naman ang atensyon niya. Kasunod niya si Autumn, at sa likod niya ay ang stepmother at stepsister nila.

"Where is ate?" Umiiyak na tanong ni Autumn at agad na yumakap sa akin.

Alam ng lahat kung gaanong kamahal ni Summer si Autumn, at ganun din ito kay Summer.

"Nasa loob pa sya ng operating room kasama si Grant.  Trying to fight for their own life."

"Ikaw na naman ba ang may kasalanan kung bakit naospital ang ate ko?!" Sigaw ni Autumn kay Jordin at susugurin sana niya ito pero agad syang nahawakan ni Kenzo kaya hindi na sya nakagalaw.

"Kapag may mangyaring masama sa ate ko, sisiguraduhin kong ipapanalangin mo na lang na sana ikaw ang nakaratay duon sa loob ng operating room," galit na galit na wika ni Autumn bago sya tinalikuran at umupo sa bakanteng bench.

"Sino po ang pamilya ng mga pasyente?" At lumabas ang isang doktor kaya lumapit kaming lahat.

"I'm her father. Yung parents nun lalaki padating na din ho." Sagot ni tito

"I have a good news and bad news."

"Sabihin mo na agad doc. Wag ka na magpasuspense. Hindi namin kailangan yan ngayon." Singit ni Kenzo kaya naman hindi na nagpatumpik tumpik pa ang doctor.

"Ayos na yung binatang pasyente. Kailangan na lang syang mahintay magising para malaman natin na maayos na talaga ang lagay nya. Pero masyadong mahina ang pasyenteng babae. Sya kasi ang napuruhan ng aksidente. Sa ngayon ay dadalhin namin siya sa ICU para mas mamonitor namin sya,"

"Pero, mabubuhay pa naman po ang ate ko di ba?" Hirap na hirap na tanong ni Autumn.

Nag alala ang daddy niya dahil may sakit sa puso ang batang ito. Namana niya sa kanyang ina. Actually, naghihintay sila ng pwedeng maging donor para matuloy na ang heart transplant niya.

"Kumalma ka Autumn, please," sabi ni tito habang nakayakap sa anak.

"Kailan po namin pwedeng makita ang mga pasyente?" Tanong ni Greg.

"Inilipat na namin sa private room ang binatang pasyente at kakausapin namin ang parents nha oras na dumating ang mga ito. Ang inyo naman pong anak ay maaari na ninyong puntaha mamaya sa ICU. Maiwan ko na kayo." sabi ni doc bago kami tuluyang tinalikuran.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig ng unti unting mag sink in sa akin ang lahat ng sinabi ng doktor. Not Summer. Not my bestfriend.

"Let's go, Klein. Sundan natin sila tito. Kailangan nila tayo. Sila na ang bahala kay Grant. Nandyan naman yung assuming bestfriend na kung pumapel akala mo sya ang legal na girlfriend, samantalang ayaw naman talaga sa kanya ni Grant at naaawa na lang  dahil wala itong ibang kaibigan," sabi ni Kenzo bago ako tuluyang hinila pasunod kanila tito.

Naunang pumasok sila tito at Autumn. Hindi ko man naririnig ang pinaguusapan nila ay ramdam ko ang sakit na nararamdman nila sa ngayon. Tito loves Summer so much. Na he is willing to give the world to her lalo pa ng nagkaprroblema sa pamilya nila. It is not my story to tell so I will just shut up.

"Ken, pano kung hindi na bumangon si Summer? Pano ng gagawin natin? Ayokong mawala sya sa atin."

"Shhh. Hindi nga kasi mangyayari yun. Papatayin ko talaga sa bugbog yang si Grant kapag nawala si Summer sa atin."

Bakit ba pakiramdam ko ay niligtas nya si Grant kaya sya ngayon ang nag aagaw buhay? Ganoon mo ba syang kamahal kaya pati buhay mo handa mong iaalay?

END OF FLASHBACK

GRANT'S POV

"BAP!" Sigaw ko ng makita ko si Summer.

"Baby," tawag niya sa akin pero hindi pa din siya lumalapit sa akin.

"Anong ginagawa mo dyan? I want to say sorry sa mga nasabi at nagawa ko, BAP. Please. Wag ka makikipghiwalay sa akin. Mahal na mahal kita." At naramdaman ko ang unang luhang pumatak sa aking kaliwang mata at nasundan pa ng nasundan.

Hindi ko maintindihan ang kabang nararamdaman ko lalo na ng tumingin sya ng diretso sa akin at ngumiti ng pagkatamis tamis. Parang ito yung unang pagkakataon na nakita ko syang ngumiti ng ganoon.

"Grant, always remember that I love you so much. And please, find it in your heart to forgive yourself. Mahal na mahal kita. You will always be my baby. Pagod na ako. I want to rest na,"

"BAP!!!" sigaw ko ng makita kong syang naglalakad palayo sa akin. Sinubukan ko syang habulin pero kada isang hakbang ko ay parang sampung hakbang sya palayo sa akin.

"BAAAAAP!!! SUMMMMMEEEEEEER!"

"HEY! Grant!" Dinig kong sigaw ni mom at tinatapik ako. Nay naririnig akong tumatawag ng nurse o doctor. Hindi ko pa din minumulat ang mga mata ko. Dahil natatakot ako.

Natatakot akong baka sa pagmulat ko ay wala sa tabi ko ang babaeng mahal ko. Ang nag iisang babaeng tumanggap at nagmahal sa gagong ako.

"Sir. Please open your eyes," sa tingin ko ay doctor ang nagsalita kaya naman sumunod na lang ako.

"Anong nararamdaman ninyo?"

"Ayos lang ako." At parang nanibago ako sa boses na nagmula sa akin. Parang malat ako na hindi mo maintindihan.

"Normal lang yan sir dahil halos tatlong araw na ho kayong natutulog." Sabi niya na ikinagulat ko.

"T-tat-tatlong araaaaw?" Yes sir.

"Mom, si Summer dumalaw na po ba rito?" Tanong ko kay mommy ng makalabas na ang doctor at nurses na kasama niya.

Hindi naman sumagot agad si mommy at tinignan lang ako. Tinitignan niya ako ng puno ng pag aalala at, awa? Bakit maaawa si mom sa akin.

"Mommy? Dad? Guys? Hello? Baka hinihintay ko yung sagot ninyo di ba?" Sabi ko na medyo naiinis na. Dahil ramdam ko yung kaba na nararamdaman ko kanina nung nananaginip ako.

"Pre, si Summer kasi. Ano..." si Greg na hindi ko malaman kung nabulol na ba dahil sa madalas namin pag inom o dahil may iba pang paraan.

"Ano? Sabihin niyo! Nasaan si Summer? Dumalaw na ba sya?"

"Hindi ka niya madadalaw. Ikaw ang kailangan dumalaw sa kanya." sabi ni Clarke.

"Eh? Anong ibig mong sabihin?"

"Gusto mong malaman yung totoo? Si Summer nandoon sa ICU ngayon. Nag aagaw buhay pa din pero ikaw hayan at gising na. Malayo na sa panganib. Pero yung fiancee mo nandun pa din at pilit lumalaban para mabuhay. Kung hindi dahil sa kagaguhan mong hilahin sya para sumama sa kotse mo at siraulo.kang nag drive ng lasing, hindi sana ganito ang mangyayari! Hindi sana nahihirapan yung... Yung... Yung babaeng mahal mo ngayon duon!" Galit. Totoong galit na sigaw ni Wilson sa akin.

NAIWAN akong mag-isa sa kwarto matapos nilang sabihin sa akin ang nangyari kay Summer. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko.

Halo halo ang emosyong mayroon ako ngayon, ngunit unti unti akong kinakain ng takot.

TAKOT NA BAKA MAWALA SI SUMMER DAHIL SA MGA KAGAGUHAN KO.

Bakit ko nga ba ginawa yun? Bakit nga ba ako nagpalamon sa mumunting tinig na bumubulong sa akin na nagsasabing hindi na ako mahal ni Summer?

Bakit naniwala ako sa mga sinasabi sa akin ng ibang tao kaysa sa taong kahit kailanman ay hindi ako iniwanan?

Bakit ako pumayag na unti unting balutin ng insekyoridad at selos ang aking puso at pagkatao? Bakit hinayaan ko itong tabunan ang pagmamahal at tiwala na mayroon ako para sa kanya?

Bakit? Bakit mo ginawa yin Grant? Bakit kinailangan niyang sya ang magdusa sa mga kamalian mo?

PLASK

Tunog yan ng dextrose ko na walang pakundangan kong hinigit at wala man lang akong naramdamang kahit na anong sakit.

"Son, where are you going? Hindi ka pa okay," sabi ni mom sa akin ng pagbukas ko ng pinto ay sya naman pagdating niya.

"Mom. I'm okay. I need to see Summer mom. Please." Halos magmakaawa na ako sa kanya.

"Okay. Just wait here. I'll call a nurse para mag assist sa iyo." Sabi ni mom at tinignan ako at hindi niya itinago na naaawa na sya sa sitwasyon ko ngayon.

AWA.

Isang salita, tatlong letra. Ngunit sa sitwasyon ko ngayon, mas matatanggap ko kung kamumuhian ako ng buong mundo.

Pagdating ko sa tapat ng ICU ay naroon ang family ni Summer na naging pamilya ko na din sa loob ng limang taong pagsasama namin.

"Tito."

"Son. She's inside. Sa tingin ko hinihintay ka niya." sabi niya at itinuro ang direksyon ng room kung saan naroon si Summer.

Parang nabuhayan ako ng loob sa sinabi niya. Does it mean na gising na sya?

Hindi ko na nagawa pang agtanong ng lumabas ang isang nurse na may dalang mga gamit ng isusuot ko siguro para makapsok ako sa loob.

"Ahm, sir, pakisuot na lang po ito. Tapos ay sumunod kayo sa akin para ma-brief ko kayo sa mga do's and ddont's sa loob." sabi ni nurse tapos ay tinalikuran na ako.

Nagsasalita ang nurse sa harap ko pero pakiramdam ko wala ni isa man sa mga sinasabi niya ang naiintindihan ko. Ang gusto ko lang mangyari ay makita si Summer. Makausap. Mahawakan.

Kusang pumatak ang mga luhang pinipigilan ko the moment na tumama ang paningin ko sa babaeng nakahiga sa kama. May kung ano anong mga tubes ang nakakabit sa kanya. Mayroon din syang benda sa ulo, senyaales nadumaan sya sa isang operasyon.

"BAP! I'm so ssorry. S-ss-ssoorry. If not because of me, wala ka dito ngayon. BAP, mahal na mahal kita. PLease n-n-namn gum-ising ka naaaa." humahagulgol na wika ko.

"BAP, hindi ko alam kung naririnig mo ba ako. Pero, kung pwede lang na ibalik ang panahon, hindi ko ito hahayaang mangyari. Ikaaw ang pakikinggan ko at hindi ako magpapatalo sa selos at insecurities ko sa mga lalaking nakapaligid sa iyo. Please, bumangon ka na mahal ko. Pinapangako ko, lahat ay gagawin ko para lang makita kitang muli. Kung kinakailangan kong humira, ng oras ay gagagwin ko, kahit pa buhay ko ng maging kapalit basta maibalik lang ang buhay mo. Mahal na mahal kita. Please. Please come back, BAP."

Maya maya ay naramdaman ko ang paggalaw ng kamay niyang hawak ko. Napangiti ako ng magmulat sya ng maaat. Dininig ng langit ang panalangin ko.

Nagtama ang paningin namin at unti unting sumilay ang mga ngiti sa kanyang labi.

"BAP..."

Kitang kita ko ang malalim na paghugot niya ng hininga at unti unting pagpikit niya, kasabay ng marahang pagbitiw niya sa kamaay na hawak ko.

BEEEEEEEP

Unti unti akong napaupo sa sahig sa gilid ng kama niya ng marinig ang tunog na iyon. Kasabay niyon ay ang pagdating ng mga doctor at nurses na pinipilit syang buhayin.

Nakitang kong umiling ang doctor. Para akog nabingi sa huling sinabi niya.

"Time of death, 11:12 AM."

SABI nila ang kaluluwa ng mga namatay ay nasa paligid lang. Lalo na ang mga namatay na hindi pa handa o hindi pa tanggap ang kanilang pagkamatay.

Parang sa nangyayari kay Summer ngayon. Umiiyak sya habang patuloy na sinisigawan ang mga taong nag-a-assistt sa katawan niya. Pinipilit niyang hawakan ang mga ito ngunit lumalampas lamang ang mga ito sa kanyang kamay.

"Kahit anong gawing mong pagsigaw at pagwawala dyan, hinding hindi ka nlla maririnig o mapapansin. Not unless may third eye ang mga ito" halos mabali ang leeg niya ng tignan ang lalaking nagsalita mula sa likuran niya.

Tinignan niya ito ng may pagtataka. May katangkaran ang lalaki, may itsura din naman. Maputi att makinis ito. All black ang kasuotan nito. Nakasuot din ito ng black trench coat. Napansin nya din na may hawak itong libro.

'Sino kaya sya? May pa-libro pa. Doctor? Guard? Pero bakit walang nakakapan-'

"BAP!!!" napukaw ang atensyon niya ng marinig ang pamilyar na tinig na iyon.

Si Grant. Ang lalaking mahal na mahal niya. Nakaluhod at umiiyak habang hawak hawak ang kamay niya at pilit syang ginigising mula sa pagkakahimlay.

"Grant." tawag niya at nilapitan ito. Pilit niya itong niyayakap ngunit gaya ng kanina, hindi niya ito mayakap. Ni hindi nga din naririnig ang kanyang pagtawag dito.

"Kung bibigyan ka ng pagkakataon na bumalik sa nakaraan, tatanggapin mo ba ang alok na iyon?" tanong ng misteryosong lalaki sa kanya dahilan para matigil ang kanyang pag-iyak.

Tinitigan niya ito. Pilit na inaalam sa sarili kung totoo ba ang sinabi nito.

'Sino ba sya para magtanong sa akin ng ganon?' tanong niya sa kanyang isipan.

"Ako ang Time Master, pwede mo rin akong tawaging Mr. Tick. Matutulungan kita sa gusto mo. Alam kong nais mong bumalik sa nakaraan at baguhin ang ibang naging desisyon mo,"

"At ang kapalit?"

"Oras. Oras ang ibibigay ko sa iyo kaya oras din ang babawiin ko mula sa iyo. Kung ilang oras ang ibibigay ko sa iyo, ay ganoon din ang oras na itatagal na lang ng taong tunay na nagmamahal sa iyo. Oras niya sa munddo ang babawiin ko kapalit ng mga oras na ibabalik ko sayo para mabago mo ang takbo ng kinabukasan mo. Papayag ka ba?"

Pinagisipang maigi ni Summer ang offer sa kanya. Hindi niya alam kung anong isasagot. Oo gusto niyang balikan ang nakaraan upang baguhin ang mga naging desisyon niya noon. 

'Ngunit sapat na bang dahilan iyon para buhay nman ng isa sa mga nagmamahal sa akin ang maging kapalit?'

Muli niyang iginala sa paligid ang paningin. Kita at ramdam niya ang hinagpis, sakit, lungkot, at pagsisisi. Rinig na rinig niya ang pag iyak ng mga ito. At parang dinudurog ang puso niya lalo na ng makita ang kanyang daddy at si Autumn.

"Tinatanggap ko ang offer mo,"

"Okay. Ibabalik ko ang nakaraang sampung libong oras mo. Bibigyan kita ng pagkakataon para baguhin ang mga naging desisyon mo noon. Handa ka na bang bumalik at muling sulyapan ang nakaraan?"

"Oo." matapang na sagot ni Summer habang nakatingin sa mga mahal niya sa buhay.

Sa isang pitik ay nabalik sila mula sa nakaraan.

"Summer Hope, say HELLO to your life ten thousand hours ago. Make the best decisions. I am just around the corner. Just say TIME and  I will be there," sabi nito bago pumitik muli at nawala.