Chapter 4

Alana's Point of View

"Be careful, Alana!"

I rolled my eyes as soon as I heard it again. Ilang beses ko an yata narinig 'yun magmula ng umalis hanggang sa makarating ako mula sa pinaroroonan ko ngayon. Kulang na lang yata ay i-record niya ang boses niya 'tas ibigay sa akin para paulit-ulit ko yung pakinggan.

I took a deep breathe. "For the nth time, Syn, I said I'm okay. Don't be so overprotective, alam ko ang ginagawa ko." Naiiritang tugon ko.

Kung nasa Canada pa ako ngayon ay siguradong wala pang ilang minuto ay nasa labas na siya ng pinto at agad akong susugurin ng sabunot. Ayaw na ayaw pa naman niyang ganoon ang mga sagot ko sa kanya. Animoy parang nanay siya na kapag sumagot ka ng pabalang ay may tama ka pagkatapos.

"What's the problem with that? I'm just concern about you! Hindi mo minsan alam ang tadhana, taksil din yan ng hindi mo namamalayan. Kaya naman mas mabuting maging maingat ka kung ayaw mong mamugto na naman yang mga mata mo. Mabuti sana kung hindi ka cry-cry girl." Bakas sa boses niya ang pagka-irita.

I became silent because of what he said. He's right, mapaglaro nga ang tadhana kahit ano pang gawin kong pag-iingat na hindi kami magkita. Darating at darating talaga ang panahon na mangyayari 'yun at isa ang bagay na 'yun sa mga kinakatakutan ko. Pero kung mangyayari man 'yun ay malugod ko silang haharapin.

I sighed in defeat. "Okay, Mr. Syn Lee,  I got your point now. Mag-iingat na ako sa lahat ng oras at magiging alisto."

"That's good to hear. Gotta go for now because I will have a meeting within five minutes. Tumawag lang ako para kamustahin ka. See you soon, girl!" He said before ending the call.

I smiled widely because of the familiar scenery. It's been a while since the last time I stepped in this country. So much memory, masaya o malungkot man ay alam kong parte na 'yun ng buhay ko.

"Alana!"

Alangin akong napangiti ng wala sa oras ng may kung sino mang ponchio pilato ang tumawag sa pangalan ko. Halos lahat ng tao ngayon ay natuon tuloy ang tingin sa bandang gawi ko. Agad hinanap ng mga mata ko ang taong 'yun at halos mangiyak na lang ako sa inis ng makilala kung sino 'yun.

Malawak na ngiti ang iginawad niya sa akin ng mapagtantong nakatingin na ako sa kanya ngayon. Huminga muna ako saglit ng malalim bago naglakad papunta sa kanya. Kahit nahihiya ay naging mabilis pa din ang paglakad ko. Kahit papaano ay nangingibabaw din naman ang kasiyahan sa akin.

"I miss you, couz!" I stated as soon as I hugged her tightly. "I miss you too, couz!" She responded.

Ilang minuto din ang naging pagyayakapan namin hanggang sa siya na ang unang bumitaw. Masayang ngiti pa din ang nasa labi niya. "Fuck! I can't believe that you're already here na! Ah!" She suddenly shouted. "Gosh! Mas lalo kang gumanda ngayon!" She added.

Mahina nalang ako napatawa. "Ano 'yun? Pangit ako noon?" I joked, syempre alam ko naman na maganda na ako. Gusto ko lang talaga na inisin siya.

"Parang tanga naman 'to oh! May sinabi ba ako? Ang sabi ko mas lalo kang gumanda! Mukhang hiyang mo ang buhay Canada. Ma-try nga 'pag na bored na ako." Pabirong wika niya.

I just shook my head in disbelief. "Trust me, hindi ganoon kadali ang naging buhay ko doon." I said and then smiled bitterly.

Her forehead creased. "Huy! Bigla naman akong na guilty sa mga nasabi ko. I'm sorry kung na offend kita dahil doon." Aniya sabay kamot sa ulo niya.

Hindi ko alam kung matatawa o maawa ba ako sa naging itsura niya. Kaya naman ngumiti na lang ako at tinapik siya sa balikat. "I'm okay, couz." I sincerely said.

"Nakahinga din ng maluwag." Aniya sabay hinga ng malalim. Napatawa na lang ako ng wala sa oras. "Tara na nga at baka kung ano pang karugtong ang magawa natin dito. Masyado na ding mainit." Reklamo niya.

Kinuha ni Harmaine ang ibang mga dala kong maleta at agad na dinala 'yun sasakyan niya. Mag-isa lang pala niya na sumundo sa'kin. Mas mabuti na din siguro 'yun para kakaunti lang ang nakakaalam na nandito ako ngayon sa Pilipinas.

"Hindi ba alam ng parents mo na nandito ka ngayon? Hanggang ngayon ba ay hindi pa din kayo nag-uusap?" She suddenly asked while driving.

"Honestly, I really don't know for now." I answered.

Noong panahong umalis ako ay wala silang naging reaksyon. Ang mas pinili nilang puntahan ay si Kyla. Itinuturing na rin nilang anak ang babaeng iyon. Pero hindi ko alam na mas magiging matimbang pala ang iba kaysa sa sariling nilang anak. Ni isang beses ay hindi nila nagawang kamustahin ako. Naghintay ako pero wala talaga.

"May gusto akong sabihin sayo tungkol sa mga nangyari dito noong panahon--." Before she could speak, tumingin ako kay Harmaine at umiling. "Wala na akong pakialam kung ano man ang mga nangyari noon. Labas na ako sa kung anong mga meron sila. Kaya kung gusto mong maging maayos tayo ay huwag mo ng ituloy. Nandito ako para sa trabaho ko at hindi para sa mga taong wala ng halaga sa buhay ko."

Naging tahimik lang ang buong byahe namin at hindi na din pa nagtangkang magsalita ni Harmaine tungkol doon. Nakarating kami sa Golden Chain na kung saan naka-locate ang condo unit ni Syn. Sinabi niya na 'yun na lang muna ang gamitin ko dahil mas makakasigurado pa siya.

Bumaba ako mula sa sasakyan at unang sumalubong sa'kin si Tatay Qui na siyang security guard dito sa building. "Magandang gabi po, Ma'am Alana! Mukhang gabi na po tayong dumating. Ako na po ang magdadala sa unit ninyo." Wika niya sabay kuha ng mga bagahe ko.

Ngumiti lang ako ng tipid. "Salamat po, 'tay."

Tumango lang si Tatay Qui bago tuluyang dinala sa unit ang mga gamit ko. Lumingon ako kay Harmaine na kasalukuyang nasa loob ng sasakyan ngayon. "I'll go now, see you tomorrow, couz. Papahinga muna ako at may jetlag pa ako. Thank you sa pagsundo." Pagpapasalamat ko.

"No problem, see you tomorrow also. Goodnight, couz!" She said and give me a flying kiss before leaving. "Have a nice rest !"

Kinabukasan paggising ko ay unang pumasok sa isip ko ang pumunta ng grocery. Paano ba naman ay wala kahit isang itlog man lang na laman ang ref ng lalaking 'yun. Well, hindi ko din naman siya masisisi dahil wala naman gaanong tumutuloy dito kaya ganoon.

Mga pagkain at iba pang mga kagamitan lang naman ang kinakailangan ko. Sapat na siguro sa ilang days kong pagtira dito. Kaya naman wala na akong sinayang na oras at agad na nag-ayos ng sarili.

Nagsuot lang ako ng simpleng tshirt, maong short, at isang white snickers. Pagkatapos ay nagtaxi lang ako papuntang mall dahil wala pa naman akong sariling sasakyan. Sabi sa'kin ni Syn ay bukas pa dadating ang sasakyang pinadala ni tita para magamit ko.

Agad akong tumuloy sa supermarket at kinuha ang mga dapat bilhin. Ilang minuto lang ang tinagal ko pagkatapos ay tumuloy na ako sa counter. "Good morning, Ma'am!" The saleslady greeted.

Ngumiti lang ako at hinintay na matapos ang pag-pack niya sa mga pinamili ko. Malugod niyang inabot 'yun kaya naman umalis na din ako agad.

Habang naglalakad ay biglang kumulo ang tiyan ko. Hindi pa pala ako kumakain mula kaninang paggising ko. Pumunta na lang ako ng McDo at umorder. "Pancake and Burger, take out. Thank you!" Diretsong wika ko.

Tumango lang ito at nagsimula ng ayusin ang order ko. Habang ako naman ay naghintay lang. Ilang minuto lang ay inabot na niya sa akin. Kaya naman lumabas na ako. Habang naglalakad ay may napansin akong bata na umiiyak. Hindi ko na sana papansinin ng mapagtanto ko na wala siyang kasama dahil kanina pa palinga-linga habang umiiyak.

"Dada! Yaya! Dada!" He shouted while crying.

Bigla naman akong naawa. Mahina na lang ako napabuntong-hininga at dali-dali akong lumapit sa batang lalaki. "Hi!" Agaw pansin ko sa kanya. Tumingin siya sa akin at biglang tumigil sa pag-iyak. "Nawawala kaba, baby boy?" I asked softly.

He looked at me with tears in his eyes. He immediately nodded.  "Yes, I don't know where is my yaya and daddy. I'm lost, Miss!"

Pinunasan ko ang mga luha niya at ngumiti. "Sino bang kasama mo?"

"Yaya."

Tumango ako. "Okay, let's go sa information desk. Para mas madali kang mahanap ng yaya at daddy mo. Is that okay with you, baby boy?" I asked again.

"Okay po, Miss!"

Hinawakan ko ang kamay niya at nagpunta na kami sa information desk. "Kuya, pa-announce naman po na may nawawalang bata. "Tumingin ako doon. "What's your name, baby?"

"Alvazeth, my name is Alvazeth!" He answered.

Ipinaliwanag ko ang nangyari kaya naman agad na tumango ang nasa desk at nag-announce. Minuto siguro ang lumipas ay may isang babae ang humahangos na tumatakbo papunta sa gawi namin.

"Jusko po, Alva! Sa wakas ay nakita na din kita. Kanina pa kami naghahanap sa'yo, mabuti na lang ay okay ka!" Hinihingan na wika ng babae.

Kahit nagtataka ay hindi ko pinigilan ang babae sa paglapit sa bata. "Yaya!" Biglang sigaw ni Alva kaya naman doon lang ako nakahinga ng maluwag na kakilala pa niya 'yun. 

Mahina na lang ako tumikhim para mapansin niya ako. Agad naman siyang lumingon sa gawi ko. "Ma'am, thank you po ah! Thank you po talaga dahil kung hindi ay baka nawala na po ang alaga ko. Baka huling gala ko na ito kung hindi ko mahahanap ang alaga ko." Kinakahabang sabi niya.

"Wala pong problema, tutal naman ay nandito kana. Kailangan ko na din pong umalis." Tumingin ako kay Alva. Habang tumitingin ako sa kanya ay para akong nakatingin sa hindi ko na dapat maalala pa. Baka siguro nagkataon lang. "Aalis na ako." Pagpapaalam ko.

Ngumiti siya at kumaway. "Thank you po, Miss!"

Umalis na ako at agad na umuwi. Habang nag-aayos ay hindi mawala sa isipan ko ang batang lalaking iyon. Para bang kuhang-kuha niya ang mukha niya. Pero baka nagkakamali lang ako.

Ano ba, Alana Amoire! Stop thinking!

Hindi na ako nag-isip pa at nagluto na lang ng kakain ko. After 'non ay nagbihis at nahiga na lang ako sa kama. Bukas na bukas ay kailangan kong ayusin agad ang dapat ayusin. Gusto ko na agad bumalik sa Canada dahil wala naman ng dahilan para maging excited akong mag-stay dito.

All I know kung bakit ako nandito ay trabaho lang at wala ng iba pa. Tanging trabaho lang ang ipinunta ko dito.

•All Rights Reserved 2022-2023

©Hanamitchiunnie

•All Rights Reserved 2022

©Hanamitchiunnie