Chapter One

Catherine’s Point of View

Isang malamig at mabango ng simoy ng hangin ang dumampi sa aking mga balat, Nakapikit ang mga mata ko habang pinapakiramdaman ang hangin.

Pinapakinggan ang ganda ng tunog ng mga alon, 17 years akong nakatira dito. At tanging ang hangin at tunog ng alon ang aking kasama sa araw araw. Hinding hindi pa rin ako nagsasawa rito. 

Ako si Catherine Alcantara 22 years old. Yan lang natitinging alam ko sa sarili ko. Lumaki akong walang magulang ang tanging nag alaga at nag aruga sa akin ay si Tiyang Amelia. 

Simula nung ako ay nag 12 years old tumira na ako dito sa beach house ni tiyang Amelia na mag isa.  Tinuruan niya ako ng mga bagay na dapat ko malaman para mamumuhay ng mag isa, dito sa malaking bahay na ito, kung paano magluto,maglinis, at iba pa. 

Kapatid niya ang mother ko, sa kanya ako hiabilin ng mother ko nung siya ay mamatay. Tiyang Amelia  treat me very well, tinuting niya akong parang anak niya at minahal ng mabuti.

Nasa kanya ang buong tiwala ko, hindi dahil siya ang nagpalaki sakin kundi dahil, yun ang huling habilin ni mama na ang tiyang Amelia lang ang dapat kong pagkatiwalaan.

Isang malambot na bagay ang dumapo sa likod at braso ko. Kasama nito ang mainit na kamay na humawak sa kamay ko.

“ Sinabi ko na sayo na, kapag lumalabas ka ng bahay nagdadala ka malang ng jacket” Tiyang Amelia, ngayon ko lag naalala . ngayon nga pala ang dalaw niya sakin. 

“ Hayy, lagi kong nakakalimutan.” 

“ Magkakasakit ka niyan sa ginagawa mo. Kapag nagkasakit ka, paano kung wala ako? Sino mag aalalaga sayo.” 

 Inakap ko sa sarili kumot na naka akap sakin. Ngayon ko naramdaman ang lamig sa mga balat ko. 

“ Anjan naman si shadow para alagaan ako”

Tinapik niya ang noo ko, Napa aray ako at hinawakan ang noo ko. Hinihimas ang tinapik niya. 

“ Sinabi ko na sayo, Shadow is your bodyguard not a caregiver. Besides there is  a boundary between a man and woman. Kaya hindi siya pwedeng makalapit sayo” 

“ yeah yeah, i know sinabi mo na yon sakin non. Hindi ko naman nakakalimutan. “

We both laugh at each other, she hold my hand at parehas kami umupo sa buhanginan. Napaligiran kami ng katahimikan at tanging hangin at alon lamang ang naririnig sa buong kapaligiran.

“ Cath, you know that i will not make any decision na ikapapahamak mo diba” 

She hold my hand, while saying this. I smiled. 

“ Of Course Tiyang, meron po ba kayo gustong sabihin sakin?” 

She pauses. Humigpit ang hawak niya sa kamay ko. Nito ko na napagtanto. She made a big decision sa buhay ko, na alam ko ika babago ng buhay ko simula ngayon. 

“ Remember the last time i told you na, soon you’ll be  getting out of this out. Once na maaayos ko na ang lahat para sayo sa labas ng lugar na to. Once na malaman ko na you will be safe na outside” she said. Tumango tango ako sa kanya. I remember those. 

“ That day finally come, I’m taking you out here” she said.  Halo halo ang nararamdaman ko  habang sinasabi niya to sakin. 

Hindi niya ko hinahayaan na makaalis dito, sa kadahilanan na hindi ako safe sa  labas ng lugar na to. Dahil may mga tao ang gusto humabol sakin o gusto manakit. Naalala ko pa nun nung sinabi niya nung 7 years old ako na nagpupumilit lumabas at umalis ng bahay. 

Wala dapat makaalam na nagexist ako sa mundo na to. Mas safe kung siya at isa pang pinagkakatiwalaan niya ang may nakakaalam na nag exist ako. 

“ You mean? I can leave this house? Go outside this place?” i ask. 

“ Yes, yes. Finally. But there is something must be done, bago mangyari yon” she said. 

“ … kailangan mong magpakasal” she continous. 

Napakunot na ang noo ko.

“ You mean.. Marry someone?”

“ Ou, this perso will protect you. Someone who will care for you. So you must be good to him while you are married” she said.

“ but.. I don’t even know this guy. Paano ko malalamn kung magiging mabuti siya sakin”

“ trust me for this cath, alam kong buong buhay mo pinagkakatiwalaan mo lahat ng desisyon ko. Ngayon lang ako humiling sa iyo. I want you to have an husband that will forever be with you for the rest of your life” she said in a soft and calming voice. 

She is right, ngayon lang siya humiling. At alam ko naman sa sarili ko na it’s for my own good, dahil walang ginawa si tiyang Amelia kudi mahalin at alagaan ako.

“Hindi po ba ang kasal ay nagbubuhol sa dalawang taong nagmamahalan para sila ay maging isa. Pano po mangyayari yon kung ang taong ikakasal sakin ay hindi ko pa nakikita at hindi ko kilala”  She hug me from my side I lean my head towards her. 

“ I know, I know. Kaya i want you to get to know him. You may misunderstand him at first of your meeting dahil hindi mo siya kilala. But open your heart, at pagkakataon o panahon na lang ang magdidikta if you want to be with him hanggang dulo.” 

Maybe, she is right. I should give it a shot. Lalo na at pagkakataon ko na to to para makaalis and feel the other side of the this place meet new people. 

“ Pumapayag na po ako, Can I wish for one thing?” i ask her.

“Hmm…?” we are still hugging each other.

“ Can you walk me in the aisle, since my parents are not around anymore. I want you to be close to me before i start a new life with someone” I ask. She smiles.

“ ofcouse hindi mo na kailangan hilingin yon, dahil kahit hindi mo sabihin. Ako at ako pa rin ang maghahatid sayo sa altar” she said.