Catherine’s Point of View
This is it. Eto a ang huling araw na hindi na lang sarili ko ang dapat iisipin ko. Me stepping on the world. The reality of the world.
Matagal na tagal na panahon din akong naka isolate sa mundo na kung saa mga walls at dalawang tao lang ang nakaka interact ko sa araw araw.
But this day is a special one.. I think. The day of my wedding day. I am now here in front of the church waiting for my tiyang Amelia na sabihin sakin na pwede na kong bumaba ng sasakyan.
A knock on my window napunta ang atensyon ko kasabay nito bumukas ang pinto. But instead of Tiyang Ameli’s voice ang bumungad saki . tatlong hindi kilala na boses ang narinig ko.
Is she the one?
Hindi naman maganda, talong talo ang kuya mo dito
Looks like the chika is true, she really is blind. Look at her not even meeting our eyes
Napayuko ako sa naririnig ko na sinasabi nila. Bigla akong nahiya na gusto lumubog sa kinuupuan ko ngayon.
“ You three! What are you doing. Mag si alis nga kayo jan” Tiyang Amelia, napansin ko naman agad ang pag-alis ng tatlo.
“ Are you okay? Ano sinabi ng tatlo na mga babae na yon?” she ask. Umiling ako.
“ Nothing. Lalabas na ba ko?” Pinipilit ko ibahin ang tono ng boses ko dahil any minute lang maiiyak na ko.
“ Yes, everything is ready inside the church. Are you ready?” she ask.. Tumango ako.
Tinulungan ako ni Tiyang Amelia bumaba ng sasakyan. Then She fixes my hair and my dress.
“ This is it !? Smile and feel you wedding this is a girls dream. Getting married and having a happily ever after with their prince charming. Well this is reality there is no prince, pero tinitiyak ko sayo, your husband is a very handsome gentleman” She whispers.
We started walking. Habang nagtatagal ang paglalakad namin, pahigpit ng pahigpit ang hawak ko sa braso niya.
“ It’s okay, namili ako ng mabuti ng taong pakakasalan mo hinding hindi ako magkakamali sa pagpili ko na to”
She’s right, maybe.. Just maybe matatanggap niya ko. Dahil gusto ko rin siyang makilala.
We stop walking, then a strong scent of perfume of men, approaches us. Base sa habang niya at bigat ng pag step ng paa niya he maybe a 6’7 tall men.
He reaches for my hand, Tiyang Amelia give him a little message to take care of me or any other thing. Hindi ko na napakinggan pa.
Hawak hawak na niya ang kamay ko as he guides me pa akyat ng altar. I feel his hand are so big he can take cover of my both hand sa laki ng kamay niya. His hands are middle of soft or rough.
Then I notice, he has many kalyo? Is he a writer or such but, this kalyo is for playing a guitar. Right.
“Is my hand that interesting.. Wife” i can feel his breath on my right ear, as he whispers those words.
“ Uhhh.. n.no i j.just”
“ just what, my dear wife? Don’t worry, these hands is all yours once we finish this ceremony or rather i’ll be yours.. Forever” he then again whispers.
Hindi ako akasagot sa kanya when the ceremony starts.
Almost 40-45 minutes pass, the ceremony are almost finish..
“You may now…. Kiss the bride”
Kiss? Is he really going to kiss me right now? We barely know each other halos wala pang isang oras ang nakakalipas ng magkita kami.
He put his hand on my cheeks, looks like wala akong palag na dito. He really is going to kiss me, in front of this people na hindi ko kilala.
Unti unti ko nararamdaman paglapit ng mukha niya when i can almost feel his breath sa mukha ko. He put his thumb on my lips then pressed his lips on his finger. Making it look like we are literally kissing
“ Don’t worry wife, I’m not going to take you first kiss on our first meeting” he whispers on my ear. People clapping and congratulating us, pero hindi yon nanatili sa utak ko.
Kundi, ang taong nasa harapan ko. Natuon ang atensyon ko. It feels like..he is… warm and…familiar
James’s Point of ViewBefore the Wedding DayTok* Tok*“ Come in” “ Sir, there is someone looking for you in the lobby” my secretary. I am in the middle of recording the newset song that i compose. For the most popular P-pop group.“ Sabihin mo, busy ako i have no time para makipag kita sa kanya. Sabihin mo rin na mag pa appointment muna siya bago siya pumunta. “ sabi ko, pero hindi pa rin siya umaalis. “ What else?” I ask.“ Ang sabi po kasi niya na if you refuse to see her, I need to tell younger name” he said, “ Her? Bakit ano ba pangalan niya?” I ask.“ Her Name is Amelia Alcantara and she knows that you are the one who is eager to meet her” he said.Pagkarinig ko ng pangalan na yon, parang tumigil ang ikot ng mundo. I quickly end the recoding and tell the artist that we will be having a second session tomorrow. Tumayo ako agad sa upuan, hindi ko a pinatapos po ang sasabihin ng secretary ko. I immediately raise from my seat, bumaba ng recording studio to meet this woman. As
Catherine’s Point of ViewFirst day on a new home at mga bagong tao na makakasama ko na simula ngayon. Pagkatapos ng kasal, naging mabilis ang lahat ng pangyayari. My husband snatch me right after the ceremony he hold my hand and then we ran palabas ng church. Na kahit ako mismo hindi ko alam na kaya ko palang tumakbo ng ganun.He let me in his car, sa loob ng sasakyan tanging tahimik ang bumalot sa buong paligid. Nahihiya naman ako magsalita dahil hindi ko rin alam kung ano sasabihin koKaya the whole car ride tanging tunog lang ng engine ag naririnig ko hanggang sa makauwi kami sa isang bahay na sinabi niya. Eto raw ang bahay niya. He made manang Lerna take me to my room, kaya dito ako nagising ngayon. Wala man akong paningin pero ramdam ko pa rin ang pinagbagao ng surroundings ko.The smell of my room and my bed. Maybe this time I have to depend on my self na . Shadow cannot be near me anymore.Yun ang sabi ni Tiyang Amelia na shadow will be near but not too near like he use to
Catherine’s Point of ViewIlang araw na ang nakakalipas nung kasal ko. Ilang araw ko na rin hindi nakakausap ang asawa ko. Since that morning hindi na kami nagkatagpo pa muli. We didn’t even have breakfast together that morning. He said, na may meeting daw siya ng maaga kaya hindi niya ko masasabayan kumain. Kaya eto ako, ang ginagawa ko lang halos buong araw, kumain, magpahangin, magbasa ng mga libro na binigay sakin ni tiyang Amelia, books na naka braille.She made it custom special book for a blind person like me. Isa yan sa mga bagay na ginagawa ko to keep me occupied. Pero may isang bagay na I love doing na hinding hindi ko ipagpapalit sa iba. I love composing a song. It helps me express my feelings towards something. My happiness, loneliness and all emotion. It gives me a sense of freedom of expressing myself and i love that some people can relate to all those feelings. Tok* Tok*“ It’s open”“ Ma’m Catherine..” “ Yes? Manang Lerna ano po yon?” “ May naghahanap po sa in
Catherine’s Point of ViewHe left me again on this quiet house, with no one to talk to. He has a lot of staff but none of them seems to like me. They didn’t even try to talk to me. Only manang Lerna is good to me.“Ma’m na hatid ko na po yung tiyahin niyo” I quickly wipe my tears, ng marinig ko magsalita si manag lerna“ Ay ganon po ba, salamat po” sabi koTumayo na ko, dahil gusto ko ng bumalik sa kwarto ko. Gusto ko mapag isa at ibuhos sa luha lahat ng nararamdaman ko.Growing up, everytime na nakakaramdam ako ng lungkot whenever i think of my parents iniiyak ko lang ito. Binubuhos ko lahat ng lungkot sa pag iyak. Then kinabukasan, ayos na pakiramdam ko.“ Ma’m, papanik na po kayo?” tanong ni mang lerna. I nodded“ Yes po, gusto ko po muna mapag-isa” sagot ko sa kanya.“ Ay ganon po, Kasi po nabanggit po ng tiyahin niyo na mahilig daw po kayo mag bake. Gusto po sana namin magpatulong sa inyo na magbake, dahil bagong lipat lang tayo sa subdivision na to, kailangan daw po magbigay n
Catherine’s Point of ViewIt’s night time already, halos kakayari lang namin mag bake. Then Manang Lerna sent the other kasambahay to give the baked foods to the neighbors. Asan ako ngayon? I am here in the living room waiting for my husband to go home while holding a banana bread on my lap.“Ma’m kahit sa kwarto na niyo ikaw mag hintay para makapag pahinga na muna kayo. Tawagin ko na lang kayo kapag dumating na si sir” sabi sakin ni manang lerna“ kahit dito na lang po, nakakapag pahinga rin naman ako sa pag upo dito” sagot ko sa kanya. Hindi na niya ko pinilit pa na pumanik sa kwarto ko. Binaba ko na muna sa table hawak ko na banana bread and decided to read a book habang hinihintay siya.Kinapakapa ko chairside table then found my book. I started to turn the page and then move my fingers to read the braille.Kinabukasan.Naaalimpungatan ako dahil sa sakit ng katawan na naramdaman ko. Hinihawak hawakan ko ang braso ko dahil sa sakit. Naaalala ko dito pala ko sa living room nakatul
Catherine’s POV“ You ready?” I nodded,Manang Lerna help me get ready kasama na rin maleta a dadalhin ko. Sinabi ko sa kanya mga essentials ko at for the clothes siya na bahala pinapili ko. He opened the car door for me. I carefully enter the car. Siya na ang nagsara nito. He then hop in also, I am at the passenger seat. He is the one driving. He start the engine starts driving. The first minute inside this car is giving and awkward vibe. I keep on fidgeting my hands by rubbing my fingers together.I am very introverted person, gawa na rin i only know three people my whole life. My tiyang Amelia who is not that very talkative samahan pa ng bodyguard ko na literal na hindi nagsasalita.So.. pano ako makaka survive sa awkward silence nato. I feel like i need to talk.Pwede rin naman wala ng mag salita samin dalawa the whole ride to somewhere. Wait, may naisip ako na pwede namin pag usapan. Should i ask him kung masarap ba yung banana bread?Maybe not.Ah yes.May naisip ako.“Saan t
Catherine’s POV“ First thing na gusto ko tandaan mo. You don’t hate people, whom I hate” He said. We are now walking towards the plane. Yun ang sabi niya sakin. “ But you said” Tutol ko sa kanya. He cut me before i continue what i want to say.“ Ang sabi ko, Ikaw lang. Hindi mo obligasyon na magalit din sa mga taong galit ako. I don't want to force you in making decision like that. “ He said.“ We are husband and wife, we are supposed to be partner. Kapag may tao ka na ayaw mo or ayaw mo pansinin, Gagawin ko rin yun. Dahil sa pagkakaalam ko, as a wife lagi dapat ako nakakampi sayo” That’s what I believe in, one thing na rin people in this Island he is the only person i will and should trust no one else. “ Suit yourself, but ayoko masama ka pa sa away na meron kami ng pamilya ko.” Pagkasabi niya. Hinawakan niya ang kamay ko, para alalayan ako sa pagpanik ng eroplano. This is a private plane own by his family, he said that we have our own space in this airplane kaya hindi ko na da
Catherine’s POVNormal pa ba na halos 1 hour and 30 minutes akong walang imik. Hindi dahil ayaw akong kausapin ng asawa ko. Kundi dahil sobrang na occupied ng utak ko nung malaman ko he has an ex fiance. Parang gustong kong lumubog sa kinauupuan ko ng marinig ko na sinabi niya na ex fiance niya si Drea.Dahil yun ang kinakatakot ko, he is forced to marry me may iniwan siyang babae para lag mapakasalan lang ako. What did my Aunt make deal with him para pakasalan ako. Kailangan kong matanong si Auntie. My ex-fianceMy ex-fianceMy ex-fianceHis voice still echoes sa utak ko. Madaming mga bagay ang mga umiikot sa utak ko ngayon. I feel like the villain sa love story nila. He calls her fiance means, sila dapat ang kasal ngayon hindi ako. Siya dapat ang pinakasalan niya sa simbahan .Siya dapat ang kasama niya sa bahay. Siya dapat ang taong naghihintay sa kanya makauwi at siya dapat ang nagbake sa kanya ng favorite banana bread niya. “ Catherine.. Catherine! Nakatulala ka jan”Nakarat