Kabanata 5

“Ano'ng pangalan niya? Ah, Zarina. Zarina Alcantara. Pakihintay po saglit, iche-check ko ang mga files.” 

Makaraan ang isang minuto. 

Nagmula sa telepono ang isang boses na tila natataranta. 

“Nagkakamali kayo! Si Zarina– ehem – Zarina Alcantara ay hindi lumabag sa batas, at lalo nang hindi tumakas mula sa kulungan! Kung tatawag ka ulit para dito, kami na ang magpapataw ng parusa sa iyo dahil sa pagsabotahe ng pampublikong serbisyo!”

At agad na ibinaba ang tawag. Nanlaki ang mga mata ni Erickson sa pagkabigla. Si Bettina, na nasa tabi niya, narinig din ang sinabi ng opisyal sa linya. 

“Kung wala na kayong sasabihin, aakyat na ako,” ani Zarina, sabay talikod papuntang hagdan. 

Napatingin si Bettina kay Zarina, na ngayo'y mag-isang nakatayo. Sa kabila ng galit, naramdaman niyang may kirot sa kanyang puso. 

Si Zarina na dugo at laman niya, saka niya lamang napagtanto na mali ang kanyang mga nagawa rito, na anak niya rin pala si Zarina. 

“Zarina, I'm sorry. Nagkamali ako,” ani Bettina sa isang tono ng pagsisisi. 

Huminto si Zarina sa paglalakad. Humarap siya kay Bettina, na may bakas ng guilt sa mukha. 

Nagbuntong-hininga si Erickson. “Anak, natakot lang kami na baka may ginawa kang mali. Kaya ako nagmamadaling kumilos. Ayaw namin kunsintihin ang mga mali mo.”

“Okay lang po,” sagot ni Zarina. 

Minsan, hindi na maintindihan ni Zarina ang ugali ng kanyang mga magulang. Mabait kapag may nagagawa silang kasalanan pero sobra magalit kapag siya na ang may sala.

Napuno ng katahimikan ang sala. 

Sa huli, si Zarina na ang bumasag sa tensyon. “Balik na lang po ako sa kwarto.” 

“Sandali lang,” pigil ni Bettina. “Ano ba talaga ang nangyari noong araw na iyon? Bakit ang daming pulis na pumunta para sunduin ka?” 

“Sinabi ko na po, ito'y tungkol sa isang sekretong misyon. Hindi ko po pwedeng ipaliwanag ngayon. Pero, pangako, sasabihin ko rin sa inyo sa tamang oras.”

Napakunot-noo si Bettina. Wala siyang makitang kasinungalingan sa mga mata ni Zarina, pero hindi niya maiwasang maguluhan. 

“Tumawag kanina ang principal mo. Sinabi niyang kung aabsent ka pa sa klase, baka tuluyan ka nang tanggalin sa eskwela.”

“Huwag po kayong mag-alala. Ako na pong bahala doon.”

Napuno na naman ng galit ang mukha ni Bettina. 

“Anak, hindi ka pa nakakapagtapos ng high school. Tingnan mo si Athena, kapatid mo pa man din! Malapit na makakuha ng degree. Ikaw? Kailan ka pa makakapagtapos sa high school?!”

Tahimik si Zarina. Noong una niyang sinabing may dahilan kung bakit siya huminto ng pag-aaral, hindi siya pinaniwalaan nina Bettina at Erickson. Mas pinili nilang husgahan siya.

Sa pagod, nagpasya siyang manahimik na lamang. 

“Ako ang bahala, Mom. Hindi niyo na kailangang mag-alala. Hindi ako magiging katawa-tawa, at hindi rin ako papasok sa pekeng unibersidad.” 

Kinabukasan, alas-sais ng umaga. 

Lumabas ng bahay si Zarina na nakasuot ng simpleng pang-exercise. Matagal na rin siyang hindi nagpa-practice, kaya naisip niyang mag-practice ng arnis. 

Sa parke, pagdating niya, nakita niya ang isang grupo ng matatandang kalalakihan na nag-eensayo rin ng kanilang arnis. Malinaw ang kanilang determinasyon, pero may mga technique na hindi tama ang execution. 

Hindi niya mapigilan ang sarili at nagsalita, 

“‘Yong galaw niyo kanina sa double baston, mali po ang pag-usli ng kamay. Dapat mas diretso ang tindig.” 

Natahimik ang grupo. Tiningnan nila si Zarina na may halong duda at pagtatawa.

“Ikaw, bata ka pa! Sigurado ka bang may alam ka sa arnis?” ani isang matandang lalaking may mahabang baston. 

“Akala mo kung sino kang eksperto. Huwag kang makialam!” dagdag ng isa. 

“Ang lakas ng loob mong magturo-turo. Eh, si Mang Hector, labing-limang taon nang nag-aaral ng arnis. Sino ka para magkamali siya?” 

Tahimik si Zarina. Pero nananatiling kalmado ang kanyang tindig. 

“Sinabi ko lang po ang totoo. Hindi tama ang form.” 

Lumapit si Mang Hector, ang pinakamatanda at pinakamagaling sa grupo. 

“Kung talagang magaling ka, bata, patunayan mo. Ano ang alam mo?” 

Tumingin sa oras si Zarina. 

“Isang beses lang po, kasi may klase pa ako mamaya.” 

“Isang beses lang? Aba, ang yabang nito,” ani ng matandang galit. “O sige, subukan mo!” 

Inilabas ni Zarina ang dalawang rattan sticks mula sa kanyang bag. Sa isang mabilis at eksaktong galaw, ipinakita niya ang kumplikadong set ng anyo. Ang kanyang bilis, kontrol, at tindig ay nagdulot ng tahimik na pagkabigla sa grupo. 

Halos mahulog ang panga ng lahat, lalo na ni Mang Hector. 

“Hindi kapani-paniwala…” bulong niya. 

Habang pauwi na si Felicity mula sa park, may narinig siyang beep mula sa kanyang telepono. Tumawag si Linus, ang kanyang kaibigan. 

“Felicity, may tumawag sa akin kanina, it is an invitation from Mr. Dylan. Gusto ka niyang makalaban sa isang chess math to see who's better.” 

Nagkaroon ng interes si Felicity. “Si Mr. Dylan? You mean the chess master? Paano ka naman nagkaroon ng koneksyon sa kaniya.” 

“My chess coach is surprisingly close with her. Na-i-kwento kita, so, are you in?” 

Napangiti si Felicity. “Of course! Matagal na rin akong hindi nakakapaglaro!” 

Tumawa si Justine sa kabilang linya. 

“Ano pa bang hindi mo kaya? You are so great at anything, Zari!”