🥴 Oy, may Nanny si Ethan 🥴 Chapter 5

Chapter 5

Ethan POV

Hindi ko maintindihan kung anong pumasok sa isip ni Mommy para kumuha pa ng nanny—NANNY! Para sa akin, isang 26-anyos na CEO ng Monteverde Group of Companies. Ang sabi niya, “Para may mag-alaga sa iyo. Mukha kang pagod at stressed, anak," sabi ng aking mom.

'Mukha daw akong stressed? Eh natural lang, sa dami ba naman ng trabaho ko? Pero seryoso ba siya? Magpapalagay siya ng taong mag-aalaga sa akin, parang bata? Paano na lang kung malaman ‘to ni Cassandra, ang fiancée ko? For sure, pagtatawanan niya ako!' usal ko sa akin sarili.

Kaya naisip ko agad, Kailangan kong gawin ang lahat para mapalayas ang babaeng ‘to. Pero hindi ko akalain na ang inaakala kong mahina, tahimik, at madaling maaasar ay isang matibay na kalaban.

Una kong plano: gawing impyerno ang buhay niya dito para mag-quit agad.

Nung unang araw niya, tinambakan ko siya ng mga gawain sa bahay. “Pipay, siguraduhin mong malinis lahat ng kwarto, tapos lutuin mo lahat ng pagkain ko, at alagaan mo ‘yung mga halaman sa garden. Kapag may nakita akong kahit isang dahon na nalanta, sisibakin kita," pagbabanta ko dito.

Akala ko, maiiyak siya. Pero sa halip, ngumiti lang siya sa akin. “Opo, Sir Ethan. Siguraduhin ko pong kasing linis ng kaluluwa mo ang lahat ng kwarto.”

Napatingin ako sa kanya. Kasing linis ng kaluluwa ko? Parang may sarcasm doon, ah.

Maya-maya, pagdaan ko sa hallway, nakita ko siya—walang kaarte-arte, pawis na pawis, pero parang walang balak sumuko. Nililinis niya ang bintana na parang ginagawa niyang field trip.

"Sir Ethan, gusto mo bang subukan? Nakaka-relax pala ‘to!" sabi niya, nakangiti pa habang pinupunasan ang bintana at parang hindi ito napapagod man lang.

'Relax? Talaga bang enjoy siya? Ang weird niya. Dapat nga parang nag-aalsa balutan na siya,' sambit ng aking isipan habang nakakunot-noo ang nuo ko nakatingin dito.

Pangalawa kong plano: gawing awkward ang trabaho niya.

Habang kumakain ako ng lunch na niluto niya, sinimulan kong magreklamo. "Ang alat ng adobo mo. Baka pwede mong lagyan ng konting effort, Pipay!" wika ko, kahit na masarap naman ang luto nito.

Tumigil siya, pero hindi siya mukhang apektado. "Opo, Sir Ethan. Next time po, babawasan ko ang asin. Gusto mo po bang dagdagan ng tamis para kasing tamis ng pagmamahal ng fiancée mo?" pabalang niyang sagot sa akin.

Halos mabilaukan ako sa sinabi niya. Paano niya alam ang tungkol kay Cassandra?

"Paano mo nalaman ‘yun?" tanong ko.

Ngumiti siya, pero halata sa ngiti niya na binibiro niya ako. "Eh Sir, nasa news po kayo last week, di ba? Ang sabi, ‘CEO Ethan Monteverde, engaged na!’ Kaya naisip ko, baka gusto mo ng pagkain na may theme," walang prenong sagot niya sa akin.

'Theme? Ano ba ‘to, arts and crafts?' sambit ko sa aking isip. Pero sa halip na maasar ako, napatigil ako. Parang hindi siya takot mag-joke kahit alam niyang boss niya ako.

Huling plano: gulatin siya para matakot.

Nung gabi, habang tahimik siya sa kusina, tinago ko ang sarili ko sa likod ng ref. Nang bumukas ang ilaw, bigla akong sumigaw, "BOOOO!"

Sa halip na tumili siya, tumingin lang siya sa akin, hawak ang sandok. "Sir Ethan, gusto mo aking takutin ibahin mo ang istilo mo, noong nakaraang araw pinagising mo ako ng alas-singko at ganyan din ang ginawa mo. Baka gusto mo bang iprito ko na rin kayo kasabay ng ulam? Mas mabilis po ‘pag ikaw ang main ingredient!" wika niya sa akin habang abala sa kanyang ginawa.

Natawa ako sa sagot niya, pero hindi ko iyon ipinakita. Umalis ako, nagtataka kung bakit parang hindi siya natitinag.

Kinalaunan, napaisip ako. Bakit nga ba ako inis sa kanya? Oo, nakakairita siya minsan, pero parang ang saya niya kasama. Kahit may kasungitan siya, hindi siya nagpapatalo. At sa kabila ng lahat ng ginagawa kong pagpapahirap, nanatili siyang matatag.

Napatingin ako sa salamin. Ako nga ba ang nagpapatakbo ng buhay niya, o siya ang nagkukontrol sa akin?

Kinabukasan

Dumating na si Mommy galing sa business trip, ngunit may sinabi si Mommy na agad ako nakasimangot, "Anak, mukhang nagiging masaya ka na mula nung dumating si Pipay," masaya niyang sabi sa akin.

Nakasimangot ako sa kanyang sinabi. 'Masaya? Hindi naman ako masaya. Eh lagi nga kaming nagaasaran. Pero bakit parang ayokong mawala siya sa paningin ko?' takang tanong ko sa aking sarili.

Hindi ako kumibo, mataAng nakating lamang ako sa aking ina ngayon ay masayang tumingin kay Pipay.

Agad akong tumingin doon kaya nakita ko kung ano ang kanyang ginawa, nakipaglaro ito sa kanyang alagang aso na si Bruno. Masaya silang naglalaro na at mukhang mahal niya ang kanyang alaga.

Hindi ko maiwasang lihim akong mapangiti sa aking nakita.

"Alam mo anak, kung si Pipay ay maging bahagi sa ating pamilya ay maging masaya ang mansyon na ito," wika ng aking ina. "Nakikita ko sa kanya ang aking matalik na kaibigan hanggang ngayon ay hindi ko na nakita, sana balang araw ay magkita kami," dagdag niyong sabi habang may lungkot ang kanyang boses.

Hindi ako sumagot sa kanya sinabi hanggang umalis na si Pipay kasama si Bruno, siguro ay ipasyal niya ito sa labas ng mansyon.