Kabanata 1

Sa kalagitnaan ng tag-init, sa villa ng mga Alcantara.

May tila kakaibang aura ang paligid, sa gitna ng katahimikan ay nakaupo ang isang babae sa isang mamahaling leather na sofa habang ngumunguya ng bubble gum at tila walang pakialam sa paligid. 

Ang maputi at makinis nitong balat ay kumikinang sa ilalim ng sikat ng araw, hindi man lang makikitaan ng kapintasan ang dalaga. Perpekto ang lahat sa kanya, maganda ang postura ng katawan, maamo ang mukha at parang diwata na lumabas mula larawan. 

Bahagya niyang binuka ang kaniyang mapupulang labi at pinalobo ang bubble gum.

“Hindi nababagay sa akin si Zarina! She’s not 

worth it! Kinakansela ko na ang kasunduang ito!” 

Tamad na tumingin si Zarina sa lalaking nakatayo sa pinto, maangas ang tindig nito at ang mga mata ay inis na nakatutok sa dalaga. 

Agad na nabahala si Bettina, ang ina ni Zarina nang marinig ang sinabi ni Gabriel. Lumapit ito dito at hinaplos ang mga kamay, kumukuha ng simpatya. 

“Hindi ba’t lolo mo at ama ko ang nagplano nito? Dapat lamang na ituloy natin ang kasunduan. Wala kang kasalanan dito, hijo. Kasalanan ito lahat ni Zarina! Walang kwenta! Pabaya sa pag-aaral! Parang walang direksyon ang buhay ng batang ‘yan!” 

Pinukulan ng masasamang ni Irene si Zarina. 

“Ano pang hinihintay mo? Tumayo ka at humingi ng tawad kay Gabriel!” sigaw ni Bettina sa anak. 

Pinutok ni Zarina ang bubble gum at minulat nang maayos ang mga mata, kasabay no’n ay ang pagbuka ng kaniyang mga pilik-mata na tila pakpak ng paru-paro sa ganda. 

May kakaibang tapang sa mga tingin nito. “You wish! Ako? Hihingi ng tawad? Hindi ba dapat siya ang humingi ng tawad sa akin sa lahat ng sinabi niya? Siya ang walang respeto!” 

Hindi na alam ni Irene ang magiging reaksyon. Hindi pa siya nakakabawi sa kahihiyan nang magsalita muli si Zarina. 

“Isa pa, sino ba rito ang palaging nakikita na may kasamang ibang babae? Kaya mas mabuti na matapos na itong kasunduang kasal na ‘to at baka ako pa ang mapahiya!”

Papalit-palit na sa pula at purple ang kulay ng mukha ni Irene sa pinagsasabi ng kanyang anak. “Tumigil ka na, Zarina! Wala kang galang at—” 

Bago pa madugtungan ni Irene ang sasabihin ay itinaas ni Gabriel ang kanyang kamay upang umawat. 

“Tama na, sa tingin ko ay dapat na nating kalimutan ito. Huwag na natin siyang pilitin.” Tumikhin si Gabriel, puno ng yabang. “Oo, maganda si Zarina pero hindi ako naaakit sa panlabas na anyo lang.” 

Huminga siya nang malalim at ngumiti nang mapanukso. “Kahit lumuhod pa siya at magmakaawa, hinding-hindi ko siya pakakasalan. Isa lang ang kilala kong karapat-dapat sa akin.” 

Nilipat ni Gabriel ang tingin sa ikalawang palapag, puno ng pagkabighani ang mga mata. 

“Gabriel!” 

Mula sa itaas ay bumaba sa hagdan ang isang dalaga. 

“Athena!” Sinalubong siya ni Gabriel at nikayap nang mahigpit. 

“Sa wakas! Makakapagpakasal na rin tayo,” naluluhang sambit ni Athena. 

Hinalikan ni Gabriel ang buhok ni Athenz habang magkayakap sila. “Patawad kung naghintay ka ng matagal, pasensya na at natagalan bago ko natapos ang kasunduan na ito.” 

Hinarap ni Athena si Gabriel upang bigyan ito ng kasiguraduhan. “Ayos lang… naiintindihan ko.” 

Hinawakan ni Gabriel ang kamay ni Athena. “Pangako, ikaw na ngayon ang paglalaanan ko ng bawat oras ko.” 

Habang abala ang dalawang walang-hiya sa pagmamahalan nila ay nakatanggap ng message si Zarina.

‘Ms. Alcantara, nasa huling parte na tayo ng ating research. Para sa iyong kaligtasan, nagpadala ang mga nakatataas ng security. Narito na kami sa labas ng pintuan. Maaari ka bang lumabas?’

Pagkatapos magbigay ng mensahe ni Zarina pabalik na paparating na ito ay niluwa na niya ang bubble gum at tumayo. 

Lingid sa kanyang kaalaman ay pinagmamasadan pala siya ni Athena. Iniisip nito na baka kaya aalis ang kapatid ay dahil sa labis itong nasasaktan.

Hindi niya pa napapahiya si Zarina kaya bakit niya naman hahayaan na umalis ito? 

“Ate! Huwag kang umalis!” sigaw ni Athena. “Pasensya na! Alam kong mali ang ginawa ko. Pero mahal namin ang isa’t-isa, at hindi ko mapigilan ang sarili ko. Kaya ako na lang ang sisihin mo!”

Malamig ang tingin na ibinigay ni Zarina sa kapatid. 

“Ate, ayaw mo pa rin ba akong patawarin? Kung ganoon…” Biglang niyang kinuha ang kamay ni Zarina at itinapat ito sa kanyang mukha. “Sige na! Sampalin mo ako! Kung iyon ang makakapagpagaan ng loob mo, gawin mo kahit ano!” 

Iaangat na sana ni Zarina ang palad nito patungo sa mukha ni Athena ngunit agad pumagitna si Bettina at sinampal ang kamay nito. 

“Subukan mong saktan si Athena! Ako ang makakalaban mo!” 

Tahimik na binaba ni Zarina ang tingin sa kamay na may marka ng pula. 

Tumingin siya sa kanyang sariling ina. Ina na hindi siya kayang pahalagahan. Lahat ng pagmamahal ay ibinuhos sa anak niyang hindi naman kadugo. 

“Mom, tama na. Huwag n’yo po siya sisihin, hindi ko dapat inagaw ang fian—” Naputol ang sasabihin ni Athena nang biglang magsalita si Zarina. 

“Bakit kita sisisihin? Natural na sa ‘yo ang pagiging plastic. Hindi ka mabubuhay kapag wala kang naaagaw na lalaki. Likas na sa ‘yo ‘yan, ano pang magagawa ko?” 

Hindi nakapagsalita si Athena sa galit, pero dahil gusto niyang panatilihin ang imahe ng pagiging mabait ay nagtimpi siya. 

“Kapatid mo siya, Zarina! Paano mo nasasabi ang ganiyang mga bagay?!” 

“Kapatid? Hindi kami magkadugo,” malamig nitong sambit. 

Dahil iyon sa isang pagkakamali dalawampung taon na ang nakakaraan nang aksidenteng napagpalit ng nurse sina Zarina at Athena. Limang taon ang nakalipas at lumabas ang katotohanan. Hindi maatim ni Irene na ang anak niyang si Athena na inalagaan ng ilang taon ay mapupunta sa probinsya kaya minabuti niyang manatali ang dalawa sa puder niya. 

Samantalang kinamumuhian niya si Zarina at hiniling na sana si Athena na lang ang tunay niyang anak. 

“She is my daughter! Tunay na anak ang turing ko sa kanya! At hindi magbabago iyon kaya ayusin mo ‘yang pananalita mo!” Halos maubusan na ng hinginga si Bettina sa pagsigaw.

Sanay na si Zarina na naririnig ang ganitong mga salita kaya parang wala na lang ito sa kanya. 

“May kailangan akong asikasuhin, aalis na ako at baka kinabukasan na makabalik,” malamig na saad nito at pumunta na sa pinto. 

“Saan ka pupunta, Zarina?! Baka gagawa ka na naman ng kalo—!” 

Kumunot ang noo nito at saglit na tumigil para lumingon kay Irene. 

“Wala akong gagawing masama.” 

“Kung ganoon, anon—” 

Pinutol ni Zarina ang ina. “Hindi ko pwedeng sabihin.” 

Tuloy-tuloy na sa paglalakad si Zarina patungo sa pinto at wala ng nagawa ang ina niya kundi ang sumigaw dahil sa walang hanggang galit niya, halos isumpa na niya ang anak. 

Nakarating na si Zarina sa labas ng villa. Biglang dumagundong ang lupa sa pagdating ng daan-daang berdeng mecha vehicles na bumalot sa paligid, parang eksena sa mga pelikula. 

Ang tunog ng mga helicopter sa ere ay nagdala ng malakas na ihip ng hangin, mahigit isang dosenang armadong helicopter ang naka-hover sa taas, handang kumilos anumang oras. 

Mabilis namang bumaba mula sa mga sasakyan ang mga sundalo na nakasuot ng camouflage uniforms, agad na pumuwesto at pinalibutan si Zarina Alcantara.