“Akin na ‘yan,” mahinahon na saad ni Rey Jhon kay Gabriella at pilit na inaabot ang bote na hawak ng dalaga. Pero mahigpit pa rin ang paghawak nito sa bote at inilalayo pa sa kaniya.Kahit anong gawin na pagpigil niya sa dalaga ay parang wala itong naririnig. Ito pa nga mismo ang pumunta sa tindahan para bumili ng alak, wala na naman siyang nagawa. At nang dumating ang dalaga sa boarding house niya na pasuray-suray ay tanging pag-iling na lang ang nagawa niya.“Akin na sabi! Ano ba, Gabriella! Makinig ka naman, lasing ka na.”Tumayo si Gabriella at tinapik ang balikat niya na para bang sinasabi nitong hindi siya lasing at kaya pa nito. Kahit pasuray-suray na ito sa paglakad ay nagawa pa talaga nitong lumapit sa kaniya at tapikin siya. Ang tigas talaga ng ulo.Wala na talaga sa matinong pag-iisip ang senyorita na ‘to, bulong niya sa sarili at sinapo ang sariling noo. Anong gagawin niya ngayon?“Bakit ba kasi uminom ka sa labas! Paano kung may nangyari sa’yo do’n? Sino na naman ang paga
Hindi nagpadala si Rey Jhon sa kagustuhan ng mata niya na pumikit at matulog pa. Para bang ang bigat ng mga mata niya at ang sakit ng katawan niya. Kagigising lang naman niya sana pero bakit parang pagod na siya kaagad. Pinilit niyang bumangon at agad natigilan nang maalala kung bakit siya nakahubad ngayon.Dios mio, Marimar! Anong ginawa ko? Bulong niya at sinabunutan ang sarili. Tudo pikit pa siya sabay hiling na sana hindi niya iyon ginawa. Pero nang muli siyang nagmulat, wala namang nagbago.Nasapo niya ang sariling noo nang makita ang hubad niyang katawan. Lord, bakit ko nagawa 'to? Tanong niya na hindi niya nakuha ang kasagutan.Nawala ang antok na nararamdaman niya at parang daig pa ang nakainom ng kape kung ihahambing ang tension na nasa loob ng kaniyang sistema. Idagdag pa ang pagkabog ng dibdib niya na parang may mga kabayong nag-uunahan. Hindi niya alam kung anong uunahin, kung sasapakin ba niya muna ang sarili o sisigaw. Hindi niya alam kung anong gagawin!Agad niyang iti
Nagliligpit si Rey Jhon ng mga gamit niya para pumasok sa klase niya nang araw na iyon, bawat notebook na gagamitin niya ay pinasok niya sa bag niya. Gulong-gulo man ang isipan at hindi siya makapag-isip nang maayos ay minabuti niyang tumayo at naligo para kahit papaano ay malamigan ang utak niya.Panay ang kaniyang pagbuntonghininga habang nilalagay sa bag niya ang mga notebook at libro na hiniram pa niya sa library. Mabuti na lang talaga at dalawa lang ang subject na papasukan niya ngayong umaga at wala siyang pasok mamayang hapon, baka hindi mapasok sa utak niya ang mga lesson niya ngayon. Mas iniisip niya kasi kung ano ang magiging reaksiyon ng Don sa ginawa niya, iyon ang pinoproblema niya.“Bakit ko ba kasi nagawa ‘yon?” tanong na naman niya sa sarili at napatigil sa ginagawa. Binitawan niya ang notebook na hawak at napaupo muli sa kama. “Bakit mo ba kasi ginawa ‘yon, Rey Jhon?”Napahilamos siya sa mukha dala ng iritasiyon, gusto na niyang pukpokin ang sarili para lang makuha an
“Itali mo ang bangka, Kuya. Baka makalimutan mo na naman.”Muling napabuntonghininga si Rey Jhon nang makitang umalis na si Y'da Mae na nagawa pa talagang ipaalala na itali niya ang bangkang ginamit nila. Hindi pa rin talaga siya makapaniwala na naging ganito ang buhay nila at hindi niya alam kung masasanay ba siya sa ganitong buhay. Pakiramdam nga niya, parang panaginip lang ang lahat. Sana panaginip nga lang, para may chance pa siyang magising.Tila sobrang bilis ng paglipas ng panahon, halos hindi man lang nagsink-in lahat ng nangyari sa utak niya. Halos hindi siya nakapagpaalam sa lahat ng maiiwan niya sa siyudad bago sila pumunta sa lugar na hindi niya inakalang mapupuntahan niya. Pero naisip niya rin, may maiiwan ba talaga siya? May maghihintay pa kaya sa pagbabalik niya?Kung makakabalik nga ba? Muli na naman siyang napabuntonghininga. Ang hirap ng ganito. Iyong tipong hindi mo alam kung makakabalik ka pa ba sa lugar na pinanggalingan mo.Pero kung siya ang tatanungin, gusto na
3 years after.“Nako, Sir. Wala po ba kayong barya? Ten pesos lang naman po ang pamasahe eh.” Pakamot-kamot ang driver na binigyan ni Rey Jhon ng limang-daang piso. Hawak pa rin nito ang pera habang ang isang kamay ay nasa ulo at pakamot-kamot pa rin.Hindi niya tuloy maiwasang mapangiti.May ten pesos naman talaga siya sa bulsa niya. Gusto lang niyang bigyan ng malaking pera ang driver na ‘to. Ito pa rin ang driver na nililibre ang pamasahe niya noon tuwing papunta siya sa university kung saan siya nag-aaaral. Hindi niya kayang kalimutan ang driver na nagbigay din ng malaking tulong sa kaniya.Muli siyang napangiti nang nagpaalam at nagpasalamat ang driver sa kaniya. Ito pala ang pakiramdam na natulungan mo pabalik ang taong hindi nagdalawang-isip na tulungan ka noon.Worth it, bulong niya sa sarili at muling napangiti.Hinarap niya ang bahay na binalikan niya talaga. Hindi niya kayang talikuran ang lahat na may koneksiyon sa kaniyang namayapang Papa. Ito na nga lang ang nag-iisang b
Kasabay ni Rey Jhon si Janine na kaklase niya rin noon papuntang canteen. Akala niya hindi matatapos ang question and answer ng mga estudyante niya sa third year college. Hindi naman siya magrereklamo kung magtatanong ang mga bata, pero sana tungkol sa klase ang itatanong ng mga ito. Hindi talaga puputok ang butse niya pero kasi hindi tungkol doon ang mga tanong nito.Napapailing na lang siya at pinigilan ang sarili na magreklamo. Itanong ba naman sa kaniya kung may asawa na siya. Tudo pigil talaga siya na hindi matawa, nakakaloka lang kasi. Ni girlfriend nga wala siya, asawa pa kaya? Saan siya maghahanap ng asawa? Okay lang sana kung may mabibili siyang gano’n. O baka may store online na puwede siyang mag-order ng instant asawa. Hilaw na ngiti na lang ang naibibigay niya sa estudyanting nagtanong at sabay sulyap kay Gabriella.Hindi pa rin nagbago ang dalaga. Masungit pa rin itong tingnan na para bang magiging kutsilyo ang mga kilay nito sa sobrang tulis at idagdag pa ang mga matang
Wala sa sariling naglalakad si Rey Jhon pabalik sa classroom niya. Hindi niya alam kung paano siya nakalayo kay Gabriella, kung paano niya hinakbang ang mga paa para makalayo sa dalaga. Inaasahan niyang magiging gano’n talaga ang reaction nito pero sobrang sakit pala kapag naging totoo. Sino ba naman kasing matutuwa sa ginawa niya? Umalis siya nang walang paalam.Hindi madaling maghilom ang sugat kahit na ilang taon na rin naman ang lumipas.Huminga siya nang malalim bago pumasok sa classroom nang biglang may humawak sa kaniyang suot na uniform. Napalingon siya pero agad nawala ang ngiti niya nang makitang si Janine na naman ang nakita niya.“Binayaran mo ba ang kinain ko kanina? Bakit bigla kang nawala? Sabi ng tindera—”“Janine, may klase pa—”“Hindi ka raw kumain.” Ngumuso ito at pinakita ang dala nitong tupperware. “Dinala ko na ‘yong in-order mo. Kumain ka muna, masamang nagpapalipas ng gutom.”Tinitigan niya lang si Janine at tiningnan din ang dala nitong tupperware. Alam niyan
“Ano ba!” sigaw nito at hinablot ang kamay. “Ano bang problema mo? Kung gusto mong gawin din natin ‘yon, sabihin mo nang diretso sa’kin. Hindi mo ‘ko kailangang hilahin!”Halos malaglag ang panga ni Rey Jhon, hindi na nga niya inasahan ang reaksiyon ni Gabriella sa ginawa niya ay mas lalong hindi niya inasahan na magsasalita ito nang gano’n. Wala siyang mahanap na salita kaya napahilamos na lang siya sa mukha niya at tinitigan ang babae.“Ano?” Nanlilisik ang mga mata ng dalaga habang nakapamaywang na tinitigan siya. “Hanggang titigan na lang ba tayo rito? Hindi ka man lang ba mag-so-sorry sa ginawa mo? Sinaktan mo ang boyfriend—”“Boyfriend?” pag-ulit niya. Hindi siya makapaniwalang sinabi nitong may boyfriend na ito. Kusang umangat ang sulok ng labi niya. “Boyfriend mo ang gagong ‘yon—”Lumagapak ang malakas na sampal sa mukha niya na nagbigay init sa kaniyang pisngi. Napamura siya nang palihim. Hindi siya papayag na ang lalaking ‘yon ang magiging boyfriend ni Gabriella.Bakit? Bulo
“Hon?”Agad na tumingin si Rey Jhon kay Gabriella na may dalang ice cream at palapit sa kaniya. Kahit maingay sa plaza ay dinig na dinig pa rin niya ang boses ng nobya. Para bang ginawa talaga ang tainga niya para marinig ang boses nito. “Look, bumili ako ng ice cream. You want?” anito at ngumiti pa.Alam na niya kung anong susunod nitong sasabihin. Halos kabisado na niya ang sasabihin nito tuwing may binibili ito tapos hindi nagpapaalam sa kaniya.“Pera mo ang ginamit ko,” dagdag nito na pinabaunan pa ng matamis na ngiti.At kailan pa namali ang hula niya? Hindi pa siya pumapalya kapag si Gabriella ang hinuhulaan niya.Ngumiti na lang siya sa sinabi nito at tinapik ang bakante na upuan sa tabi niya. Ito talagang nobya niya, napakakulit kapag ice cream ang pag-uusapan. Kahit sobrang hina lang ng bell ng nagbebenta ng ice cream, dinig na dinig nito. Para bang ginawa ang tainga nito para marinig ang bell ng ice cream.Napaka-unfair, bulong niya. “Ayaw mo talaga, hon? Masarap pa naman
“Congratulations!”Matamis na ngumiti si Gabriella matapos mabuksan ang pinto ng bahay nila at sabay-sabay na sumigaw ang mga kasambahay nilang hindi nakasama sa graduation ceremony niya kanina.Kanina pa siya iyak nang iyak dahil hindi siya makapaniwalang narating na niya ang puntong ‘to. Parang kailan lang nang nagkaroon siya ng babysitter dahil sa tigas ng kaniyang ulo.Babysitter, bulong niya at nilibot ng tingin ang buong bahay. Nasaan kaya ang mokong na ‘yon?“Nakita mo si Rey Jhon, Mom?” tanong niya sa kaniyang Mommy. “Hindi ba sumunod sa’tin ‘yon kanina?”Tinanggap niya ang bulaklak na binigay sa kaniya ng kanilang Mayordoma. Ngumiti siya at nagpasalamat at muli niyang tiningnan ang kaniyang Mommy.“Mommy? Nakita mo ba si Rey Jhon?”“Si Rey Jhon?” tanong nito at para namang walang ganang sagutin ang tanong niya. May tiningnan pa ito sa cellphone bago siya sinagot. “Hindi ka ba sinabihan?”“Sinabihan na?” nagtataka niyang tanong. Wala naman itong sinabi sa kaniya nang magkita s
Mabilis ang mga hakbang ni Gabriella papunta sa canteen ng school nila. Magkasalubong pa ang mga kilay niya dahil marami namang oras na puwede niyang makalimutan ang payong niya, ay ngayon pa talaga kung kailan parang tinamaan ng kabaitan ang araw. Tirik na tirik iyon at tila walang posibilidad na mabawasan ang init na ibinibigay nito. Wala siyang ibang nagawa kun’di ang bilisan ang mga lakad niya para marating agad ang canteen.Mas lalo lang uminit ang ulo niya nang makitang wala ng bakante. Kanina pa nagrereklamo ang mga boarders niya sa tiyan kaya naisipan niyang bumaba pero ang galing-galing lang talaga dahil ang ganda ng timing niya, walang bakante na mesa kahit isa.Nasapo na lang niya ang noo at muling pinalibot ang mga mata, nagbabakasaling baka may makita siyang kakilala na puwede niyang matabihan. Hindi na puwedeng umakyat pa siya ulit at maghintay na baka magkabakante pa.Umukit agad sa labi niya ang matamis na ngiti nang makita niya si Rey Jhon na mag-isa lang sa mesa at k
“Saan ka po pupunta, Ma'am Gab?”Nahinto sa paglalakad si Gabriella at mahigpit ang hawak sa bike. Nilingon niya ang security guard nila na alam niyang may rules na namang binigay ang kaniyang Daddy dito. Nahuli pa talaga siya!“Sabi ng Daddy niyo, hindi ka raw po puwede na lumabas.”At ‘yon ang rules, aniya sa sarili at napabuga na lang siya ng hangin. Of course, akala kasi ni Daddy, baby pa ‘ko. Nakalimutan niya yatang matanda na ang nag-iisa niyang anak, dagdag pa niya.Kinawayan niya ang security guard at ngumiti. Ano namang gagawin niya sa loob ng bahay, aber? Makipagtitigan sa cellphone niya hanggang umuwi ang Daddy niya na hindi na naman niya alam kung saang planeta pumunta?“Hindi mo ako madadala sa smile, Ma'am. I'm just following the rules.” Nag-whistle ito at nag-sign sa isa nitong kasama na security guard na i-lock ang gate. “Lock the gate.”Binitawan niya ang bike at naglikha iyon ng ingay. Daig pa talaga ng security guard nila ang mga guards sa mga movies ng Disney. Iba
“Rey Jhon for you. Don't tell me, ayaw mo rin sa’kin.”Tila natigil sa paggalaw ang lahat ng nakapaligid kay Gabriella. Hindi niya kayang ibuka ang bibig para sabihin kay Rey Jhon na ayaw niya rito. Hindi niya kayang igalaw ang kamay niya para isarado ang pinto nang hindi na niya makita ang mukha ng binata. Hindi niya kayang ihakbang ang mga paa at tumakbo palayo rito.Anong nangyayari sa kaniya? Bakit hindi niya magalaw ang mga paa? Bakit hindi niya kayang ibuka ang bibig?Tinitigan niya lang si Rey Jhon at nanatiling hindi makagalaw. Tinitigan niya ang magandang mga mata ng binata. Pinagmasdan niyang maigi ang maiitim nitong mga mata na para bang hinihigop ang lahat-lahat sa kaniya. Parang may nais itong iparating na hindi niya kayang basahin.Pababa nang pababa ang kaniyang tingin at kinabisado ang lahat. Dumaan sa matangos nitong ilong, sa medyo mapula nitong pisngi, hanggang sa mapula nitong labi. Natural na mapula, parang pinahiran ng lipstick. Kaunti na lang ang mga lalaking ga
Nakatikom lang ang mga labi ni Gabriella kahit pa tudo ngiti ang Daddy niya at kinawayan pa siya nito. Wala siya sa mood na ngumiti kanina pero mas lumala pa ang tupak niya ngayon. Wala na talaga siya sa mood kahit pa ngumiti na lang ng peke, para bang hindi na niya kayang gawin ‘yon. Sinabihan siya ng Daddy niya na lumapit kaya wala siyang nagawa kun’di ang humakbang habang hinihiling na sana namamalikmata lang siya at mawala si Rey Jhon sa paningin niya. Alam naman niyang impossible iyon pero nagbabakasali pa rin siya.Marami naman sanang puwedeng manligaw sa kaniya, bakit si Rey Jhon pa talaga? Marami pa naman sanang single sa mundo pero bakit parang naubusan yata siya? Okay na sa kaniya kahit isa lang ang mata o hindi kaya isa lang ang ngipin, basta huwag lang si Rey Jhon. Huwag talaga dahil ikamamatay niya ‘yon. Makita nga lang ito ay sumasakit na ang ulo niya.Hindi kaya nasobrahan ka na sa kaartehan, Gabriella? Tanong ng utak niya.Hindi siya maarte, sadiyang iyon talaga ang k
Dumating ang araw na pinakahihintay ni Rey Jhon. Ang araw kung kailan hindi siya teacher at hindi niya estudyante ang dalagang gusto niyang ligawan. Ang araw kung kailan binabalak niyang pumunta sa bahay ng dalaga.Excited pa siyang nagbihis kanina at halos hindi niya kayang humiwalay sa salamin para lang masiguro na ready siyang humarap kay Gabriella. Iyong wala itong makitang maipipintas sa kaniya. Kilala niya ito mula pa noon, kahit pa buhok niya sa ilong ay kaya nitong laitin. Nadamay pa talaga ang nananahimik niyang buhok sa ilong.Wala na talagang atrasan ‘to kahit pa ilang beses ipagsigawan ni Gabriella na ayaw nito sa kaniya, na ayaw nitong makita siya. Kahit pa i-post pa nito sa lahat ng mga social media na meron ito, pero hindi siya nito mapipilit na hindi niya ituloy ang gusto niyang mangyari. Matagal na niya itong napag-isipan kaya hindi na talaga siya nito mapiligilan.Wala naman siyang ibang gusto kun’di ang magbati sila at bumalik sila sa dati. Ilang buwan niya nga ring
Kahit magsalubong pa ang mga kilay ni Gabriella ay hindi nagpapigil si Rey Jhon na gawin ang gusto niya. Kahit ano pang sabihin nito, buo na ang kaniyang pasya na gagawa siya ng paraan para mabalik sila sa dati at magkaroon ng 'sila'. Kung 'label' na lang ang kulang sa kanilang dalawa, gagawa siya ng paraan.Nagpalabas siya ng matamis na ngiti at nagpakawala ng hininga pagkatapos. Kaharap niya ang saradong pinto at handa na siyang hawakan ang door knob. Kanina pa nakalabas ang lahat ng mga estudyante sa computer laboratory kaya mag-isa na lang siya sa apat na sulok ng silid na ito.Agad na yumakap ang malamig na door knob sa kaniyang palad. Tila naging musika sa kaniyang pandinig ang ingay na nalikha ng door knob nang nabuksan niya ang pinto. Pero mas naging musika ang mga ingay nang pumalit ang mga tawa ng mga estudyante sa labas. May nagtatakbuhan at may mga nag-uusap na hinahaluan pa ng tawa. Pero nang makita siya ng mga bata, ang ilan ay tumahimik at yumuko. Pero ang iba ay kinaya
“Stop the car! Stop the car!” Patuloy pa rin sa pag-drive si Rey Jhon kahit pa feeling bida sa isang story ang kasama niya sa kotse at paulit-ulit na isinisigaw ang linyang ‘yon. Gusto niyang matawa pero tudo pagpipigil ang ginawa niya, ayaw niyang masaksihan ang pagpapalit ng anyo ni Gabriella at baka maging si Maleficent pa at magkaroon ng pakpak.“Ano ba, Rey Jhon! I said, stop the car!” sigaw na naman ni Gabriella at panay dabog pa.Pero hindi pa rin siya nagpatigil. Hindi siya papayag na matapos na naman ang araw na ito na hindi niya makakausap nang matino ang dalaga. Ilang araw na ba ang nasayang niya? Ngayon, sa mismong araw na ‘to, sa ayaw man ni Gabriella o sa hindi ay kailangan nilang mag-usap. Gusto niyang bumalik sila sa dati at ayaw niyang madagdagan pa ang paghihirap niya.“Where are we going? What the hell, Rey Jhon! Hindi na ‘ko natutuwa! Nauntog ka ba at nakalimutan mo kung saan ako nakatira?” Bumalot na naman sa buong kotse ang sigaw ng dalaga nang mapansin nitong