Chapter 3

Alana Amoire's Point of View

7 years later,

"Ms. Alana, the president wants to meet you right now. He said that it is very important." Jaidee suddenly announced while standing near my table. He's one of my junior co-writer.

Napatigil naman ako sa pagtipa sa computer ko ng marinig ko ang pangalan ko. Mahina na lang akong napabuntong-hininga pagkatapos ay labag sa loob na tumango. "Okay, thank you, Jaidee." Pagpapasalamat ko at ngumiti ng tipid sa kanya.

He smiled back. "No problem, Ms. Alana. I gotta go now because I need to do something important also." Aniya pagkatapos ay parang bula na nawala sa paningin ko.

Tinurn-off ko muna ang computer ko pagkatapos ay tumayo na. Knowing my boss, he's very impatient. Daig pa niya ang may reglang babae sa sobrang init ng ulo. Mabuti na lang talaga at mataas siyang magpasweldo dahil kung hindi ay hindi na talaga ako papasok.

Sumakay na lang ako sa elevator pero kung hindi lang importante ay mas gusto kong mag-hagdan na lang. Pakiramdam ko kasi para akong lumulutang kapag nakasakay ako ng elevator 'tas dagdag mo pa na madali akong mahilo. Hindi ko din alam kung bakit, tanong na lang ninyo sa nanay ko.

Wala pang five minutes ay nakarating na ako sa pinakamataas na floor nitong building kung saan naka-located ang opisina ng boss namin. Unang bumungad sa akin ang area ni Rona, ang sekretarya ni Mr. Lee. Agad naman niya akong napansin at biglang ngumisi ang gaga. "Good luck!" she immediately said in a cheerful yet dangerous tone.

I just rolled my eyes because I know for the fact that it will danger my life. "Panalangin mong mabuhay pa ako. Baka sakaling tulungan ako ni Santa Maria. " biro ko dahilan para matawa na lang siya. Laking pasasalamat ko na lang talaga na marunong magtagalog 'tong babaitang 'to dahil baka dumugo na talaga ang ilong ko sa iba mga kasamahan namin dito sa kumpanya.

Sumenyas ako na papasok sa loob at siya naman ay tumango lang. Nang pihitin ko ang doorknob ay halos napamura na lang ako ng wala sa oras. Tang'na! Nagsasalita ang demonyo mag-isa. Napakagat na lang ako sa labi ko at dahan-dahang sinilip siya sa loob. Halos gusto ko na yatang umatras, bad timing ang a****a! Madilim ang mukha niya na akala mo handa na sa pagpatay.

Lord! Help me po!

Ayaw ko pa po kayong imeet-up dyan sa heaven.

Mahina akong tumikhim at tuluyan ng pumasok sa loob. "Sir?" I called him when I finally had the courage to speak. Tumigil siya sa ginagawa niya at tumingin sa akin, pero malas yata akong ngayon araw at wala pa ding pinagbago ang mukha niya. Kasing dilim na langit na pa din ang itsura niya, menopausal era na ang peg.

"You're late, Ms. Hadeja. " Halos nanginig yata ang buong katawan ko sa sobrang lamig ng pagkakabanggit niya sa pangalan ko. Napangiwi na lang ako ng wala sa oras.

"I'm just one minute late, sir." I smiled, tinatago ang takot.

He glared at me. "Sasagot ka pa! Eh, kung tanggalin kita?" Pananakot niya.

Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya.Wala sa oras na napantig ang tenga ko dahil doon. "Kaya mo?" hamon ko, pakiramdam ko biglang nagdilim ng wala sa oras ang paningin ko.

Mas lalong tumalim ang tingin niya sa akin. "Yes!" he fired back.

My jaw clenched. "Gawin mo!" hamon ko ulit. "Nang makita natin ang hinahanap mo." dagdag kong ani.

Before he could answer back, I raised my eyebrow, indicating that I'm not joking. Agad naman siyang napatigil at bigla nagbago ang ihip ng mukha niya. "Ano? Kaya mo?" sa pangatlong pagkakataon ay hinamon ko siya ulit.

His jaw tighten. "Fuck! Sabunutan na lang gusto mo? 'Inamo talaga kahit kailan!" Humagalpak ako ng tawa ng biglang mag-iba ang boses niya. A masculine with a soft tone man.

Ilang minuto pa akong natatawa hanggang sa ako na mismo ang sumuko. Natatawang umupo ako sa upuang katapat niya at dumikwatro."Ano bang kailangan mo at kailangan agad-agad akong pupunta dito?" nagtatakang tanong ko.

To tell honestly, bihira lang mangyari ang ganitong pangyayari. Ito ang kauna-unahang pinagmadali niya ako.

Narinig ko naman ang malalim niyang buntong-hininga. "I need your help," he said.

Kumunot ang noo ko. "Tulong saan?" Nagtatakang tanong ko.

He sighed again. "Alam kong magiging labag 'to sa kalooban mo pero wala na akong magagawa kung hindi gawin ito."

Babatuhin ko na sana siya ng nahawakan kong case dahil pahinto-hinto siya ng pagkakasabi. "Mommy wants you to do the Real Men Supreme." He immediately revealed.

Bigla na lang ako napakurap dahil sa pagkabigla. "Nangga-gago ka ba?" Parang tanga kong naitanong na lang.

Shit!

Kahit sino siguro ang nasa sitwasyon ko ngayon ay magugulat! Imagine, sabihan ba naman ako na gusto ako ang gumawa sa Real Men Supreme. Sino hindi mawawala sa katinuan.

Para sa mga hindi nakakaala. Ang Real Men Supreme ay isang napakalaking event ng kumpanya namin na ginaganap tuwing ika-apat na taon. Ibig sabihin ay hindi lagi o taon-taon ito ginaganap kung hindi kada apat na taon.

Isa itong pagbibigay parangal sa mga kilalang tao especially sa mga lalaking may tanyag na ang mga pangalan. Kung hindi ako nagkakamali ay halos kahit mga royalties from different countries ay nagpupunta sa event na 'yon.

So, it means ay hindi lang 'to basta-basta.

He shook his head. "Do I look like I'm kidding right now?" Sarkastikong aniya sabay taas ng kaliwang kilay niya. "At kung nanloloko lang ako ay sana si Jaidee ang pinatawag ko hindi ikaw." Dagdag pa niya sabay irap.

M*****a talaga kahit kailan!

Inis kong inirapan siya pabalik. "Epal ka lang ang peg ngayon? Daig mo pa ang may regla, well 'lam kong wala ka 'non." Pang-aasar na gago ko.

Hindi ako magpapatalo sa pagiging m*****a niya ah. Kahit siya pa ang boss ko, wala akong pakialam. Bigti ko po siya ng wala sa oras.

Kung nakikita lang kami ng iba tao dito sa building ay aakalain panigurado nila na mag-syota kami ng mahaderang 'to. Pero in reality ay mas type niya ang kauri niya. Mahilig din siya sa hotdog at hindi sa kepay.

His full name is Syn Jacob Lee, twenty-two years old, single but not ready to mingle. He's also half korean-filipino, halata naman na koreano siya sa apilyido.

Naalala ko noong una kami nagkita dahil sa aso niya.

Habang naglalakad ako noong mga panahong iyon ay may nakita akong aso. Kaya naman nilapitan ko yung aso. Sa collar pa lang na nakalagay sa leeg nito ay ibig sabihin na mayroong nagmamay-ari sa asong iyon. Kaya ang ginawa ko ay hinila ko ito at umupo sa pinakamalapit na bench. Mas madaling makikita ng may-ari ang alaga niya.

"What's your name, little doggy?" I asked, as if sasagot 'to. He just barked at me.

Ilang minuto palang ang lumilipas ay may lalaking bigla na lang sumulpot sa harapan ko. Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatingin lang sa lalaki. Kung titignan ito ay para itong isang modelo. Mula sa perpektong mukha nito hanggang sa malabato nitong katawan. Kahit sinong babae ay magugustuhan at matutulala sa itsura nito.

"Miss, that's my dog." wika nito sabay turo sa asong hawak ko na ngayon ay parang tangang tumatalon-talon.

Hindi ko napansin na pilit na palang kumakawala yung aso sa pagkakahawak ko. Tipid akong ngumiti bago pinakawalan ang aso. Kaagad naman itong tumakbo sa gawi ng amo niya.

"Kung saan-saan ka nagpupunta Hiens Napakakulit mo talaga kahit kailan!" pagtatagalog nito.

Nanlalaki ang mga mata ko ng marinig ko ang pagtatagalog niya. Sa isang buwan ko pa lang dito ay wala pa akong kapwa kababayan ko.

Ngayon pa lang!

"Kuya... Filipino kaba?" Gulat kong tanong.

Tumingin ang lalaki sa akin at nagtatakang tumango. "Yes, are you a Filipina?" He asked.

I immediately nodded. "Yes."

Ngumiti ang lalaki at inabot ang kamay nito sa akin. "Nice meeting you, miss. I'm Syn Jacob Lee." Pagpapakilala niya.

"Ang kaso..." Muli nagsalita siya pero napatigil 'yon na para bang nag-aalangan kung itutuloy ba niya.

"Ang kaso?" Naiinip ko tanong. "Tuloy mo na at baka bumingo ka na sa'kin. Kanina ka pa pahinto-hinto sa mga sinasabi mo. Go!"

He bit his lower lip and the heavily sighed. "It will happen in the Philippines." He straightforwardly answered.

I became silent for a minute before smiling at him. "So? What's the problem with that?" Tanong ko na para bang wala lang sa akin. Nakatingin siya sa'kin ngayon na para bang kinikilatis ako. Mahina na lang ako napatawa dahil doon. "Look, alam ko yang iniisip mo. Para sabihin ko sayo, wala na para sa akin ang mga 'yon."

Alam lahat ni Syn kung ano ang nangyari sa akin noon. Siya rin ang naging sandalan ko sa loob ng ilang taon. Siya ang dumamay sa akin noong panahong nawala sa akin lahat. Silang dalawa ng mommy niya ang tumayong pamilya ko. Sila ang gumabay sa akin noong nasa madilim na parte ako ng buhay ko.

"Sure ka ba?" Paninigurado niya.

Muli akong tumawa at tumango. "Oo nga, para namang hindi mo ako kilala. Kapag nakaraan ay nakaraan na." Nakangising sagot ko.

Mukhang nakahinga naman siya ng mabuti. "That's good to hear. Sure ka bang tutuloy ka?" He asked again.

I nodded. "Yep, why not? Experience, i want that. Kailan ba ang alis ko?"

Ngumiwi siya ng wala sa oras."Tomorrow evening," alanganing sagot niya.

Medyo natigilan ako naging sagot niya. Agad-agad pala ang desisyon nila. Kaya naman pala ako pinatawag ni tita dahil nga biglaan. Well, mahilig pa naman 'yon sa rush kaya hindi na dapat ako magulat pa. "Kung bukas ang alis ko ay magpapaalam ako ng maaga ngayon. I need to settle my things first." I said.

Syn nodded. "That will be alright. You can now go if you want." He suggested.

Hindi na ako nagpabebe pa at agad na pumayag. "Sige, hindi na ako aayaw pa." Sagot ko. "I need to go now."

Nagpaalam na ako at umuwi sa tinutuluyan ko. Binaba ko lang din ang mga gamit ko at umupo sa kama. Huminga ako ng malalim at nag-isip.

"You will be okay, Alana. Remember, you're not the old Alana anymore. " I talked to myself, doing this makes me feel at ease.

Aminin ko man o hindi sa sarili ko, alam kong may kaba pa din akong nararamdaman. Hindi basta-basta 'to pero hindi na kagaya ng dati na masakit sa puso. Natutunan ko na kung paano pigilan ang sarili ko.

At sa pagbabalik ko ay hinihiling ko na sana hindi na magtagpo ang mga landas namin. Tama na ang mga pangyayari noon at hindi na sana madagdagan pa sa ngayon.

Umayos ako at nagsimula ng ayusin ang mga gamit ko. Kaunti lang ang dadalhin ko at doon na lang ako bibili pagkadating ng bansa. Isang luggage lang ang dinala ko. Ilang minuto ang lumipas ay natapos na rin ako sa pag-iimpake.

Kinabukasan ay inihatid ako ni Syn sa airport dahil ang gaga ay kinakabahan daw.

"Sure ka na magiging okay ka lang? Gusto mo bang umatras pa? Okay lang naman sa akin na hindi kana magpunta. Ako na ang bahala kay mommy." Sunod-sunod na wika ni Syn na ngayon para hindi matae sa kinatatayuan niya.

Umiling ako. "Okay lang ako. Si tita ang nag-request kaya 'ndi ko siya bibiguin. Don't worry, okay." Pagpapagaan ng loob ko sa kanya.

Halos maaga pa nang pumunta siya rito. Tinanong ko pa siya kung bakit nagpunta pa siya rito. Pero ang naging sagot niya ay nag-aalala siya sa akin.

"Trabaho ang dahilan ng pagpunta ko doon. Kaya naman walang dahilan para matakot ako, okay!" simangot kong saad.

Wala naman siyang nagawa kung hindi ang sumang-ayon na lang na ikinatawa ko. "Drama mo naman ngayon, basta huwag ka ng mag-alala sa akin. Yung binilin ko sayo ah! Pakitignan mabuti at baka kung anong mangyari doon." Pagpapaala ko sa kanya."

"Uhmm, okay... Basta mag-update ka sa akin pagdating mo doon." Napanguso na lang ako. Para akong batang laging pinapaalalahan na para bang gagawa ng kalokohan. "Ano ka ba? Nanay ko? Daig mo pa si Tita Isav ah." Asar kong ani.

Sumimangot lang siya."I'm just concerned about you. Huwag kang epal!" Malditong aniya.

I just smiled and happily hugged him. "Aww... Thank you!" Yumakap din siya sa akin pabalik. "Trust me, kaya ko ang sarili ko. Hindi na ako yung dati Alana pa na mahina. Saka matagal ko ng kinalimutan ang nakaraan ko. Moving on na tayo, okay?" Nakangiting dagdag ko.

Simula ng gabing mangyari 'yon ay pinangako ko sarili ko wala na talaga. Binura ko na sila sa buhay ko. Ang libro ng buhay ko na kasama sila ay matagal ng natapos. At sa panibagong pagbubukas ng bagong paghina sa buhay ko ay hindi ako na ako papayag na kasali pa sila ulit.

•All Rights Reserved 2022-2023

©Hanamitchiunnie