Chapter 22

The next day, I woke up groggily and feeling empty. Pero kahit na gano’n ay pinilit ko pa rin na tumayo sa kama, gumayak at pumasok sa trabaho.

I’m still living on the same small apartment from two years ago. Noong muli akong umuwi mula sa ibang bansa ay nagpasya ako na upahan ito. Mabuti na nga lang at hindi pa nakukuha ng iba.

Oo, masyadong maliit ang apartment, at hindi ko alam pero mas komportable ako rito. Bago ako lumabas ay napalingon ako sa wall clock at napansin kong 7:30 na ng umaga.

My work will start at 8:00 AM, and I haven’t had the chance to eat breakfast, nor even drink a coffee. Maaga naman talaga akong nagigising, pero siguro dahil medyo naparami ang ininom kong alam kagabi at hanggang madaling araw ako halos nahinto sa pag-iyak kaya late akong nagising ngayong araw.

I honestly feel like skipping work, but ever since I started working as Tito Rick’s secretary, I tried my best not to do that. Alam ko naman na kaya ni Tito