All about You️อุ่นไอรัก <2>ความจริงที่แสนเจ็บปวด

เช้าวันต่อมา

“ฮึก ฮือ ฮือ”

ธามไทลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เมื่อเสียงสะอื้นไห้ของใครบางคนปลุกเขาให้ตื่นจากห้วงฝันแสนหวาน ร่างสูงผุดลุกขึ้นพร้อมกับสะบัดศีรษะไปมาเพื่อเรียกสติ ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับร่างบางที่กำลังนั่งคุดคู้อยู่บนพื้น โดยมีผ้าห่มผืนใหญ่พันร่างกายเอาไว้

ดวงตากลมโตของเธอฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตา มองดูแล้วก็นึกสงสารอยู่ไม่น้อย แต่แล้วอย่างไรเล่าถึงเธอจะบริสุทธิ์ไร้มลทิน ทว่าเขาก็ตอบแทนความบริสุทธิ์ของเธอไปแล้วด้วยความสุขสมไม่ใช่หรือ เช่นนั้นแล้วก็ไม่จำเป็นต้องสงสารเธอสักนิด

เขาได้ความบริสุทธิ์ของเธอ ส่วนเธอก็ได้เงินจากเขา ข้อตกลงนี้ถือว่าวินวินกันทั้งสองฝ่าย เขาไม่เห็นว่าจะมีใครได้เปรียบเสียเปรียบนี่

ธามไทไม่ได้ให้ความสนใจร่างเล็กที่นั่งร้องไห้เงียบ ๆ อีกต่อไป เขาลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยเนื้อตัวเปล่าเปลือย ทำเอาคนที่เหลือบมาเห็นใบหน้าขึ้นสีแดงอย่างห้ามไม่อยู่ แต่เมื่อตั้งสติได้ก็รีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที

เมื่อเสียงประตูห้องน้ำปิดลง ไออุ่นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาอันดากับแนน แต่ไม่ว่าจะกดโทรออกกี่สาย กลับได้ยินแต่เสียงบริการรอสาย ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ราวกับว่าเพื่อนสาวทั้งสองคนจงใจปิดเครื่องเพื่อตัดขาดการติดต่อกับเธอ

“อะ เอ่อ พวกหนูพาเพื่อนมาส่งค่ะ เจ้มินบอกให้พวกหนูพาไอมาส่งที่ห้อง เอ่อ ห้อง 906 ค่ะ”

“เอ่อ พวกเราฝากเพื่อนด้วยนะคะพี่ พอดีเป็นครั้งแรกไอก็เลยดื่มย้อมใจจนเมา ยังไงก็ขอให้พี่มีความสุขกับเพื่อนพวกหนูคืนนี้นะคะ บายค่ะ”

ประโยคของคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนรักดังก้องขึ้นในหัว เมื่อรับรู้ความจริงที่โหดร้าย ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เมื่อเพื่อนที่เธอรักและไว้ใจกล้าทำร้ายจิตใจกันถึงเพียงนี้

เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เธอนึกไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เพื่อน ๆ ในห้องหลายคนพยายามบอกเธอว่าอันดากับแนนไม่ใช่คนดี แต่เธอกลับไม่เชื่อคำพูดของพวกเขาเลยสักนิด จนสุดท้ายแล้วเธอก็พลาดพลั้งเข้าจนได้ ความร้ายกาจที่เคยได้ยินมาไม่ผิดไปจากความจริงแม้แต่น้อย

เธอมันโง่เองที่รักและไว้ใจเพื่อนทั้งสองคนทุกอย่าง ถึงแม้บางครั้งจะได้ยินคำพูดที่เหน็บแนมอยู่บ่อยครั้ง โดยเฉพาะเรื่องการเป็นที่หนึ่งทุกวิชาของเธอ แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ทำให้หลายครั้งก็ไม่ติดใจและปล่อยผ่านเรื่องพวกนั้นไป จนวันนี้ที่ไออุ่นรู้ซึ้งแล้วว่า ใจแลกใจใช้ไม่ได้กับทุกคน เพราะถ้าแลกกันได้จริง ๆ เธอคงไม่ต้องพบเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้หรอก

แกรก

แอด

เสียงประตูห้องน้ำที่เปิดออกมาพร้อมกับร่างสูงของเขา ผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป

ไออุ่นปรายตามองชายหนุ่มแปลกหน้าแค่เพียงเล็กน้อย คาดเดาว่าเขาน่าจะอายุมากกว่าเธออยู่หลายปี ร่างเล็กสูดลมหายใจแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเนียน เสียงสูดน้ำมูกดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนที่กำลังหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมให้หยุดชะงัก

เสียงสูดน้ำมูกของเธอดูจะเป็นธรรมชาติเสียเหลือเกินนะสาวน้อย

ธามไทนึกขบขันในใจ เพราะในขณะที่ผู้หญิงหลายคนนั้นมักระวังการกระทำทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดเขาเพราะรู้สึกเขินอาย แต่สาวน้อยคนนี้กลับกล้าสูดน้ำมูกต่อหน้าเขาเนี่ยนะซ้ำยังเสียงดังอีกด้วย

อืม เป็นผู้หญิงที่แปลกดีจริง ๆ

“สวยน่ารักแต่แปลกเหรอ หึ ๆ”

ธามไทพึมพำเสียงเบาคนเดียว แล้วหันไปจัดการตัวเอง เขาติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายเสร็จพอดี ระหว่างทั้งสองคนนั้นเงียบไร้เสียงสนทนา จนกระทั่งแต่งตัวเสร็จคุณหมอก็เตรียมตัวเดินออกไปจากห้อง แต่ยังไม่ทันที่สองขาจะก้าวเดินไปถึงหน้าประตู กลับมีมือบางมาคว้ามือใหญ่เอาไว้ก่อน จนเขาต้องหยุดรอแล้วหันไปเลิกคิ้วใส่เป็นเชิงถามสาวน้อยตรงหน้า

“เอ่อ...คือ คือว่า ไอขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ หมายถึงลงแถวไหนก็ได้ค่ะที่พี่สะดวก พอดีไอติดต่อเพื่อนไม่ได้เลย”

ไออุ่นเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า เผยให้เห็นดวงตากลมโตแดงช้ำจากการนั่งร้องไห้นานถึงสองชั่วโมง เธอเอ่ยขอร้องชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเขา แต่กลับถูกเขากระทำย่ำยีทั้งคืน

ซึ่งตามจริงแล้วเธอควรจะเกลียดเขาด้วยซ้ำที่เขาทำแบบนั้นกับเธอ แต่คิดอีกทีเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดจากเขาทั้งหมด หากแต่มันเกิดจากการกระทำที่แสนเลวทรามของเพื่อนทั้งสองคนของเธอต่างหาก

ถึงเธอจะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้เธอจำเป็นต้องพึ่งพาเขา ถ้าจะให้พูดก็คือตอนนี้เธอไม่มีเงินสดติดตัวสักบาท ดูท่ากระเป๋าน่าจะอยู่ที่เพื่อนทรยศทั้งสอง อีกอย่างบัญชีเงินฝากของเธอก็ถูกบิดาอายัด ทำให้ไม่สามารถถอนเงินจากบัญชีเงินฝากออกมาได้เลย ตราบใดที่เธอยังไม่ยอมกลับบ้านตามที่บิดาลั่นวาจาเอาไว้

ทางเลือกเดียวของเธอตอนนี้คือการยอมหลับตาข้างเดียว แล้วร้องขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มตรงหน้า

“ถ้าจะติดรถไปด้วยก็รีบลุกขึ้นไปแต่งตัว ฉันไม่มีเวลารอเธอทั้งวันหรอกนะสาวน้อย”

เสียงทุ้มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คำพูดราวกับจิกกัดเล็ก ๆนั่นทำให้เธอรีบลุกขึ้นยืนโดยมีผ้าห่มผืนใหญ่พันร่างกายเอาไว้ รีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วพาร่างเปลือยเปล่าเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยความทุลักทุเล เพราะผ้าห่มผืนใหญ่ที่พันร่างกายของเธออยู่ช่างเทอะทะสิ้นดี แต่จะปล่อยมันลงก็ทำไม่ได้ แม้มันจะค่อนข้างขัดขวางจังหวะการก้าวเดินให้สะดุดจนเกือบหกล้มก็ตาม

ภาพความเงอะงะตรงหน้า ทำให้คนที่นั่งรออยู่บนเตียงแอบหลุดยิ้มขำออกมาโดยไม่รู้ตัว

ไออุ่นแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ แต่เมื่อเธอเห็นสภาพรอยแดงช้ำตามลำคอ ก็ทำเอาเธอรู้สึกอายจนไม่กล้าออกมาจากห้องน้ำเลย

คุณหมอที่นั่งรออยู่นานรู้สึกผิดสังเกต จึงเดินไปเคาะประตูเรียกอีกฝ่ายให้ออกมาจากห้องน้ำ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“นี่แม่สาวน้อย เธอกะจะเข้าไปนอนในนั้นต่อหรือยังไง นี่มันเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะ มัวทำอะไรครับทำไมไม่ยอมออกมาสักที”

เสียงเคาะประตูจากด้านนอกทำไออุ่นสะดุ้งด้วยความตกใจ ไหนจะน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่พอใจของเขาอีก

ไออุ่นยกมือขึ้นลูบบริเวณลำคอขาวผ่องที่เป็นรอยแดง ไหนจะรอยจ้ำทั่วร่างอีก แม้แต่โคนขาด้านในเขาก็ไม่เว้น เธอมองร่องรอยพวกนั้นด้วยความเศร้าใจ แล้วตัดสินใจเปิดประตูออกมาในจังหวะที่ธามไทกำลังยกมือเคาะประตูอีกครั้งพอดี

คุณหมอในชุดเที่ยวของเมื่อคืนลดมือลงอย่างเก้อ ๆ เขามองหน้าเธอครู่หนึ่ง แล้วเสสายตาเหลือบไปเห็นรอยแดงช้ำเป็นจ้ำ ๆ ตามลำคอของเด็กสาว แน่นอนว่ามันเกิดจากฝีมือของเขา นั่นยิ่งทำให้รู้สึกละอายใจไม่น้อย

ร่างสูงใช้เวลาประมวลผลครู่หนึ่ง เมื่อเห็นชุดเสื้อกล้ามตัวบางและกระโปรงยีนบนร่างของเด็กสาว ถ้าเธอกลับบ้านด้วยสภาพนี้ มันคงทำให้ใครต่อใครมองเธอไม่ดีอย่างแน่นอน

พึ่บ

ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีเสื้อหนังราคาแพงคลุมลงบนตัว เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ แต่ภายในใจนั้นกลับรู้สึกดีใจไม่น้อย เพราะหากให้เธอออกไปจากที่นี่ในสภาพนี้ คงได้รับสายตาแปลก ๆ จากคนรอบข้างแน่...อย่างน้อยเขาก็ยังมีน้ำใจ มั้ง...

“ถือว่าเป็นการรับผิดชอบที่ทำให้เธอช้ำไปทั้งตัวแล้วกัน”

จบประโยคธามไทก็หมุนตัวเดินนำหน้าออกไปจากห้องทันที ไออุ่นกำลังจะอ้าปากเรียกแต่ก็กลัวเขารำคาญ จึงรีบหันไปหยิบโทรศัพท์แล้วออกจากห้องเดินตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปเงียบ ๆ

ทุกจังหวะก้าวเดินไออุ่นรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ตรงนั้นไม่น้อย แต่เธอก็กัดฟันทนเดินตามเขาไปจนถึงรถซูเปอร์คาร์คันหรู อีกฝ่ายหันมามองเล็กน้อยแล้วเปิดประตูรถด้านข้างคนขับให้อย่างว่าง่าย เธอจึงรีบก้าวขึ้นรถไปอย่างไม่อิดออด

คุณหมอจัดการปิดประตูรถหลังจากที่ส่งร่างเล็กขึ้นไปนั่งแล้ว ขายาวเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง ไม่ลืมเอ่ยบอกให้เธอคาดเข็มขัดนิรภัย เสตามองเล็กน้อยเมื่อเธอจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็เร่งออกรถและมุ่งสู่ถนนใหญ่เพื่อเดินทางกลับคอนโด

ระหว่างการเดินทางไออุ่นพยายามกดโทรศัพท์โทรออกหาสองคนนั้นด้วยความกระวนกระวายใจ ใบหน้าสวยหวานในยามนี้ฉายแวววิตกกังวล ทำเอาคนที่ทำทีตั้งหน้าตั้งตาขับรถ แต่แอบชำเลืองมองสาวน้อยข้างกายเป็นระยะ อดไม่ได้ที่จะถามถึงที่อยู่ด้วยนึกสงสารที่ไม่มีใครรับสายเธอสักคน

“เธอพักที่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง”

เป็นอีกครั้งที่ธามไททำให้ไออุ่นแปลกใจ เธอแค่ขอเขาติดรถมาลงกลางทางแล้วจะหาทางกลับบ้านของอันดาเอง ด้วยไม่อยากรบกวนเขามาก ถึงแม้จะไม่มีเงินติดตัวสักบาทก็ตาม

“ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนเธอร้องครางดังมากเลยนะ แล้วทำไมตอนนี้กลับใบ้กินแบบนี้ล่ะ”

ความเงียบของคนข้างกายช่างแสนขัดใจ แม้จะไร้เสียงตอบกลับไม่ถึงนาทีก็ตาม ทว่าคนปากแซ่บอย่างธามไทก็อดแซะสาวน้อยข้างกายไม่ได้ ทำเอาไออุ่นเผลอหันไปส่งค้อนให้อีกฝ่าย ราวกับว่าเธอกำลังงอนที่เขาว่าเธอเป็นใบ้

แต่ถามว่าคุณหมอปากแซ่บแคร์ไหม...บอกเลยว่าไม่ คิ้วเข้มเลิกขึ้นกดดันให้เธอเอ่ยตอบ จนไออุ่นยอมบอกทางไปบ้านของอันดากับเขา จนกระทั่งรถยนต์คันหรูหยุดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของอันดา

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

ไออุ่นยกมือไหว้ขอบคุณอีกฝ่ายตามมารยาท แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ถูกมารดาสอนมาเป็นอย่างดี ร่างเล็กปลดล็อกเข็มขัดนิรภัย แล้วเดินลงจากรถและหายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ดวงตาคู่คมไม่ละสายตาออกจากเธอสักเสี้ยววินาที เขายังคงมองตามเธอไปจนลับสายตา

แต่เมื่อเขากำลังจะออกรถ สายตาก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์เคสสีชมพูมุ้งมิ้งเข้า แน่นอนว่าไม่ใช่ของเขา คุณสารถีจำเป็นเผลอถอนหายใจออกมากับความไม่ระมัดระวังของคนตัวเล็ก

“ทำไมอันดาทำกับไอแบบนี้”

“มันสมควรแล้วนี่ ก็แกมาแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ฉันเคยเป็นที่หนึ่งมาตลอด แต่แกกลับมาแย่งไป แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำไอ ฉันน่าจะจ้างคนไปรุมโทรมแก แล้วอัดคลิปให้อับอายคนทั้งโรงเรียนไปเลย”

เสียงคนกำลังทะเลาะกันดังมาจากภายในบ้าน ธามไทที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเสียงทะเลาะแลดูจะรุนแรงขึ้น เขาจึงตัดสินใจเดินตามเสียงนั้นไป จนกระทั่งมาพบกับเข้ากับเด็กสาวที่เพิ่งลงจากรถเขาไป เธอกำลังยืนเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขาจำได้ว่า เป็นคนพาเธอมาส่งให้เขาเมื่อคืนนี้

“ไอไม่เคยคิดแย่งอะไรจากอันดาเลยสักนิด ไม่เคยคิดเลยนะ ไอก็แค่อยากตั้งใจเรียนให้คุณพ่อภูมิใจก็เท่านั้นเอง ทำไมอันดาถึงได้คิดอะไรแบบนั้นออกมา ไอไม่เข้าใจเลย”

“นังโง่นั่นแหละที่เขาเรียกว่าแย่ง พอแกมาฉันถึงต้องเป็นที่สองไง!”

“อันดา...เพราะเรื่องแค่นี้เธอเองเหรอ แค่เรื่องแบบนี้เหรออันดาถึงได้ทำร้ายเรา ฮือ ฮือ ไอเป็นเพื่อนอันดานะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ฮือ”

“หึ เพื่อนเหรอ ขอโทษทีนะ ฉันไม่เคยคิดว่าแกคือเพื่อนเลยสักนิด จะบอกให้เป็นบุญแล้วกัน ที่ผ่านมาฉันก็แค่แกล้งทำดีให้แกตายใจเท่านั้นแหละ แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะ หึ ยังจะกล้าไปโรงเรียนอีกไหม ขายตัวมาไม่ใช่เหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า สนุกไหมจ๊ะไอจ๋า รอยเต็มคอขนาดนี้คงสนุกทั้งคืนล่ะสิ”

คำพูดของอันดาราวกับมีดกรีดลงกลางใจ ไออุ่นร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอไม่คิดเลยว่าอันดาจะเกลียดเธอถึงเพียงนี้

เธอคิดมาตลอดว่าอันดาคือเพื่อนที่ดีที่สุด เพราะตอนที่เธอย้ายเข้ามาใหม่ ๆ ไม่ค่อยมีใครเข้ามาพูดคุยกับเธอจนกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน จนกระทั่งอันดากับแนนเข้ามาชวนเธอคุย แล้วหลังจากนั้นพวกเธอทั้งสามคนก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทที่คอยดูแลช่วยเหลือกันเสมอมา

“คำว่าเพื่อนรักมันไม่เคยมีอยู่จริงสินะ”

“ไม่เคยมีและไม่มีวันมี! ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับแก ออกไป๊!”

ไออุ่นทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ

คุณหมอที่แอบฟังอยู่นานขบกรามแน่นด้วยความโกรธ แม้จะเป็นคนนอกแต่เมื่อได้ยินเรื่องเลวทรามที่ว่าก็แทบรับไม่ได้

ทว่าเมื่อยิ่งนึกคิดไตร่ตรองให้ดี ความสงสัยที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบเมื่อคืนกลับกระจ่างชัด

แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนเด็กสาวที่อยู่กับเขาทั้งคืน คงถูกเพื่อนหลอกมาขายตัวให้เขาสินะ

เพล้ง!!

“บอกให้ออกไปไง ไม่ได้ยินเหรอฮะ ออกไป๊”

เสียงแจกันตกกระทบพื้นจนเศษแก้วกระเด็นมาบาดมือไออุ่น เรียกความสนใจจากธามไทที่หลบอยู่ตรงมุมเสา ให้รีบเดินเข้ามาประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นท่ามกลางความตกใจของอันดา

เด็กสาวหน้าซีดเผือด ด้วยไม่คิดว่าผู้ชายที่เธอพาเพื่อนไปส่งให้ถึงห้องจะตามไออุ่นมาที่นี่ด้วย

“ไปน่ะไปแน่ไม่ต้องไล่ แต่จำใส่หัวสมองที่มีแต่ขี้เลื่อยเอาไว้ให้ดีนะยัยที่สอง ทำอะไรเอาไว้รับรองโดนเอาคืนอย่างสาสมแน่ เหอะ หัวสมองคิดแต่เรื่องบ้าบอแบบนี้สินะถึงได้เป็นรองคนอื่นเขาน่ะ ไร้สาระสิ้นดี”

คุณหมอปากแซ่บหันไปว่าเด็กสาวตรงหน้า ยิ่งมองหน้ายิ่งขัดใจกับการกระทำเลวทรามนั้น

เขาตัดสินใจช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นแนบอก ราวกับรู้จังหวะเด็กสาวซบหน้าลงบนอกกว้างแล้วร้องไห้อย่างที่พึ่งพิง

เธอไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนดีหรือคนเลว เพราะตอนนี้ไออุ่นแค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจเธอเท่านั้น

ขอแค่สักคน...เธอต้องการเพียงเท่านั้นจริง ๆ