บทที่ 2 โลกใบใหม่ของเอมมาริน เคิร์ก

บทที่  2 โลกใบใหม่ของเอมมาริน เคิร์ก

-- จักรวรรดิเอเดน ย.ศ.2698 การประชุมสสมัชชา ในงาน SEEC (Southern Empire Economic Cooperation – SEEC) ครั้งที่ 49 –

“Mr. President In the name of the Eden Empire. Our empire has been developing the space industry for a long time. Whether it's human resources or space technology. We have a great interest and desire to invest in your Southern Empire. When you have a cooperation policy open to investors. Our Empire welcomes and cooperates with the Southern Empire to develop its economy together. Thank you.”

(เรียนท่านประธาน ในนามของจักรวรรดิเอเดนจักรวรรดิของเรามีการพัฒนาอุตสาหกรรมด้านอวกาศมาเป็นเวลาอย่างยาวนาน ไม่ว่าจะเป็นทรัพยากรคนหรือเทคโนโลยีอวกาศ ทางเรามีความสนใจและประสงค์อย่างยิ่งจะที่เข้าไปลงทุนในจักรวรรดิทางใต้ของพวกท่าน เมื่อพวกท่านมีนโยบายความร่วมมือเปิดรับนักลงทุน ทางจักรวรรดิของเรายินดีและจะให้ความร่วมมือกับจักรวรรดิทางใต้เพื่อพัฒนาเศรษกิจร่วมกัน ขอบคุณครับ)

“And now I give the floor representative of Quanzaa ---”

(ตอนไปผมจะให้พื้นที่นี้แก่ประเทศกวันซา -----)

“ ทำได้ดีมากครับท่านรัฐมนตรี ”

“ขอบคุณครับเลขาเกน ที่นี้ก็รอเวลาที่พวกเขาตอบรับข้อเสนอของพวกเรา เรามาแสดงเจตจำนงและหน้าที่ของเราหมดแล้วในเวทีโลกพวกเราทุกคนทำสุดกำลังแล้ว” ชายที่ถูกเรียกว่ารัฐมนตรีเดินเข้ามาตบบ่าของชายที่ถูกเรียกว่าเลขาเกน ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่เขาสงสัย “แล้วท่านประธานาธิบดีล่ะครับ”

“ท่านไปสนทนากับเหล่าผู้นำประเทศของจักรวรรดิทางใต้อยู่ครับ”

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ขอบคุณครับท่าน”

เฮือก!! 

 ติ๊ดดด –บบบ

เสียงอะไรไม่รู้แสบหูชะมัด เธอควานหาต้นต่อของเสียง มันคือเสียงนาฬิกาปลุก พอกดปิดเสียงน่ารำคาญนี้เสร็จ ทำเอาเธอแทบหมดความอดทน เงยหน้ามองทุกอย่างให้เต็มตา

          นี่มันที่ไหนกัน…? สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคืออะไร? (มันคือหอสมุด)ไรท์????

           เธอเริ่มมองไปรอบๆข้างมีเอกสารหลายฉบับวางกองไว้ มีกองหนังสือสูงเท่าคนสี่ห้ากอง ตรงหน้าเธอเป็นเคาน์เตอร์วางอุปกรณ์เครื่องมือที่เหมือนจะใช้ซ่อมอะไรซักอย่างไว้มากมาย

เธอเริ่มหยิบสิ่งต่างๆรอบตัวที่สามารถบอกอะไรกับเธอได้ กระเป๋าใบนี้แขวนอยู่ข้างเก้าอี้ตัวที่เธอนั่งเป็นกระเป๋าผ้าสีดำใบหนึ่งมีซิปลายค้างคาว(น้องคือค้างคาวในเรื่อง Hotel Transylvania เรียกซะหมดความน่าเอ็นดู >_>) หยิบมันขึ้นมาค้นดูว่าในนั้นมีอะไรจะสามารถช่วยเธอได้บ้าง

          เธอหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาในนั้นมีรูปถ่ายผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมบัตรประชาชนที่ดูแล้วน่าจะเป็นของผู้หญิงในรูป พบว่าเธอชื่อเอราเบล นอกจากกระเป๋าตังค์ก็มีโทรศัพท์อยู่หนึ่งเครื่อง ลิปมัน  น้ำหอมกลิ่นยูคาร์ลิปตัส ‘เอราเบล เธอใช้น้ำหอมแบบนี้จริงดิ?’

เธอขวานหาของไปเรื่อย ๆ ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอหยิบกระจกขึ้นมาส่อง…

ทว่าภาพที่เห็นตรงหน้ากระจกเหมือนกับรูปในบัตรประชาชน ‘นี่มันอะไรกัน... มันเกิดขึ้นได้ยังไง?’ 

"เอรา..."

"เอราเบล ลี!!"

เธอสะดุ้งเพราะเสียงนั้นดังมาก ชื่อที่เขาเรียกเหมือนชื่อในบัตรประชาชนเลย แปลว่าเขาเรียกเธองั้นเเหรอ?

"นี่อย่าบอกนะว่าเธอนอนที่นี่ทั้งคืน" หน้าของอีกฝ่ายดูเหยียดเธอมาก สติของเธอยังไม่เต็มร้อยเลยประมวลอะไรออกมาไม่ค่อยได้ ‘แต่เธอมั่นใจร่างนี้หน้าตาดี’ 

"เอ้า นี่งานของเธอเอาหนังสือไปจัดเข้าชั้นได้แล้ว ถึงแม้เธอจะเลื่อนขึ้นมาเป็นบรรณารักษ์แล้วก็เถอะ แต่ยังไงเธอก็ต้องไปอยู่ข้างในนั้นอยู่ดี ยัง...ยังจะมาทำหน้างงอีก! นอกจากจะเอ๋อแล้วยังซื่อบื้ออีกนะเธอน่ะ อ่ะ...นี่เอกสารออกมาเป็นทางการเรียบร้อยแล้ว โชคดีนะ แม่สาวน้อย บ๊ายบาย"

เธอยังมึนไม่หาย ‘นี่มันยังไง?’

เธอเริ่มฉุดคิดได้ไม่นานก็มีเสียงคนเดิมดังมาแต่ไกลไล่ให้เอาหนังสือไปเก็บที่ชั้น เธอเดินเก็บหนังสือเข้าชั้นตามเอกสารไปอย่างสับสน เดินเก็บไปเรื่อย ๆ 

จนทำให้เธอตระหนักได้ว่า ที่ที่ฉันอยู่ ณ ตอนนี้ คือหอสมุดที่สวยมากคล้ายกับพระราชวังแวร์ซายส์หรือ George Peabody Library ที่เธอเคยไปเลย…

ส่วนคนที่ชื่อเอราเบลลีน่าจะเป็นเจ้าของร่างกายนี่ ที่เธออาศัยอยู่และเป็นบรรณารักษ์หอสมุดของที่นี่… เธอถูกยิงไม่ใช่เเหรอ? เธอไม่เข้าใจ?

          เธอนับถือพระผู้เป็นเจ้าเสมอ...แต่ทำไม...

พระเจ้าข้าจะไม่โกรธท่าน…แต่ข้าจะฆ่าท่าน!!!

          ท่านคิดว่าเธอเป็นคนชอบอ่านหนังสือเเหรอห้ะ! ชาติที่แล้วเธอเคยจับหนังสืออ่านจริงๆจังๆเสียที่ไหน ถึงเธอจะเป็นคนบาปหนา แต่ก็ไม่เคยทำอะไรไม่ดีเกี่ยวกับการศึกษานะ ไม่สิ..ไม่เคยยุ่งเกี่ยวเลยด้วย! 

แต่ทำไมต้องเป็นที่นี่...ทำไมต้องเป็นที่นี่!!

พูดไปก็เท่านั้น ที่นี่คือที่ไหนก็ไม่รู้ มาอยู่ในร่างใครก็ไม่รู้มาแล้วแก้ไขอะไรได้ จะให้ตายอีกรอบหรือไงกัน ถ้ารอบนี้ลงนรกขึ้นมาจริงๆ ร้อนตายแน่ ๆ

ฉันเกลียดอากาศร้อน!! ท่านได้ยินไหม! 

ท่านได้ยินไหม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!! 

(หมดสิ้นแล้วความสุขุมของภรรยาประธานาธิบดี)

คิดมากไปก็เหนื่อยเปล่า เอาเป็นว่าเธอจะดำเนินชีวิตแบบนี้ต่อไป ถึงตอนนี้จะรู้ว่าเอราเบลเป็นบรรณารักษ์แล้วก็เถอะ แต่จะประจำจุดไหนเธอก็ไม่ทราบ เอกสารที่ได้รับมายังไม่ได้เปิดอ่านเลย เธอทำงานมาเรื่อย ๆ จนถึงเย็น คนเดิมกับเมื่อเช้ามาอีกแล้ว เอาแล้วไง ใจมันหลอนอย่างบอกไม่ถูก

"นี่หล่อนเลิกงานแล้ว กลับบ้านกลับช่องไปอาบน้ำซะนะ วันนี้คนมาใช้ห้องสมุดไม่เยอะไม่งั้นเหม็นหล่อนตายแน่ ๆ ฉันไปล่ะ" 

นางเดินสะบัดตูดไปเลย เห็นแล้วมันน่านัก มันน่าเอาหัวโขกชักโครกสักทีสองที ‘ตายล่ะ เธอจะกลับยังไงเนี้ย ที่อยู่ของเอราเบล เธอยังไม่รู้เลย’

‘แต่เดี๋ยว...ในบัตรประชาชนน่าจะมีบอก โฮยย! โล่งอกหน่อย...อย่างน้อยก็มี แต่ที่อยู่ปัจจุบันของเธอจะใช่ที่นี่รึเปล่า ขอให้ใช่เถอะ ไม่งั้นเธอไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ ๆ เธอไม่คุ้นเคยกับที่นี่เลย’ จะเดินทางได้ยังไง  

ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้ออกไปไหน นั่งไถ่มือถือหาทางกลับบ้าน สุดท้ายก็เรียกบริการขนส่งเอกชนชื่อดังของที่นี่กลับบ้าน โชคดีที่ในมือถือเครื่องนี้มีแอพและปักหมุดที่อยู่ตามบัตรประชาชนไว้อยู่แล้ว เธอโล่งอกได้นิดหน่อยแล้วล่ะ

คฤหาสน์ Lee

ครั้งแรกที่เห็นบ้านของเอราเบล ความรู้สึกแรก อืมมม...ดี... 

เธอกดกิ่งจากนั้นมีคนงานสองสามคนในคฤหาสน์เปิดประตูรั้วให้พร้อมกับขับรถกอล์ฟมารับเพื่อโดยสารเข้าไปด้านใน  สิ่งที่เห็นคือพื้นที่ขนาดใหญ่ด้านตะวันตกของคฤหาสน์จะมีสวนสไตล์ตะวันตก

ด้านตะวันออกก็จะมีสวนสไตล์ตะวันออก ทั้งปีกตะวันออกและปีกตะวันตกจะมีเรือนกระจกอยู่ทั้งสองข้าง สวยมากเหมือนวิหารเอเธนเลย 

"ต้อนรับกลับบ้านค่ะ คุณหนู" เธอคนนี้น่าจะเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้เอราเบลจะอยู่คนเดียวเหรอ? ฉันเลยลองถามซักประโยค

"แล้วคนอื่นล่ะ”

“ท่านหญิงและท่านชายไปฮันนีมูนที่โอบริรอน ส่วนคุณชายใหญ่ไปดูบาหนึ่งอาทิตย์จะกลับค่ะ ส่วนคุณชายน้อยอีก หนึ่งเดือนจะกลับจากโรงเรียนประจำค่ะ" แปลว่าครอบครัวนี้มีกัน 5 คนสินะ

"ขอบใจจ้ะ"

 "คุณหนูคะ คุณหนูจะรับอาหารเย็นไหมคะ"

"เอาไปให้ฉันที่ห้องก็แล้วกัน ช่วยเตรียมน้ำอาบให้ฉันหน่อยนะ ฉันจะแช่ตัว"

"ค่ะคุณหนู ให้เพราเป็นคนเตรียมน้ำให้เหมือนเดิมไหมคะ"

"เอาตามที่เห็นสมควรแล้วกัน"

"ค่ะ คุณหนู"   แล้วตกลงเอราเบลอยู่ห้องไหนนะ เดินไปซุ่มมั่วก็ไม่ได้อีก

"เดี๋ยวก่อน..."

"คะ คุณหนู"

"ตอนที่ฉันออกไปจำได้ว่าล็อกห้องไว้ เมื่อกี้นึกได้ว่าลืมกุญแจไว้ที่ทำงาน"

"โถ่ คุณหนู เดี๋ยวดิฉันเดินขึ้นไปไขให้ค่ะ" ok โล่งไปแล้วหนึ่ง

คฤหาสน์ Lee มีทั้งหมดห้าชั้นต้องขึ้นลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน  สังเกตตามทางไปขึ้นลิฟต์ส่วนใหญ่เป็นสไตล์ ART DECO ลิฟต์เป็นแบบต้องแสกนนิ้วเพื่อขึ้นไปในแต่ละชั้นที่ถูกล็อกไว้ ใครที่ไม่มีส่วนเกี่ยวก็จะไม่สามารถขึ้นไปได้

ขนาดตัวลิฟต์ใหญ่มากพอบรรจุได้เกินสิบคน  ถูกแบ่งเป็นชั้นบนสุดเป็นของพ่อแม่ของเอราเบล ชั้นที่สี่เป็นของพี่คนโต ชั้นที่ สามเป็นของเอราเบล  ชั้นที่สองเป็นของน้องคนเล็ก

พอขึ้นมาถึงชั้นของเอราเบล ด้านในเป็นโทนสี hale navy ทั้งหมด มีความโมเดิร์น มีเตียงนอนที่หันไปทางทิศตะวันตก มีหน้าต่างอยู่ทางทิศใต้ของห้อง เดินไปเข้ามาอีกนิดจะเห็นประตูที่อยู่ฝั่งหัวนอนเป็นประตูที่กลมกลืนไปกับผนังห้องเป็นการตกแต่งที่ดี ดูแล้วไม่เกะกะ 

เมื่อเปิดเข้าไปลักษณะภายในคล้ายห้องสมุดมากกว่าห้องทำงาน ตกแต่งไตล์เดียวกันกับห้องนอน เพียงแต่บนผนังด้านบนจะเป็นโดมทรงกลมเพ้นท์รูปการเดินเรือคริสโตเฟอร์ โคลัมบัส

โต๊ะทำงานหันหน้าเข้าชั้นหนังสือที่อยู่ติดกำแพงอีกฝั่ง ด้านหลังของโต๊ะทำงานมีประตูบานกระจกเปิดออกไปยังสวนสไตล์ญี่ปุ่นที่จัดไว้ ระเบียงเป็นแบบปิดจึงมีความเป็นส่วนตัวสูง ถัดไปอีกจะเป็นคอร์ทยาร์ด  ห้องน้ำ และWalk-in Closet 

ก็อก ก็อก แอดดดดด

"คุณหนู เป็นยังไงบ้างคะ อยู่ข้างนอกเป็นยังไงบ้าง" เธออยู่ข้างนอก เธอไม่ได้พักที่นี่เหรอ?

"อ่อ ก็ดีนะ" เธอเริ่มมึนอีกรอบแล้ว

"จริงสิเพรา ช่วงที่ฉันไม่อยู่มีอะไรเกิดขึ้นกับที่นี่บ้าง"

"ได้ค่ะคุณหนู มันเริ่-..." 

"เดี๋ยวค่อยเล่า เธอเตรียมน้ำเสร็จรึยัง"

"แฮะๆ ยังค่ะ"

"ไปเตรียมให้เสร็จแล้วก็อยู่นวดตัว สระผม ให้ฉันก่อนล่ะ จากนั้นค่อยเล่าก็แล้วกัน"

"ได้ค่ะ คุณหนู"

เพรารีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจะเตรียมสิ่งต่างๆส่วนเธอเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะมาแช่น้ำ   เพราเล่าว่าเอราเบลออกจากบ้านไปเมื่อหกเดือนก่อนเพื่อจะไปฝึกงานที่เธออยากทำ แต่ว่าเธอไม่ได้เรียนมาตรงสายกับงานที่เธอทำ

ทำให้คนที่บ้านเป็นกังวลมาก ว่าจะทำไมได้ แต่ใครจะรู้ว่าเอราเบลเรียนปริญญาตรีควบสามใบ ใบแรกที่พ่อแม่ครอบครัวรับรู้คือเธอเรียนวิศวกรรมการบินและอวกาศ 

ใบที่สองเรียนบรรณารักษ์ ส่วนใบที่สามเธอเรียนเกี่ยวกับวิทยาการคอมพิวเตอร์  ในบรรดาสามใบ เกรดที่ออกมาดีที่สุดคือบรรณารักษ์  ‘ที่เหลือคงไม่ต้องพูดนะ มันก็ไม่ได้แย่นะเท่าที่ฟัง’

ถ้าชอบขนาดนั้นทำไมไม่เรียนอันเดียวตรงๆไปเลย ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากด้วย เรียนสามใบพร้อมกันมันได้ที่ไหน เธอสงสัยมากว่าเด็กคนนี้ใช้เส้นแน่ ๆ

‘แต่ก็ดี ถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะได้เป็นตัวเองได้อย่างสบายใจหน่อย’

เพราเล่าต่อว่าตอนที่พ่อแม่พี่ชายรู้ก็ตกใจกันมาก  ไม่มีใครเชื่อจนสุดท้ายเอราเบลงัดหลักฐานมาโชว์ ให้พ่อกับแม่ลองไปโทรที่มหาลัยทั้งสาม พ่อ แม่ พี่ชาย ก็ยอมให้ไปฝึกงานเป็นบรรณารักษ์ที่นั้น และจำยอมให้เธอย้ายออกไปอยู่ข้างนอกนั้น

โดยพ่อและแม่ของเอราเบลซื้อตึกสี่ชั้น เป็นของขวัญจบปริญญาทั้งสามใบ ส่วนพี่ชายซื้อรถให้หนึ่งคัน เป็นแบบ made to order ของโรลส์-รอยซ์ ไม่ต้องบอกเหรอกนะว่าชีวิตเอราเบลดีแค่ไหน พอไปฝึกงานได้ไม่นานเอราเบลก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านอีก เพราะงานยุ่งมาก 

เธอว่าอราเบลตายเพราะงานยุ่งแน่เลย ‘ขนาดเธอชอบเธอยังตาย แล้วฉันจะเหลือเหรอ’  จากที่ฟังเอราเบลก็ กินหรู อยู่สบายเหมือนกันนะ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ไม่ลำบากอ่ะนะ

สักพักเธอลุกออกมาจากการแช่น้ำมาเปิดตู้เสื้อผ้าดู ทำไมมีแต่เสื้อยืดกีฬา? รสนิยเธอแย่มากเอราเบล เดินไปอีกหน่อยเจอประตูของอีกห้องปรากฏว่าล็อก ตาฉันเหลือบไปเห็นกุญแจก็ขอให้มันใช่เถอะ

แกร็ก...พอเปิดมารู้สึกได้ว่าแตกต่างจากห้องทั้งหมดของเอราเบล มีความหรูหรามากกว่าห้องอะไรทั้งหมดของเอราเบล เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ต่างถูกจัดเก็บไว้อย่างดี การออกแบบห้องนี้ถือว่าดีมากๆสำหรับการจัดเก็บของพวกนี้ ของในห้องเกือบส่วนใหญ่ต่างเป็นของช่างที่มีฝีมือระดับโอกูตูรเป็นคนรังสรรค์ขึ้น

ตอนเป็นสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของโรเซลมาตลอดชีวิตเคยใส่ เคยจับ เคยครอบครองมาก็มากอยู่แต่ไม่ได้มีมากเท่านี้ นี่มันเกินเธอไปสามถึงสี่เท่า ไม่ว่าจะเป็นงานฝีมือปัก มัดย้อม เย็บล้วนแตกต่างกันแบบเทียบไม่ติด (นี่สินะที่เขาเรียกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า)    ครอบครัวเธอเป็นใครกันเอราเบล ทำไมใหญ่โตได้ขนาดนี้

ก็อก ก็อก แอดดด

"อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่ะคุณหนู"

"ขอบใจ เพรา"

เธอเริ่มสำรวจทุกอย่างในห้องนี้ โดยเริ่มจากโต๊ะทำงานก่อน โต๊ะทำงานเหมือนกับโต๊ะทำงานที่ใช้กันในสถานทูตของนักการทูตมีธงชาติมากมายประดับอยู่

มีรูปครอบครัวเธอที่น่าจะเป็นวันรับปริญญาของเอราเบล มีคอมพิวเตอร์  ฉันรื้อค้นทุกอย่างในลิ้นชักใต้โต๊ะให้หมด มีเครื่องเขียน อุปกรณ์สำนักงานเป็นเรื่องปกติ มีเอกสารส่วนตัวทั่วไป รูปรับปริญญา ทรานคริปชั่น ใบเกียรติบัตรต่างๆ

นี่คือเรียนแย่ที่เพราถูกถึงเเหรอ? เธอเห็นแต่ A เต็มหน้ากระดาษมองไปทางไหนก็เห็นแต่ A เธอว่าเอราเบลต้องหลอกชาวบ้านเค้าไปทั่วแน่ ๆ 

มีหนังสือและเอกสารสืบค้นมากมายเกี่ยวกับการเป็นบรรณารักษ์  เธอเดินไปหยิบกระเป๋าของเอราเบลที่พกติดตัวมาด้วย โชคดีมือถือเป็นระบบสแกนใบหน้า ฉันเลื่อนดูข้อมูลต่างๆเท่าที่จะหาได้

เธอเล่นFacebook…อันเดียว….อันเดียว?

ในเครื่องนอกจากรูปถ่ายไม่กี่ร้อยรูปส่วนใหญ่เป็นเอกสารที่เธอถ่ายเก็บไว้ซะมากกว่าที่เหลือคือไม่มีอะไรเลย นี่เธอไม่เล่นโชเชี่ยลแล้ว? ตัดขาดจากกเลสทั้งปวง

‘เธอเรียนจบแบบไม่มีเพื่อนได้ไงเนี่ย!’ 

เธอเปิดคอมเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเอราเบลคนนนี้ให้มากขึ้น คอมของเธอก็ไม่ต่างเจอโทรศัพท์ของเธอ มีแต่เอกสารสืบค้น Textbook เป็นพันเล่ม

‘!! นับถือ...นับถือสุดๆ’

ฉันเข้าไปสืบค้นในในเว็บไซต์ชื่อดังของโลก แล้วค้นคำว่าเอราเบล ลี (เขียนตามบุตรประชน)

          เอราเบล ลี เป็นลูกคนที่สองของตะกูลลี และเป็นลูกสาวคนเดียวของนายซามูเอลและนางมาราลิน ลี มีพี่น้องร่วมบิดามารดาเป็นชายสองคน คนโตชื่อฟาร์ลิน ลี อายุ 32 ปี คนเล็กสุดชื่อ ฮาร์ดิน ลี อายุ 12 ปี ส่วนเอราเบลอายุ 25 ปี

เพราะเธอเรียนปริญญาสามใบ เลยจบช้ากว่าเพื่อนในรุ่นเดียวกัน แต่ละใบก็จบไม่พร้อมกัน พ่อแม่เธอเลยเข้าใจมาตลอดว่าเธอเรียนไม่เก่ง ‘ตรรกะครอบครัวนี้มันยังไง’ เลยจบช้าถึง 7 ปี

ตามข่าวซุบซิบที่ค้นเจอในโลกออนไลน์ครอบครัวเธอเป็นครอบครัวที่ต้นตระกูลเป็นดยุกอยู่ในช่วงรัชสมัยหนึ่งของประเทศนี้ช่วงนั้นมีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมายทำให้ดยุกสั่งห้ามคนในตระกูลรับราชกาลเป็นขุนนางอีกเด็ดขาด

ตั้งแต่นั้นมาก็ห้าร้อยปีได้แล้วมั้ง เลยถูกกล่าวขานว่าเป็นตระกูลที่ขาวสะอาด คลีนสุดๆ ไม่มีราคีใดทำให้มัวหมอง  จนถึงปัจจุบันก็ยังมาการสั่งห้ามอยู่นะ

ปัจจุบันครอบครัวนี้ได้ทำธุรกิจเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ทำมาจากชา รสชาติเป็นที่กล่าวขานของคนทั่วโลกทั้งเรื่องเทคโนโลยีและกระบวนการผลิต สร้างความประทับใจแก่ผู้บริโภคทั้งหลายสามารถนำชามาทำเป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้บวกกับรสชาติที่มีความขมความหอมของชาคั่วและความหวานของชาที่หมักเป็นอะไรที่ติดตาตรึงใจลืมไม่ลง อยากลองอีก เป็นรสชาติที่ดื่มแล้วเป็นปริศนา