Five - The Truth Behind the Lies

Hanggang ngayon hindi pa din ako makapaniwalang wala na ang mommy. Sumuko siya after the operation, while si Autumn naman ay nakarecover pero kailangan pa din ingatan. Nalaman ko din na sinundo pala sya ni mommy sa bahay ng dati niyang mga kabarkada na bad influence naman sa kanya. At mabuti na lang at natauhan agad sya.

"Bap, kain ka muna. Kanina ka pa hindi kumakain." narinig kong sabi ni Grant at parang may iniaabot sa akin.

"Ilang oras na lang, hindi na namin makakasama si mommy. Hindi na namin sya makikita kahit kailan." naiiyak na naman na sabi ko. Sa twing maalala kong hindi na namin sya makikita, ang sakit sakit.

"Ahm, Summer, pinatatawag ka ni tito sa study room niya. Nandun na din si Autumn, may need daw kayo pag usapan." sabi ni Wilson ng makalapit sya sa amin.

"Ah. Sige. Susunod na ako."

"Samahan na kita?"

"Family talk yun, wag ka ng sumama. Hindi ka naman nila kapamilya." pagbibiro ni Wilson, pero alam kong na-offend si Grant duon.

I know WIlson like me. Sinabi na niya sa akin yun, the night na nahuli ko si Grant and Jordin making out. He almost plead to me.

"Ako na lang kasi. I promise hinding hindi mo mararamdaman sa akin ang lahat ng sakit na nararamdaman mo ngayon ng dahil sa kanya. PLease, ako na lang. Mas kaya kitang mahalin ng higit sa pagmamahal niya para sayo."

Yan ang mga sinabi niya sa akin nung gabing iyon. Siguro kung mas nauna ko lang nakilala si Wilson, baka siya ang minahal ko. Pero sadyang hindi ata matuturuan ang puso e. Dahil si Grant talaga ang mahal ko, at tanging mamahalin ilang ulit man akong masaktan ng dahil sa kanya. Kahit pa dumating yung araw na kinatatakutan ko.

"I'll be fine Grant. Don't worry. Iwan ko muna kayo dito. Padating na din sila Klein at Kenzo." sabi ko at hinalikan sa pisngi si Grant bago ako tuluyang tumalikod sa kanila.

Pagdating ko sa study room, nandoon na si daddy, Autumn, at dalawang taong hindi ko inaasahang nandito ngayon sa harap namin.

'What the fvck are they doing here?'

Gusto kong isigaw pero pinili ko na lang ang manahimik. Dahil ayokong maghinala sila sa akin.

"Come here, iha. I want to tell you and Autumn something important." Sabi ni daddy habang nakangiti pa sa akin.

Agad naman akong sumunod at tumabi kay Autumn.

"How are you?" Tanong ko ka sa kanya.

"I'm good ate." Sagot niya at saka nagbeso sa akin.

"Sino sila? They look familiar." Inosenteng tanong ni Autumn sa akin.

Nagkibit balikat na lang ako dahil ayokong magbitiw ng kahit na anong salita. Mga salitang baka sa bandang huli ay pagsisihan ko lang.

"Autumn. Summer. I want you to meet, Helena and Eunice. My family." Sabi ni daddy at ramdam ko ang paghigpit ng hawak ni Autumn sa akin.

Alam kong nagulat sya, pero hindi na ako dapat magugulat di ba? Pero bakit ngayon parang iba ang dating sa akin ng sabihin nyang 'my family'?

"D-d-daddy. Ang bilis niyo naman pong p-pin-pinalitan si mo-mmy? Dad, ilang oras na lang namin makakasama si mom, tapos t-ta-lagang itinapat mo pa doon yung pagpapakilala mo sa kanila sa amin? Sana pina-pinatapos mo naman muna yung li-bing ni mommmy." Umiiyak na sabi ni Autumn at nagulat kami ng bigla syang tumakbo palabas.

"Autumn!" Sigaw ni dad at balak niya sana itong habulin ngunit pinigilan ko sya.

"Ako na dad. I know how to handle my only sister." At talagang pinagdiinan ko ang pagsasabi ng only sister.

Tinignan ko muna yung dalawang babae at kusa silang nagbaba ng tingin, bago ko tuluyan silang tinalikuran.

'Nakakainis. Nakakainis silang dalawa. Alam naman nilang libing ni mommy ngayon. Tapos ngayon pa nila gustong umeksena? Badtrip!' 

"Hey, Autumn. Are you okay?" tanong ko sa kanya at napakunot ang noo ko ng makita ang tatlong babaeng kasama niya. Panibagong bad influence na naman ba sila para sa kapatid ko?

"Ate, sila Denise, jasmine, and Rizza. New found friends ko duon sa music club." pagpapakilala nila. Ngumiti naman ako para hindi nila masabing walang modo ang ate ng kaibigan nila.

"Don't worry ate, good influence sila hindi kagaya nung mga nauna. baby nga nila ako eh. Hehe." at kita ko ang saya sa mukha ng kapatid ko. Sino ba naman ako para maging kontrabida sa pakikipagkaibigan niya hindi ba?

"Oh sige. Wag ka na ulit aalis ng ganon na biglaan ah. Sige na papasok na muna ako sa loob. Aasikasuhin ko lang yung ibang bisita, at ayokong magkrus ang landas namin ng mga kasama ni daddy. Girls, iwan ko muna kayo dyan ah." at nag wave ako sa kanila bago tumalikod.

"Ang ganda ng ate mo." narinig kong sabi nila. Maganda nga, engot naman.

Naramdaman ko ang pagvvibrate ng phone ko. Baka si Grant na ito hinahanap ako.

TEXT MESSAGE

[JORDIN: I'm back. Handa ka na ba?]

Me: I am always ready. Pero, handa akong ipaglaban sya sayo.

[JORDIN: We'll see. Malalaman natin yan kung hanggang saan ang sinasabi mong pagmamahal ni Grant para sa iyo. Ako ang nauna niyang mahalin bago ka pa sumingit. Pinahiram ko lang sya sayo. And now I am back for good. Handa na akong bawiin ang lalaking mahal ko.]

Me: We'll see. Ako ang mahal niya, at kaibigan ka lang niya. Ikaw ang naunang lumayo. Ikaw ang naunang bumitaw. Kaya kahit pa sabihin mong hiram lang ang sandaling meron kami, hindi ko naman hahayaang matapos yun ng ganun ganun lang.

Instead na pumasok sa loob, ay pinili kong pumunta na lang sa may pool area. Ang area na walang tao. Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko dahil ayokong humarap sa ibang tao na masama ang loob ko dahil baka sa kanila ko maibunton iyon.

"Hi. Dito lang pala kita makikita."

Awtomatikong napakunot ang noo ko ng makita ko kung sino ang babaeng nasa harapan ko ngayon.

"Hi, ate Summer." nakangiting bati niya sa akin. Nakakainis. Ate?

"Excuse me lang no, pero iisa lang ang bunsong kapatid ko, si Autumn lang. Don't call me ate, hindi kita kapatid." mataray na sagot ko sa kanya. Unti unting napalitan ng lungkot ang masaya niyang mukha kanina.

"Sorry. Akala ko kasi okay lang sa'yo na tawagin kitang ate. Ang tagal tagal ko kasing hinintay na dumating yung oras na matatawag kitang ate e. Lagi kang nakukuwento sa akin ni daddy, at sa totoo lang, idol kita. Ang galing galing mo, kayong dalawa ni Autumn. I also wish na sana tawagin din akong ate ni Autmn." malungkot ang mukha niya, pero masaya ang tono ng pananalita niya. At alam kong sinsero ang bawat katagang binibitawan niya.

"Oh, eh ano naman ngayon? Wala akong pakealam sa wish mo. Isa lang ang wish ko, sana man lang ginalang ninyo ang burol ng mommy ko. Sana man lang lumabas kayo after na lang namin magluksa ni Autumn. Alam mo yon? Sa tingin ko ay hindi. Anong gusto ninyong palabasin ngayon sa pagdating ninyo dito? Na nakamove on na agad ang daddy ko sa pagkawala ng mommy namin dahil nandito kayo? Sana alam ninyo ng mommy mo ang salitang respeto." sabi ko at tuluyan na syang tinalikuran. Nakakinit ng ulo!

"Sana, kapag nalaman mo ang totoo, sana matanggap nyo na din ako. Kasi, sa totoo lang, gusto kong mabuo ang pamilya natin, kagaya ng hiling ni tita." sabi niya bago binitiwan ang braso ko at naglakad palayo.

Hindi ako nakagalaw matapos niyang bitawan ang mga salitang iyon. What does she mean? Gusto ni mommy? Mabuong pamilya?

Heto. Heto na talaga yun oras na ayaw ko. Tuluyan na talaga kaming iiwan ni mommy. Kaya ko na ba? Kaya ko na bang harapin ang bawat araw ng wala sya sa tabi namin ni Autumn? Handa na ba akong harapin ang katotohanan na andito ang bagong pamilya ni daddy?

At sino ba sya sa tingin niya para sabihin na gugustuhin ni mommy namin ang pagdating nila? Sa pagkakaalam ko, sila ang dahilan ng kamatayan ni mommy noon, pero bakit biglang iba ang naging dahilan ng kamatayan ni mommy ngayon? Bakit sumabay yung death niya sa nangyari kay Autumn?

"Bap, mag speech ka daw mamaya para eulogy. Ready ka ba?" nag aalalang taong ni Grant sa akin.

"Yes. Sige. Ka-kakayanin ko naman baby." sabi ko at agad niya akong niyakap.

"Iyak ka lang bap. Andito lang ako lagi para sa'yo. Hinding hindi ako mawawala sa iyo."

"Thank you, Grant."

Ilang oras pa ang lumipas at hindi kami umalis ni Autumn sa harap ng kabaong ni mommy. Because we want to be close to her until it is time to let her go.

"Miss Summer. It's tour turn now to say something about your mommy." Sabi nun nag oorganize ng eulogy ni mom.

"Hi. Being her eldest daughter, ang hirap nito para sa akin. This is so sudden. Very unexpected. Ang sakit na habang nagsasaya ako sa dinner with my friends, na-aksidente na pala ang mommy, kasama ng bunsong kapatid ko. I don't blame, and will never blame Autumn for this. We know that our mom decided to protect Autumn and risk her own life just to make sure na mabubuhay ang NAG-IISA kong kapatid. Mom, I promise na hinding hindi ko pababayaan si Autumn. I will always make sure na magkasama kami at I will always make sure na walang pwedeng makapanakit sa kanya. Mom, rest in peace. Rest assured that aalagaan ko lahat ng iniwanan mo sa amin. Mahal ka namin. Mahal kita, and see you soonest." at pinilit kong tapusin ang speech ko kahit hirap na hirap na ako dahil sa pag iyak.

"Ate." sabi ni Autumn at niyakap ako ng mahigpit.

Ilang oras pa ang lumipas at unti unti nang nag aalisan ang mga bisita. Unti unti ko na ding nararamdaman ang pagod, at ang katotohanang wala na si mommy sa amin. Unti unting bumabalik ang sakit. Ang pangamba. At ang pangungulila.

"Summer. Autumn. Can we talk? Baka naman pwede na?" sabi ni daddy nang abutan kami ni Autumn sa may sala. Naguwian na din kasi ang mga kaibigan namin, maging si Jiyong ay umuwi na din.

"Sure, daddy. Saan ba?"

"Sumunod kayong dalawa sa library. Now." sabi niya bago kami tinalikuran.

Pagpasok namin sa loob ng library ay kasama ni daddy doon yung dalawang babaeng ayaw kong makita.

Napatingin ako kay Autumn and I can see sadness and pain in her eyes.

'I can feel you, sister.'

"Take your seat, ladies." Sabi ni dad kaya sumunod naman agad kami.

"Bakit mo po kami pinatawag daddy?" Autumn.

"I have an important announcement to make. And I hope you both are matured enough to accept whatever it is that I am going to tell you. Understand?" Sabi ni daddy.

"Yes po, daddy." Sabay na sagot namin ni Autumn, ngumiti naman sa amin yung mag ina.

"I want to formally introduce to you girls, mommy Helena and ate Eunice. They are our family too." nakangiting sabi ni daddy.

"Daddy? Are you okay? Kakamatay lang ni mom. Wala pa ngang 24hrss ang nakakalampas after niya mailibing, tapos ganito? Pinapakilala mo na agad sa amin ang bagong pamilya mo? Hindi mo man lang ba naisip ang magiging pakiramdam namin ni Autumn? Kasiyahan mo lang ba talaga ang mahalaga? Hindi mo ba naisip ang nararamdaman ni mommy ngayon kung nandito man sya at naririnig tayo? Daddy naman." umiiyak sa galit na sabi ko at si Autumn naman at inaaalo ako kahit maging siya ay umiiyak at nasasaktan din.

"I am sure masaya sya. Mas masaya sya ngayon na kasama niyo na ang totoong magulang ninyo." sabi ni daddy at halos mahimatay ako sa narinig ko.

'Magulang namin? Did I hear it correctly or nabibingi na ako?'

"Daddy, anong ibig mong sabihin? Ganito ka na ba kadesperado para gumawa ng ganitong klaseng kwento para lang tanggapin namin yang other family mo? Maawa ka naman sa amin, daddy." Autumn.

"That is the truth. This is reality. Si Vina lang ang nagdala at nagluwal sa inyo pero DNA namin ni Helena ang dumadaloy sa inyo. Hindi kaya ng katawan ni Helena ang magdala ng sanggol sa sinapupunan niya kaya mabuti na lang ang pumayag ang bestfriend niyang si Vina sa naisip naming paraan. Maging si Eunice ay si Vina din ang nagdala. Helena has a heart condition na namana ni Autumn. Ayaw ipaalam ni Vina dahil ayaw niyang masaktan kayo dahil baka hindi pa ninyo maintindihan. Ganun din naman ang gusto ni Helena dahil alam niyang hindi niya kayo maaalagaan dahil nga nasa ibang bansa sya at nagttrabaho."

"So, ibig sabihin yung ipinakita ninyong "PERFECT FAMILY PICTURE" natin were all part of you drama? Pinaniwala ninyo kami na mahal ninyo ni mommy ang isa't isa, or should I say na si mommy lang ang nagmamahal sa inyo kahit alam niyang si Helena ang tunay na mahal mo, at asawa mo. So ano, yung kasal niyo ni mommy, laro lang? Nagkasal kasalan lang kayo para meron kayong ipapakitang wedding picture sa amin? Iyong buong pagkatao namin ni Autumn ay isang kasinungalingan lang pala? Ano pang hindi namin alam? Ano pang parte ng pagkatao namin at nakaraan namin ang peke at kasinungalingan! TELL ME DAD! TELL US! PARA NAMAN ALAM NAMIN KUNG ANO ANG PANINIWALAAN NAMIN AT ANO ANG HINDI!"

I don't want to be rude, pero hindi ko na kayang i-contain yung sakit na nararamdaman ko e. Bakit naging ganito bigla yung pamilyang binigyan ako ng isang masayang nakaraan? Bakit kinailangan nilang magsinungaling sa akin?

"I'm sorry Autumn, I need to be alone. Hindi ko kaya ang lahat ng nalaman ko. I feel like may nakasakal sa leeg ko at sobrang bigat ng puso ko. Promise babalik ako. Don't worry." sabi ko kay Autumn at saka umalis without looking back at them. i know it's rude, pero I feel suffocated being in one room with them all.

I get in my car and drive to somewhere I don't know. I just want to be alone. I need time to process everything. I need time para ma-accept ang lahat ng mga nangyari, nangyayari, at maaaring mangyari pa.