😱 Go na Pipay para makawala kana d'yan 😱 Chapter 2

Chapter 2

Kinabukasan, maaga akong nagising para tapusin ang mga trabaho bago magising si Madam. Sa gitna ng pag-aayos ko ng bakuran, napansin ko ang isang maliit na sobre na nakapatong sa may pintuan ng aking barung-barong.

"Kaninong sulat ‘to?" bulong ko sa sarili habang dahan-dahang binubuksan ito.

Pagkabukas, bumungad ang isang sulat na may maikling mensahe:

"Kung gusto mong magbago ang buhay mo, sumama ka sa akin. Maghintay ka mamayang gabi sa may simbahan. - P"

Nalaglag ang sobre mula sa kamay ko, kasabay ng malakas na kabog ng dibdib ko. Sino ang nagsulat nito? At paano niya nalaman ang sitwasyon ko?

Habang patuloy akong nagtatrabaho, hindi maalis sa isip ko ang sulat. Sino si "P"? At bakit niya ako gustong tulungan? May halong takot at pagdududa ang nararamdaman ko, pero sa kabilang banda, umaasa akong baka ito na ang pagkakataon kong makaalis sa impyerno kong buhay.

Tinitigan ko ang sulat sa aking kamay. Para bang gustong-gusto kong malaman kung sino ang nag-iwan nito, ngunit sa huli, binalewala ko rin. Hindi ako pwedeng magtiwala sa kung sinu-sino.

Matapos kong tapusin ang mga gawaing bahay, agad kong kinuha ang basket na puno ng piyaya—ang tanging paraan para may makain kami ni Bruno.

"Bruno, bantayan mo ang barung-barong, ha? Babalik agad ako," sabi ko sa aking alaga, sabay haplos sa kanyang ulo. Tumahol siya bilang sagot, at naglakad na ako papunta sa kalsada.

Habang naglalakad, sigaw ako nang sigaw, "Piyaya! Masarap at abot-kaya!" Sa kabila ng init ng araw at bigat ng basket, hindi ko alintana ang pagod. Kailangan kong magbenta.

Sa awa ng Diyos, marami ang bumili sa akin. Isang tindera sa palengke ang kumuha ng sampung piraso, habang ang mga bata naman ay nagkagulo sa kanilang barya para makabili ng tig-dalawang piyaya.

"Manang, ito po ang sukli ninyo, sabi ko sa isa pang suki habang ngumiti.

"Salamat, hija! Ang sarap talaga ng piyaya mo!" wika ng matandang babae.

"Salamat din po, Manang!" sagot ko, habang palihim na napabuntong-hininga sa kaunting kaginhawaan. Kahit papaano, nakakabawas ng lungkot ang masayang reaksyon ng mga tao sa aking paninda.

Pagsapit ng hapon, ubos na ang mga piyaya ko. Masaya akong bumalik sa barung-barong habang dala ang konting kinita. Pagtapak ko sa bahay, agad akong sinalubong ni Bruno na tumatalon pa sa tuwa.

"Bruno, ubos na! May pambili na tayo ng pagkain!" masayang sabi ko habang kinikilig siya sa kiliti ng aking haplos.

Binilang ko ang mga baryang kinita ko at bumili ng kaunting kanin at ulam mula sa karinderya. Hindi man magarbo, sapat na ito para sa amin ni Bruno.

Kinagabihan, habang tahimik na kumakain sa tabi ni Bruno, muli kong naalala ang sulat.

"Kung gusto mong magbago ang buhay mo, sumama ka sa akin. Maghintay ka mamayang gabi sa may simbahan."

Bumigat ang dibdib ko. Totoo ba ito? O baka isang bitag lamang? Ayoko nang umasa, pero parang may kung anong nagtutulak sa akin na bigyang-pansin iyon.

Napatingin ako kay Bruno, na tahimik na ngumunguya ng kanyang pagkain.

"Kung aalis ako, sino ang mag-aalaga sa’yo?" mahinang bulong ko.

Ngunit sa kabila ng lahat ng agam-agam, nanaig ang pagod at takot ko sa mga maaaring mangyari. Kaya sa halip na sundin ang sulat, humiga na lang ako sa gilid ng barung-barong kasama si Bruno. Sa gabing iyon, pilit kong nilabanan ang pakiramdam na baka may nawala akong malaking pagkakataon.

Habang abala ako sa pagluluto ng tanghalian para sa aking Madrasta at kay Claire, biglang narinig ko ang malakas na katok mula sa pintuan ng aming barung-barong.

"Hoy, Pipay! Buksan mo ‘tong pinto!" sigaw ni Lulu.

Agad akong tumakbo palabas, tinatapos ang pagpupunas ng kamay ko sa basahan. Pagbukas ko ng pinto, tumambad sa akin si Lulu, pawisan at halatang nagmamadali.

"Bakit parang nagmamadali ka?" tanong ko.

"May dala akong magandang balita para sa’yo!" sabi niya, ngumiti nang malaki habang hawak-hawak ang isang papel. "May trabahong naghihintay para sa’yo," wika niya sa akin.

Napakunot ang noo ko. "Trabaho? Saan?"

"Sa mansyon ng isang mayamang pamilya. Naghahanap sila ng Nanny para sa anak nila. Kailangan nila ng tao na mapagkakatiwalaan at masipag—at ikaw ang naisip kong i-rekomenda!" masayang sabi ni Lulu sa akin.

Napaatras ako sa gulat. "H-Ha? Nanny? Pero… paano mo nalaman ‘to?" sabi ko.

"May kakilala ako na nagtatrabaho rin doon bilang kasambahay. Sinabi niya sa akin na kailangan nila ng Nanny, at dahil alam kong desperado ka na sa buhay mo rito, inirekomenda kita. Hindi mo ba gusto?" wika niya s akin.

Natigilan ako. Sa totoo lang, matagal ko nang gustong makaalis sa bahay na ito, pero hindi ko inakalang magkakaroon ako ng pagkakataon na makahanap ng disenteng trabaho.

"Sigurado ka bang papayagan nila ako?" tanong ko, halatang nagdadalawang-isip.

"Oo naman! Ang sabi ng kakilala ko, pwede ka pa ngang magdala ng alaga mo, si Bruno, kung gusto mo. Napakaluwag ng pamilya, basta’t maayos kang magtrabaho," tugon niyang sabi sa akin.

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Pwede kong dalhin si Bruno? Hindi ko akalaing posible iyon.

Pagkauwi ng qking Madrasta mula sa kanyang lakad, agad akong nagpaalam.

"Madam, gusto ko pong humingi ng pahintulot. May nag-aalok po kasi ng trabaho sa akin bilang Nanny sa mansyon," sabi ko, pilit na pinapanatiling magalang ang tono ng boses ko.

Napatingin siya sa akin, halatang nagulat. "Trabaho? At iiwanan mo kami rito? Sino na ang gagawa ng mga trabaho sa bahay?!" takang tanong niya sa akin.

"Madam, kahit po wala ako, kaya niyo pong kumuha ng ibang kasambahay. At kung sakaling matanggap po ako, mas mabuti po iyon para sa akin… at para rin po sa inyo," sagot ko, nanginginig ang boses pero matatag ang paninindigan.

"Bahala ka! Pero tandaan mo, Pipay, hindi ka makakahanap ng mas mabait pang mag-aalaga sa’yo tulad ko!" singhal niya, sabay talikod at nagpunta sa kanyang silid.

Tumalikod ako, pilit na pinipigilan ang luha. Hindi na mahalaga kung ano ang sasabihin niya. Ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataon na magdesisyon para sa sarili ko, at hindi ko na ito pakakawalan.

Kinabukasan, sabik akong sinamahan ni Lulu papunta sa mansyon. Bitbit ko ang isang maliit na bag ng damit at si Bruno, na abala sa pag-amoy sa paligid. Nang makarating kami sa mansyon, natulala ako.

Napakalaki ng lugar—halos triple ng laki ng bahay namin. Ang mga pader ay gawa sa puting marmol, at ang hardin ay puno ng makukulay na bulaklak. Hindi ko mapigilang mamangha.

"Pipay, huwag kang tumunganga!" sabay hatak sa akin ni Lulu. "Tara, ipakikilala na kita," dagdag niyang sabi.

Sa loob, sinalubong kami ng isang babae na mukhang katiwala ng bahay. Siya ang nag-interview sa akin.

"Sigurado ka bang kaya mong mag-alaga ng bata?" tanong niya.

"Opo, ma’am. Masipag po akong magtrabaho, at marunong po akong mag-asikaso ng bata," sagot ko, pilit na pinapakita ang kumpiyansa.

"May aso ka pa?"

Napatingin siya kay Bruno.

“Opo. Pero kaya ko pong siguraduhin na hindi siya magiging abala sa trabaho ko,” sagot ko.

Matapos ang ilang tanong, ngumiti ang katiwala. "Sige. Mukhang matapat ka namang tao. Makakapagsimula ka na bukas," sabi niya sa akin.

Hindi ako makapaniwala. Napaluhod ako sa sobrang saya at yumakap kay Bruno. Sa wakas, may pag-asa na akong magsimula ng bagong buhay.