Kabanata 4

Bago pa man matapos ni Grandpa Matthew ang sinasabi niya ay mabilis siyang pinigilan ni Zarina. Inapakan niya ang paa nito, dahilan para tumigil ang matanda. 

“What is it?” tanong ni Damian na puno ng pagtataka. 

Hindi rin mapakali si Garry. Halatang interesado siya sa gustong sabihin ng matanda. 

Kitang-kita ng matanda ang determinasyon ni Zarina na huwag siyang pagsalitain, galit na ang tingin na binibigay niya rito. 

“Ahem!” Umubo si Grandpa Matthew at tumikhim. “Ang sinasabi ko... siya ang magiging manugang ko! Siya ang napili ko para sa apo ko! Tapos sasabihin mong hindi siya karapat-dapat? Mahiya ka, Damian. Bente-syete ka na! Mabuti nga’t hindi ka niya itinataboy dahil mukha kang ‘matandang kalabaw’ na nangangarap ng ‘sariwang damo,’ pero ikaw pa ang mapili. Humingi ka ng tawad sa kanya ngayon din!”

Tumayo si Damian. Malamig ang tingin niya kay Zarina. 

“I’m sorry,” aniya, walang emosyon sa boses. “Kung nasaktan ka sa sinabi ko, pero sinasabi lang ako ng totoo.”

Ngumisi si Zarina habang kumakain ng orange. 

“Walang problema,” sagot niya. “To be honest, parehas lang tayo. I am better than you, so, uulitin ko lang ang sinabi mo—you are not worthy of me.”

Tumahimik ang paligid. 

Pinagmasdang mabuti ni Damian si Zarina at umaawang ang labi. 

Si Garry na nanonood lang ay hindi rin makapaniwala na kaya itong sabihin ni Zarina. 

“Ano ba ang problema niyo? Hindi niyo ba ako kayang iginalang kahit konti?” galit na singhal ng matanda. 

“Felicity,” aniya, “Huwag mong kalimutan ang sinabi mo sa’kin noon. Sabi mo, tinulungan ko ang pamilya mo, kaya susunod ka sa kahit anong hilingin ko. May kasunduan tayo!”

Napatigil si Zarina at nanahimik na lang. 

“At ikaw,” sabay tingin sa apo niya, “Kung hindi dahil sa suporta ko at pagpilit sa mga magulang mo, hindi ka makakapaglaro ng chess. Ngayon, bakit sinusuway mo ang usapan natin?”

Hindi nakapagsalita si Damian. Alam niyang tama ang sinabi ng lolo niya.

“I’m old! Ito lang naman ang hiling ko…” 

Pagkatapos ng ilang saglit, nagsalita muli ang matanda. “Hindi ko naman kayo pipilitin kung ayaw n’yo talaga, pero ito ang magiging kasunduan. Ituloy n’yo ang engagement at bigyan niyo ng chance ang isa’t-isa. Kapag hindi pa rin kayo naging compatible, saka natin pag-usapan.”

Napatango si Zarina, nahihirapan siyang tanggihan ito. “Until when?” 

“Okay! Sampung taon! Kapag hindi pa rin kayo naging okay, we'll stop,” sagot ni Grandpa Matthew. 

Muntik nang maubo si Zarina. “Ten years? Grabe naman. Make it fifty years, lolo!”

Napangiti ang matanda. “Deal! Fifty years!” 

Alam ni Zarina na sinasadya ito ng matanda. Naisip niya na sasayangin niya lamang ang kanyang oras kung matagal ang mapagkakasunduan nila. 

Nagpakawala ng malalim na buntong-hininga si Zarina. “Isang buwan. Pagkatapos ng isang buwan, saka natin malalaman.”

Lumingon si Grandpa Matthew kay Damian at siniko. “Hindi ba ang ikli lang ng isang buwan? Damian, kausapin mo na siya agad and make your move.” 

Walang emosyon na sumagot ang apo nito. 

“Okay, one month.” 

“It's a deal, then. Hahanap na lang ako magandang date para sa engagement,” masayang ani ng matanda. 

Para kila Zarina at Damian, it's just one month, pagkatapos noon ay wala na silang koneksyon sa isa’t-isa. Pinagbibigyan lang nila ang matanda. 

“I have to go, lolo. Ilang araw na akong hindi umuuwi. Mahihirapan akong magpaliwanag sa pamilya ko,” paalam ni Zarina at tumingin sa relo. 

Wala ng nagawa ang matanda dahil naiintindihan niya naman ang sitwasyon nito. 

Habang nakatanaw si Garry sa papalayong likod ni Zarina, hindi niya napigilang magtanong, “Hindi pa siya nakakauwi ng ilang araw? Hindi ba siya estudyante? Hindi naman siya mukhang may sakit, kaya bakit parang ang dami niyang absent?”

“Sinabi pa niya na mahirap ipaliwanag sa pamilya niya… ibig bang sabihin ay hindi siya nagpaalam at talagang nag-cut ng klase? Grandpa Matthew, pinili mo ang ganyang tao para maging asawa ni Damian? Pinaparusahan mo ba ang kaibigan ko?”

"Wala kang alam, Garry…” sagot ni Grandpa Matthew habang hinahimas ang kanyang balbas. 

Dahil sa tila pagtanggol ng matanda kay Zarina ay hindi na nagsalita si Garry kahit pa may reklamo siya sa dalaga. 

“Oh! Muntik ko ng makalimutan!” Biglang naalala ni Garry habang nakatingin kay Damian. “Na-contact ko na ang Chest Master Dylan na pinapahanap mo sa akin noon.”

“Talaga?!” Para bang nagliwanag ang karaniwang malamig na mukha ni Damian, at hindi maitago ang tuwa sa kanyang mga mata. 

Napapailing si Garry. 

“Grabe, parang nagiging ganap na tao ka bigla kapag usapang chess. Tingnan mo, kahit bata ka pa, parang matanda ka na sa sobrang seryoso. Tapos ngayon, mukha kang rebulto na nabuhay.”

“You're talking too much nonsense! Kailan mo siya na-contact? Pumayag ba siyang makipaglaro sa akin?” tanong ni Damian na puno ng interes. 

“Hindi ko nakontak si Sir Dylan mismo, pero nakausap ko ang isa sa malapit sa kaniya. Sabi nila, abala daw siya ngayon at walang oras. Pero ipaparating daw nila sa kaniya pagkatapos ng trabaho.”

“Sige, I can wait,” sagot ni Damian habang pinipigil ang kanyang kasiyahan. 

Pagdating sa mansion ng mga Alcantara, sinalubong si Zarina ng kanilang butler. 

“Madam Bettina! Nakabalik na si Ma'am Zarina!”

Lumapit agad ang kanyang ina, si Bettina, at nagtanong, “Ano? Bakit ka nandito? Tumakas ka ba?”

“Anong tumakas?” tanong ni Zarina habang nagpapalit ng tsinelas. 

“Tumakas ka, Zarina?! What did you do this time? Hindi kita kayang protektahan laban sa mga pulis!” 

Napairap na lang si Zarina sa mga naririnig. Pagod na itong magpaliwanag. 

“Masyado kayong nag-o-overthink. I didn't commit any crime at isa pa, hindi ako tumakas.” 

Hindi naniniwala ang ama niya sa kanya. “You need to surrender!”

“Ang sabi, wala akong ginawang masama,” may diin na sabi ni Zarina. 

Biglang kinuha ni Erickson, ang ama niya, ang telepono at tumawag ng pulis. 

“I have to report something…”