It’s the wedding day, eto na ang araw na kung saan mababago na ang buhay ko. Hindi ako nakatulog dahil sa kaiisip ng puro what if sa isip ko.
Iniisip ko kung, ano ang itsura ng mapapangasawa ko. Kung mabait ba siya. Kung ayos lang din ba na ikasalan siya sa taong hindi niya gusto o kilala.
What if, may gusto siyang babae tapos napilitan isyang ikasal sa ibang dahil this is basically and Arrange Marriage.
What if, hindi niya ko pakitunguan ng mabuti, dahil sa ayaw niya sakin. O kaya ayaw niya sakin dahil, magiging pabigat ako sa kanya dahil sa kung ano ang kulang sakin.
What if, me being blind is the one he hates. Dahil hindi ako magiging typical na asawa na aalagaan ang asawa niya, ipagluluto o maalagaan ng mabuti.
Nabulag ako dahil sa isang accident a naging dahilan naman ng pagkamatay ng magulang ko. Because of that accident i’ve been living in the dark this whole year.
At tanging si tiyang Amelia ad shadow ang tumutulong sakin o nagiging mata ko. Shadow is the one Tiyag Amelia hired, who will guide and protect me habang wala siya.
His job is really to guide and to protect. Kasi kahit ako ganito, i can still do house chores, dahil sa kabisado ko na ang mga bagay bagay dito sa bahay. Kung saan nakalagay ang mga gamit.
This house is blind proof, kung saan I barely trip myself while i go around the house.
Narinig kong bumukas ang pinto ng kwarto ko, nakahiga pa rin ako sa kama ko. I hear footsteps na papalapit sakin.
He is here.
Umayos ako ng upo sa higaan waiting for him na makalapit sakin.
He is shadow, hindi yan ang pangalan niya. I call him shadow dahil he is like a shadow na laging nakasunod sakin. He doesn't talk. But he is warm.
“ It’s my wedding day, hindi mo ba ko congratulate?” i ask him. Simula ng magkakilala kaming dalawa hindi ko pa narinig ang boses niya ni minsan. Simula nun naging mission ko na mapagsalita siya.
Kinuha niya ang kamay ko then using his fingers he spell CONGRATULATION sa palad ko
“ Really!? Hindi pa rin kita mapagsasalita? I really can’t trick you shadow haha” sabi ko pero hindi pa rin niya ko sinasagot.
He put his arms on my back guiding me to stand up, pagkatayo ko binitawan niya ko na ko. I started walking towards my cr I open the door, walk towards the sink rinse my face with water.
I still feel his presence sa likod ko. After i wash my face i grab my toothbrush together with toothpaste.
Once I finish my routine, this may looks like a typical day. But this is my wedding day, hindi ko rin naman alam kung ano ba dapat ang gawi. In the day like this.
Lumabas na ko ng Cr, walk towards my room door para buksan ito at lumabas na ng kwarto, when we hear something coming on the outside of the room.
I feel shadow’s warm hand on my arm, pinigilan niya ko na buksan ang pinto.
“ Okay lang, baka ligaw na pusa na naman yon o kaya naman bumagsak na ibon” sabi ko sa kanya.
It happens, minsan kapag nakakarinig kami ng tunog na kahit ano sa bahay ay minsan mga ligaw na pusa na naghahanap ng pagkain o kaya naman may mga ibon na bumagsak sa balcony.
Pero hindi pa rin niya ako, hinayaan na makalabas. He tap a code on my skin for me to understand him. He taught me morse code, by that we can communicate eve without saying a word.
Hinayaan ko siya at sinunod ang gusto niyang mangyari. Kasi kahit ako naman ay confident na baka pusa lang talaga yon. He lead me towards my bed at pinaupo niya ko.
He left me, without making a noise, Ako naman nakikiramdam o nakikinig kung ano ang nangyayari sa labas.
3 minutes pass, i hear a lot of gun shots. Nun na ko na alarma. Tumayo na ko sa oagkakaupo ko sa kama. Nakaramdam na ko ng kaba, dahan dahan akong naglakad papalapit sa pinto,i lean my ear sa pinto, observe at pinapakinggan .
Maraming gushots ang narinig ko at mga tunog na mga nagbabaksakan na gamit. I hold so tightly on my Pj’s wishing that shadow is safe and he is the one winning.
Then the sound of gun shots stop, wala na kong marinig pa, na parang tumigil ang lahat. Hindi ko alam kung sino ang nanalo. Iniisip ko pa rin kung okay pa si shadow.
Napahawak kao sa door knob, iniisip ko na lumabas para tulungan siya, but i’m blind ano nga ba ang makakaya ko para tulungan siya. Baka..Baka,, ikapahamak pa namin kung makielam ako.
I want to stick to our arrangement na kapag may mangyari man na ganito, Wag na wag akog lalabas kung saan man niya ko itago, Whatever happens. But, i cant help myself na mag alala.
A sound of footsteps ang naririnig ko na papalapit sa kwarto. Mas lalong humigpit ang hawak ko sa doorknob. Hindi ko alam kung sino ang papalapit kung si shadow ba o ibang tao. Then the footsteo stop. Near my door.
I’m waiting for the person to talk. Pero instead na magsalita, kumatok ito like in morse code. I-T-S M-E S-H-A-D-O-W
That’s when i realize that i am safe, I open the door, nangibabaw sakin ang amoy ng pabango ni. Na nagpapatunay na siya nga ag nasaharapan ko ngayon.
“ Pinag-alala mo ko, ano nangayri sa babae sino ang mga tao na yon” I ask him, pero instead na magsalita siya. Kinuha niya ang kamay ko then gently he placed it on his arms.
He walked me out of the room, habang naglalakad kami, naamoy ko ang alisangsang ng amoy na dugo kaya I know na there are almost 20 dead bodies sa paligid namin.
He walk me out of the house, and let me seat on a chair.
“A-are you hurt? May masakit ba sayo?” I ask him hindi ko binibitawan ang braso niya. Still hindi pa rin siya sumasagot. Mas lalo kong hinigpitan ang hawak ko sa braso niya dahil pinipilit niya itong tanggalin.
“He is alright, he basically fought 20 people.Oh dear the whole house is a mess. Are you alright dear” lumuwag na ang pagkahawak ko ng marinig ko ang boses ni tiyang amelia.
“ Tiyang, there is intruder inside the house. Can you please check on shadow if he has an injury or wound” i said, hinahanap ko ang kamay ni tiyang para hawakan ito.
Nahuli ito agad ni tiyang and my hand grip on her finger like a child, asking a question na gusto gusto malaman ang sagot.
“ relax relax. Nagpatawag na ko ng police ng magtitingin kung sino ang mga pumasok sa bahay. And yes Shadow … is uhmm okay. No wounds right? Yeah wala. Sinabi ko na sayo shadow is a well trained of mine”
Kung tingin niya ay okay si shadow, I guess he really is okay. He is like a bestfriend for me kaya ayoko na masaktan siya o masugatan,
Besides we are the same age… I guess?
Catherine’s Point of ViewThis is it. Eto a ang huling araw na hindi na lang sarili ko ang dapat iisipin ko. Me stepping on the world. The reality of the world.Matagal na tagal na panahon din akong naka isolate sa mundo na kung saa mga walls at dalawang tao lang ang nakaka interact ko sa araw araw. But this day is a special one.. I think. The day of my wedding day. I am now here in front of the church waiting for my tiyang Amelia na sabihin sakin na pwede na kong bumaba ng sasakyan. A knock on my window napunta ang atensyon ko kasabay nito bumukas ang pinto. But instead of Tiyang Ameli’s voice ang bumungad saki . tatlong hindi kilala na boses ang narinig ko. Is she the one? Hindi naman maganda, talong talo ang kuya mo ditoLooks like the chika is true, she really is blind. Look at her not even meeting our eyesNapayuko ako sa naririnig ko na sinasabi nila. Bigla akong nahiya na gusto lumubog sa kinuupuan ko ngayon. “ You three! What are you doing. Mag si alis nga kayo jan” Tiyan
James’s Point of ViewBefore the Wedding DayTok* Tok*“ Come in” “ Sir, there is someone looking for you in the lobby” my secretary. I am in the middle of recording the newset song that i compose. For the most popular P-pop group.“ Sabihin mo, busy ako i have no time para makipag kita sa kanya. Sabihin mo rin na mag pa appointment muna siya bago siya pumunta. “ sabi ko, pero hindi pa rin siya umaalis. “ What else?” I ask.“ Ang sabi po kasi niya na if you refuse to see her, I need to tell younger name” he said, “ Her? Bakit ano ba pangalan niya?” I ask.“ Her Name is Amelia Alcantara and she knows that you are the one who is eager to meet her” he said.Pagkarinig ko ng pangalan na yon, parang tumigil ang ikot ng mundo. I quickly end the recoding and tell the artist that we will be having a second session tomorrow. Tumayo ako agad sa upuan, hindi ko a pinatapos po ang sasabihin ng secretary ko. I immediately raise from my seat, bumaba ng recording studio to meet this woman. As
Catherine’s Point of ViewFirst day on a new home at mga bagong tao na makakasama ko na simula ngayon. Pagkatapos ng kasal, naging mabilis ang lahat ng pangyayari. My husband snatch me right after the ceremony he hold my hand and then we ran palabas ng church. Na kahit ako mismo hindi ko alam na kaya ko palang tumakbo ng ganun.He let me in his car, sa loob ng sasakyan tanging tahimik ang bumalot sa buong paligid. Nahihiya naman ako magsalita dahil hindi ko rin alam kung ano sasabihin koKaya the whole car ride tanging tunog lang ng engine ag naririnig ko hanggang sa makauwi kami sa isang bahay na sinabi niya. Eto raw ang bahay niya. He made manang Lerna take me to my room, kaya dito ako nagising ngayon. Wala man akong paningin pero ramdam ko pa rin ang pinagbagao ng surroundings ko.The smell of my room and my bed. Maybe this time I have to depend on my self na . Shadow cannot be near me anymore.Yun ang sabi ni Tiyang Amelia na shadow will be near but not too near like he use to
Catherine’s Point of ViewIlang araw na ang nakakalipas nung kasal ko. Ilang araw ko na rin hindi nakakausap ang asawa ko. Since that morning hindi na kami nagkatagpo pa muli. We didn’t even have breakfast together that morning. He said, na may meeting daw siya ng maaga kaya hindi niya ko masasabayan kumain. Kaya eto ako, ang ginagawa ko lang halos buong araw, kumain, magpahangin, magbasa ng mga libro na binigay sakin ni tiyang Amelia, books na naka braille.She made it custom special book for a blind person like me. Isa yan sa mga bagay na ginagawa ko to keep me occupied. Pero may isang bagay na I love doing na hinding hindi ko ipagpapalit sa iba. I love composing a song. It helps me express my feelings towards something. My happiness, loneliness and all emotion. It gives me a sense of freedom of expressing myself and i love that some people can relate to all those feelings. Tok* Tok*“ It’s open”“ Ma’m Catherine..” “ Yes? Manang Lerna ano po yon?” “ May naghahanap po sa in
Catherine’s Point of ViewHe left me again on this quiet house, with no one to talk to. He has a lot of staff but none of them seems to like me. They didn’t even try to talk to me. Only manang Lerna is good to me.“Ma’m na hatid ko na po yung tiyahin niyo” I quickly wipe my tears, ng marinig ko magsalita si manag lerna“ Ay ganon po ba, salamat po” sabi koTumayo na ko, dahil gusto ko ng bumalik sa kwarto ko. Gusto ko mapag isa at ibuhos sa luha lahat ng nararamdaman ko.Growing up, everytime na nakakaramdam ako ng lungkot whenever i think of my parents iniiyak ko lang ito. Binubuhos ko lahat ng lungkot sa pag iyak. Then kinabukasan, ayos na pakiramdam ko.“ Ma’m, papanik na po kayo?” tanong ni mang lerna. I nodded“ Yes po, gusto ko po muna mapag-isa” sagot ko sa kanya.“ Ay ganon po, Kasi po nabanggit po ng tiyahin niyo na mahilig daw po kayo mag bake. Gusto po sana namin magpatulong sa inyo na magbake, dahil bagong lipat lang tayo sa subdivision na to, kailangan daw po magbigay n
Catherine’s Point of ViewIt’s night time already, halos kakayari lang namin mag bake. Then Manang Lerna sent the other kasambahay to give the baked foods to the neighbors. Asan ako ngayon? I am here in the living room waiting for my husband to go home while holding a banana bread on my lap.“Ma’m kahit sa kwarto na niyo ikaw mag hintay para makapag pahinga na muna kayo. Tawagin ko na lang kayo kapag dumating na si sir” sabi sakin ni manang lerna“ kahit dito na lang po, nakakapag pahinga rin naman ako sa pag upo dito” sagot ko sa kanya. Hindi na niya ko pinilit pa na pumanik sa kwarto ko. Binaba ko na muna sa table hawak ko na banana bread and decided to read a book habang hinihintay siya.Kinapakapa ko chairside table then found my book. I started to turn the page and then move my fingers to read the braille.Kinabukasan.Naaalimpungatan ako dahil sa sakit ng katawan na naramdaman ko. Hinihawak hawakan ko ang braso ko dahil sa sakit. Naaalala ko dito pala ko sa living room nakatul
Catherine’s POV“ You ready?” I nodded,Manang Lerna help me get ready kasama na rin maleta a dadalhin ko. Sinabi ko sa kanya mga essentials ko at for the clothes siya na bahala pinapili ko. He opened the car door for me. I carefully enter the car. Siya na ang nagsara nito. He then hop in also, I am at the passenger seat. He is the one driving. He start the engine starts driving. The first minute inside this car is giving and awkward vibe. I keep on fidgeting my hands by rubbing my fingers together.I am very introverted person, gawa na rin i only know three people my whole life. My tiyang Amelia who is not that very talkative samahan pa ng bodyguard ko na literal na hindi nagsasalita.So.. pano ako makaka survive sa awkward silence nato. I feel like i need to talk.Pwede rin naman wala ng mag salita samin dalawa the whole ride to somewhere. Wait, may naisip ako na pwede namin pag usapan. Should i ask him kung masarap ba yung banana bread?Maybe not.Ah yes.May naisip ako.“Saan t
Catherine’s POV“ First thing na gusto ko tandaan mo. You don’t hate people, whom I hate” He said. We are now walking towards the plane. Yun ang sabi niya sakin. “ But you said” Tutol ko sa kanya. He cut me before i continue what i want to say.“ Ang sabi ko, Ikaw lang. Hindi mo obligasyon na magalit din sa mga taong galit ako. I don't want to force you in making decision like that. “ He said.“ We are husband and wife, we are supposed to be partner. Kapag may tao ka na ayaw mo or ayaw mo pansinin, Gagawin ko rin yun. Dahil sa pagkakaalam ko, as a wife lagi dapat ako nakakampi sayo” That’s what I believe in, one thing na rin people in this Island he is the only person i will and should trust no one else. “ Suit yourself, but ayoko masama ka pa sa away na meron kami ng pamilya ko.” Pagkasabi niya. Hinawakan niya ang kamay ko, para alalayan ako sa pagpanik ng eroplano. This is a private plane own by his family, he said that we have our own space in this airplane kaya hindi ko na da