Chapter 1

THIRD PERSON’S POINT OF VIEW

“How’s the burial of Richard? Marami pa rin ba ang mga pulis?” agad na tanong ni Vito kay Mike pagkarating nito sa kanilang hide out.

“Naka-alis na sila, wala silang nakuhang lead ng pagkamatay ni Richard. Tama lamang na hinulog natin sa tulay ang kotse niya para mabura ang bakas ng pagpapahirap natin sa kanya.” Imporma ni Mike na kagagaling lang sa burol.

“Good, mabuti naman kung ganun. Alam kong malinis ang mga tauhan natin na magtrabaho. Nahanap mo na ba yung lalaking nagsumbong at nakakita ng pag-hulog niyo sa car ni Richard sa tulay?” usisa ni Vito habang humihithit buga ng sigarilyo.

"Hindi na namin siya nahanap dahil pagkarating namin sa police station ay pinaalis na nila ito. Pero for sure doon lang din ito nakatira. Kaya ipapahanap ko na rin siya—”

“No need, hindi naman siya treat sa atin. Mabuti pa i-despose mo na rin ang kotse na ginamit niyo baka may iba pang nakakita. Sa ngayon wala na tayong problema. Puwede na tayong makabalik sa mahahalagang shipment natin.”

Tumayo si Vito at nagbukas ng takip ng alak sa bote upang magsalin sa dalawang baso. Inabot niya kay Mike ang isa at nag-cheers silang dalawa.

“Pero may problema tayo, Vito.” pahabol nito na ikinatigil sa pag-inom niya.

“Ano yun? Is it serious?” seryosong tanong niya dahil parang nag-aalangan itong sabihin sa kanya ang problema.

“May anak si Richard, at kakauwi lang nito kanina.” Imporma sa kanya.

“Is that a problem for you? Then kill her too, para magkita na sila ng kanyang ama sa kabilang buhay.”

Inisang lagok ni Vito ang alak sa baso niya at nagsalin ulit.

“Kailangan pa ba natin siyang patayin? Inosente siya at nakaganti ka na diba—”

Umalingaw-ngaw ang basag na bote ng alak matapos na ibagsak ito ni Vito sa glass table.

“Nakalimutan mo na ba?! Nakalimutan mo na ba kung bakit ako naghihiganti sa hayop na yun? Wala akong paki-alam kung inosente ang anak niya! Inosente din ako nang kunin sa akin ni Richard ang mga magulang at kapatid ko. Pati si Mayla dinamay ng hayop na yun! Kung tutuusin kulang pa ang buhay niyang kabayaran! Dapat nga magpasalamat pa siya sa akin kapag nakita niya ako sa kabilang buhay dahil hindi mararanasan ng anak niya ang naranasan ko ten years ago!” Igting ang pangang sigaw ni Vito sa kanya.

“Pero Vito—”

“Ako ang gagawa kung hindi mo kaya, bukas ng libing ni Richard ako mismo ang kikitil sa buhay ng anak niya.”

Pagkatapos niyang sabihin yun ay tinalikuran na niya ito.

Kinabukasan ay nasa sementeryo na si Vito at inaabangan ang pagdating ng ililibing. Plano niyang ngayon isagawa ang paghihiganti. Lulan siya ng mamahaling sasakyan at malapit lang siya sa hukay kung saan niya makikita ang paglilibing sa kanyang mortal na kaaway at naging dahilan ng lahat ng kanyang pagdurusa sa buhay.

Nang matanaw niya ang paparating na karo ay inip niyang inantay ang pagdaan ng sinasabi ni Mike. Hangang sa makita niya ang isang babaeng hangang beywang at straight na buhok. Nakaputi at may ribbon na black sa braso nito. Naka-shades at inaalalayan ng  dalawang may edad na babae. Nakahawak ito sa likuran ng karo at walang tigil sa paghikbi.

“Who’s she?” usisa ni Vito sa kanang kamay niyang si Mike.

“She’s the daughter of Richard Torres. Siya si Ambria Torres, nag-aral siya sa Europe at kaka-graduate lang niya ng high school. She’s sixteen years old. Nang mabalitaan niya ang nangyari sa kanyang ama ay umuwi agad siya dito. Pero sa pagkaka-alam at nadinig ko mula sa tauhan natin sa burol. Bukas ng umaga din ay babalik na siya sa Europe at ipinaubaya na lamang niya sa mga pulis ang imbistigasyon.” Paliwanag ni Mike sa kanya.

“Sixteen years old?” Napakuyom ng kamao si Vito at mariin siyang napapikit nang sumagi sa isip niya ang nangyari sa kanyang nobya na nagdadalang tao nang matagpuan niyang walang buhay dahil sa kagagawan ni Richard.

Sumilay ang ngisi sa labi ni Vito.

“Get her, I want her on my bed tomorrow night.”

Seryosong sabi niya na ikina-awang ng labi ni Mike.

"But Vito? She's blind!” angil ni Mike sa kanya. Napatingin siya sa babaeng nangangapa patungo sa kabaong ng kanyang ama at ibinuhos nito ang kanyang luha.

“I don’t care, abduct here tomorrow at dalhin niyo siya sa hide out.” Determinadong sabi ni Vito sa kanya. Walang nagawa si Mike kundi sundin ang kaibigan niyang si Vito.

Samantala, hindi matanggap ni Ambria ang pagkawala ng kanyang papa. Ibibigay pa man din sana niya ang kanyang medalya dahil nakuha niya ang mataas na parangal sa school na pinapasukan niya. Ngunit hindi na niya ito maibibigay pa dahil wala na ito at natagpuang walang buhay sa kanyang kotse na hinulog din sa malalim na tubig sa tulay. Binilinan pa siyang kahit na anong mangyari ay huwag siyang babalik sa bansa pero nang malaman niya mula sa kanyang dating kaibigan at kaklase ang pagkamatay ng kanyang ama ay hindi na siya nagdalawang isip na umuwi.

Kinuha niya sa bulsa ang kanyang medal at inilagay sa kamay ng kanyang daddy.

“D-dad, paano na ako? Nag-iisa na lamang ako…ano na ang gagawin ko? Hindi mo man lang natupad ang pangako mo sa akin na sa Europe na tayo titira kapag naging maganda ang performance ko sa school. Ginawa ko ang lahat dad para makuha ang medal na ito pero bakit hindi mo tinupad ang pangako mo?!” patuloy na paghagulgol ni Ambria habang kinakausap ang kanyang ama sa huling pagkakataon. Hanggang sa tuluyan nang ibaba ang kabaong ng kanyang ama ay wala pa ring tigil sa pagtulo ng kanyang luha.

“Ambria! Ambria!” gising sa kanya ng kanilang kasambahay na si Fely dahil tuluyan nang nawalan ng malay si Ambria.

Nang magising siya ay nasa hospital na siya.

“Manang Fely? Anong nangyari?”

Bumangon siya at napangiwi sa suero na nakatusok sa kanyang kamay.

“Nahimatay ka kanina, nag-alala ako kaya dinala ka namin sa hospital.” Sagot nito.

“Si dad? Kailangan kong makita si dad!”

Nagmadali siyang bumaba pero pinigilan siya nito.

“Nasara na ang libingan ng papa mo. Gabi na rin hija kaya di ka na puwedeng magpunta doon.”

Mabilis na dumaloy ang kanyang luha sa kanyang pisngi. Simula ngayong araw wala na siyang tatawagan at amang lalambingin dahil kinuha na ng masasamang tao ang buhay ng kanyang ama.

“A-Aling Fely, may iba po bang nakaka-alam na hindi ako bulag?” seryosong tanong niya sa kabila nang pagbaha ng kanyang mga luha.

“Wala hija, ang alam nilang lahat ay bulag ka.” sagot nito. Pinahid niya ang kanyang luha at bumaling muli sa pinagkakatiwalaan niyang tao.

“May sinabi sa akin si dad bago siya mawala, na kapag pinatay siya ay huwag na huwag akong uuwi dahil paniguradong manganganib din ang aking buhay. Kaya kailangan ko na pong makaalis ng bansa bukas ng madaling araw.” Wika ni Ambria. Alam niyang may taong galit sa kanyang ama pero hindi nito sinabi kung sino ang mga yun. Kaya habang wala pa siyang sapat na lakas para hanapin ang mga salarin na bigong mahuli ng mga pulis. Ay siya na mismo ang hahanap ng katarungan para sa kanyang pinakamamahal na ama sa tamang panahon.