Chapter 2

Inangat ni Ambria ang larawan ng kanyang ama na nakapatong sa ibabaw ng cabinet nito. Hinaplos niya ang larawan at ipinatong sa kanyang mga damit pagkatapos ay nagpunas siya ng kanyang luha. 

Kakatapos lang niyang maka-usap ang abogado ng kanyang ama at nalaman niyang malaki ang halaga na iniwan nito para sa kanya. Sa kanya din iniwanan ang bahay at lupa.

Nasisigurado niya na magiging magaan na ang kanyang buhay sa hinaharap kahit hindi siya magtrabaho ngunit balewala pa rin sa kanya ang lahat ng meron siya ngayon dahil wala na siyang natitirang pamilya.

Pagkababa niya ng hagdan ay hinarap niya ang kanyang mga kasambahay at pati na rin ang ibang taong naglingkod sa kanyang daddy sa mahabang panahon.

“Hindi ko alam kung paano ito sasabihin sa inyo. Alam kong mahihirapan kayo na makahanap ulit ng mapagta-trabahuhan. Ngunit tangapin niyo sana ang tig-tatlong daang libo na ibibigay ko para sa pagsisimula ninyo. Hindi ko po kasi alam kung kailan ako makakabalik ulit dito. Sa Europe na ako mag-aaral ng kolehiyo at babalik ako kapag kaya ko nang bigyan hustisya si dad. Maraming salamat sa pagsisilbi niyo sa aking daddy. Sa ngayon, gusto kong isara muna ang bahay na ito para may datnan pa rin ako sa pagbabalik ko.” Bilin ni Ambria sa kanila. Masakit man para sa kanya na aalis siya kaagad at hindi niya muna madadalaw ang kanyang ama sa libingan nito kailangan na niyang umalis. Bago pa siya matunton ng mga taong pumatay sa kanyang ama.

Inabot ni Ambria sa kanila ang cheque para makapagsimula ulit silang lahat ng bagong buhay at nagpa-alam na rin siya sa mga ito.

“Mag-iingat ka hija, balitaan mo ako kapag nakabalik ka na.” bilin ni Aling Fely at niyakap din siya nito.

“Opo, mag-iingat din po kayo.”

Nauna na siyang sumakay sa kotse para makaalis na dahil baka mahuli pa siya sa kanyang flight.

Habang nasa daan ay hawak niya parin ang larawan ng kanyang ama. Hindi pa siya tapos na magluksa lalo pa’t hindi mahuli ng mga pulis ang salarin ng pagkamatay nito.

Hanggang sa muntik na siyang mapasubsob sa likod ng upuan ng driver dahil sa malakas na preno nito.

“Kuya, dahan-dahan po sa pagmamane—”

Nabitin ang pagsaway niya nang makita ang van na nakaharang sa kanyang kotse. Mabilis ang naging pagtibok ng kanyang puso dahil alam niyang nasa panganib siya.

“Anong kailangan niyo—ahhh!”

Napasinghap si Ambria nang makita niya kung paano pinatulog ng lalaking may hawak na baril ang driver ng taxi na sinakyan niya patungong airport. Madaling araw pa lamang kaya walang ibang mga sasakyan sa daraanan at kung meron man ay mabibilis ang mga ito!

“Kunin niyo siya! At huwag niyong sasaktan, kung ayaw niyong malagot kay Master Vito!” Narinig niyang sabi pa ng isa sa kanila bago bumukas ang pinto na nasa tabi niya.

“Hi miss, sumama ka na lang ng maayos para hindi ka masaktan.” Saad ng lalaking hindi niya tinignan ang mukha dahil nanginginig na siya sa takot.

“Huwag!” sigaw niya nang hilahin siya nito pababa. Pati ang bag niya ay naiwan niya  sa taxi at tanging dala lang niya ang larawan nilang dalawa ng tatay niya.

“Bitawan mo ako! Sino ka ba?!” Pagpupumiglas ni Ambria.

“Sumama ka na!”

Nagawa siyang isakay sa van at tinalian ang kanyang dalawang kamay. Nilagyan din ng busal ang kanyang bibig at piniringan ang kanyang mga mata.

Mabuti na lamang at hindi nahulog ang maliit na patalim na sinuksok niya sa kanyang likod dahil kakailanganin niya yun mamaya kapag nakaharap na niya ang lalaking pumaslang sa kanyang ama.

“Anong kailangan sa kanya ni Vito? Huwag mong sabihin na type niya ang bulag na yan?” narinig niyang sabi ng lalaking nasa unahan.

“Ewan ko Raul, kung ako lang masusunod hayaan ko na lamang siyang umalis. Magiging kawawa lang siya kapag nadala natin siya kay Vito.” sagot naman ng kausap nito.

Gustuhin man niyang umiyak sa takot ay hinanda na rin niya ang kanyang sarili sa maaring mangyari at hindi siya papayag na hindi niya maipaghiganti ang kanyang ama.

Samantala, naiinip na nag-aabang si Vito sa kanyang terasa. Nalaman niya mula kay Mike na nakuha na nito ang dalagang anak ng kanyang mortal na kaaway at gustong-gusto na niya itong makita.

Hindi pa niya alam kung ano ang kanyang gagawin sa dalaga ngunit kakausapin niya muna ito bago siya magdesisyon.

Apat na oras ang lumipas nang magdatingan ang van na inatasan niyang kumidnap kay Ambria. Nakita niya mula sa itaas ng terrace ang pagbaba nito habang mahigpit na nakatali. Napatingin si Mike sa kanya at tumango siya upang i-akyat si Ambria sa kanyang kuwarto.

Ilang sandali pa ay bumukas ang pinto ng kanyang kuwarto.

“Ewan niyo na siya.” Utos ni Vito sa kanyang mga tauhan nang i-upo nila si Ambria sa  malawak na sofa.

“Kung sino ka man, please…pakawalan mo ako…wala akong atraso sayo.” Humihikbi na sabi ni Ambria.

Humakbang siya papalapit at inangat ang baba nito. Pagkatapos ay dahan-dahan niyang tinangal ang piring nito sa mata.

“Wala kang atraso sa akin…pero ang daddy mo, meron.” Seryosong sabi ni Vito. Hindi siya tinignan sa mata ni Ambria dahil nagpapangap siyang bulag.

“Ikaw din ba ang pumatay sa daddy ko? Bakit? Bakit mo siya pinatay? Hindi ka ba natatakot sa karma?!” singhal niya. Tumalikod si Vito at humarap sa glass window.

“Karma? Kaya nga namatay ang tatay mo. Dahil kinarma siya ng kamay ko! At kulang pa ang buhay niyong mag-ama bilang kabayaran ng kasalanan na ginawa sa akin ng ama mo!” lingon niya ulit dito.

“Mabait na tao ang ama ko!”

Marahas na hinila ni Vito ang  kwelyo ni Ambria at itinayo ito.

“Mabait?! Walang taong mabait na kayang pumatay ng tao!” gigil na sabi niya.

“Hindi totoo yan, hindi mamatay tao ang ama ko!” depensa niya. Marahas ulit siyang binitawan nito.

Pilit na kinalma ni Vito ang sarili, dahil baka lalo lamang niyang masaktan si Ambria. Ngunit pagkalingon niyang muli ay naging mabilis ang kilos niyang pigilan ang patalim na itatarak sa kanyang dibdib na hawak ng babaeng inakala niyang bulag ay ngayon natingin na ng derecho sa kanyang mga mata.

“Mamatay ka nang hayop ka!” singhal ni Ambria at mas diniin pa ang patalim sa dibdib nito. Tumutulo na ang dugo sa kamay ni Vito dahil sa mariin niyang paghawak sa patalim. Ngunit wala man lamang itong reaction.

“So hindi ka totoong bulag, you think that you can kill me?” nakangising sabi ni Vito sa kanya.

Buong puwersa na diniin pa ni Ambria ang hawak niyang patalim at tumusok na ang dulo nito sa dibdib ni Vito.

“Patayin mo na rin ako ngayon, dahil kapag hindi mo ako pinatay. Ako ang papatay sayo!” matapang na litanya ni Ambria pero hindi nagpatinag  sa seryosong mukha si Vito kahit tumutulo na ang dugo sa kanyang palad at gumapang na ang dugo sa suot niyang putting polo.

“I’m not gonna kill you. Because you’re destined to marry me.”