Chapter 2

Alana Amoire's Point of View

"Let's talk please, Amoire." Kyla pleaded while crying. Nakaluhod siya sa harapan ko habang hawak ang kamay ko. "Hindi talaga namin ginusto ang nangyari. Pareho lang kaming lasing ni Azva. Amoire, please, patawarin mo ako."

I remained silent while hearing her explanations. Sa oras na ito wala na akong tiwalang natitira para sa kanya. Sarado na ang isipan ko sa hinihingi niyang kapatawaran. She betrayed me.

"Umuwi kana, Kyla. Sinasayang mo lang ang oras mo sa pagpunta rito. Hindi ako ganoon kalupit sayo kaya habang may kabutihan pang natitira sa akin ay umalis kana. Masasaktan lang kita kapag tumagal ka pa rito!" nagtitimping wika ko na may diin sa boses.

Ngunit imbis na makinig sa sinabi ko ay mabilis na umiling lang siya, "No! Hindi ako aalis hanggang hindi tayo nagkakaayos. Gabi-gabi ako kakainin ng konsensya ko sa pagkakamaling ginawa ko sayo. Hindi ko kaya na magalit ka sa akin. Ikaw na lang ang natitira sa akin. Kaya please, huwag mo nama akong talikuran. Huwag mo namang sayangin ang pinagsamahan natin dahil lang sa isang pagkakamali ko," nahihirapang wika niya habang nakatingala sa akin.

I sarcastically laugh in pain, "Pinagsamahan, Kyla? Naririnig mo ba ang mga sinasabi mo? Hindi lang pagkakamali ang ginawa mo, niloko niyo ako, pinagmukha mo akong tanga! Tinuring kitang parang kapatid ko. Iniligtas ko ang buhay mo dahil sa importante ka sa akin. Pero anong ginawa mo? You ruined it! Kaya nakikiusap ako sayo, umalis kana. Ayaw kong madamay ang batang nasa sinapupunan mo."

Pilit kong inaalis ang pagkakahawak niya sa akin. "Amoire, please!" nagmamakaawang saad niya habang umiiyak.

I closed my eyes and tried to restrain the anger, "Don't try it, Kyla. The moment that I knew the truth about your disgusting one stand with Azva, that's the moment that I removed my care and respect for both of you. Kaya umalis kana, sana maging masaya kayo sa pagpapakasal ninyo. Build a happy family for your baby," hindi maitago ang sarkastikong tono sa aking boses.

Muli siyang umiling at sinubukang hawakan ang kamay ko. "Don't say that, kayong dalawa talaga ni Azva ang para sa isa't isa. Kung ang bata ang iniisip mo, aalis ako at magpakalayo-layo basta mapatawad mo ako."

I looked at her in disbelief. "At tingin mo sapat na yun para mapatawad ka? Tatanggalan mo ng karapatan ang bata na magkaroon ng buong pamilya? Hindi porket nasaktan ninyo ako ay may karapatan na rin akong saktan ang bata. I'm not stupid person para balikan pa si Azva." Kusang lumabas sa bibig ko ang desisyong iyun, dala na rin siguro ng matinding galit ay nagsalita na ako ng tapos.

She kept on sobbing, "I know that..."

"Kung talagang may natitira ka pang konsensya sa katawan mo. Umalis kana dahil sa tuwing nakikita kita ay hindi ko makalimutan ang mga nakakasukang ginawa niyo sa akin," I fired in disgust.

"Amoire."

"Leave!" sigaw ko at itinuro ang pinto palabas.

Dahan-dahan siyang tumayo. She turned around and walk away from me. Habang pinapanuod ang paglayo niya sa akin, hindi ko maiwasan na mas lalong masaktan. Ang kaibigan kong naging parte ng buhay ko na siya ring sumira sa pagkakaibigan naming dalawa.

***

Tanga na siguro akong matatawag ngayon. Ang mga salitang binitawan ko ay siyang kinain ko rin. Kahit ganun siguro kasakit ang ginawa niya sa akin ay patuloy pa rin ako sa pagbalik sa kanya. Sabihin man ng isip ko na kalimutan at iwan na siya ay napakahirap para sa akin na gawin yun.

Iba na ang sitwasyon ngayon. Siya ay bubuo ng pamilya habang ako ay pilit na bubuuin ang durog na puso ko.

Pumasok ako sa lugar kung saan kami nagsimula, kung saan kami bubuo sana ng pangarap. Pero ngayon mananatiling pangarap na lamang iyon.

Tanging liwanag ng buwan ang siyang nagsisilbing ilaw. Ngunit kahit ganoon pa man ay ramdam ko ang presensya niya sa paligid.

"Dumating ka," he suddenly speak, bakas sa boses niya ang lungkot at lalim.

"Yeah."

Nanatili lamang ako sa pwesto ko. Naririnig ko ang mabibigat niyang yakap mula sa likod papunta sa akin. Hindi naman siguro ako mahuhusgahan kung sa huling pagkakataon ay pipiliin kong magbulag-bulagan.

"Anong nangyari sa atin, Azva. Paanong yung masayang tayo ay humantong sa ganitong sitwasyon? Ipaliwanag mo naman sa akin kasi mababaliw na ako sa kakaisip kung bakit ganun nalang kadali sayo na pumayag sa kasal na iyon!" Nanatili akong nakatalikod sa kanya, takot na makita niya ang aking mga mata sa oras na ito. Pakiramdam ko kahit nasasaktan ako sa gitna ng kanilang panloloko sa akin ay nangingibabaw pa rin ang pagmamahal na pilit kong binabaon sa hukay.

Instead of answering me, Azva hugged me tightly from behind. He gently kissed my head. Ang kaninang mga luha kong pinipigilan ay kusang tumulo. His embrace is evident how much he doesn't want to let go of me.

"Pakiusap naman, Azva. Sagutin mo ako!" I desperately said.

"I love you," he said, not answering my question. Malayo sa mga katanungan na gusto ng kasagutan. Tatlong salita lamang ang sinabi niya ang nagpatahimik sa akin.

Mahigpit kong hinawakan ang kamay niya na nakapulupot sa aking baywang at tinanggal ito sa pagkakahawak sa akin. Humarap ako sa kanya at tumingin. He looked down, feel ashamed of what he done to me.

"Hindi ako nandito para makipaglokohan sayo, Azva. Nandito ako para makausap ka. Nandito ako para makakuha ng sagot."

"Kahit anong paliwanag ko sayo. Wala rin namang patutunguhan. Hindi ko na hawak ang desisyon nila," he stated.

"Ang sabi mo, ako ang ihaharap sa altar. Sabi mo tayo ang bubuo ng pamilya. Pero bakit ganoon? Bumuo ka nga ng pamilya pero hindi ako ang kasama mo," sumbat ko sa kanya. Sa lahat ng mga pinangako niya na walang katotohanan, na siya rin naman pala ang sisira.

Susubukan sana niya akong yakapin ulit pero humakbang ako palayo sa kanya.

"Mi amore." May pagsusumamo ang kanyang mukha.

"Tanga na akong tawagin pero handa kong bawiin lahat ng mga binitawan kong salita sayo." Lumuhod ako sa harapan niya at napayuko. I swallowed hard, there is no pride left on me. Pagmamahal pa rin ang nanaig. "Nakikiusap ako, ako na lang ulit piliin mo. Sinabi ni Kyla na lalayo na siya. Na tayong dalawa talaga ang dapat. Kakalimutan ko lahat, magsisimula tayo."

He tried holding my hands. "I'm sorry, Mi amore. But i can't." the moment he said that, parang binagsakan ako ng malamig na tubig. "Nakasalalay ang anak ko at ang buhay ko rito. I can't take a risk," he said problematically. Nahihirapan din magdesisyon.

I shake my head. "No, no, no... Please binabawi ko na lahat ng mga sinabi ko. Magsisimula tayo ulit. Kakalimutan ko lahat ng ginawa niyo. Ba-basta ako na lang ulit, tayo na lang ulit," I said between my sobs, my lips are almost trembling.

Ipinatayo niya ako at niyakap. "Don't make it hard for the both of us. Ayaw kitang nakikitang nagdurusa sa pagkakamaling ginawa ko. Ayokong matali ka sa buhay na pagsisisihan mo."

"Ikaw mismo ang naglagay sa akin sa pagdurusang ito, Azva!"

Halos binaba ko na lahat ng dignidad at pagkababae ko para lamang sa kanya. Sa pag-aakalang maayos pa ito.

"Please, Azva. Piliin mo ako," nahihirapang wika ko, halos hindi ko na makilala ang sarili ko. Hindi ko alam kung paano ako magsisimula na ngayon ay wala na siya." Diba sabi mo mahal mo ako."

"I love you but I need to do this. I need to take accountability to this fucking situation," he hardly said.

"Choose Azva, me or Kyla? Sa oras na talikuran mo ako... " Umiling ako at naging matigas ang mukha. "Wala kanang babalikan. Hindi na ako magmamakaawa sayo. Itatapon ko na lahat ng pagmamahal ko at tuluyan na kitang kakalimutan."

Ngunit imbis na sagutin niya ako sa inaasahan kong sagot ay iba ang siyang naging resulta.

"I'm sorry but I chose them." Napayuko siya, hindi ako matingnan ng diretso. "It's the responsibility, Alana. It's my baby."

I bit my lower lip and nodded half-heartedly. Bumalot na ang pait at pighati sa aking mukha habang pinagmamasdan siya sa kanyang naging desisyon. How ironic! I never imagined that we will go this far, na darating ang oras na papipiliin ko siya at hindi ako ang pipiliin niya.

"I guess, this is the end. Hanggang dito nalang talaga tayo. Ginawa ko ang lahat, hindi ako sumuko sa paraang alam ko. Binigay ko ang alam kong kailangan mo." Kahit may luha pa ay ngumiti ako ng mapait sa kanya sa huling pagkakataon. "Kakalimutan na kita, kakalimutan ko na lahat. Goodbye, Azvameth." 

•All Rights Reserved 2022

©Hanamitchiunnie